Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2018 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym

w składzie

Przewodniczący: SSR Julia Kuciel

Protokolant: Anna Ciechanowicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim – bez udziału

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 18 kwietnia 2018 roku i 25 kwietnia 2018 roku sprawy

M. D. (D.) z domu B., córki E. i J. z domu M., urodzonej (...) w T.

oskarżonej o to, że:

1.  W dniu 19 lipca 2017 roku w miejscowości P. dokonała zaboru w celu przywłaszczenia mienia ruchomego w ten sposób, że jako listonosz Urzędu Pocztowego w P. dokonała zaboru pieniędzy w kwocie 548, 50 złotych po uprzednim podrobieniu podpisu A. B., a następnie użyła za autentyczny na przekazie (...) o nr (...), czym działała na szkodę A. B. i Urzędu Pocztowego w P., tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zb. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.,

2.  W dniu 31 lipca 2017 roku w miejscowości P. dokonała przywłaszczenia rzeczy powierzonej w ten sposób, że jako listonosz Urzędu Pocztowego w P. dokonała przywłaszczenia pieniędzy w kwocie 780, 00 złotych, czym działała na szkodę Urzędu Pocztowego w P., tj. o przestępstwo z art. 284 § 2 k.k.

***

I.  oskarżoną M. D. (D.) z domu B. w ramach czynu zarzucanego jej w pkt 1 (pierwszym) aktu oskarżenia uznaje za winną tego, że w dniu 19 lipca 2017 roku w miejscowości P. jako listonosz Urzędu Pocztowego w P. podrobiła, w celu użycia za autentyczny, dokument w postaci przekazu (...) o nr (...) w ten sposób, że podpisała się na nim jako A. B., a następnie zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze z tego przekazu w kwocie 548, 50 złotych, czym działała na szkodę A. B. i Urzędu Pocztowego w P., przy czym ów występek stanowił wypadek mniejszej wagi, czyn ten kwalifikuje z art. 270 § 2a k.k. w zb. z art. 278 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to skazuje ją, a przy zastosowaniu art. 11 § 3 k.k. i na mocy art. 270 § 2a k.k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b i § 2 pkt 1 i 3 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. wymierza jej za to karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania przez ten okres nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

II.  oskarżoną M. D. (D.) z domu B. uznaje za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w pkt 2 (drugim) aktu oskarżenia, przy czym ustala, iż występek ten stanowił wypadek mniejszej wagi, czyn ten kwalifikuje z art. 284 § 1 i 3 k.k. i za to skazuje ją, a na mocy art. 284 § 3 k.k. w zw. z art. 34 § 1, § 1a pkt 1, § 1b i § 2 pkt 1 i 3 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. wymierza jej za to karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania przez ten okres nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

III.  na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 i 3 k.k. i art. 34 § 1a pkt 1, § 2 pkt 1 i 3 k.k. i art. 35 § 1 k.k. wymierzone M. D. (D.) z domu B. w pkt I (pierwszym) i II (drugim) niniejszego wyroku kary jednostkowe ograniczenia wolności łączy i w to miejsce wymierza oskarżonej karę łączną 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania przez ten okres nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym,

IV.  na mocy art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżoną M. D. (D.) z domu B. do naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz Poczty Polskiej S.A. z siedzibą w W. kwoty 780, 00 złotych (siedemset osiemdziesiąt złotych, 00/100),

V.  na mocy art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 49/83 poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonej M. D. (D.) z domu B. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 190, 00 złotych (sto dziewięćdziesiąt złotych, 00/100), w tym kwotę 120, 00 (sto dwadzieścia złotych) tytułem opłaty.

Sygn. akt X K 78/18

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. D. we lipcu 2017 roku była zatrudniona jako listonoszka w Urzędzie Pocztowym w P..

