Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 listopada 2019 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w V Zamiejscowym Wydziale Karnym z siedzibą w Węgorzewie w składzie:

Przewodniczący – SSR Lidia Merska

Protokolant – st. sek. sąd. Irena Kupicz

w obecności Prokuratora -------------------

oskarżycielki posiłkowej E. M.

po rozpoznaniu w dniach 22 stycznia 2019 r., 12 kwietnia 2019 r. 16 maja 2019r, 11 czerwca 2019r, 11 lipca 2019r, 26 września 2019r, 30 października 2019r na rozprawie

sprawy E. C. (1)

urodzonej (...) w I.

córki Z. i M. z d. P.

oskarżonej o to, że: w okresie od kwietnia 2016 r. do czerwca 2017 r. w W. w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, doprowadziła do niekorzystnego rozporządzania mieniem J. H. i E. M. w kwocie 60386,66 zł poprzez wyłudzenie na ich szkodę z Agencji (...) płatności obszarowej, płatności (...) oraz płatności rolnośrodowiskowej (...) 2007-2013 za 2016 r., po uprzednim wprowadzeniu w błąd J. H. i E. M. w zakresie chęci zakupu będącej własnością E. M. i oferowanej do sprzedaży nieruchomości rolnej w m. (...), gm. B., w celu uzyskania dla siebie wskazanych płatności z Agencji (...)w łącznej kwocie 60386,66 zł czym działała na szkodę J. H. i E. M.

tj. o czyn z art.286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

1.  Oskarżoną E. C. (1) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to na podstawie art. 286§1kk w zw. z art. 12kk skazuje ją na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 kk, art. 72§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza tytułem próby na okres 2 (dwa) lat i zobowiązuje oskarżoną do informowania kuratora o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy.

3.  Na podstawie art. 46§1kk orzeka wobec oskarżonej obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez uiszczenie na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. M. kwoty 60386,66 zł (sześćdziesiąt tysięcy trzysta osiemdziesiąt sześć 66/100) złotych wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 maja 2017r.

4.  Zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżycielki posiłkowej E. M. kwotę 3000,00 (trzy tysiące) złotych tytułem zwrotu kosztów wynagrodzenia ustanowionego w sprawie pełnomocnika.

5.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. K. kwotę 1136,52 (jeden tysiąc sto trzydzieści sześć 52/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu oraz kwotę 402,99 (czterysta dwa 99/100) złotych tytułem zwrotu kosztów dojazdów, a obie kwoty zawierają stawkę podatku VAT.

6.  Zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120,00 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty i pozostałe koszty sądowe w kwocie 1639,51 (jeden tysiąc sześćset trzydzieści dziewięć 51/100) złotych.

Sygn. akt VK 157/18

UZASADNIENIE

E. M. jest ponownie właścicielką gospodarstwa rolnego położonego w miejscowości (...), gm. B. o powierzchni około 45 ha (k. 82 – 101). W 2016r postanowiła sprzedać tę nieruchomość, zaś wcześniej ustanowiła swoim pełnomocnikiem m. in. w tym zakresie ojca – J. H. (k. 43). Po umieszczeniu ogłoszenia w internecie, ofertą zainteresował się P. Z., prowadzący biuro nieruchomości w E.. Przyjechał na miejsce, wykonał dokumentację fotograficzną i po pewnym czasie poinformował, że znalazł kupca – T. K. i E. C. (1), z tymże kupić nieruchomość miała wyłącznie E. C. (1). Od razu poinformowała, że musi uzyskać kredyt na zakup nieruchomości i zapewniła, że podjęła w tym zakresie działania.

Z wpisu w rejestrze Regon wynika, iż od 2014r E. C. (1) prowadzi działalność gospodarczą – uprawy rolne połączone z chowem i hodowlą zwierząt (działalność mieszana) - k. 68, z tymże nie jest właścicielką żadnego gospodarstwa rolnego, a jej doświadczeniem w prowadzeniu gospodarstwa była pomoc w gospodarstwie rolnym należącym do T. K. (pomoc przy pracach domowych, doglądanie upraw i opieka nad końmi), nie miała wykształcenia rolnego. W tym czasie E. C. (1) była właścicielką mieszkania o powierzchni 35m ² w B., które było obciążone hipotekami na rzecz umów kredytowych (k. 73 – 80, 251 – 252, wartość nieruchomości k. 222 - 225). Z zaświadczenia o dochodach wynika, iż w okresie od 07.11.2016r do 07.02.2017r była zatrudniona na umowę zlecenia w Zakładach (...) w I. za wynagrodzeniem miesięcznym od 1242,88zł do 4000,0057zł, zaś od 08.02.2017r do 31.01.2020r na podstawie umowy o pracę na stanowisku dyrektora sprzedaży – k. 134.

