Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

S. K. wniósł o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 981,50 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 4 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Powódka jako nabywca wierzytelności od poszkodowanego zdarzeniem drogowym dochodzi dopłaty do odszkodowania tytułem najmu pojazdu zastępczego wypłaconego od pozwanego ubezpieczyciela sprawcy szkody jak dotychczas w kwocie 2.398,50 zł.

Dnia 8 października 2018 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zgodnie z żądaniem powoda.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Pozwany zarzucił brak legitymacji czynnej po stronie powoda, zakwestionował zastosowaną stawkę najmu, wskazując, iż została ona znacznie zawyżona, zaś pozwany zaproponował organizację najmu pojazdu zastępczego, z czego poszkodowany nie skorzystał, naruszając obowiązek minimalizacji szkody.

W toku postępowania strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 8 września 2016 roku w S. doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został pojazd marki P. (...) nr rej. (...) należący do G. T.. Sprawca kolizji posiadał ważne ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawarte z (...) Spółką Akcyjną w W.. Pozwana przyjęła odpowiedzialność za szkodę, kwalifikując ją jako szkodę całkowitą.

Samochód G. T. na skutek tej kolizji nie nadawał się do dalszej jazdy. Wobec niemożności korzystania z własnego pojazdu w tym samym dniu, tj. 8 września 2016 roku, G. T. zawarł z S. K. umowę najmu auta zastępczego – A. (...) o numerze rejestracyjnym (...). W umowie najmu strony ustaliły dobową stawkę najmu na kwotę 105,69 zł netto. G. T. z samochodu korzystał m.in. w celu załatwiania spraw codziennych, dojazdów do pracy.

Dowód:

- dokumenty w aktach szkody PL 2016090901713, płyta CD k. 37;

- umowa najmu z dnia 8 września 2016 roku. k. 8-9;

- zestawienie kosztów wynajmu k. 12-19;

- zeznania świadka G. T. k. 117-121v;

Następnie G. T. telefonicznie zgłosił szkodę ubezpieczycielowi sprawcy szkody. Podczas tej rozmowy konsultant infolinii poinformował poszkodowanego, iż jako że pojazd poszkodowanego nie jest jezdny, przysługuje my pojazd zastępczy. Poszkodowany poinformował, że już użytkuje pojazd zastępczy.

Poszkodowany nie otrzymał propozycji zorganizowania auta zastępczego za pośrednictwem ubezpieczyciela.

Dowód:

- nagranie na płycie CD – k. 37;

- zeznania świadka G. T. k. 117-121v;

Dnia 4 października 2016 roku G. T. zwrócił powodowi wynajęty pojazd zastępczy. Tego samego dnia poszkodowany zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przelał na powoda wierzytelność przysługującą mu z tytułu zdarzenia z dnia 8 września 2016 roku, w tym z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dnia 4 października 2016 roku powód wystawił na jego rzecz fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.380 zł tytułem najmu pojazdu zastępczego przez okres od dnia 8 września 2016 roku do dnia 4 października 2016 roku tj. 26 dni, przy dobowej stawce najmu wynoszącej 105,69 zł netto/doba.

Dowód:

- umowa cesji z dnia 4 października 2016 roku k. 23;

- faktura VAT k. 10;

- zeznania świadka G. T. k. 117-121v.

Ubezpieczyciel zakwalifikował szkodę jako całkowitą.

Bezsporne.

Decyzją z dnia 3 listopada 2016 roku (...) Spółka Akcyjna w W. przyznał powodowi odszkodowane w łącznej kwocie 2.548,50 zł, w tym tytułem najmu pojazdu zastępczego kwotę 2.398,50 zł, uznając cały okres najmu za zasadny, przy dobowej stawce najmu zweryfikowanej do kwoty 75 zł netto, wobec złożonej propozycji zorganizowania najmu pojazdu zastępczego przyznał. Poinformowano również o zakwalifikowaniu szkody w pojeździe uszkodzonym jako szkody całkowitej. Z tego tytułu przyznano odszkodowanie w kwocie 150 zł.

Decyzją z dnia 13 grudnia 2016 roku ubezpieczyciel podtrzymał dotychczasowe stanowisko.

Dowód:

- decyzja (...) z dnia 3 listopada 2016 roku k. 11,;

- decyzja (...) z dnia 13 grudnia 2016 roku k. 22-22v;

- lista wypłat odszkodowań k. 44;

Pismem z dnia 18 listopada 2016 roku powód ponownie wezwał pozwanego o dopłatę kwoty 981,50 zł z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego.

Dowód:

- pismo z dnia 18 listopada 2016 roku k. 20-21.

Pojazd poszkodowanego należał do klasy C. Pojazd wynajmowany należy do klasy (...)

Średnie stawki za najem pojazdu zastępczego porównywalnego standardem do pojazdu uszkodzonego ( C) na rynku lokalnym w okresie zawierania umowy zawierały się w przedziale od 134 do 164 zł netto za dobę w średnim przedziale czasowym.