W dniu 19 lipca 2017 roku M. D. obsługując rejon doręczeń nr 3 wskazanego (...) pobrała do doręczenia 4 przekazy KRUS i 3 przekazy (...), kwitując ich odbiór wraz z gotówką w łącznej kwocie 6.210,19 zł, na dwóch zapatrzeniach zaliczki. Wśród trzech przekazów (...) znajdował się przy tym przekaz o nr (...) na kwotę 548,50 zł nadany przez Urząd Pocztowy w P. dnia 17 lipca 2017 roku dla A. B.. M. D. podrobiła na tym przekazie pocztowym podpis A. B., a następnie zabrała dla siebie pieniądze z niego. Przywłaszczoną w ten sposób kwotę przeznaczyła na własne, bieżące wydatki.

Dowody: częściowo zeznania M. S. k. 12v.-13; wyjaśnienia oskarżonej k. 19v.-20; zapotrzebowanie zaliczki na wypłatę k. 3; przekaz na kwotę 548,50 zł k. 4; karta doręczeń (...) z dnia 19 lipca 2017 roku k. 5.

W dniu 31 lipca 2017 roku M. D. doręczyła w swoim rewirze przesyłkę pobraniową nr (...) odbierając od jej adresata kwotę 780,00 zł, którą to powierzoną sobie kwotę miała następnie rozliczyć. M. D. wskazane pieniądze zatrzymała jednak dla siebie. Ze wskazanej kwoty, jeszcze tego samego dnia, przekazała ona A. B. kwotę 548,50 z, a pozostałe 231,50 zł przeznaczyła na własne wydatki.

Dowody: częściowo zeznania M. S. k. 12v.-13; wyjaśnienia oskarżonej k. 19v.-20; rozliczenie kasjera z dnia 31 lipca 2017 roku k. 6.

Wobec zgłaszanych przez Urząd Pocztowy w P. braków kasowych inspektor Poczty Polskiej – M. S. przeprowadził w sierpniu 2017 roku kontrolę w tej placówce ujawniając okoliczności kradzieży do jakiej doszło w dniu 19 lipca 2017 roku i przywłaszczenia, jakiego M. D. dopuścił się w dniu 31 lipca 2017 roku.

Dowody: częściowo zeznania M. S. k. 12v.-13; wyjaśnienia oskarżonej k. 19v.-20; protokół przyjęcia ustnych wyjaśnień k. 10-10v.

M. D. ma wyksztalcenie średnie. Jest mężatką i ma dwoje dzieci pozostających na jej utrzymaniu. Pracuje jako terapeutka osiągając z tego tytułu dochód w wysokości 2.200 zł miesięcznie. Stan jej zdrowia jest dobry; nie była leczona psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Nie była uprzednio karana.

Dowody: dane osobopoznawcze k. 19-19v.; dane o karalności k. 31.

Słuchana w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanej M. D. oświadczyła, iż rozumie treść stawianych jej zarzutów i przyznaje się do popełnienia zarzucanych jej czynów. Stwierdziła, że wzięła wskazane zarzutami kwoty, bo pewnie ich potrzebowała.

Jednocześnie z uwagi na wymóg zwięzłości uzasadnienia wynikający z art. 424 § 1 k.p.k. odstąpiono od cytowania całości wyjaśnień oskarżonej odsyłając do wskazanych poniżej kart akt postępowania.

Vide: wyjaśnienia oskarżonej M. D. k. 19v.-19.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle wszystkich przeprowadzonych i ujawnionych w toku postępowania dowodów należało przyjąć, iż sprawstwo oskarżonej M. D. odnośnie zarzucanych jej czynów nie budzi wątpliwości. Do powyższego przekonania Sąd doszedł w oparciu o zeznania M. S. i wyjaśnienia samej oskarżonej.