Pod koniec kwietnia 2016r zawarto umowę przedwstępną sprzedaży gospodarstwa z E. C. (1) za kwotę 1.871.900,00zł. Istotny był pośpiech w zawarciu umowy sprzedaży, ponieważ z początkiem maja 2016r zmieniały się przepisy ustawy o kształtowaniu rynku rolnego i E. C. (1) nie spełniłaby warunków do kupna ziemi rolnej.

W kancelarii notarialnej A. G. w E. w dniu 19.04.2016r(...) E. M. – reprezentowana przez ojca J. H. - zawarła z E. C. (1) warunkową umowę sprzedaży nieruchomości rolnej. Następnie strony dnia 29.04.2016r zawarły umowę przeniesienia własności nieruchomości(...), którą zmieniono aneksem z dnia 30.05.2016r (...)(k. 13 – 17, 44 – 46, k. 47 – 48). Z treści zawartych aktów notarialnych wynikało, iż kwotę 381.820,00 zł E. C. (1) zapłaciła sprzedającemu przed podpisaniem umowy warunkowej, co potwierdził J. H., natomiast kwotę 1.490.080,00zł E. C. (2) zobowiązała się zapłacić do dnia 30.05.2016r przelewem na podany rachunek bankowy. Z tytułu zawarcia umowy warunkowej sprzedaży E. C. (2) w rzeczywistości nie wpłaciła żadnych pieniędzy na rzecz zbywcy – E. M., oświadczenie złożone przez strony czynności przed notariuszem było nieprawdziwe. Oświadczenie to było konieczne aby przedstawić w banku, iż E. C. (1) wniosła wkład własny i ma zdolność kredytową. E. C. (1) w tym czasie nie wystąpiła do żadnego banku z wnioskiem o udzielenie jej kredytu na zakup nieruchomości rolnej. Zarówno ona jak i T. K. zapewniali pośrednika w sprzedaży nieruchomości – P. Z. jak i J. H., że kredyt powinien być udzielony ostatecznie do końca czerwca 2016r. E. C. (1) nie informowała w jakim banku miałby być wzięty kredyt na zakup nieruchomości, zaś P. Z. proponował, że może współpracować z bankiem co do zawarcia umowy kredytowej.

Na prośbę E. C. (1) dnia 02.06.2016r J. H. wyraził zgodę na złożenie przez nią w Agencji (...)oświadczenia i wniosku o płatność w związku z przeniesieniem posiadania gruntów, dzięki któremu uzyskała dopłatę bezpośrednią w wysokości 60.386,66zł (k. 18 – 31, 50, 51 – 52, 53 – 54, 55 – 56). Wniosek taki powinien złożyć ten, kto faktycznie użytkuje grunty (zeznania świadka W. M.). Uzyskanie dopłat bezpośrednich było również warunkiem uzyskania kredytu w banku na zakup nieruchomości, tak twierdziła E. C. (1). Tylko, że E. C. (1) wydała te pieniądze na zakup samochodu V. (...) nr rej. (...) – spłata rat na rzecz (...) Funduszu (...) w łącznej kwocie 51.000zł (k. 170 – 180 - zestawienie operacji, przelewy z dnia 9.12.2016r., 22.02.2017r., 12.03.2017r., 25.04.2017r., 26.05.2017r. z tytułu płatności za umowę nr (...)).

Nigdy nie nastąpiło wydanie tej nieruchomości E. C. (1), natomiast zwrot nieruchomości nastąpił w wyniku zawarcia ugody przed Sądem Okręgowym w Olsztynie dnia 14 stycznia 2019r – akta sygn. IC 438/18.

