Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2019 r.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Maria Sałacińska

Protokolant: starszy protokolant sądowy Lena Fremmel

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2019 r. w Warszawie na rozprawie

sprawy W. G.

przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności
w (...)

o ustalenie stopnia niepełnosprawności

na skutek odwołania W. G.

od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności
w (...) z dnia 8 maja 2015 r. znak: (...). (...).1. (...).2015

oddala odwołanie.

Sygn. akt VI U 300/15

UZASADNIENIE

Orzeczeniem z dnia 8 lutego 2006 r. Nr (...) do (...)w W. (dalej jako: (...)) zaliczył W. G. do lekkiego stopnia niepełnosprawności o symbolu przyczyny niepełnosprawności 05-R, określając że orzeczony stopień niepełnosprawności ma charakter trwały i orzeczenie wydaje się na stałe. Organ ponadto wskazał, że konieczne jest zaopatrzenie w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze oraz pomoce techniczne ułatwiającego funkcjonowanie niepełnosprawnego według zaleceń lekarza specjalisty oraz wskazał, że spełnia przesłanki określone w art.8 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (dalej jako: karta parkingowa).

(orzeczenie (...) z dnia 08.02.2006 r. – akta (...))

Orzeczeniem z dnia 5 marca 2015 r. Nr (...) odmówił wydania orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. W uzasadnieniu wskazał, że orzeczenie z dnia 8 lutego 2006 r. jest ważne na stałe, a przedłożona dokumentacja nieuzasadnia zaliczenia do stopnia niepełnosprawności wyższego niż lekki.

(orzeczenie (...) z dnia 05.03.2015 r. – akta (...))

Orzeczeniem z dnia 8 maja 2015 r. Nr (...). (...).1. (...).2015 Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w W. (dalej jako: (...)) utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie (...) z dnia 5 marca 2015 r. wskazując, że stopień niepełnosprawności ma charakter trwały i orzeczenie wydano na stałe, a przedłożona dokumentacja nie uzasadnia określenia umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.

(orzeczenie (...) z dnia 08.05.2015 r. – akta (...))

Od powyższego orzeczenia W. G. wniósł odwołanie zaskarżając orzeczenie w całości w szczególności w zakresie stopnia niepełnosprawności oraz przesłanek do przyznania karty parkingowej. Wskazał, że jego stan zdrowia uległ pogorszeniu, a karta parkingowa ma służyć ochronie przed całkowitym zniszczeniem uszkodzonego stawu skokowego i biodrowego.

(odwołanie –k. 1)

W odpowiedzi na odwołanie (...) wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu wskazał, że nie znalazł podstaw do zmiany wydanego orzeczenia. Analiza stanu zdrowia nie wskazuje na konieczność do zaliczenia do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Odwołujący ponadto nie spełnia warunków do przyznania karty parkingowej, gdyż został zaliczony do osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim.

(odpowiedź na odwołanie – k. 4-5)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący W. G. z wykształcenia ekonomista – magister, od 2013 roku nie pracuje.

(ocena zawodowa – akta (...))

Gruczoł tarczycowy u odwołującego jest powiększony w zakresie płata prawego, który schodzi częściowo zamostkowo, na obu płatach liczne guzki. Zmiany mają charakter łagodny. Powiększony gruczoł nie powoduje objawów uciskowych. Odwołujący wymaga okresowej kontroli lekarskiej, oceny (...), do rozważenia leczenie operacyjne – strumektomia.

Nie jest niepełnosprawny z powodów endokrynologicznych.

(opinia biegłego endokrynologa W. B. (1) z dnia 11.07.2016 r. – k. 51-52)

Odwołujący ma zespolenie złamania panewki lewego stawu biodrowego za pomocą śruby, wykonane w ramach operacyjnego otwartego nastawienia złamania. Było to konsekwencją obrażeń podczas wypadku drogowego w grudniu 2008 r. Doznał wówczas złamania tylnej krawędzi panewki stawu biodrowego i złamania nasady dalszej kości goleniowej prawej. Złamanie nasady dalszej kości promieniowej lewej było leczone nieoperacyjnie w ramach zaopatrzenie opatrunkiem gipsowym.

