Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt X K 841/17

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Adrianna Kłosowska

Protokolant Mateusz Patelczyk

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Pruszczu Gdańskim

po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2017 roku na rozprawie

sprawy G. G. , urodzonego (...) w G., syna K. i L. z domu R., PESEL (...)

o wydanie wyroku łącznego,

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego dla Wrocławia Krzyków z dnia 29.11.2005r. w sprawie II K 1478/05 za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 3 lata, postanowieniem z dnia 26.11.2008r. zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary;

2. Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 07.02.2014r. w sprawie X K 628/13 za przestępstwo z art. 209 § 1 k.k. na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 2 lata okresu próby, postanowieniem z dnia 18.05.2016r. karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania zamieniono na karę ograniczenia wolności;

3. Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 26.01.2016r. w sprawie X K 942/15 za przestępstwo z art. 178a § 1 i 4 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 2 lata okresu próby, karę 50 stawek dziennych grzywny po 10 zł;

4. Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 18.08.2016r. w sprawie X K 417/16 za przestępstwo z art. 209 § 1 k.k. na karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie;

5. Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 04.05.2017r. w sprawie X K 325/17 za przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. na karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

orzeka:

I. na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85a k.k., art. 86 § 1 k.k., art. 87 § 1 k.k., art. 89 § 1a i 1b k.k. i art. 568 § 1 pkt 2 k.p.k. łączy jednostkowe kary ograniczenia wolności orzeczone i skróconą karę pozbawienia wolności w wyrokach:

- Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 26.01.2016r. w sprawie X K 942/15,

- Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 18.08.2016r. w sprawie X K 417/16,

- Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 04.05.2017r. w sprawie X K 325/17

i wymierza skazanemu G. G. karę łączną 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 71 § 2 k.k. skrócić karę pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 26.01.2016r. w sprawie X K 942/15 o 25 (dwadzieścia pięć) dni z uwagi na uiszczenie przez skazanego kary grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 10 zł orzeczonej w tym wyroku;

III. na podstawie art. 577 k.p.k. zalicza skazanemu na poczet orzeczonej w punkcie I wyroku łącznej kary pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności zaliczone skazanemu w sprawach podlegających łączeniu oraz okresy odbytych kar w sprawach podlegających łączeniu;

IV. w pozostałym zakresie orzeczenia zawarte w wyrokach ulegających połączeniu podlegają odrębnemu wykonaniu;

V. na podstawie art. 572 k.p.k. w pozostałym zakresie umarza postępowanie w sprawie;

VI. na podstawie art. 626 § 1 k. p. k. w zw. z art. 624 § 1 k. p. k. zwalnia skazanego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, które przejmuje na rzecz Skarbu Państwa.

Sygn. akt X K 841/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

G. G. został skazany prawomocnymi wyrokami:

1. Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 04.05.2017r. w sprawie X K 325/17 za przestępstwa z art. 209 § 1 k.k. na karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

dowody: dane o karalności k. 26-27; informacjach o pobytach k. 2- 4, 23-24; odpisy orzeczeń k. 14-16, 28, dowód zapłaty k. 29.

Zachowanie G. G. w trakcie jego osadzenia w Areszcie Śledczym w G. było poprawne. Wobec przełożonych był zdyscyplinowany i regulaminowy, również współosadzonymi układa relacje poprawnie. Nie odnotowano skłonności do zachowań agresywnych bądź autoagresywnych. Od 05.06.2017r. do 05.07.2017r. uczestniczył w kursie malarz-glazurnik. Od dnia 17.08.2017r. zatrudniony jest odpłatnie jako pracownik ogólnobudowlany, przełożeni nie zgłaszali uwag do jego pracy. Był trzykrotnie nagradzany za wyróżnianie się przestrzeganiem porządku wewnętrznego w areszcie śledczym, nie był dotychczas karany dyscyplinarnie. Proces resocjalizacji przebiega prawidłowo, zaś prognoza penitencjarna kształtuje się pozytywnie

dowody: opinia o skazanym k. 22v.

