Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: Sędzia Ludmiła Tułaczko

protokolant: protokolant sądowy – stażysta Anna Jabłońska

po rozpoznaniu dnia 6 sierpnia 2019 r. w Warszawie

sprawy K. R., syna K. i S., ur. (...) w O.

obwinionego o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. w zw. z § 5 pkt. 5 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie znaków i sygnałów drogowych oraz art. 97 k.w. w zw. z art. 44 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku

z dnia 1 lutego 2019 r. sygn. akt II W 420/18

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od obwinionego K. R. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł. tytułem opłaty sądowej za II instancję oraz kwotę 278,15 zł. tytułem wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt VI Ka 655/19

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Otwocku wyrokiem z dnia 1 lutego 2019r. po rozpoznaniu sprawy sygn. II W 420/18 K. R. obwinionego o to, że w dniu 15 marca 2018 roku około godziny 07:25 w miejscowości P., na skrzyżowaniu o ruchu okrężnym dróg (...) kierując samochodem ciężarowym marki (...) o nr rej. (...) wraz z naczepą marki S. o nr rej. (...), nie zachował szczególnej ostrożności oraz nie zastosował się do znaku pionowego „A-7” i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem marki V. (...) o nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z tym pojazdem, a następnie odjechał z miejsca zdarzenia, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. w zw. z § 5 pkt. 5 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji w Sprawie Znaków i Sygnałów Drogowych oraz art. 97 k.w. w zw. z art. 44 ust. 1 ustawy Prawo o Ruchu Drogowym;

I.  uznał obwinionego K. R. za winnego dokonania zarzucanych mu wykroczeń z art. 86 § 1 k.w. i z art. 97 k.w. w zw. z art. 44 ust. 1 ustawy prawo o ruchu drogowym i na podstawie art. 39 § 1 k.w. odstąpił od wymierzenia kary za te wykroczenia;

II.  zasądził od obwinionego K. R. na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 925,71 (dziewięciuset dwudziestu pięciu i 71/100) złotych, w tym opłatę w kwocie 30 (trzydziestu) złotych.

Od powyższego wyroku apelacje złożył obrońca obwinionego. Na podsiew art. 105 § 1 kpsw zaskarżył wyrok w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zapadłego orzeczenia, tj. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. w zw. z art. 4 k.p.s.w. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dowolne rozstrzygnięcie zgłoszonej przez obwinionego wątpliwości co do braku możliwości uszkodzenia mocowania klosza prawego reflektora przeciwmgielnego pojazdu marki V. (...) o nr rej (...) przez światło obrysowe lewe tylne naczepy obwinionego marki S. o nr rej (...) i uznanie, że możliwe jest takie położenie pojazdów na rondzie względem siebie , ze światło obrysowe lewe tylne naczepy obwinionego mogło uszkodzić mocowanie klosza prawego reflektora przeciwmgielnego pojazdu marki V. (...) o nr rej (...) podczas gdy ze względu na bardzo dużą różnicę w wysokościach światła obrysowego i mocowania klosza prawego reflektora przeciwmgielnego ok. 20 cm nie był możliwy kontakt tych dwóch elementów, na co jednoznacznie wskazują przedstawione przez obwinionego zdjęcia z zestawienia obu pojazdów przez rzeczoznawcę A. P.;

2.  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zapadłego orzeczenia, tj. art. 4 k.p.s.w. w zw. z art. 8 k.p.s.w. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k. oraz art. 82 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną, stronniczą ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, polegającą na:

a) prowadzeniu postępowania według z góry przyjętej tezy o winie obwinionego, w tym ograniczenie postępowania dowodowego tyko w kierunku udowodnienia winy obwinionego oraz rozstrzygnięcie wszelkich wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy na jego niekorzyść,

b) przyjęciu, że obwiniony w wyjaśnieniach miał przedstawiać rozbieżne wersje wskazując m. in. że nie było w ogóle zdarzenia, a on wjechał na skrzyżowanie w czasie, gdy nie było na nim żadnego pojazdu, następnie zaś, że rondo jest na tyle małe, że kierujący tym pojazdem miałby w niego uderzyć i jednocześnie iż po przejechaniu skrzyżowania słyszał klakson pojazdu, jednak nie wiedział o co chodzi, podczas gdy w powyższych wyjaśnieniach nie ma żadnych sprzeczności i rozbieżności,