Odwołujący porusza się bez utykania, prawidłowo dynamicznie oraz statycznie. Rama po operacji lewego stawu biodrowego jest zagojona. Porusza się sprawnie, bez pomocy kul. Stwierdzona dysfunkcja układu ruchu w ramach ograniczeń zgięcia i zakresów ruchomości jest nieduża, utrwalona. Może utrudniać wykonywanie cięższych prac fizycznych wymagających podnoszenia i przenoszenia cięższych przedmiotów, jednak nie powoduje niezdolności do pracy na ogólnym rynku pracy. W przyszłości przebyte złamania mogą powodować powstanie pourazowej choroby zwyrodnieniowej lewego stawu biodrowego. W chwili obecnej brak istotnego zaawansowania tej choroby.

W ramach utrwalonego schorzenia układu ruchu (przyczyn ortopedycznych – 05R) odwołujący kwalifikuje się do zaliczenia do lekkiego stopnia niepełnosprawności od 12 grudnia 2005 r. na stałe. Nie spełnia przesłanek do przyznania prawa do karty parkingowej.

(opinia biegłego ortopedy-traumatologa R. K. z dnia 15.11.2015 r. – k. 15-17; uzupełniająca opinia biegłego ortopedy-traumatologa R. K. z dnia 13.04.2016 r. – k. 32; uzupełniająca opinia biegłego ortopedy-traumatologa R. K. z dnia 12.02.2017 r. – k. 85; uzupełniająca opinia biegłego ortopedy-traumatologa R. K. z dnia 14.07.2017 r. – k. 107; opinia biegłego ortopedy-traumatologa K. K. z dnia 17.09.2018 r. – k. 144-144 verte; uzupełniająca opinia biegłego ortopedy-traumatologa K. K. z dnia 08.12.2018 r. – k. 162)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie opinii biegłych: ortopedów-traumatolgów: R. K. oraz K. K. oraz endokrynologa W. B. (2). Do wszystkich opinii biegłych sporządzonych w niniejszej sprawie (...) nie zgłaszał zastrzeżeń. Natomiast odwołujący do każdej z opinii biegłych zgłaszał liczne zastrzeżenia. Sąd zważył, że zastrzeżenia i uwagi odwołującego zgłaszane w pismach procesowych opierały się na kwestionowaniu wiedzy medycznej biegłych, sposobu przeprowadzenia badania oraz dokonaniu błędnych ustaleń. Odnośnie kwestionowania wiedzy medycznej i odnoszenia się przez wszystkich biegłych pobieżnie do problemu jakim było objęte niniejsze postępowanie Sąd uznał, że nie można biegłym zarzucić, aby opinie sporządzali w sposób nierzetelny, niezgodny ze sposobem sporządzania opinii. Biegli ortopedzi – R. K., K. K. oraz endokrynolog W. B. (2) sporządzili opinie po przeprowadzeniu badania odwołującego, dokładnym opisie stanu zdrowia oraz przebytych urazów. Niezasadne jest kwestionowanie przez odwołującego sposobu przeprowadzenia badania. Nie wskazał jakie konkretnie badania diagnostyczne odwołujący mógłby przeprowadzić, przy założeniu, że takie można przeprowadzić w pokoju badań bez specjalistycznego sprzętu. Ponadto nie wskazał skutecznie w jaki sposób sporządzenie dodatkowych badań mogłoby mieć wpływ na sporządzone opinie. Sąd w takiej sytuacji nie jest uprawniony do kwestionowania sposobu badania przeprowadzonego przez biegłych. Biegli sporządzający opinie są lekarzami, którzy potrafią dostosować metody diagnostyczne do danego przypadku. Nie ma w tym przypadku znaczenia czas jaki trwa badanie pod warunkiem, że przeprowadzone badania dają podstawę do sporządzenia kategorycznej opinii. Taka sytuacja miała miejsce w tej sprawie. Biegli wykonali badania na podstawie których dokonali ustaleń bieżącego stanu zdrowia w zakresie następstw złamań. Opinie biegłych zostały sporządzone w sposób kategoryczny, a wnioski były podtrzmywane w kolejnych opiniach uzupełniających. Odwołujący nie wskazał w jaki sposób jego zdaniem krótkie badania w gabinecie miałoby mieć wpływ na mniej korzystne ustalenia.