Za podstawę dokonanych przez Sąd ustaleń posłużyły zwłaszcza zeznania M. S. – inspektora kontroli Poczty Polskiej. Świadek w sposób rzeczowy opisał okoliczności ujawnienia faktu dokonania przez oskarżoną zarzucanych jej występków. Dokładnie wskazał przy tym, jaka kwotę ukradła ona w dniu 19 lipca 2017 roku, a jaka została przez nią przewłaszczona w dniu 31 lipca 2017 roku, wskazując na sposób ich wyliczenia. Zeznania świadka w tym zakresie znajdowały potwierdzenie w treści znajdujących się w aktach sprawy dokumentów, jak i korelowały z treścią wyjaśnień M. D.. Jednocześnie Sąd zważył, iż nieprzydatne, jako nieobjęte zakresem niniejszego postępowania był wskazania M. S. odnośnie do ujawnienia braków kasowych w Urzędzie Pocztowym w P. w dniu 28 lipca 2017 roku. W konsekwencji w tym zakresie depozycje w/w pominięto.

Podobnie Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania autentyczności dokumentów w postaci: danych osobopoznawczych, danych o karalności, kopii zapotrzebowania, kopii karty doręczeń (...), kopii rozliczenia kasjera i kopii oświadczeń. Brak w sprawie innych dokumentów, które mogłyby podważyć autentyczność wymienionych, bądź też zakwestionować ich autorstwo i treści w nich zawarte. Mając ponadto na uwadze zgodność danych wynikających z powyższych dokumentów z treścią uznanych za wiarygodne dowodów, brak było podstaw do zakwestionowania wiarygodności wskazanych dowodów.

Jednocześnie Sąd dokonał również w niniejszej sprawie ustaleń na podstawie kopi kopii przekazu pocztowego na kwotę 548,50 zł. Dowód ten ma szczególny charakter, gdyż w korelacji z zeznaniami świadka i wyjaśnieniami oskarżonej stanowi jedną z podstaw do ustalenia sprawstwa M. D. w zakresie pierwszego z przypisanych jej czynów.

Mając na uwadze przedstawioną wyżej ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, Sąd za niebudzące wątpliwości uznał przyznanie się przez oskarżoną do winy, a także jej wyjaśnienia w zakresie, w jakim opisała ona przyczyny i okoliczności, w których dopuściła się przypisanych jej występków, a także wskazała na fakt pokrycia zabranej przez siebie kwoty 548, 50 złotych. Jednocześnie Sąd stwierdził, że nie zasługiwały na wiarę te depozycje oskarżonej, w których podała ona, że kwota 780 zł, którą zabrała dla siebie, została następnie potrącona z jej pensji. Kategorycznie zaprzeczył temu oskarżyciel posiłkowy Poczta Polska S.A., który w tym zakresie ustosunkował się do zobowiązania sędziego referenta (k.79). Warto w tym względzie podkreślić, iż jak wynika z zeznań M. S. w czasie swojej pracy oskarżona wykazywała inne jeszcze braki kasowe, aniżeli te skutkujące postawieniem jej zarzutów karnych. Nie sposób zatem wykluczyć, że do wspomnianych przez M. D. potrąceń z jej wynagrodzenia faktycznie dochodziło, jednak z innych tytułów.

Powyższa analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwolił na stwierdzenie, iż w dniu 19 lipca 2017 roku w P. M. D. pracując jako listonosz Urzędu Pocztowego w P. podrobiła, w celu użycia za autentyczny, dokument w postaci przekazu (...) o nr (...) w ten sposób, że podpisała się na nim jako A. B., po czym zabrała w celu przywłaszczenia pieniądze z tego przekazu w kwocie 548,50 złotych, czym działała na szkodę A. B. i Urzędu Pocztowego w P.. W ramach jednego zespołu czynności wpisujących się w jeden zamiar, zasadniczo sprowadzający się do dokonania przysporzenia we własnym majątku, Matka D. zrealizowała zetem znamiona zarówno występku z art. 270 § 1 k.k., jak i z art. 278 § 1 k.k., co uzasadniało zastosowaniem przy ich kwalifikacji art. 11 § 2 k.k.

