Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 lipca 2019 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie – I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2019 r. w Krakowie na rozprawie

sprawy z powództwa M. D. (1)

przeciwko J. S. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powódki

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie

z dnia 15 marca 2018 r. sygn. akt I C 1993/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok nadając mu treść:

„I. zasądza od pozwanego J. S. (1) na rzecz powódki M. D. (1) kwotę 20 000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 15 stycznia 2014 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. i ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 r.,

II. w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III. zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2000 zł (dwa tysiące złotych) tytułem części kosztów procesu,

IV. nakazuje ściągnąć od pozwanego J. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie kwotę 1000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem części kosztów sądowych których powódka nie miała obowiązku ponieść,

V. odstępuje od ściągnięcia od powódki z zasądzonego roszczenia pozostałej części kosztów sądowych.”

2. w pozostałym zakresie apelację oddala;

3. zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 2956 zł (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt sześć złotych) tytułem części kosztów postępowania apelacyjnego;

4. nakazuje ściągnąć od pozwanego J. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Krakowie kwotę 1000 zł (jeden tysiąc złotych) tytułem części nieuiszczonej opłaty od apelacji której powódka nie miała obowiązku ponieść;

5. odstępuje od ściągnięcia od powódki z zasądzonego roszczenia pozostałej części kosztów sądowych w postępowaniu apelacyjnym.

SSA Grzegorz Krężołek SSA Józef Wąsik SSA Marek Boniecki

Sygn. akt : I ACa 717/18

UZASADNIENIE

W pozwie skierowanym przeciwko J. S. (1) , M. D. (1) domagała się zasądzenia kwoty 70 000 złotych tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę oraz 74 140, 35 zł tytułem odszkodowania wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 12 marca 2012r.

Wniosła również o obciążenie pozwanego kosztami postępowania.

Uzasadniając żądania wskazała , ze w dniu 12 marca 2012r doszło do zdarzenia w którym pozwany rzucił ją na chodzik w okolicy kościoła (...) w K.. W następstwie upadku doznała wielołamowego złamania nad i przy kłykciowego lewej kości ramiennej , stłuczenia głowy i okolic lędźwi. Obawiała się utraty życia.

W szpitalu poddano ją operacji chirurgicznej zespolenia złamania ale leczenie okazało się powikłane.

Powódka twierdziła , iż opisane następstwa zachowania pozwanego , związane były z dużym natężeniem jej cierpień psychicznych , tym bardziej , że sprawności uszkodzonej kończyny nie udało się ostatecznie przywrócić . Wobec tego uzasadniają żądane zadośćuczynienie. Tym bardziej , iż nadal odczuwa stres , a została również zmuszona następstwami zdrowotnymi upadku do ograniczenia życia towarzyskiego i uprzedniej aktywności życiowej i edukacyjnej. Musiała tez zrezygnować z planów posiadania dziecka.

W odniesieniu do żądania odszkodowawczego twierdziła ma ono doprowadzić do wyrównania uszczerbku w postaci poniesionych przez nią kosztów leczenia , w tym zakupu leków i konsultacji lekarskich , rehabilitacji oraz utraconych zarobków.

Odpowiadając na pozew J. S. (1) domagał się oddalenia powództwa w całości oraz obciążenia przeciwniczki procesowej kosztami postępowania.

Pozwany twierdził , iż nie ponosi odpowiedzialności za zdarzenie wywołujące szkodę i krzywdę M. D. (1). Twierdził , że poszkodowana przyczyniła się do jego zaistnienia .

Zarzucił także zawyżenie żądania odszkodowawaczego w odniesieniu zarówno do kosztów leczenia jak i utraconych zarobków. Podnosił także , że pomiędzy wypadkiem, a uszczerbkami wskazywanymi przez poszkodowaną brak jest adekwatnego związku przyczynowego.

Wyrokiem z dnia 15 marca 2018r , Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił powództwo , nie obciążając pozwanej kosztami procesu należnymi stronie przeciwnej.

Sąd I instancji ustalił następujące fakty istotne dla rozstrzygnięcia :

W dniu 11 marca 2012r J. S. (1) , popychając i szarpiąc za płaszcz, a następnie rzucając powódkę na chodzik przy ul. (...) w K. , w okolicy kościoła (...) , doprowadził do jej upadku.