Średnie rynkowe stawki dla pojazdu klasy C w opcji bez limitu kilometrów, przy uwzględnieniu pełnego zakresu ubezpieczenia AC/OC/NW oraz wykupionym udziałem własnym w szkodach wynosiły 166 zł – 202 zł netto za dobę dla rozliczeń bezgotówkowych oraz 177 - 216 zł netto za dobę dla rozliczeń gotówkowych.

Średnie rynkowe stawki dla pojazdu klasy D w opcji bez limitu kilometrów, przy uwzględnieniu pełnego zakresu ubezpieczenia AC/OC/NW oraz wykupionym udziałem własnym w szkodach wynosiły 199-243 zł netto za dobę dla rozliczeń bezgotówkowych oraz 212-260 zł netto za dobę dla rozliczeń gotówkowych.

Realne stawki najmu organizowanego przez pozwaną wynosiły w opcji bez limitu kilometrów, przy uwzględnieniu pełnego zakresu ubezpieczenia AC/OC/NW oraz wykupionym udziałem własnym w szkodach 100 zł netto za dobę dla pojazdów klasy C i 135 zł netto za dobę dla pojazdów klasy D.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego M. M. k. 127-146.

Uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego wynosił 26 dni.

Bezsporne.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie zgromadzonych w sprawie dokumentów, w tym akt szkody i rozmowy telefonicznej zapisanych na płycie CD oraz zeznań świadka G. T.. Sąd w całości dał wiarę tym dowodom, w szczególności brak było jakichkolwiek podstaw do kwestionowania prawdziwości zeznań ww. świadka. W sprawie nie wykazano przy tym, iżby poszkodowany otrzymał od pozwanego propozycję zorganizowania poszkodowanemu za pośrednictwem ubezpieczyciela auta zastępczego, w szczególności nie wynika to z treści zarejestrowanej rozmowy telefonicznej.

Sąd bazował także na pisemnej opinii biegłego sądowego, a przyjęta przez biegłego metodologia wyceny nie budziła zastrzeżeń. Biegły wykonując opinię, oparł się na dostępnym w sprawie materiale dowodowym, w sposób precyzyjny uzasadnił jej treść. Strony nie kwestionowały wniosków biegłego i wartości dowodowej przedmiotowej opinii.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Jego podstawę prawną stanowi przepis art. 822 § 1 i 4 k.c. W rozpoznawanej sprawie niesporny był fakt zawarcia przez sprawcę zdarzenia umowy ubezpieczenia OC z pozwanym i zaistnienie powodującego szkodę zdarzenia, za które odpowiadała osoba ubezpieczona.

Kwestionowana przez stronę pozwaną w toku niniejszego procesu legitymacja czynna powoda wynikała z przywołanego wyżej art. 822 § 4 k.c. oraz przelewu wierzytelności z tytułu odszkodowania, przysługującemu G. T. (art. 509 k.c.). Zwraca uwagę, że pozwana w toku postępowania likwidacyjnego nie kwestionowała umowy cesji zawartej z poszkodowanym. Sąd podziela argumentację prawną wyrażoną w wyroku Sądu Okręgowego w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy z dnia 23 maja 2019 r., sygnatura akt VIII Ga 94/19. Zgodnie z nim „oczywistym jest, że umowy przelewu zawierane z podmiotami świadczącymi jednocześnie usługi w zakresie najmu pojazdów zastępczych mają na celu umożliwienie dochodzenia przez wynajmującego roszczeń wobec ubezpieczycieli z pominięciem poszkodowanego.” W niniejszej sprawie nie zachodzą również podstawy do uznania umowy przelewu za nieważną, w szczególności brak jest naruszenia normy wynikającej z art. 510 § 2 k.c. W związku z tym zarzut pozwanej w tym przedmiocie okazał się chybiony.