Zachowanie oskarżonej podjęte w dniu 31 lipca 2017 roku uznano natomiast za noszące znamiona występku z art. 284 § 2 k.k. Odpowiedzialności karnej za to przestępstwo podlega bowiem ten, kto przywłaszcza sobie cudzą rzecz ruchomą. Jak wskazuje Sąd Najwyższy przywłaszczenie wymaga działania w zamiarze bezpośrednim kierunkowym, postąpienia z cudzą rzeczą (lub prawem majątkowym), tak jakby się było jej właścicielem ( animus rem sibi habendi). Sprawca przywłaszczenia musi więc zmierzać do zatrzymania cudzej rzeczy lub innego mienia (prawa majątkowego) dla siebie lub innej osoby bez żadnego do tego tytułu (por. wyrok SN z dnia 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77, OSNPG 1978, nr 6, poz. 64). Za „rzecz ruchomą” zgodne z art. 115 § 9 k.k. jest przy tym uznawany również polski lub obcy pieniądz lub inny środek płatniczy.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należało stwierdzić, iż M. D. dokonał zabory powierzonych jej przy wydawaniu przesyłki poranionej pieniędzy w kwocie 780 zł zamierzając przeznaczyć je na własne cele, w tym niejako na zatuszowanie faktu dokonania w dniu 19 lipca 2017 roku kradzieży – poprzez przekazanie A. B. 548,50 zł. Jednocześnie zatem przywłaszczyła wskazaną kwotę, jak i zamierzała postąpić z nią, jak właściciel. Tym samym oskarżona niewątpliwie wypełnił wszystkie znamiona przestępstwa z art. 284 § 2 k.k., czemu dano wyraz w pkt II wyroku. W tym miejscu na marginesie należy wskazać, iż Sąd w pkt II wyroku omyłkowo, w wyniku błędnej edycji komputerowej tekstu, wskazał w podstawie skazania art. 284 § 1 k.k., zamiast art. 284 § 2 k.k., mimo tego, że – stosownie do brzmienia tego rozstrzygnięcia – przypisał jej sprawstwo czynu zarzucanego jej w pkt 2 aktu oskarżenia, a zatem właśnie występku z art. 284 § 2 k.k.

Jednocześnie, mając na względzie okoliczności sprawy, Sąd doszedł do przekonania, że oba z przypisanych oskarżonej czynów należało uznać za wypadki mniejszej wagi. Sąd rozstrzygając w tym przedmiocie doszedł do przekonania, iż zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego uznanie czynu za „wypadek mniejszej wagi" powinno się opierać na ocenie wszystkich okoliczności związanych z jego popełnieniem, zarówno obiektywnych, jak i subiektywnych. Decydują o tym elementy tak przedmiotowe, jak i podmiotowe, a więc także dotyczące sprawcy, przedsiębranego przez niego sposobu działania, stopnia natężenia złej woli itp. Przy ocenie, czy zachodzi wypadek mniejszej wagi w danej sprawie, należy brać pod uwagę przedmiotowo-podmiotowe znamiona czynu, kładąc akcent na te elementy, które są charakterystyczne dla danego rodzaju przestępstw. Wypadek mniejszej wagi