W jego następstwie M. D. (1) doznała wielołamowego nad i przy kłykciowego złamania lewej kości ramiennej oraz stłuczenia okolicy lędźwiowej i głowy.

Obrażenia te spowodowały naruszenie czynności narządów jej ciała na okres przekraczający siedem dni. Za to przestępstwo pozwany został prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla K. w K.z dnia 20 kwietnia 2015 , w sprawie o sygnaturze (...).

Poszkodowana została przewieziona do (...) Szpitala (...) w K. , gdzie przebywała przez okres siedemnastu dni . Podczas tego pobytu przeprowadzony został zabieg chirurgiczny krwawej repozycji złamanych odłamów kości ramiennej płytą i śrubami dystalnymi.

Po upuszczeniu szpitala w dniu 29 marca 2012r M. D. (1) odbyła lekarskie wizyty kontrolne , przechodziła rehabilitację. Podana była także zabiegom chirurgicznym. W dniu 11 maja 2012r była to rekonstrukcja łokcia , a 4 października 2012r usunięcie implantów.

Ponadto Sąd I instancji ustalił ,że przed Sądem Rejonowym dla K.w K., w sprawie o sygnaturze(...) było prowadzone postępowanie z powództwa M. D. (1) przeciwko ubezpieczycielowi szpitala w którym była leczona po zdarzeniu 11 marca 2012r.

Została w nim prawomocnie potwierdzona odpowiedzialność szpitala za następstwa błędu medycznego przy zabiegu chirurgicznym w postaci uszkodzenia nerwu łokciowego . Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2015r Sąd przyznał pokrzywdzonej, tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzoną następstwami zdrowotnymi tego błędu , sumę 12 000 złotych , uwzględniając , że pozwany ubezpieczyciel wypłacił jej z tego tytułu, przed wszczęciem sporu sądowego, 18 000 złotych.

W ramach oceny prawnej zgłoszonych roszczeń , Sąd Okręgowy stanął na stanowisku , że żadne z nich nie może zostać uwzględnione w jakikolwiek zakresie albowiem M. D. (1) nie wykazała zarówno rozmiarów samych uszczerbków jak i adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem pozwanego a tymi następstwami , które miałyby podlegać jej zdaniem rekompensacie.

Sąd I instancji zaakcentował , że w warunkach gdy u powódki doszło do powikłań związanych ze sposobem wykonania jednej z operacji chirurgicznych , podczas której personel Szpitala (...) w K. dopuścił się błędu medycznego, nie da się ustalić bez zasięgnięcia opinii biegłego lekarza , które z opisywanych przez M. D. (1) następstw zdrowotnych należy wiązać z konsekwencjami zachowania pozwanego, a które wadliwego działania lekarzy.

W warunkach , gdy powódka mimo , iż wnioskowała o przeprowadzenie takiego dowodu , swoim niestawiennictwem na badanie , uniemożliwiła przeprowadzenie opinii , musi ponieść konsekwencje dowodowe tegoż pod postacią uznania , że nie dowiodła istnienia normalnego związku przyczynowego pomiedzy zdarzeniem szkodzącym , a negatywnymi jego następstwami w jej zdrowiu.

W odniesieniu do żądania zadośćuczynienia , Sąd ocenił je w taki sam sposób , jako przez M. D. (1) mnie wykazane , akcentując to , iż powódka nie stawiła się na termin jej przesłuchania w charakterze strony .

To niestawiennictwo , obciążając żądającą konsekwencjami dowodowymi spowodowało , że nie było możliwym określenie ostatecznej wysokości należnych jej świadczeń tak z tytułu zadośćuczynienia jak i odszkodowania , podobnie jak określenia skali przyczynienia się poszkodowanej do nich zdarzenia z 12 marca 2012r , na co powoływał się pozwany.

Podstawą rozstrzygnięcia o kosztach procesu była norma art. 102 kpc .

W tym zakresie Sąd I instancji wziął pod rozwagę z jednej strony trudną sytuację materialną powódki a z drugiej to , iż za spowodowanie zdarzenia z którego wywodziła swoje roszczenia, J. S. (1) został prawomocnie skazany wyrokiem karnym

Apelacją od tego orzeczenia M. D. (1) zaskarżyła wyrok Sądu I instancji w części , a mianowicie do kwoty 114 141 zł , postulując w jej wniosku taką jego zmianę w następstwie której suma ta zostanie jej od pozwanego przyznana , a J. S. (1) zobowiązany do zwrotu poniesionych przez nią kosztów postępowania w obu instancjach.