Odnosząc się natomiast do podnoszonej w pismach procesowych przez odwołującego kwestii „śruby: Sąd ustalił, że podstawą ustaleń biegłych w tym zakresie jest obraz z płyty CD (k.14). W toku postępowania biegły R. K. dołączył wydruki z obrazu RTG znajdującego się na tej płycie. Wbrew temu, co twierdzi odwołujący, obraz nie jest słabej jakości. Odwołujący skupia się na kwestionowaniu faktu, że ten przedmiot znajdujący się w stawie biodrowym nie jest śrubą, ale innym elementem związanym z leczeniem złamania. Nie neguje faktu, że w obrębie stawu biodrowego lewego znajduje się przedmiot stały o kształcie podobnym do śruby. Odwołujący w toku postępowania przedłożył na k. 143 wydruk obrazu RTG tego samego obrębu jak na k. 106 załączonej przez biegłego. Wbrew temu, co twierdził odwołujący, uzyskany i przedłożony przez niego wydruk nie jest lepszej jakości niż ten dołączony przez biegłego. Na obu zdjęciach Sąd stwierdza taki sam element, o takim samym kształcie. Skoro biegły R. K. oraz dalej biegły K. K. na podstawie obu zdjęć podtrzymywali swoje twierdzenia o tym, że jest to śruba, która znajduje się w stawie biodrowym lewym, Sąd nie znalazł podstaw, aby te ustalenia kwestionować.

Odnosząc się do całokształtu opinii ortopedyczno-traumatologicznych Sąd uznał, że opinie główne i uzupełniające biegłych: R. K. i K. K. są spójne, konkretne oraz w pełni weryfikowalne. W ocenie Sądu opinie zostały sporządzone zgodnie z wiedzą i doświadczeniem biegłych. Niezależnie od tego, że Sąd oparł się na ustaleniach biegłego R. K., ze względu na konieczność zasięgnięcia opinii wobec licznych zarzutów odwołującego postanowił dopuścić dowód z opinii biegłego ortopedy-traumatologa K. K.. Ustalenia poczynione przez biegłego K. K. są w pełni zbieżne z ustaleniami biegłego R. K.. Wobec tego, że w obu opiniach nie ma żadnych różnic w zakresie ustaleń stanu zdrowia odwołującego Sąd oparł się na nich ustalając stan faktyczny. Także opinia biegłego endokrynologa stanowiła podstawę ustaleń stanu faktycznego w zakresie braku niepełnosprawności z przyczyn endokrynologicznych. Do tej opinii odwołujący również składał zastrzeżenia i uwagi. Podobnie jak do biegłych ortopedów, zastrzeżenia sprowadzały się do sposobu przeprowadzenia badania i stanowiły tylko polemikę z ustaleniami biegłego. W tym zakresie Sąd uznał, że nie jest niezbędne dopuszczanie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego endokrynologa, gdyż opinia biegłego jest spójna i logiczna oraz w pełni weryfikowalna.

Strony nie wnosiły o uzupełnienie materiału dowodowego.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie W. G. nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 3 oraz 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ( DZ. U. z 2011 roku , nr 127 , poz. 721 ze zmianami) ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, w zależności od tego, czy niepełnosprawny:

a) jest osobą - niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji, tj. naruszenia sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację (znaczny stopień);

b) jest osobą o naruszonej sprawności organizmu niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych (stopień umiarkowany);

c) jest osobą o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne (lekki stopień niepełnosprawności).