c) uznaniu, że sporządzona w sprawie pisemna opinia biegłego z zakresu ruchu drogowego zasługuje na danie jej wiary, jest jasna, spójna pełna nie ma w niej wewnętrznych sprzeczności a biegły sądowy logicznie umotywował poczynione przez siebie ustalenia, podczas gdy opinia biegłego sądowego pozostaje w rażącej sprzeczności z przedstawionymi przez obwinionego zdjęciami z zestawienia obu pojazdów przez rzeczoznawcę A. P., z których wynika, że ze względu na różnice w wysokościach nie był możliwy kontakt światła obrysowego i mocowania klosza prawego reflektora przeciwmgielnego a także z wyjaśnieniami obwinionego,

d) całkowicie dowolnym uznaniu, że nie jest możliwe zweryfikowanie czy sfotografowany na zdjęciach przedłożonych przez obwinionego pojazd marki V. (...) to taki sam pojazd jak mający brać udział w kolizji , podczas gdy wobec wątpliwości sądu w tym zakresie możliwe było zweryfikowanie tej okoliczności poprzez dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłego sądowego z zakresu ruchu drogowego,

e) całkowicie dowolnym, stronniczym uznaniu, pozostającym w absolutnym oderwaniu od zgromadzonego materiału dowodowego w postaci zdjęć przedłożonych przez obwinionego, że jest możliwe jednoznaczne ustalenie, iż sfotografowana naczepa marki S. z numerem rejestracyjnym (...) to naczepa biorąca udział w kolizji, podczas gdy to właśnie ta naczepa została sfotografowana, o czym świadczy widniejący na zdjęciach numer rejestracyjny naczepy (...)

f) dowolnym ustaleniu , że obciążenie naczepy obwinionego miałoby wpływ na położenie światła obrysowego, podczas gdy przedmiotowa naczepa posiada pneumatyczne zawieszenie z samoregulacją, przez co kwestia obciążenia pojazdu (również nieustalona przez sąd I- ej instancji a jednocześnie także rozstrzygnięta na niekorzyść obwinionego) nie miała znaczenia dla wysokości światła obrysowego,

g) dowolnym ustaleniu, że skrzyżowanie o ruchu okrężnym drogi numer (...) nie ma płaskiej powierzchni,

h) nieprawidłowym, poczynionym w oderwaniu od wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego ustaleniu, że pomiary na zdjęciach przedstawionych przez obwinionego są niejednoznaczne i wskazują na różne wysokości zamontowania światła obrysowego i mocowania klosza prawego reflektora przeciwmgielnego, podczas gdy oczywiste jest, że zderzak pojazdu marki V. (...) nie jest powierzchnią prosta, niewygiętą, a zatem przyłożenie podziałki w różnej odległości od zderzaka i całego pojazdu powoduje wrażenie odczytania innych pomiarów, co nie zmienia faktu, iż żaden z dokonanych pomiarów nie wskazuje na możliwość kontaktu światła obrysowego z mocowaniem klosza prawego reflektora przeciwmgielnego w jakimkolwiek położeniu statycznym czy dynamicznym z uwagi na zbyt duże różnice w wysokościach powyższych elementów,

i) nieprawidłowym odczytywaniu wartości z podziałki na zdjęciach przedstawionych przez obwinionego;

j) przyjęciu, że światło obrysowe naczepy nie jest zamontowane w sposób oryginalny, co ma wskazywać że mogło ono być uszkodzone lub wymienione, podczas gdy powyższe okoliczności nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy gdyż światło obrysowe zostało zamontowane na najniższej możliwej wysokości, a jego takie położenie nie wskazuje na możliwość kontaktu tego elementu z mocowaniem klosza prawego reflektora pojazdu marki V. (...), zaś każde wyższe zamontowanie światła obrysowego jeszcze powiększyłoby różnicę w wysokościach powyższych elementów,

k) pominięciu, że zdjęcia przedłożone przez obwinionego zostały wykonane w sposób w pełni profesjonalny, przy rzeczywistym, nie hipotetycznym zestawieniu pojazdu obwinionego z takim samym modelem pojazdu jak pojazd pokrzywdzonego marki V. (...) o nr rej (...), które przy prawidłowym odczytywaniu wartości z podziałki oraz koniecznym uwzględnieniu miejsca jej położenia dla możliwość poznania rzeczywistej odległości pomiędzy światłem obrysowym naczepy obwinionego a mocowaniem klosza prawego reflektora pojazdu marki V. (...);

3. obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść zapadłego orzeczenia tj. art. 39 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 42 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 193 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez brak przeprowadzenia dowodu z opinii uzupełniającej biegłego dr inż. J. P., podczas gdy przedłożone przez obwinionego zdjęcia z rzeczywistego zestawienia naczepy obwinionego i pojazdu marki V. (...) takiego jak pojazd pokrzywdzonego wykluczają jakąkolwiek możliwość kontaktu światła obrysowego naczepy obwinionego z mocowaniem klosza prawego reflektora pojazdu marki V. (...), wskazują na błędne ustalenie biegłego do tego wysokości położenia powyższych elementów i wymagały ustosunkowania się przez biegłego do powyższych okoliczności a nadto wobec wątpliwości sądu I instancji biegły mógłby ustalić czy pojazd marki V. (...) widniejący na zdjęciach przedłożonych przez obwinionego o nr rej. (...);

4. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść zapadłego orzeczenia tj. art. 39 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 42 § 1 k.p.s.w. w zw. z art. 193 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 3 i 4 k.p.k. poprzez bezzasadne oddalenie wniosku dowodowego obwinionego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych na okoliczności możliwości zaistnienia uszkodzeń w pojeździe marki V. (...) o nr rej (...) w okolicznościach opisywanych przez pokrzywdzonego, braku korelacji między uszkodzeniami pojazdu marki V. (...) o nr rej (...) i światłem obrysowym lewym tylnym naczepy obwinionego, rekonstrukcji czasowo - przestrzennej zdarzenia i wykazania, że obwiniony wjechał na rondo zgodne z przepisami, podczas gdy okoliczności te miały znaczenie dla rozstrzygnięcia spawy, a przeprowadzenie tego dowodu jest możliwe.

5. błąd w ustaleniach faktycznych będących podstawą orzeczenia mający wpływ na jego treść tj. :

a) ustalanie, że światło obrysowe lewe tylne naczepy obwinionego mogło znajdować się na wysokości mocowania klosza prawego reflektora pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) i w związku z tym mogło spowodować jego uszkodzenie,

b) a w konsekwencji ustalenie, że obwiniony nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem marki V. (...) o nr rej (...) K. W. i doprowadził do zderzenia z tym pojazdem w ten sposób, że światło obrysowe lewe tylne naczepy obwinionego zaczepiło o mocowanie i klosz światła przeciwmgielnego pojazdu marki V. (...) o nr rej (...) i uszkodziło je.