Środek odwoławczy został oparty na następujących zarzutach :

- naruszenia prawa procesowego , w sposób mający dla treści rozstrzygnięcia istotne znaczenie , a to :

a/ art. 11 kpc , jako następstwa poczynienia przez Sąd I instancji , wbrew wskazanej normie , własnych ustaleń w zakresie spowodowani przez pozwanego szkody , w warunkach gdy z treści prawomocnego wyroku w sprawie karnej wynika , iż przypisano pozwanemu takie , skutkujące jego odpowiedzialnością karną , zachowanie, które doprowadziło w swoich następstwach do naruszenia czynności narządowa ciała powódki na okres przekraczający siedem dni.

Związanie Sądu w rozstrzyganej sprawie tym orzeczeniem powinno doprowadzić , w ocenie skarżącej , do uwzględnienia żądania kompensacyjnego , tak w odniesieniu do szkody materialnej jak i krzywdy , które w wyniku tego zdarzenia poniosła.

b/ art. 217 §3 kpc w zw z art. 227 kpc oraz 278 §1 kpc , jako konsekwencji nie przeprowadzenia przez Sąd Okręgowy dowodu z opinii biegłego lekarza mimo , że było to niezbędne dla ustalenia rozmiarów uszczerbków powódki związanych z następstwami zachowania pozwanego.

Z tymi zarzutami ściśle był połączony zarzut sprzeczności istotnych ustaleń z treścią zebranego materiału procesowego , który zdaniem skarżącej, miał polegać na przyjęciu, iż zdarzenie z 11 marca 2012r spowodowane przez J. S. (1) nie wywołało u niej szkody mimo , iż zgromadzony materiał dowodowy o ile byłby właściwie oceniony , prowadzi do wniosków przeciwnych.

W apelacji został zawarty postulat przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego lekarza przez Sąd II instancji , której zakres rzeczowy miał być tożsamy z tym , który został określony we wniosku skarżącej zgłoszonym przed Sadem Okręgowym.

Pozwany domagał się oddalenia środka odwoławczego M. D. (1) oraz obciążenia jej kosztami postępowania apelacyjnego.

Rozpoznając apelację, Sąd Apelacyjny rozważył :

Apelacja jest uzasadniona w części , prowadząc do zmiany objętego nią wyroku w sposób wskazany w punkcie 1 I – IV orzeczenia Sądu II instancji.

Nie ma racji skarżąca podnosząc zarzut naruszenia prawa procesowego mającego polegać na pominięciu przez Sąd I instancji dowodu z opinii biegłego lekarza.

Formułująca ten zarzut M. D. (1) całkowicie pomija okoliczność , że Sąd Okręgowy dopuścił ten dowód , uznając jego przydatność dla ustalenia okoliczności doniosłych dla rozstrzygnięcia tyle tylko , że ostatecznie go pominął , w warunkach gdy to jej zaniechanie , nie stawienie się bez usprawiedliwienia na termin badania wyznaczonego przez opiniodawcę z zakresu chirurgii , uniemożliwił przygotowanie opracowania.

Dlatego nie może ona skutecznie , skoro to na niej ciążył obowiązek wykazania wszystkich przesłanek normatywnych odpowiedzialności odszkodowawczej J. S. (1) , a niewątpliwie dowód ten służył ocenie okolicznością mających potwierdzić realizacji jednej z nich - normalnego związku przyczynowego pomiędzy zdarzeniem szkodzącym a uszczerbkami podnoszonymi przez skarżącą , zarzucać Sądowi , iż decydował ostatecznie o jego pominięciu.

Następstwem takiej oceny omówionego zarzutu jest także to , że wniosek powódki o przeprowadzenie tego dowodu w ramach postępowania apelacyjnego nie mógł być uwzględniony skoro M. D. (1) nie wskazywała na okoliczności na podstawie których można by uznać go za wniosek nie spóźniony , w rozumieniu art. 381 kpc.

Nie ma racji apelująca podnosząc także zarzut sprzeczności istotnych ustaleń z treści zebranego w sprawie materiału dowodowego. Zważywszy jak powódka motywuje go należy ten zarzut odeprzeć.