Od momentu podpisania umów notarialnych z E. C. (1) w dalszym ciągu gospodarstwem rolnym opiekował się J. H., chodziło o koszenie traw, zaś na co dzień doglądał go sąsiad J. P.. Również sąsiad M. Ż. użytkował część łąk w tym gospodarstwie, kosił je na prośbę J. H., w budynkach gospodarczych składał siano, a do późnej jesieni wypasał swoje bydło.

W sierpniu 2016r w Ośrodku D. R.w Ż. została opracowana na polecenie E. C. (1) korekta planu inwestycji na zakup gruntów k. 394, 395 – 399. Przedmiotem inwestycji miał być zakup gruntów, gdzie wskazano iż zakup został sfinansowany częściowo z środków własnych w kwocie 381.820zł, zaś pozostała kwota ma pochodzić z kredytu. W planie tym jest również informacja, iż E. C. (1) dzierżawi te grunty od 1.12.2015r – k. 396.

E. C. (1) działania w związku z uzyskaniem kredytu, którym miała sfinansować zakup tego gospodarstwa rolnego, podjęła dopiero:

1) w sierpniu 2016r w (...) T., w którym zajmowała się tym E. O. (k. 344 – 345); z korespondencji M. wynika, iż biznes plan został oddany analitykowi z końcem sierpnia 2016r. Korespondencja kończy się 09.09.2016r., zaś z informacji k. 476 wynika, iż były to rozmowy prowadzone z E. C. (1), zaś z k. 382, k. 460 – wynika, iż formalny wniosek kredytowy nie został złożony.

2) dnia 15.09.2016r w Banku (...) S.A. Oddział w B. – kredyt inwestycyjny na kwotę 1.490.080zł; kredyt nie został przyznany ze względu na rezygnację E. C. (1) dnia 17.10.2016r – k. 135;

3) dnia 16.09.2016r w Banku Spółdzielczym w W. – kwota 1.480.000,00zł kredyt inwestycyjny, bank odmówił ze względu na brak zdolności kredytowej k. 132,

4) w październiku 2016r w Centrum (...) w B. – k. 346 wydruk M. k. 347 - 353; ostatni kontakt 20.12.2016r.

Nie występowała do Banku (...) we W. o udzielnie kredytu k. 133.

E. C. (1) złożyła oświadczenie, iż zrzeka się prawa do dopłat dotyczących płatności rolnośrodowiskowych za rok 2017 (k. 63). E. C. (1) złożyła również oświadczenie o przekazaniu gospodarstwa rolnego (...) dnia 30.05.2017r, z tym że nie mogło ono odnieść żadnego skutku prawnego, ponieważ nie było złożone w formie aktu notarialnego – k. 64. Jeszcze w 2017r zapewniała, że stara się kredyt na zakup nieruchomości i rozliczy się z E. M. – k. 142. E. M. wezwała E. C. (1) do stawienia się w kancelarii notarialnej A. G. w celu zwrotnego przeniesienia własności nieruchomości k. 143 – 144.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie w/w wskazanych dowodów oraz zeznań świadków – J. H. k. 360v-361, E. M. k. 361 – 361v, P. Z. k. 361v – 362, I. S. k. 362, M. Ż. k. 362, W. M. k. 362 – 362v, S. P. k. 362v, częściowo wyjaśnień oskarżonej k. 359v – 360v i zeznań świadka T. K. k. 362v – 363v.

Oskarżona E. C. (1) nie przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i wyjaśniła, że od początku informowała J. H. o sfinansowaniu zakupu z kredytu, którego na dzień podpisania aktu notarialnego nie uzyskała. Przyznała, że nie zapłaciła za nieruchomość w ogóle, ale przedstawiła podejmowane przez siebie działania aby uzyskać kredyt – sporządzenie biznesplanu w Ż., złożenie wniosków kredytowych w (...) w T.. Podała także, że opłaciła podatek od tej nieruchomości za lata 2016 i 2017. Zabezpieczeniem kredytu miała być nieruchomość i przyszły dochód z tego gospodarstwa, co widniało w biznesplanie. Warunkiem udzielenia kredytu miało być oświadczenie T. K., że pomoże oskarżonej w prowadzeniu tego gospodarstwa, ale z dniem 20.07.2016r został on aresztowany.