Strona pozwana zakwestionowała roszczenie powoda co do wysokości, zarzucając, iż poszkodowany nie skorzystał z oferty zorganizowania pojazdu zastępczego przez ubezpieczyciela. Kwestia zastosowanych stawek najmu jest przedmiotem wielu wypowiedzi judykatury, a podsumowaniem orzecznictwa w tym zakresie jest uchwała Sądu Najwyższego z 24 sierpnia 2017 r. w sprawie III CZP 20/17 - wydatki na najem pojazdu zastępczego poniesione przez poszkodowanego, przekraczające koszty zaproponowanego przez ubezpieczyciela skorzystania z takiego pojazdu są objęte odpowiedzialnością z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli ich poniesienie było celowe i ekonomicznie uzasadnione. Pozwany w niniejszym procesie nie wykazał, że w odpowiedzi na zgłoszenie szkody, czy to telefonicznie w trakcie rozmowy rejestracyjnej, czy to drogą elektroniczną, czy to listownie, złożył poszkodowanemu propozycję zorganizowania pojazdu zastępczego za swoim pośrednictwem. Z treści rozmowy rejestracyjnej wynika jedynie, że ubezpieczyciel poinformował, że wobec tego, iż pojazd nie jest jezdny, poszkodowanemu służy auto zastępcze. Natomiast w świetle poczynionych ustaleń faktycznych poszkodowany wynajął pojazd od powoda w dniu kolizji i od razu poinformował konsultanta infolinii ubezpieczyciela, że już użytkuje pojazd zastępczy. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego, przedstawiciel ubezpieczyciela przyjął jedynie to do wiadomości. W szczególności informacja przekazana przez poszkodowanego nie spotkała się z dalszą reakcją ubezpieczyciela. Pozwany nie wykazał, że złożył poszkodowanemu kontrofertę pojazdu zastępczego, polegającą na zamianie pojazdu za akceptowalną przez siebie stawkę. Ciężar wykazania, że ubezpieczyciel faktycznie zapewnił auto zastępcze na czas naprawy, spoczywał w tym przypadku na pozwanym (art. 6 k.c.). Wobec czego poszkodowany zasadnie wynajmował pojazd zastępczy od powoda na czas likwidacji szkody.

Chybiony okazał się zarzut pozwanej w zakresie zawyżenia przez powoda dobowej stawki najmu. Wprawdzie pojazd poszkodowanego z segmentu C był niższej klasy od wynajmowanego z segmentu D, to w świetle poczynionych ustaleń na rynku lokalnym stawki dobowe najmu aut zastępczych z segmentu C (do których należał uszkodzona P.) z opcjami dodatkowymi oscylowały w dacie szkody w przedziale 134 do 164 zł doba/netto. Powód zastosował stawkę 105,69 zł netto (przy czym zapis słowny w umowie tej stawki należy traktować jako oczywistą omyłkę pisarską). Sąd nie traci przy tym z pola widzenia, że powód mógł domagać się kosztów najmu przy zastosowaniu stawki adekwatnej jak dla najmu pojazdów z segmentu C. Niemniej jednak zastosowana stawka jest niższa od wszystkich ustalonych rynkowych przedziałów stawek najmu dla pojazdów z segmentu C i D. Co więcej, zastosowana stawka nieznacznie przekracza realne stawki najmu organizowanego przez pozwaną, które w opcji bez limitu kilometrów, przy uwzględnieniu pełnego zakresu ubezpieczenia AC/OC/NW oraz wykupionym udziałem własnym w szkodach wynosiły 100 zł netto za dobę dla pojazdów klasy C. Jeszcze raz należy jednak podkreślić, że pozwana nie wykazała, że złożyła poszkodowanemu propozycję bezpłatnego zorganizowania auta zastępczego.

Mając powyższe na uwadze uzasadniony koszt najmu pojazdu zastępczego wynosił 3380 zł brutto stanowiący iloczyn bezspornych 26 dni najmu oraz dobowej stawki najmu w kwocie 130 zł brutto (105,69 zł), która była nawet niższa od ówczesnych stawek lokalnych najmu pojazdów z segmentu C w opcji pełnej. Kwotę tę należało pomniejszyć o dotychczas wypłacone odszkodowanie tytułem najmu pojazdu zastępczego, czyli kwotę 2398,50 zł. Przy uwzględnieniu ww. wypłaconej kwoty podlegające uwzględnieniu roszczenie powodów w tym zakresie zamyka się kwotą 981,50 zł, stąd powództwo w całości podlegało uwzględnieniu.

Odsetki od zasądzonej w punkcie I sentencji kwoty należą się za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego (art. 481 k.c.), a termin spełnienia świadczenia przez zakład ubezpieczeń wynika z art. 817 § 1 i 2 k.c., zważywszy że pozwany dysponował odpowiednim materiałem dowodowym do przyznania należnego odszkodowania z tytułu najmu auta zastępczego już w toku likwidacji szkody.

Stąd orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygnięcie o kosztach procesu znajduje podstawę prawną w art. 98 k.p.c., mając na uwadze, że powód wygrał proces. Powód poniósł opłatę od pozwu w kwocie 50 zł, opłatę skarbową 17 zł, wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika zgodnie z § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800) w kwocie 270 zł oraz wydatek w kwocie 356,44 zł na wynagrodzenie biegłego pokryty częściowo z jego zaliczki, razem 693,44 zł. Koszty te zasądzono od strony pozwanej, jako przegrywającej sprawę.

W punkcie III sąd na podstawie art. 82 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 1 i 2 u.k.s.c. zwrócił stronom niewykorzystane zaliczki, mając na uwadze, że wynagrodzenie biegłego wyniosło 712,89 zł i zostało ono pokryte z uiszczonych przez strony zaliczek wynoszących po 800 zł.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...) K. G.