Sąd Okręgowy w ramach oceny zgłoszonych przez nią roszczeń kompensacyjnych nie twierdził , iż oddalenie powództwa następuje dlatego , iż powódka nie doznała szkody i krzywdy . Jego zdaniem podstawą dla takiej decyzji było nie dowiedzenie /wobec wskazanych jej zaniechań dowodowych / , że pomiędzy zachowaniem sprawcy a tymi następstwami istnieje adekwatny związek przyczynowy , szczególnie , że M. D. (1) doznała także negatywnych następstw błędu medycznego podczas jednego z zabiegów chirurgicznych związanych obrażeniami ciała , które powstały u niej w wyniku zdarzenia z 11 marca 2012r

Argumentem za taka oceną żądań powódki przez Sąd I instancji było także , że jej zaniechania uniemożliwiły ocenę zarzutu pozwanego o jej przyczynieniu się do szkody.

Nie ma też racji skarżąca gdy twierdzi , że wbrew regule wynikającej z art. 11 kpc , Sąd I instancji dokonał samodzielnych ustaleń w odniesieniu do charakteru zdarzenia szkodzącego , wbrew opisowi czynu za który J. S. (1) , jako jego sprawca , został prawomocnie skazany wyrokiem karnym.

Sad Okręgowy takich odmiennych ustaleń nie czynił , ocenił jedynie , iż pomimo tego powódka nie udowodniła twierdzonych przez siebie szkód materialnej i niematerialnej , które z tego zdarzenia miały wynikać .

Uznanie za nietrafny także i tego zarzutu decyduje o tym , iż ustalenia faktyczne Sądu I instancji , jako dokonane poprawnie, zostają przyjęte przez Sąd II instancji za własne.

Tym nie mniej te niewadliwe ustalenia doprowadziły Sąd do częściowo nieprawidłowych wniosków prawnych , które zdecydowały o oddaleniu w całości żądań wyrównawczych powódki.

Sąd Okręgowy zgodnie z normą art. 11 kpc był związany faktem prawomocnego skarania J. S. (1) za przestępstwo z art.157 §1 kk., w tym opisem tego czynu przypisanego pozwanemu .

W ramach tego opisu , jednoznacznie wskazany został zakres obrażeń ciała doznanych przez M. D. (1) w zdarzeniu z 11 marca 2012r. Było to wieloodłamowe złamanie nad i przykłykciowe lewej kości ramiennej , stłuczenie głowy oraz okolicy lędźwiowej. Te obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała poszkodowanej na okres ponad siedmiu dni.

Z ustaleń , które nie były pomiędzy stronami przedmiotem sporu wynika także , że wobec tych obrażeń ciała powódka była specjalistycznie leczona w Szpitalu (...) w K. przez okres pomiędzy 11 a 29 marca 2012r . Podczas tego pobytu została poddana zabiegowi krwawego chirurgicznego zespolenia odłamów złamanej kości ramiennej płytą i śrubami dystalnymi.

Już ten fragment ustaleń , niezależnie od tego jak z punktu widzenia adekwatnego związku przyczynowego miedzy zachowaniem pozwanego , który spowodował te uszkodzenia ciała powódki, ocenić dalsze konsekwencje leczenia oraz późniejszej rehabilitacji oraz aktualnego stanu zdrowia skarżącej, nie może budzić wątpliwości , że tak eksponowane przez Sąd Okręgowy jej zaniechania dowodowe, nie mogły być dostateczną podstawą do oddalenia obu żądań wyrównawczych w całości.

Ocena przeciwna , którą sformułował Sąd niższej instancji decyduje o naruszeniu przezeń prawa materialnego, a w szczególności art. 415 kc oraz 361 §1 kc.

Pomiędzy będącym przestępstwem zachowaniem pozwanego i jego opisanymi wyżej następstwami w zdrowiu poszkodowanej przepisanymi sprawcy w ramach odpowiedzialności karnej za występek , którego elementami kwalifikującymi następstwa te były , istnieje adekwatny związek przyczynowy.

Skoro wina pozwanego w spowodowaniu zdarzenia szkodzącego została przesądzona prawomocnym wyrokiem karnym, to przedmiotem oceny przez Sąd cywilny pozostaje rodzaj i rozmiary ilościowe świadczeń , które jako kompensacyjne są należne M. D. (1)od ponoszącego odpowiedzialność deliktową pozwanego.