Zauważyć należy, że wnioski kredytowe były składane już po tym jak T. K. rozpoczął odbywanie kary dwóch lat pozbawienia wolności. Takie oświadczenie T. K. mógłby wysłać również z zakładu karnego, tym bardziej że oskarżona widywała się z nim podczas odwiedzin. Tylko, że oskarżona od początku, od kiedy zainteresowała się kupnem gospodarstwa rolnego (...), nie miała zdolności kredytowej, miała majątek nie pozwalający na zabezpieczenie zakupu takiej nieruchomości. Przecież w kwietniu, maju, czerwcu 2016r nie występowała o kredyt. Wystąpiła dopiero później, a kredyt miał być inwestycyjny, a nie na zakup nieruchomości. Warunkiem jego uzyskania była już nieruchomość – gospodarstwo rolne, którego formalnie była właścicielką, a przecież z aktu notarialnego wynikało, że za nie zapłaciła 381.820,00zł, a pozostała kwota miała być zapłacona do dnia 30.05.2016r (k.15). Przecież bank rozpatrując jej wniosek o kredyt nie bada czy zapłaciła całą należność, zaś taka umowa pozwalała na zabezpieczenie kredytu. W chwili zawierania umowy sprzedaży nieruchomości oskarżona nie dysponowała promesą kredytową, a przeniosła formalnie własność nieruchomości dopiero w toku postępowania w sprawie IC 438/18 Sądu Okręgowego w Olsztynie. Znamiennym jest to, że kwotę, którą uzyskała z dopłat bezpośrednich – 51 tys. zł - przeznaczyła na sfinansowanie zakupu samochodu, a nie przeznaczyła na poczet uzyskania kredytu inwestycyjnego, np. udziału własnego w tej inwestycji. Oskarżona w roku 2016r. od stycznia do października była osobą bezrobotną, pobierała jedynie zasiłek. W tym samym roku uzyskała przychód z tytułu najmu w kwocie 4.000 zł oraz dochód z innych źródeł w kwocie 3.420,31 zł (deklaracje, k. 126-131), przy czym już spłacała co najmniej jeden kredyt zaciągnięty w roku 2007 w wysokości 124.000 zł. Wspomagała się braniem pożyczek np. w W. ( w dniu 20.05.2016r. w kwocie 1000 zł, zestawienie operacji, k. 157), (...).PL ( w dniu 20.05.2016r. w kwocie 1000 zł, zestawienie operacji, k. 157), (...) Bank ( w dniu 20.05.2016r. w kwocie 900 zł, zestawienie operacji, k. 157), (...) ( w dniu 9.06.2016r. w kwocie 1500 zł, zestawienie operacji, k. 159), (...)( w dniu 9.06.2016r. w kwocie 1200 zł, zestawienie operacji, k. 159). Pieniądze te przeznaczyła na spłatę zaległości w kwocie 6.500 zł na rzecz (...) Funduszu (...) ( w dniu 9.06.2016r., zestawienie operacji, k. 159). Ponadto oskarżona nie mogła ponieść nawet kosztów sporządzenia aktu notarialnego – k. 362v zeznania T. K.. Notariusz poniosła koszt zawarcia umowy.

Stan faktyczny w sprawie jest w istocie bezsporny, wynika z dokumentów zgromadzonych w aktach oraz zeznań świadków, którym oskarżona nie zaprzeczała. Każdy ze świadków przedstawił swój udział w tej sprawie, swoje zaangażowanie i podjęte prace.

Sąd nie miał wątpliwości co do wiarygodności wszystkich zeznań poza świadkiem T. K.. Z zeznań świadka wynika, iż przeszkodą w zawarciu umowy kredytowej z Bankiem (...) Oddział w T. był brak oświadczenia kolejnego pisemnego co do jego gotowości w świadczeniu pomocy oskarżonej w prowadzeniu gospodarstwa rolnego w P.. Zaznaczyć należy, że gospodarstwo to było położone 300km od jego miejsca zamieszkania, a on sam wówczas prowadził gospodarstwo o powierzchni 150 ha. Zdaniem Sądu jest to jedynie próba zapewnienia alibi oskarżonej poprzez wykazanie, że czyniła ona starania o uzyskanie kredytu. Samo oświadczenie nie może zapewnić zabezpieczenia kredytu, zaś jeśli nawet było niezbędne to mogła je otrzymać od oskarżonego, nawet jeśli przebywał w zakładzie karnym. Oskarżona bywała u niego na widzeniach, nie było przeszkód w prowadzeniu korespondencji pisemnej. Skoro dopłaty były istotnym składnikiem biznes planu, to nie może oznaczać, że można je spożytkować na konsumpcję – zakup auta. Poza tym tego wniosku o kredyt formalnie nie było złożonego do banku. Zdaniem Sądu o zamiarze oskarżonej co do popełnienia zarzucanego jej czynu świadczy również to, iż decyzję o przeniesieniu prawa własności nieruchomości podjęła dopiero po tym jak został skierowany do Sądu akt oskarżenia. Inne środki perswazji na nią nie działały.