jest to bowiem postać czynu o znamionach przestępstwa typu podstawowego, charakteryzująca się przewagą elementów łagodzących o charakterze przedmiotowo-podmiotowym (zob. wyrok SN z 9 października 1996 r., V KKN 79/96, OSNKW 1997, nr 3-4, poz. 27). Podstawowym elementem oceny wypadku mniejszej wagi jest stopień społecznej szkodliwości czynu. Od strony przedmiotowej wchodzić będą w grę takie elementy, jak rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej lub grożącej dobru chronionemu, sposób działania sprawcy. Od strony podmiotowej z kolei należy uwzględnić takie elementy, jak umyślność bądź nieumyślność i różne jej odcienie: premedytacja bądź jej brak, dolus coloratus, dolus directus bądź eventualis, a ponadto pobudki, motywy i cele działania sprawcy (tak: A. Zoll - Materialne określenie przestępstwa, Prokuratura i Prawo 1997/2 str. 7 i n., R. Góral - Kodeks karny - praktyczny komentarz Warszawa 1998 r. str. 12 a także Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21.01.1998 r. V KKN 39197 opublikowany w Prok. i Pr. O. 1998/6/1). Nie mają natomiast wpływu na stopień społecznej szkodliwości popełnionego czynu takie okoliczności, jak dotychczasowe życie sprawcy (w tym karalność), jego właściwości i warunki osobiste, trudna sytuacja materialna i rodzinna itp.; chociaż okoliczności te sąd uwzględnia przy wymiarze kary i orzekaniu środków karnych oraz stosowaniu probacji, to jednak nie w aspekcie oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu. Jak wskazał SA w Ł. w wyroku z dnia 28 stycznia 1998 r. (II AKa 245/99, Biul. Prok. Apel. 1999, nr 8), wszystkie z wymienionych w art. 115 § 2 k.k. okoliczności związane są z czynem, jego stroną przedmiotową i podmiotową. Nie są to natomiast okoliczności dotyczące sprawcy (tak również wyrok SN z dnia 19 października 2004 r., III KKN 355/04, LEX nr 14299).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy Sąd, oceniając społeczną szkodliwość przypisanych oskarżonej czynów, miał na uwadze, że działanie oskarżonej winno być uznane za spontaniczne – M. D. wobec niedoborów we własnym budżecie pod wpływem impulsu korzystała z nadarzających się okazji. Ponadto, przedmiotem w/w czynów były kwoty o stosunkowo niewielkiej wartości. Nie należy zapominać nadto, że przywłaszczoną kwotę 548,50 zł oskarżona sama dobrowolnie przekazała następnie pokrzywdzonej A. B.. Przez wzgląd na powyższe Sąd doszedł do przekonania, iż w niniejszej sprawie zaistniała konieczność modyfikacji kwalifikacji tych czynów właśnie poprzez zakwalifikowanie pierwszego z nich z art. 278 § 1 i 3 k.k. w zb. z art. 270 § 1a k.k. w zw. z art. 11 § 1 k.k., zaś drugiego – z art. 284 § 2 i 3 k.k.