W odniesieniu do żądania zadośćuczynienia za doznaną krzywdę Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku , że co do zasady jest ono usprawiedliwione.

Uwzględniając to , iż ustawodawca pozostawił sędziowskiej ocenie , opartej na całokształcie ujawnionych w konkretnej sprawie okoliczności kształtujących granice takiego - z natury swojej niewymiernego - uszczerbku ocen co należy rozumieć za kwotę odpowiednią w znaczeniu art. 445 §1 kc.

Kwota kompensacyjna tego uszczerbku w przypadku powódki może odnosić się do tych negatywnych następstw w jej psychice związanych z samym zdarzeniem i jego konsekwencjami w zdrowiu i jej codziennym życiu, będąc pochodną samego sposobu zachowania pozwanego [ szarpanie spowodowanie upadku powódki na twarde podłoże] ale także złamaniem , bólem głowy i lędźwi oraz leczeniem w Szpitalu (...) przez okres 18 dni w tym zabiegiem chirurgicznym zespolenia odłamów kości ramiennej. Skalę związanych z tym cierpień pokrzywdzonej należy zwiększyć o ograniczenia w życiu codziennym , które były niewątpliwie przyczynowo z nimi z tymi następstwami zdarzenia szkodzącego związane .

Pozostałe, opisywane przez powódkę nie mogą być w ramach określenia rozmiaru należnego jej zadośćuczynienia wzięte pod uwagę dlatego , że odniesieniu do nich , na konsekwencje zdrowotne zdarzenia z 11 marca 2012r nałożyły się tego samego rodzaju następstwa zabiegu chirurgicznego , w ramach którego doszło do błędu medycznego skupującego powikłaniami u powódki w postaci podrażnienia nerwu łokciowego , wywołujące przykurcze.

Dla określenie bowiem czy twierdzone przez skarżącą negatywne następstwa w sferze psychicznej , w tym w życiu codziennym , mające swoje źródło w wydarzeniach następujących po pierwszym zabiegu chirurgicznym [ repozycji ] wynikającym z następstw zachowania powoda , wymagało już wiadomości specjalnych biegłego medyka , który nie został przeprowadzony z przyczyn , które dowodowo obciążają apelującą.

Zatem z tej przyczyny ograniczając zakres , uznanej za należną kompensacji krzywdy powódki w następstwie zdarzenia za które odpowiada J. S. (1) , Sąd II instancji uznał , że suma właściwie realizującą ten zasadniczy cel zadośćuczynienia jest w przypadku M. D. (1) kwota 20 000 złotych.

Na takie określenie wymiaru ilościowego tego świadczenia wpłynęło limitująco także to , iż powódka nie stawiła się na przesłuchanie w charakterze strony. Tymczasem , co do zasady, to bezpośrednia relacja pokrzywdzonego przede wszystkim jest podstawą oceny rozmiaru doznanej przez niego krzywdy,

Treść innych dowodów - w rozpoznanej sprawie- dokumentacji medycznej M. D. (1) oraz relacja męża powódki zeznającego w charakterze świadka pozwoliła granice świadczenia wyrównawczego z tytułu jej krzywdy oznaczyć jedynie pośrednio przy wykorzystaniu reguł doświadczenia życiowego .

To właśnie te źródła stanowiły [ poza opisanym wyżej ograniczeniem czasowym uszczerbku za który odpowiada J. S. (1) ] kryteria określające rozmiar należnego pokrzywdzonej świadczenia. Do innych źródeł dowodowych służących jego oznaczeniu powódka skutecznie się nie odwołała , a wobec tego musi ponosić negatywne konsekwencje zaniechań w tym zakresie.

Nie był podstawą tego ograniczenia zarzut sprawcy o przyczynieniu się ofiary do zdarzenia szkodzącego. Okoliczności mogących świadczyć o nim i jego rozmiarze J.S. (1) nie wykazał.

Suma ta jest jej należna z ustawowymi odsetkami [ ustawowymi odsetkami za opocznianinie ] od dnia 15 stycznia 2014r , czyli od doręczenia pozwanemu odpisu pozwu, zawierającego to żądanie Wcześniej pokrzywdzona nie wzywała sprawcy uszkodzeń ciała do spełnienia tego świadczenia.