Jak wynika z zeznań świadka J. H., kontakt telefoniczny z oskarżoną urwał się już po podpisaniu aktu notarialnego i wzięciu dopłat. Przecież od połowy 2016r do 13 lipca 2018r (data założenia sprawy o przeniesienie własności nieruchomości) oskarżona miała ponad dwa lata aby uzyskać kredyt, a poza 2016r nie podjęła żadnych działań. Przed podpisaniem aktu notarialnego nie prowadziła żadnych rozmów, negocjacji, nie składała żadnych wniosków do banków, o czym zapewniała P. Z. i J. H..

Na podstawie przeprowadzonych dowodów Sąd doszedł do przekonania, iż oskarżona jest winna popełnienia zarzucanego jej czynu, którego popełnienia dopuściła się z winy umyślnej w zamiarze bezpośrednim. Otóż zaplanowała zakup nieruchomości nie mając do tego żadnych środków, ani nie występując do żadnego banku o przyznanie jej kredytu. Na jej korzyść działało to, iż należało szybko podpisać umowę, a była jedyną osobą chętną do przeprowadzenia tej transakcji. Wykorzystała naiwność J. H. co do tego, iż rozliczy się z nim później. Przecież kwota prawie 1,5 mln złotych jest kwotą niebagatelną, a jeśliby nawet uzyskała kredyt inwestycyjny to musiałaby część pieniędzy zainwestować w gospodarstwo. Uzyskanie dopłat za rok 2016r pozwoliło jej powiększyć swój prywatny majątek o kwotę ponad 60 tys. zł, a pieniądze przeznaczyła na cele konsumpcyjne. Od początku transakcji wiadomym było dla oskarżonej, że nie podejmuje żadnych starań aby zapewnić sfinansowanie transakcji. W ten sposób wprowadziła w błąd J. H. i E. M. co do chęci zakupu tej nieruchomości a uzyskała pieniądze z dopłat bezpośrednich za rok 2016r w wysokości 60.386,66zł.

Odpowiedzialności karnej za przestępstwo kwalifikowane z art. 286§1kk odpowiada ten, kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Artykuł 286kk określa odpowiedzialność za oszustwo, którym według tego przepisu jest motywowane celem korzyści majątkowej doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranej czynności. Istota tego przestępstwa polega więc na posłużeniu się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego do podjęcia niekorzystnej decyzji majątkowej (odróżnia to oszustwo od zaboru i innych przestępstw przeciwko mieniu; bliżej zob. T. Oczkowski, Oszustwo jako przestępstwo majątkowe i gospodarcze, Kraków 2004, s. 9 i n.). Wprowadzenie w błąd (zwane oszustwem "czynnym") polega na tym, iż sprawca własnymi podstępnymi zabiegami doprowadza pokrzywdzonego do mylnego wyobrażenia o określonym stanie rzeczy (np. co do wartości przedmiotu, cech sprzedawanego lub nabywanego towaru, możliwości uzyskania korzyści z zawartej transakcji itp.), natomiast "wyzyskanie błędu" - to celowe skorzystanie z mylnego wyobrażenia o wartości rzeczy, skutkach transakcji itp., w jakim znajduje się pokrzywdzony. Tę formę oszukańczego zachowania nazywa się niekiedy "oszustwem biernym", co jednak nie jest ścisłe, gdyż sprawca musi przejawiać określoną aktywność, aby wyzyskać błąd pokrzywdzonego. Oszustwo jest przestępstwem trudnym do udowodnienia, a to ze względu na konieczność wykazania zamiaru bezpośredniego kierunkowego, tak co do celu działania, jak i używanych środków (zob. wyrok SN z dnia 8 maja 1997 r., II KKN 64/97, Orz. Prok. i Pr. 1998, nr 3, poz. 6 oraz wyrok SA w Łodzi z dnia 29 kwietnia 1999 r., II AKa 48/99, Biul. Prok. Apel. 1999, nr 8).