Jak wynika z materiału dowodowego, w szczególności z opinii powołanych w sprawie biegłych ortopedów-traumatologów R. K. i K. K., odwołujący posiada schorzenia układu ruchu po:

1)  złamaniu panewki lewego stawu biodrowego, po leczeniu operacyjnym (z dobrymi zakresami ruchomości stawu biodrowego),

2)  złamaniu nasady dalszej kości promieniowej prawej, po leczeniu nieoperacyjnym (z zadowalającymi i użytecznymi zakresami ruchomości prawego stawu nadgarstkowego) oraz

3)  urazie lewego stawu skokowo-goleniowego (z zadowalającymi zakresami ruchomości lewego stawu skokowego-goleniowego z dobra sprawnością i wydolnością chodu).

Aktualny poziom stwierdzonych schorzeń powoduje u odwołującego naruszenie sprawności organizmu powodującej obniżenie zdolności do wykonywania pracy w porównaniu do osoby o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością fizyczną, co spełnia przesłanki definicji ustawowej lekkiego stopnia niepełnosprawności o symbolu niepełnosprawności 05-R (schorzenia narządu ruchu). Ze względu na utrwalony charakter schorzeń niepełnosprawność ma charakter trwały. Jak wynika z ustaleń Sądu dokonanych na podstawie opinii biegłych ortopedów-traumatologów, odwołujący jest osobą o nieznacznie naruszonej sprawności organizmu. W tym zakresie nie może wykonywać niektórych prac związanych z podnoszeniem i przenoszeniem ciężkich przedmiotów. Nie implikuje to jednak faktu, że jest osobą niezdolną do pracy lub zdolną do pracy w warunkach chronionych. Odwołujący ze względu na utrwalone schorzenia układu ruchu może podejmować pracę na otwartym rynku pracy z uwzględnieniem faktu, że niektórych prac nie może wykonywać. Sąd oczywiście nie neguje faktu, że odwołujący pozostaje osobą niepełnosprawną w następstwie złamań i urazów, jednak w tym zakresie nie powoduje to niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym. Natomiast z powodów endokrynologicznych odwołujący nie jest niepełnosprawny z żadnym stopniu, gdyż schorzenia związane z gruczołem tarczycowym (w tym guzki) nie są w stopniu tak zaawansowanym, aby uzasadniały ograniczoną sprawność.

Całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego przemawia za uznaniem opinii jako rzeczowych, spójnych i wyprowadzających logiczne wnioski końcowe i Sąd nie dopatrzył się jakichkolwiek przyczyn, dla których opinie te miałyby utracić walor wiarygodnych dowodów w sprawie. Ponadto opinia biegłego zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, ma na celu ułatwienie sądowi należytej oceny zebranego materiału wtedy, gdy potrzebne są wiadomości specjalne. Podlega jak inne dowody ocenie według art. 233§ 1 kpc, lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny, które stanowią zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii nie jest więc przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiadomości specjalnych. Warto również przytoczyć pogląd Sądu Najwyższego, który pomimo upływu czasu nie stracił na swojej aktualności. Sąd Najwyższy w swoim wyroku z dnia 19 grudnia 1990 r. (I PR 148/90, OSP 1991/11/300) stwierdził, iż „Sąd może oceniać opinię biegłego pod względem fachowości, rzetelności czy logiczności. Może pomijać oczywiste pomyłki czy błędy rachunkowe. Nie może jednak nie podzielać poglądów biegłego, czy w ich miejsce wprowadzać własnych stwierdzeń”.

Wprawdzie odwołujący składał zastrzeżenia do opinii biegłych ortopedów i endokrynologa, ale zdaniem Sądu była to niemerytoryczna i niczym nie poparta polemika odwołującego z wysoko wykwalifikowanymi specjalistami, zmierzająca wyłącznie do zanegowania wniosków dla niego niekorzystnych.