Jako nie wykazane w całości należało ocenić jej żądanie odszkodowawcze.

Brak dowodu z opinii biegłego lekarza wykluczał możliwość określenia , którą część z powoływanych przez powódkę kosztów leczenia i rehabilitacji należy przyczynowo łączyć z uszkodzeniem ciała w postaci złamania kości ramiennej czy stłuczenia głowy , a którą ze zdrowotnymi następstwami błędu medycznego , przy jednym z zabiegów , którym była poddana powódka , a którego efektem było porażenie nerwu łokciowego.

Ponieważ, o czym była już mowa , brak takiej opinii obciąża procesowo wyłącznie M. D. (1)stanowisko Sądu I instancji w odniesieniu do żądania o-odszkodowawczego ., opartego na twierdzeniu , że poszkodowana poniosła koszty leczenia i rehabilitacji , jest uzasadnione.

Podobnie należy ocenić wniosek prawny Sądu Okręgowego, w odniesieniu do tej części dochodzonego przez skarżącą odszkodowania , która wywodziła z faktu utraconych zarobków.

Nie zostało bowiem udowodnione przez nią zarówno to , że zarobki te mogła osiągać w sposób permanentny także w okresie kiedy nastąpiło zdarzenie szkodzące jak i to , iż na skutek następstw tego zdarzenia możliwości ich osiągania zostały wykluczone w całości lub w części.

Zaniechania dowodowe powódki o których była uprzednio mowa , tym bardziej upewniają w poprawności takiego wnioskowania.

Z podanych przyczyn, w uznaniu amputacji powódki za jedynie w części uzasadnioną , Sąd II instancji orzekł jak w sentencji wyroku , na podstawie art. 386 §1 kpc w zw z art. 444 §1 i 445 §1 kc.

W pozostałej części , jako nietrafna, apelacja uległa oddaleniu w oparciu o art. 385 kpc.
Taki , ostateczny wynik oceny roszczeń zgłoszonych przez M. D. (1) , spowodował konieczność zmiany , zawartego w zaskarżonym wyroku orzeczenia o kosztach procesu.

Sąd II instancji, stosując w tym zakresie art. 100 kpc i uwzględniając zakres w jakim powódka wykazała je oraz w jakim pozwany skutecznie się przed nimi obronił, ocenił , że to powódka powinna zwrócić pozwanemu część kosztów procesu , odpowiadających wynagrodzeniu za profesjonalne zastępstwom procesowe , realizowane przez adwokata , obliczonemu według stawki minimalnej tegoż, obowiązującej w dacie wniesienia pozwu.

W warunkach, gdy w części jedno z żądań powódki okazało się zasadne, J. S. (1) zobowiązany został równocześnie do pokrycia części kosztów sądowych - opłaty od pozwu oraz wydatków związanych z postępowaniem , których M. D. (1) , jako od niech w całości zwolniona/ k. 55 akt / , nie miała obowiązku ponosić.

Zważywszy na charakter sprawy , rodzaj i podstawę dochodzonych roszczeń , a także aktualnie trudną sytuację dochodową i majątkową pokrzywdzonej, Sąd II instancji nie zdecydował o ściągnięciu z zasądzonego na jej rzecz roszczenia, ich pozostałej części.

Orzekając o kosztach postępowania apelacyjnego, Sąd II instancji , stosując tę samą normę art. 100 kpc w zw z art. 108 §1 i 391 §1 kpc , uwzględnił z jednej strony podaną w apelacji wartość przedmiotu zaskarżenia [ 114 141 zł ] z drugiej zakres w jakim środek odwoławczy powódki został uznany za trafny. Dało to podstawę do określenia rozmiaru w jakim skarżąca została zobowiązana do zwrotu pozwanemu kosztów zastępstwa procesowego przed Sądem II instancji, przy zastosowaniu stawki minimalnej tego wynagrodzenia.

Ponieważ powódka nie miała obowiązku pokrywać opłaty od apelacji do zapłaty kwoty odpowiadającej jej części zobowiązany został pozwany , a podobnie jak w odniesieniu do kosztów sądowych w I instancji , Sąd Apelacyjny nie znalazł dostatecznych racji , aby pozostałą ich część ściągać z zasądzonego M. D. (1)roszczenia.

SSA Grzegorz Krężołek SSA Józef Wąsik SSA Marek Boniecki