Sąd oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu doszedł do przekonania iż jest on znaczny, niebagatelna jest kwota należności, która oskarżona miała zapłacić na rzecz oskarżycielki posiłkowej za zakup nieruchomości. To, że oskarżona od początku zdawała sobie sprawę, że sama nie podoła prowadzeniu gospodarstwa rolnego – nie miała wykształcenia, doświadczenia zawodowego, ani środków finansowych. Skorzystała na tej transakcji – otrzymała dopłaty, ale dopiero w 2019r zwróciła prawnie własność nieruchomości.

Zdaniem Sądu wymierzenie oskarżonej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności wraz z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat dwóch wraz z zobowiązaniem do informowania kuratora o przebiegu okresu próby co 6 miesięcy, jest karą adekwatną do wagi popełnionego przestępstwa. Zauważyć należy, że przestępstwo to jest zagrożone wymiarem kary pozbawianie wolności od 6 miesięcy do 8 lat. Oskarżona nie była dotychczas karany, pracuje na stałe, więc istnieje co do niego pozytywna prognoza kryminologiczna. Uzasadnione jest twierdzenie, iż pomimo orzeczenia kary wraz z warunkowym zawieszeniem jej wykonania ponownie nie wstąpi na drogę przestępstwa. Sąd nałożył na oskarżoną obowiązek naprawienia szkody na podstawie art. 46§1kk, albowiem oskarżycielka posiłkowa złożyła wniosek o naprawienie pozostałej szkody w dniu 18.05.2017r – k. 6. Z wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 08.11.2018r sygn. akt I ACa 1063/17 wynika, że zobowiązanie sprawcy do naprawienia szkody spowodowanej czynem niedozwolonym, czyli również przestępstwem, jest świadczeniem bezterminowym. Dlatego też sprawca przestępstwa i szkody popada w opóźnienie, nie spełniając świadczenia pieniężnego niezwłocznie po wezwaniu do zapłaty (art. 455 k.c.). W takim zaś wypadku za opóźnienie w zapłacie należą się odsetki ustawowe od wyznaczonego terminu zapłaty (art. 481 w zw. z art. 359 § 1 i 2 k.c.). Wydaje się także, że na gruncie art. 46 § 1 k.k. wniosek o orzeczenie środka kompensacyjnego należy utożsamiać z takim wezwaniem, chyba że pokrzywdzony wykaże, że stosowne wezwanie do zapłaty miało miejsce jeszcze wcześniej - Lex 2603249. Skoro J. H. (wówczas pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej) złożył wniosek dnia 18.05.2017r, zatem od tego dnia należą się odsetki ustawowe.

Sąd obciążył oskarżoną kosztami procesu, przy czym wysokość opłaty ustalono w myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r (Dz. U. z 1983r nr 49, poz. 223 z późn. zm.).

Wysokość wynagrodzenia obrońcy ustanowionego z urzędu wyliczono zgodnie ze stawkami przewidzianymi w § 17 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2016 , poz. 1714 ze zm.) oraz przyznano zwrot kosztów dojazdów na rozprawy. W sprawie odbyło się 7 rozpraw: 22.01.2019r, 12.04.2019r, 16.05.2019r, 11.06.2019r, 11.07.2019r,. 30.10.2019r – stawka ulega zwiększeniu o 20% za sześć terminów – 1136,52zł z podatkiem VAT i zwrot kosztów dojazdu z podatkiem VAT – 402,99zł.

Sąd zasądził na rzecz oskarżycielki posiłkowej zwrot kosztów wynagrodzenia ustanowionego pełnomocnika zgodnie z dołączonym paragonem fiskalnym.

Sąd omyłkowo sumując koszty poniesione w toku rozpoznania sprawy nie dodał kwoty 591,75zł – zwrot kosztów dojazdu na rozprawę świadka T. K. – k. 365.