Na podstawie art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie

2.uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Otwocku.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy nie jest zasadna. Z uwagi na zarzuty dotyczące opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego, poparte materiałem fotograficznym k- 80-96 sąd odwoławczy w celu wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności sprawy na podstawie art. 39 § 1 k.p.s.w. dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego dr inż. J. P.. W świetle uzupełnionego materiału dowodowego należy dojść do wniosku, że ustalenia faktyczne oraz ocena prawna zachowania obwinionego K. R. dokonane przez sąd I instancji, są prawidłowe. Biegły po zapoznaniu się z materiałem fotograficznym k- 80-96 stwierdził, że zgadza się ze zmierzonymi wysokościami na samochodzie osobowym marki V. (...) - pojazd, który przedstawiony jest na zdjęciach k- 80-96 odpowiada marce i modelowi samochodu V. (...) nr rej. (...) uczestniczącemu z tym zdarzeniu zaś wyniki pomiarów wysokości naczepy przedstawione na tych zdjęciach są jednym z możliwych zakresów wysokości naczepy S.. Jednak materiał dowodowy w postaci zdjęć i pomiarów k- 80- 96 nie podważa, wbrew zarzutom apelacji, wniosków pisemnej opinii biegłego o możliwościach technicznych powstania uszkodzeń samochodu V. (...), w takich warunkach, jakie przedstawił w swoich zeznaniach pokrzywdzony K. W.. Treść tych zeznań w świetle opinii biegłego potwierdza słuszność zaskarżonego wyroku, stwierdzającego winę K. R. za spowodowanie kolizji drogowej. Zdjęcia k- 80-96 na podstawie, których obrońca kwestionuje opinię pisemną biegłego przedstawiają oba pojazdy w sytuacji statycznej a podczas zdarzenia w dniu 15 marca 2018r. naczepa S. nr rej. (...) znajdowała się w ruchu okrężnym po rondzie gdzie krzyżowały się drogi DK (...) i W 801 w miejscowości P.. Ponadto naczepa S. o takim modelu wyposażona jest w pneumatyczny układ zawieszenia z możliwością poziomowania i regulacji jej wysokości. Zmianę wysokości można realizować poprzez regulację na zaworze poziomującym zawieszenie naczepy. Zawór ten znajduję się pod naczepą i regulacja ta odbywa się poprzez zmianę długości cięgna regulacyjnego. Drugim elementem, który wpływa na możliwość zmiany wysokości naczepy jest zawór sterujący. Zazwyczaj znajduje się on z boku naczepy. Zakres regulacji naczepy zależy od kilku czynników. W głównej mierze od rodzaju zastosowanych elementów gumowych tzw. miechów, od jakości wyeksploatowania tych elementów oraz przechyłów dynamicznych naczepy podczas przejazdu przez rondo. Różnica pomiędzy wartościami wyliczonymi przez biegłego w opinii pisemnej, a wartościami wskazanymi na zdjęciach k- 86-90, mieści się zarówno w możliwościach regulacyjnych wysokości naczepy, jaki w zakresie wysokości chwilowych wahań tej wysokości podczas dynamiki przejazdu. Szczególnie, że zestaw ciągnik siodłowy i naczepa jest zestawem długim i wjazd ciągnika siodłowego na wzniesienie na drodze czy też garb na jej powierzchni będzie powodować obniżenie tyłu naczepy. Taka sytuacja jest tym bardziej prawdopodobna gdy układ pneumatyczny jest wyeksploatowany. Wtedy to tył naczepy może obniżyć się do takiej wysokości, że uszkadzane będą nadkola. Drugą okolicznością, która według biegłego może doprowadzić do obniżenia tylnych elementów naczepy są przechyły boczne. Szczególnie, jeżeli naczepa jest załadowana to mimo działania systemu poziomującego wykonując manewry skrętu, w tym wypadku w prawo, ten przejazd znów może generować przechyły boczne naczepy powodując obniżenie się tych elementów, które mogły mieć kontakt z samochodem V. (...) nr rej. (...). Biegły potwierdził, że z punktu widzenia technicznego nie można w sposób kategoryczny wykluczyć uszkodzenia reflektora prawego samochodu V. (...) nr rej. (...) przez lampę obrysową lewą tylną naczepy S. nr rej. (...) w sytuacji przejazdu ciągnika przez rondo. /k- 142- 144/ Tak więc, w świetle uzupełniającej opinii biegłego dr inż. J. P. brak jest podstaw do podważenia ustaleń sądu I instancji. Załączone do akt zdjęcia k- 80- 96 wraz z pomiarami wysokości poszczególnych elementów nie stanowią dowodu, który wyklucza sprawstwo obwinionego. Taki wniosek wynika z możliwość regulacji wysokości naczepy np. poprzez jej obniżenie w stosunku do tej wysokości, którą przedstawiają zdjęcia obwinionego. Obniżenie tej wysokości może spowodować także ciężar ładunku znajdującego się w naczepie, przechyły boczne wynikające ze specyfiki przejazdu długiego zestawu ciągnik siodłowy wraz z naczepą przez rondo oraz najechanie na nierówności drogi. Dowód winy obwinionego stanowią natomiast zeznania świadka K. W., który zapisał numer rejestracyjny naczepy. Z zeznań tego świadka wynika, że samochód ciężarowy wraz z naczepą S. nr rej. (...) nie ustąpił mu pierwszeństwa przejazdu pomimo, że znajdował się na rondzie. Zmusił go do zatrzymania się i przejeżdżając przez to rondo lampą obrysową tylną lewą uszkodził prawy przedni reflektor w samochodzie V. (...) nr rej. (...). O wiarygodności zeznań świadka świadczy to, że konsekwentnie przedstawiał swoje zeznania a opinia biegłego potwierdza techniczne możliwości zaistnienia zdarzenia w opisanych przez niego okolicznościach. Należy w świetle uzupełnianej opinii biegłego dojść do wniosku, że materiał dowodowy został oceniony przez sąd I instancji zgodnie z zasadami wskazanymi w art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. Sąd I instancji nie naruszył art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.s.w. gdyż w okolicznościach niniejszej sprawy nie znajduje on zastosowania. Z tych powodów sąd odwoławczy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. O kosztach postępowania odwoławczego orzekł na podstawie art. 121 §1 k.p.s.w. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k.