Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI Gz 10/14

POSTANOWIENIE

Dnia 13 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Rzeszowie VI Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Anna Walus-Rząsa

Sędziowie: SSO Beata Hass-Kloc (spr)

SSO Barbara Frankowska

Protokolant: st. sekr. sądowy Joanna Kościak

po rozpoznaniu w dniu 13 marca 2014 r. w Rzeszowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa: B. J.,

przeciwko: (...) Spółka komandytowa w O.

o zapłatę ,

na skutek zażalenia powoda na postanowienie Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu V Wydziału Gospodarczego z dnia 31 października 2013 r., sygn. akt V GC 467/13 w przedmiocie przekazania sprawy do SR w Opolu

postanawia:

uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi Rejonowemu w Tarnobrzegu V Wydział Gospodarczy do dalszego prowadzenia, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w Tarnobrzegu stwierdził swą niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Opolu Wydziałowi Gospodarczemu na podstawie art.
46 kpc w zw. z art. 202 kpc, powołując się na to, że pozwany skutecznie zgłosił zarzut niewłaściwości sądu, bo uczynił to w sprzeciwie od nakazu zapłaty, gdzie zarzucił brak właściwości miejscowej tego Sądu ze względu na fakt właściwości umownej ustalonej przez strony w zleceniu spedycyjnym nr (...) z dnia 21.06.2012r , które powód przyjął do realizacji i je zrealizował.

Zdaniem Sądu Rejonowego w pkt. 9 tegoż zlecenia widnieje zapis , iż miejscem rozstrzygnięcia sporów jest Sąd Rejonowy w Opolu , a co za tym idzie

w świetle treści art. 46 kpc jest to sąd wyłączny do rozpoznania wszelkich sporów z tego stosunku prawnego.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył powód wnosząc o jego uchylenie w całości.

Zarzucił mu błędne ustalenie , z naruszeniem art. 200 kpc , 328 kpc oraz 34 kpc że zaistniały przesłanki do przekazania sprawy do Sądu Rejonowego w Opolu; brak wyjaśnienia należytego i wyczerpującego podstawy faktycznej i prawnej wydanego orzeczenia oraz ,że powód miał w oparciu o treść art. 34 kpc

prawo wytoczyć powództwo przed sąd miejsca wykonania umowy, a poza tym pozwany miał uregulować należność dochodzoną pozwem na rachunek bankowy powoda tj. w T.. W uzasadnieniu powyższego powołał się

na treść art. 454 kc ,orzecznictwo Sądu Najwyższego dokonując analizy treści art. 32-37 kpc i 454 kc.

Pozwany w odpowiedzi na zażalenie wniósł o jego oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w tym przedmiocie.

Sąd Okręgowy mając na uwadze powyższe zważył co następuje:

Zażalenie powoda to zasługuje ono na uwzględnienie , ale z innych powodów niż te które zostały wskazane w zażaleniu.

W ocenie Sądu Okręgowego zaprezentowane przez powoda w zażaleniu zarzuty i ich argumentacja świadczą jedynie o tym , że powód w ogóle nie odniósł się do istoty zaskarżonego postanowienia.

Mimo tego Sąd Okręgowy biorąc pod uwagę treść zaskarżonego orzeczenia odnoszącej się do umowy prorogacyjnej ,zauważa na początku , że warunkiem ważności i skuteczności umowy prorogacyjnej jest , aby była ona zawarta na piśmie.

Nie spełnia warunku formy pisemnej zamieszczenie postanowienia o właściwości sądu w treści druku różnych regulaminów, faktur i innych tego rodzaju dokumentach wystawionych przez jedną ze stron i nie akceptowanych wyraźnie na piśmie przez drugą stronę. Skoro porozumienie stron w kwestii właściwości miejscowej sądu jest w świetle art. 46 kpc umową stron , wymaga ono jak każda umowa stwierdzenia akceptacji jej treści własnoręcznymi podpisami stron.

Ponieważ umowy prorogacyjne są zawierane zwykle z inicjatywy i na korzyść silniejszych kontrahentów ,dlatego oświadczenie każdej ze stron o zgodzie na prorogację sądu powinna być wyraźne i stwierdzone jej własnoręcznym podpisem. ( podobnie choć w zakresie zapisu na sąd polubowny i umowy prorogacyjnej dotyczącej jurysdykcji krajowej wypowiedział się SN w orzeczeniach z dnia 9.01.1969r, I CZ 92/67 i I CZ 3/68)

Formy pisemnej nie spełnia oświadczenie woli sformułowane przez stronę pozwaną w przesłanym do powoda faksem zleceniu i nie zaopatrzone w podpis drugiej strony; i choć nie zachowanie tej formy nie stanowi o jej nieważności to jednak nie można przyjąć, że umowa prorogacyjna została skutecznie zawarta.

Z tych też względów orzeczono jak po myśli art. 386 par.1 kpc w zw. z art. 397 par.2 kpc. Orzeczenie o kosztach postępowania apelacyjnego znajduje uzasadnienie w treści art. 108 par.2 kpc.

VI Gz 10/14

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

UZASADNIENIE