Odnosząc się natomiast do kwestii przyznania odwołującemu prawa do karty parkingowej Sąd zważył, że w myśl art. 8 ust. 3a pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (j.t.: Dz. U. z 2012 r., poz. 1137 ze zm.), kartę parkingową wydaje się osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. Skoro więc wnioskodawca jest osobą o lekkim stopniu niepełnosprawności (co było w sprawie bezsporne i czego nie kwestionował), to tym samym nie przysługuje mu prawo do karty parkingowej. W przypadku ubezpieczonego nie została spełniona podstawowa przesłanka żądanego ustalenia – w postaci zaliczenia do umiarkowanego lub znacznego stopnia niepełnosprawności. Odwołujący został zaliczony do osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim.

Kartę parkingową wydaje się wyłącznie osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Należy przy tym zwrócić uwagę, że nawet przyznanie statusu umiarkowanego stopnia niepełnosprawności nie jest tożsamym, ani automatycznym z przyznaniem karty parkingowej. Przed zmianą art. 8 ustawy Prawo o ruchu drogowym, dokonaną nowelą z dnia 23 października 2013 r. (a więc do dnia 30 czerwca 2014 r.) karta parkingowa przysługiwała osobie niepełnosprawnej bez względu na stopień niepełnosprawności, przy czym osobą niepełnosprawną w rozumieniu komentowanego przepisu była nie każda osoba niepełnosprawna, lecz wyłącznie osoba o obniżonej sprawności ruchowej, w orzeczeniu której zawarta była informacja o spełnieniu określonej przesłanki. Warunkiem uzyskania przez osobę niepełnosprawną o obniżonej sprawności ruchowej, kierującą pojazdem samochodowym karty parkingowej pozwalającej nie stosować się do niektórych znaków drogowych dotyczących zakazu ruchu lub postoju było posiadanie przez kierowcę wydanego przez zespół ds. orzekania o niepełnosprawności orzeczenia o zaliczeniu do jednego z wymienionych w art. 8 ust. 5 p.r.d. stopnia niepełnosprawności (także lekkiego) lub też w przypadku braku takiego orzeczenia legitymowanie się aktualnym na dzień 1 stycznia 1998 r. (data wejścia w życie ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz o zatrudnianiu osób niepełnosprawnych) orzeczeniem o zaliczeniu do jednej z grup inwalidów (zob. wyrok NSA w W. z dnia 2 kwietnia 2008 r., I OSK 561/07, Lex nr 469722). Obecnie jednakże ustawodawca zdecydował się na swoiste zaostrzenie tych przepisów i karta parkingowa przysługuje wyłącznie osobie niepełnosprawnej zaliczonej do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, mającej znacznie ograniczone możliwości samodzielnego poruszania się. Pojęcie znacznych ograniczeń w poruszaniu wskazuje na wyższe wymagania w zakresie możliwości poruszania się niż pojęcie obniżonej sprawności ruchowej. Pomimo istniejących w stanie zdrowia odwołującego problemów, w obowiązującym stanie prawnym, w świetle ustalonego lekkiego stopnia niepełnosprawności z powodów ortopedycznych (symbol 05-R) odwołujący nie ma prawa do karty parkingowej. Niezależnie od faktu ustalenia lekkiego stopnia niepełnosprawności, odwołujący nie ma znacznie ograniczonej możliwości poruszania się. Chodzi w sposób prawidłowy, nie wymaga wsparcia kul łokciowych. Ograniczenia ruchomości nie uzasadniają przyznania prawa do karty parkingowej. Oczywiście Sąd dostrzega fakt, że odwołujący z powodu tego samego stanu zdrowia w 2005 roku miał przyznane prawo do kary parkingowej, jednak w chwili obecnej ze względu na zmianę przepisów ustawy takie prawo nie przysługuje mu jako osobie o lekkim stopniu niepełnosprawności.

Wobec braku podstaw do zmiany orzeczenia (...), Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ §1 k.p.c. odwołanie oddalił.