Sąd zważył co następuje:

Na początku rozważań należy podkreślić, że od dnia 1 lipca 2015 roku ustawodawca gruntownie przebudował model orzekania w przedmiocie wyroku łącznego i kar łącznych, konstruując również przepisy intertemporalne, które wskazują jakie przepisy stosować po dacie 1 lipca 2015 roku, w związku z wejściem w życie w dniu 1 lipca 2015 roku przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych. I tak, norma art. 19 ust 1 wyżej wymienionej ustawy stanowi, że przepisów rozdziału IX kodeksu karnego, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. W niniejszej sprawie G. G. został skazany między innymi wyrokiem Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku X Wydziału Karnego z dnia 4 maja 2017 roku w sprawie X K 325/17, przy czym wyrok ten uprawomocnił się w dniu 7 czerwca 2017 roku. Tym samym prawomocne orzeczenie wobec skazanego zapadło już pod rządami kodeksu karnego po jego nowelizacji stosownie do przepisów z dnia 20 lutego 2015 roku, a w rezultacie w przedmiotowej sprawie zachodziła możliwość orzekania wobec niego co do kary łącznej w oparciu o nowe przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny.

Sąd zważył dalej, że treść owego art. 19 ust. 1 w/w ustawy niewątpliwie rodzi pewne trudności interpretacyjne. Dotyczy to w szczególności rozumienia znaczenia zapisu "zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po tym dniu". Sąd orzekając w przedmiotowej sprawie rozważał jego dwojaką interpretację. I tak, pierwsza z nich sprowadza się do uznania, iż samo wydanie (lub uprawomocnienie się) wyroku po 1 lipca 2015 roku umożliwia w sprawie o wydanie wyroku łącznego orzekanie w tym przedmiocie na podstawie przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w jej znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 1 lipca 2016 roku i ze zmianami wprowadzonymi w dniu 15 kwietnia 2016 roku). Ów sposób rozumienia tego zapisu oznaczałby, że samo wydanie po 1 lipca 2015 roku prawomocnego orzeczenia, bez względu na rodzaj wymierzonej w nim kary, otwiera swoistą „furtkę”, pozwalającą na zastosowanie znowelizowanych przepisów art. 85 k.k. i kolejne (chyba, że Sąd uzna, iż korzystniejsze, stosownie do art. 4 § 1 k.k., są przepisy w ich uprzednim brzmieniu, tj. obowiązującym do 30 czerwca 2015 roku). Druga z interpretacji tego zapisu jest w ocenie Sądu następująca: w przypadku wydania wobec skazanego po 1 lipca 2015 roku prawomocnego wyroku (tj. również uprawomocnienia się po tym dniu orzeczenia zapadłego przed tą datą), Sąd, orzekając w sprawie o wydanie wyroku łącznego, obowiązany jest wpierw stwierdzić, czy w oparciu o znowelizowane przepisy rozdziału IX ustawy – Kodeks karny możliwe jest orzeczenie kary łącznej z karami prawomocnie wymierzonymi skazanemu do 30 czerwca 2015 roku, a dopiero następnie ma możliwość prowadzenia rozważań w oparciu o art. 4 § 1 k.k., czy winno nastąpić orzekanie w oparciu o uprzednio obowiązujące przepisy tego rozdziału czy też przepisy znowelizowane i która z kar łącznych (tj. wydanych w oparciu o tzw. przepisy nowe czy też stare) jest wobec niego korzystniejsza.