Zdaniem Sądu, oskarżonej przypisać można też winę w popełnieniu omawianych czynów. Jest ona, ze względu na wiek, zdolna do ponoszenia odpowiedzialności karnej, a zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dostarczył podstaw do przyjęcia, iż w chwili czynu była niepoczytalna lub znajdowała się w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Miała dodatkowo obiektywną możliwość zachowania się w sposób zgodny z obowiązującym porządkiem prawnym, czego jednak nie uczyniła i z tego tytułu zasadnie postawić można jej zarzuty.

Wymierzając oskarżonemu karę za przypisane jej występki, Sąd uwzględnił wszelkie okoliczności, jakie nakazuje brać pod uwagę przepis art. 53 § 1 kk, zgodnie z którym Sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd wziął również pod uwagę zawartą w art. 58 § 1 k.k. zasadę prymatu kar nieizolacyjnych, zgodnie z którą sąd orzeka karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania tylko wtedy, gdy inna kara lub środek karny nie może spełnić celów kary, uwzględniając przy tym, że przestępstwo jakiego dopuściła się oskarżona jest zagrożone karą pozbawienia wolności nieprzekraczającą 5 lat. W związku z powyższym Sąd wymierzył M. D. tak za pierwszy z przypisanych jej czynów – na podstawie art. 270 § 2a k.k. w związku z art. 11 § 3 k.k., jak i za drugi z czynów – na podstawie art. 284 § 2 i 3 k.k., kary 4 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania przez ten okres nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym. W ocenie Sądu, wskazane kary są adekwatne zarówno do stopnia zawinienia oskarżonej, jak i stopnia społecznej szkodliwości przypisanych jej czynów. W tym względzie za okoliczności przemawiające na niekorzyść oskarżonej poczytano, iż okazała lekceważący stosunek wobec obowiązujących norm prawnych oraz wykorzystała w celu popełnienia przestępstwa swoje miejsce zatrudnienia. Niemniej jednak, jak zaznaczano już wyżej, należało jednocześnie zauważyć, iż działania M. D. w obu przypadkach miały charakter doraźny, spontaniczny. Okolicznością przemawiającą na korzyść oskarżonej była jej uprzednia niekaralność, jak i postawa okazana w toku postępowania – przyznanie się do winy i okazanie skruchy. Uwadze Sądu nie uszedł również fakt, że wskazanymi czynami oskarżona nie wyrządziła istotnych szkód. W konsekwencji orzeczenie wobec niej kary pozbawienia wolności, nawet w warunkowym zawieszeniu jej wykonania byłaby dla niej nadmiernie surowa. Sąd wykluczył przy tym, by za adekwatną można było uznać karę grzywny. Za w pełni wystarczającą dla realizacji celów kary, uznano zatem właśnie karę ograniczenia wolności we wskazanym wyżej wymiarze. W przekonaniu Sądu kara ograniczenia wolności, jako realna dolegliwość, związana z koniecznością wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, winna stanowić dla oskarżonej bodziec do refleksji nad właściwym, zgodnym z prawem sposobem postępowania w przyszłości. Posiada ona w ocenie Sądu również doniosły walor w zakresie prewencji ogólnospołecznej, kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W związku z tym, że M. D. dopuściła się popełnienia dwóch przestępstw, zanim w stosunku do któregokolwiek z nich zapadł wyrok, Sąd w punkcie III uzasadnianego orzeczenia, na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., 85a k.k., art. 86 § 1 i 3 k.k. i art. 34 § 1a pkt 1, § 2 pkt 1 i 3 k.k. i art. 35 § 1 k.k. połączył orzeczone względem niej kary i orzekł karę łączną 6 miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania przez ten okres nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, wskazanej przez Sąd, w wymiarze 20 godzin w stosunku miesięcznym – przy zastosowaniu zasady asperacji. W ocenie Sądu za wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej we wskazanym wymiarze przemawiała z jednej strony okoliczność, iż przypisane oskarżonej czyny zostały popełnione w krótkim odstępie czasu, w podobnych okolicznościach – przy wykorzystaniu tej samej sposobności, z drugiej zaś fakt, iż nie zachowana została w pełni tożsamość osób pokrzywdzonych oraz naruszonych dóbr prawnych, w wypadku pierwszego z czynów oskarżona działała bowiem również na szkodę A. B., godząc obok dobra prawnego w postaci mienia, również we wiarygodność dokumentów. Nadto podkreślenia wymaga, iż Sąd nie dopatrzył się względem oskarżonej żadnych szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem przy łączeniu wymierzonych jej kar zasady pełnej absorpcji lub też kumulacji.

W pkt IV wyroku Sąd orzekł natomiast o obowiązku naprawienia szkody przez oskarżoną poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonej spółki – Poczta Polska S.A. kwoty 780, 00 złotych. Określając wymiar owego obowiązku, Sąd doszedł do przekonania, iż wysokość poniesionej przez Spółkę szkody została wykazana w sposób niebudzący wątpliwości. Ponadto, rozstrzygając w powyższym zakresie, Sąd wziął pod uwagę zarówno konieczność oddziaływania w sferze prewencji szczególnej, jak i zapewnienie realizacji jednego z głównych celów prawa karnego, jakim jest kompensowanie szkód poniesionych przez pokrzywdzonego przestępstwem.

Sąd nie zobowiązywał przy tym oskarżonej do zwrotu oskarżycielowi posiłkowemu kosztów zastępstwa procesowego, albowiem nie złożył on wniosku w tym zakresie.

W pkt. VI wyroku Sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k., 627 k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 2 i ust. 2, art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. z 1983 r. nr 49 poz. 223 ze zm.) zasądził natomiast od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 190 złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 120 złotych tytułem opłaty. Sąd uznał bowiem, iż nie ma podstaw do zwolnienia oskarżonej od obowiązku poniesienia tych kosztów. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. M. D. jest osobą młodą i zdolną do pracy zarobkowej i osiągającą stały miesięczny dochód, zatem w ocenie Sądu zobowiązanie jej do poniesienia wskazanych, niewysokich kosztów nie będzie stanowiło dla niej zbytniego obciążenia.