W ocenie Sądu, tylko ta druga interpretacja zapisu „zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy” jest prawidłowa i winna być stosowana. Warto przy tym zwrócić uwagę na zapis art. 575 § 1 k.p.k. Sąd miał na uwadze, że stosownie do utrwalonego orzecznictwa, art. 575 § 1 k.p.k. rozumie się w taki sposób, iż „ o potrzebie wydania nowego wyroku łącznego w miejsce dotychczasowego, który wówczas traci moc, nie decyduje fakt ujawnienia się jakiegokolwiek kolejnego skazania tej samej osoby, nieobjętego dotychczasowym wyrokiem łącznym, lecz tylko takiego, który spełnia przesłanki z art. 85 k.k. i w związku z tym nadaje się do połączenia, bądź to ze wszystkimi, bądź co najmniej z jednym ze skazań objętych istniejącym wyrokiem łącznym, co powoduje, że dotychczasowy węzeł prawomocnie połączonych kar ulega rozwiązaniu. Tylko przy braku podstaw do zastosowania art. 575 k.p.k. uprzednie prawomocne zakończenie postępowania o wydanie wyroku łącznego obejmującego kary orzeczone w obu sprawach stanowi negatywną przesłankę procesową w postaci powagi rzeczy osądzonej” (tak też Sąd Najwyższy w postanowieniu z 10 lipca 2013 roku, sygn. akt II KK 14/13). Zwrócić należy uwagę, iż „wydanie wyroku łącznego” oznacza w przepisie art. 575 § 1 k.p.k. de facto „orzeczenie nowej kary łącznej”, albowiem w przypadku braku podstaw dla orzeczenia nowej kary łącznej wydane orzeczenie nie ma charakteru wyroku łącznego (patrz choćby art. 572 k.p.k.). Ustawodawca nie mówi przy tym o „wszczęciu postępowania o wydanie wyroku łącznego” albo o „orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego”, lecz o „wydaniu wyroku łącznego”. W ocenie Sądu ową interpretację należy, per analogia, stosować również do zapisu art. 19 ust. 1 w/w ustawy nowelizującej. Użycie przez ustawodawcę stwierdzenia „orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem” oznacza zatem, iż ów nowy, prawomocny wyrok wymaga wydania nowego wyroku łącznego i orzeczenia nowej kary łącznej. Warto przy tym zauważyć, że treść art. 575 § 1 k.p.k. ulegała zmianie z dniem 01 lipca 2015 roku w sposób, który potwierdza powyższe konkluzje Sądu – jego uprzednie brzmienie mówiło bowiem o tym, że jeżeli po wydaniu wyroku łącznego zachodziła potrzeba wydania nowego wyroku łącznego, z chwilą jego wydania poprzedni wyrok łączny tracił moc. Oczywistym jest przy tym, iż owa potrzeba wydania nowego wyroku łącznego i wydania nowej kary łącznej musi ujawnić się na tle znowelizowanych przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny; jest to szczególnie jasne przy uwzględnieniu cytowanego już art. 575 § 1 k.p.k. (choć ten ostatni ma charakter procesowy). Konkludując, w ocenie Sądu, prawomocne skazanie po 1 lipca 2015 roku (w tym również uprawomocnienie się orzeczenia wydanego przed tą datą) umożliwia stosowanie przy orzekaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego przepisów rozdziału IX ustawy – Kodeks karny w ich znowelizowanym brzmieniu (tj. obowiązującym po 1 lipca 2015 roku) jedynie wówczas, gdy według owych „nowych przepisów” kara wymierzona tym wyrokiem podlega łączeniu z karami prawomocnie wymierzonymi skazanemu wyrokami wydanym przed 30 czerwca 2015 roku (tak też Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w sprawie o sygn. akt II AKz 124/16 z dnia 31.05.2016 roku).

Jak zaznaczono na wstępie w przedmiotowej sprawie wobec skazanego po dniu 01 lipca 2015 roku prawomocne stało się orzeczenie wydane wobec niego między innymi w sprawie X K 325/17. Ponadto, kara wymierzona w tej sprawie nie została wykonana i mogła podlegać, zgodnie z art. 85 § 1 – 2 k.k. oraz art. 86 § 1 k.k., łączeniu z karami z prawomocnie orzeczonymi wobec skazanego w sprawach (...) i X K 942/15, również wydanymi i prawomocnymi po dniu 1 lipca 2015r. Niewątpliwie zatem Sąd dysponował możliwością stosowania wobec G. G. przepisów ustawy – kodeks karny, w jego brzmieniu obowiązującym po 1 lipca 2015 roku i zmodyfikowanym przez przepisy ustawy z dnia 11 marca 2016 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania karnego i niektórych innych ustaw.

Sąd zważył dalej, że postępowanie o wydanie wyroku łącznego ma na celu urzeczywistnienie zasady łączenia jednostkowych kar podlegających łączeniu, a wymierzonych prawomocnymi wyrokami w różnych postępowaniach. Przesłanki dopuszczalności łączenia kar jednostkowych, także w wyroku łącznym, wskazuje art. 85 k.k. Zgodnie z art. 85 § 1 i 2 k.k. w obecnym brzmieniu, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, sąd orzeka karę łączną (§1). Podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa, o których mowa w § 1.

W niniejszej sprawie przesłanki warunkujące możliwość wydania wyroku łącznego w ocenie Sądu zachodzą zatem w stosunku do następujących wyroków:

- Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 26.01.2016r. w sprawie X K 942/15,

- Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 18.08.2016r. w sprawie X K 417/16,

-Sądu Rejonowego Gdańsk Południe w Gdańsku z dnia 04.05.2017r. w sprawie X K 325/17.

W pierwszym w/w wyroku G. G. wymierzono karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na 2 lata i 50 stawek dziennych grzywny po 10 zł, którą to grzywnę skazany uiścił w dniu15.11.2017r. , W kolejnym wyroku wymierzona została kara 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie, przy czym postanowieniem z dnia 24.05.2017r. zamieniono karę ograniczenia wolności na zastępczą karę 182 dni pozbawienia wolności. Ostatnim wyrokiem wymierzono karę 1 roku ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie.

Nadto, żadna z tych w/w kar w dniu 1 grudnia 2017 roku, tj. w dacie wyrokowania, nie została jeszcze w całości wykonana. Nadmienić przy tym należy, iż w wypadku kary orzeczonej wyrokiem w sprawie X K 942/15 uiszczona została kara grzywny, dlatego w punkcie II uzasadnianego wyroku, zgodnie z regulacją art. 71 § 2 k.k., Sąd skrócił karę pozbawienia wolności orzeczoną tym wyrokiem o 25 dni i dlatego łączeniu podlegała ta skrócona kara.

Jednocześnie sąd zważył, iż kara orzeczona wobec skazanego w sprawie X K 942/15 stanowiła karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, zastosowanie będą tu miały unormowania art. 89 § 1b k.k. Nadto w sprawach X K 417/16 i X K 325/17 orzeczono wobec skazanego kary ograniczenia wolności, a zatem zastosowanie znajdzie regulacja art. 87 § 1 k.k.

Rozważając kwestię wysokości kary łącznej, jaka winna zostać orzeczona względem G. G. w miejsce kar objętych wyżej wymienionymi wyrokami Sąd miał na względzie treść art. 86 § 1 k.k. wyznaczające jej granice. Z przepisu tego wynika, że Sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa (ewentualnie - kar łącznych, podlegających łączeniu, vide art. 86 § 4 k.k.) do ich sumy, nie przekraczając jednak w odniesieniu do kary pozbawienia wolności – 20 lat. Zarówno kara pozbawienia wolności jak i kary ograniczenia wolności zostały uwzględnione w połowie ich wymiaru z uwagi na wskazane powyżej regulacje art. 87 § 1 k.k. i art. 89 § 1b k.k., przy czym kara pozbawienia wolności została dodatkowo skrócona o 25 dni. Co do zasady zatem, kara łączna pozbawienia wolności w tym wypadku powinna mieścić się w granicach od 6 miesięcy pozbawienia wolności do 1 roku 4 miesięcy i 15 dni pozbawienia wolności.

Nadmienić należy, że wymierzając karę łączną Sąd nie rozważa ponownie kwestii społecznej szkodliwości czynów, za które zostały orzeczone kary jednostkowe, ani też stopnia zawinienia przy popełnieniu wyżej wymienionych czynów. W doktrynie prawa karnego podkreślano dotąd, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej (M. Szewczyk, Kara łączna w polskim prawie karnym, Kraków 1981, s. 78). Zastosowanie właściwej zasady łączenia kar (absorpcji, kumulacji, asperacji) w głównej mierze zależy od związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami. W aspekcie przedmiotowym związek realnie zbiegających się przestępstw wyrażają kryteria przedmiotowe poszczególnych przestępstw, tj. bliskość czasowa ich popełnienia (największa, gdy przestępstwa popełniane są równocześnie lub bezpośrednio po sobie), tożsamość osób pokrzywdzonych (największa ścisłość związku zachodzi, gdy kilkoma przestępstwami pokrzywdzono tę samą osobę), rodzaj naruszonego dobra prawnego (im bardziej zbliżone dobra prawne, tym większa przedmiotowa bliskość przestępstw), sposób działania sprawcy. W aspekcie podmiotowym chodzi o motywy bądź pobudki kierujące sprawcą, rodzaj i formę jego zawinienia. Im ściślejszy związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy zbiegającymi się czynami, tym bardziej zasadne jest zastosowanie zasady absorpcji. (tak Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 18 marca 1981 r. VI KZP 5/81, OSNPG 1981, z. 5, poz. 43 oraz uchwale w składzie 7 sędziów z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, OSNKW 2005, Nr 2, poz. 13). Dodany nowelizacją obowiązującą od 1 lipca 2015 roku przepis art. 85a kk wprost wskazuje zaś, że orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Mając na uwadze powyższe względy Sąd doszedł do przekonania, iż wymiar kary łącznej za pozostające w zbiegu przestępstwa w tym wypadku winien zostać ukształtowany na zasadzie asperacii, zbliżonej jednak maksymalnie do zasady absorbcji. W tam zakresie znaczenie miał z jednej strony fakt, iż w przeważającej mierze występki jakich dopuścił się G. G. godziły w to samo dobro prawne – były przestępstwami przeciwko rodzinie, jeden przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji; w drugiej zaś okoliczność, iż skazany dopuszczał się ich na przestrzeni na przestrzeni niedługiego czasu, na szkodę tych samych osób pokrzywdzonych (dzieci). Nadto należało mieć na uwadze, jako okoliczności mające przemawiać za zastosowaniem zasady absorpcji, że skazany prezentuje zasadniczo właściwą postawę podczas odbywania kary pozbawienia wolności i w ocenie Dyrektora zakładu w którym przebywa jego prognoza penitencjarna jest obecnie poprawna. Podkreślić także należy, że dwie kary podlegające łączeniu były karami wolnościowymi, zaś kara pozbawienia wolności została warunkowo zawieszona i nie zostało do dnia wyrokowania wydane postanowienie o zarządzeniu jej wykonania. Z drugiej strony nie mógł ujść uwadze Sądu fakt, iż G. G. nie wywiązał się z obowiązków związanych z wykonywaniem przez niego kary ograniczenia wolności, czego skutkiem była zamiana tej kary na karę zastępczą pozbawienia wolności. W konsekwencji Sąd nie dopatrzył się względem skazanego żadnych szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem przy łączeniu wymierzonych mu kar zasady pełnej absorpcji lub też kumulacji, i dlatego wymierzył mu karę łączną stosując właśnie zasadę asperacji, jednak zbliżoną do zasady absorbcji. Z tego też względu Sąd uznał, że wymierzona skazanemu kara łączna 7 miesięcy pozbawienia wolności, będzie karą adekwatną i sprawiedliwą.

W pkt III wyroku Sąd w oparciu o treść art. 577 k.p.k. zaliczył skazanemu na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawach podlegających łączeniu oraz okresy odbytych kar w sprawach podlegających łączeniu.

Sąd, w dalszej części orzeczenia, na podstawie art. 572 k.p.k. umorzył postepowanie w pozostałym zakresie oraz zdecydował o odrębnym wykonaniu orzeczeń zawartych w wyrokach podlegających połączeniu.

Sąd na podstawie art. 626 § 1 k. p. k. w zw. z art. 624 § 1 k. p. k. zwolnił skazanego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, które przejmuje na rzecz Skarbu Państwa.

X K 841/17

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE