Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: sędzia Ludmiła Tułaczko (spr.)

Sędziowie: Anna Zawadka

Remigiusz Pawłowski

protokolant: sekr. sądowy Anna Rusak

przy udziale prokuratora Iwony Zielińskiej

po rozpoznaniu dnia 28 sierpnia 2019 r. w Warszawie

sprawy P. K., syna R. i A., ur. (...) w O.

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 kk

R. P. (2), syna K. i E., ur. (...) w O.

oskarżonego o przestępstwa z art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców

od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku

z dnia 31 października 2018 r. sygn. akt II K 692/18

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia oskarżonych R. P. (2) i P. K. od uiszczenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa; zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. W. K. kwotę 619,92 złote obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz podatek od towarów i usług.

sędzia Remigiusz Pawłowski sędzia Ludmiła Tułaczko sędzia Anna Zawadka

Sygn. akt VI Ka 331/19

UZASADNIENIE

P. K. i R. P. (2) zostali oskarżeni o to, że:

I.  w dniu 25 czerwca 2018r w O. woj. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, używając wobec M. W. (1) przemocy w postaci kopnięcia w klatkę piersiową oraz przytrzymywania, dokonali zaboru w celu przywłaszczenia portfela o wartości 20 zł z zawartością dowodu osobistego oraz pieniędzy w kwocie 6 złotych na szkodę M. W. (1), przy czym R. P. (2) zarzucanego czynu dopuścił się w okresie pięciu lat po odbyciu kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k. zaś w stosunku do R. P. (2) o czyn z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II.  Nadto R. P. (2) został oskarżony o to, że: w dniu 25 czerwca 2018 roku w O. woj. (...) bezpośrednio po dokonaniu kradzieży telefonu marki H. (...) (...) model (...) nr seryjny (...) (...) o wartości 700 zł w celu utrzymania się w jego posiadaniu, użył wobec E. O. przemocy w postaci odepchnięcia, szarpania oraz uderzenia w rękę, przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w okresie pięciu lat po odbyciu kary co najmniej sześciu miesięcy pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne tj. o czyn z art 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Otwocku wyrokiem z dnia 31 października 2018r. po rozpoznaniu sprawy sygn. II K 692/18 oskarżonego P. K. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I i za to na podstawie art. 280 § 1 k.k. skazał go i wymierzył mu karę 2 lat pozbawienia wolności. Oskarżonego R. P. (2) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I i za to na podstawie art. 280 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazał go zaś na podstawie art. 280 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Oskarżonego R. P. (2) uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II i za to na podstawie art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 kk skazał go zaś na podstawie art. 281 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności na podstawie art. 85 §1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu R. P. (2) karę łączną 3 lat pozbawienia wolności. Postanowieniem z dnia 18 grudnia 2018r. (k-535) wydanym w trybie art. 420 § 1 i 2 k.p.k. i art. 63 § 1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego R. P. (2) kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył mu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 25 czerwca 2018r. godz. 16. 25 do dnia 3 października 2018r. godz. 16:25 zaś na poczet kary pozbawienia wolności wymierzonej oskarżonemu P. R. K. zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 26 czerwca 2018r. godz. 11 10 do dnia 19 października 2018roku godz. 16 40. Zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelacje złożyli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego R. P. (2) na podstawie art 444 k.p.k. oraz art. 425 § 1 i 2 k.p.k. wyrok zaskarżył w całości.

Na postawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2,3,4 k.p.k. wyrokowi zarzucił:

1. błąd w ustalaniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mających istotny wpływ na rozstrzygniecie wyrażający się w przyjęciu, że oskarżony:

-użyl przemocy wobec pokrzywdzonej E. O. w celu utrzymania się w posiadaniu zabranej rzeczy,

-działał wspólnie i w porozumieniu z inną nieustalaną osobą i dokonał zaboru w celu przywłaszczenia portfela o wartości 20 zł z zawartością dowodu osobistego oraz pieniędzy w kwocie 6 zł;

podczas gdy materiał zgromadzony w sprawie poddany właściwej ocenie, nie upoważniał do tego rodzaju ustaleń faktycznych bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów,

2. naruszenie przepisów postepowania mające wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, w szczególności art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. polegujące na dokonaniu przez sąd dowolnej oceny materiału dowodowego, sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia życiowego, poprzez przyznanie wiarygodność zeznaniom pokrzywdzonej, a odmówienie w przeważającej części przyznania wiarygodność wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego.

3 naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na teść zaskarżonego orzeczenia, a w szczelności art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego o specjalności wyceny ruchomości - złożonego przez obrońcę na rozprawie dnia 19. 10. 2018r. – z powodu uznania, iż nie ma on znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, mimo iż udzielenie odpowiedzi na zadane w tezie dowodowej pytania miałyby istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w szczególności w przypadku przyjęcia, iż oskarżony dokonując zaboru rzeczy nie użyl przemocy wobec pokrzywdzonej ( dot. II -go czynu);

4. z ostrożności procesowej zarzucił rażącą niewspółmierność kary do czynów zarzucanych oskarżonemu, wyrażającą się w wymierzeniu mu łącznej kary bezwzględnego pozbawienia wolności na okres 3 lat, gdyż orzeczona kara nie jest adekwatna do stopnia winy zarzucanych czynów oraz nie może spełnić celu wychowawczego kary.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o:

- zmianę przedmiotowego orzeczenia poprzez zmianę wnioskowanej kwalifikacji prawnej czynów oraz wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolność zbliżonej do dolnej granicy ich ustawowego zagrożenia,

- ewentualne o uchylenie sprawy i przekazanie do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w Otwocku.

-zasądzenie kosztów udzielnej pomocy prawnej z urzędu za postępowanie w II instancji oświadczając jednocześnie, że nie zostały one opłacone w żadnej części.

Obrońca oskarżonego P. K.

1. na podstawie art. 425 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 444 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w całości.

2 na postawie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 427 § 1 i 2 k.p.k. zarzucił rozstrzygnięciu błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. który mógł mieć wpływ na jego teść a będący następstwem:

-przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów art. 7 k.p.k.

-rozstrzygnięcia na niekorzyść oskarżonego wątpliwości, których nie usunięto w toku postępowania art. 5 § 2 k.p.k.

- pominięcia dowodów ujawnionych w trakcie rozprawy art. 410 k.p.k. poprzez niezgodne z rzeczywistości przejęcie, że oskarżony P. K. działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą używając wobec M. W. (1) przemocy w postaci kopnięcia w klatkę piersiową oraz przytrzymywanie dokonał zaboru w celu przywłaszczenia portfela o wartości 20 złotych z zawartością dowodu osobistego, pieniędzy w kwocie 6 złotych na szkodę M. W. (2).

3. podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

4. na wypadek nieuwzględnienia zarzutu opisanego w pkt 1 petitum apelacji zakażonemu wyrokowi zarzucił w formie alternatywy rozłącznej błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezpodstawnym ustaleniu, że stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu P. K. jest wysoki.

Podnosząc powyższy zarzut na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie czynu zarzucanego oskarżonemu jako przypadku mniejszej wagi, o którym mowa w art. 283 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k. oraz wymierzenie mu kary grzywny lub ograniczenia wolności przy zastosowaniu art. 37 a k.k., albo kary pozbawienia wolności w wymiarze 3 miesięcy, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd odwoławczy zważył, co następuje:

Żadna z wniesionych apelacji nie jest zasadna. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie potwierdziła słuszności zarzutów obrońców oskarżonych R. P. (2) i P. K. bowiem sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny oraz ocenił zgromadzony materiał dowodowy, zgodnie z art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k. Prawidłowe ustalenia faktyczne odpowiadają kwalifikacji prawnej czynów, których popełnienie zostało im przypisane zaś wymiar kary jest adekwatny, zgodne z art. 53 § 1 i 2 k.k. do zawinienia każdego z oskarżonych. Sąd I instancji prawidłowo ustalił przebieg przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. opierając się na zeznaniach pokrzywdzonego M. W. (1), rozpoznaniu oskarżonego R. P. (2) i zapisie monitoringu. Te dowody ocenione łącznie wskazują przy zastosowaniu zasad logicznego rozumowania na udział oskarżonych R. P. (2) i P. K. w przestępstwie rozboju na pokrzywdzonym dokonanym razem z trzecim nieustalonym sprawcą. Sąd I instancji w oparciu o wymienione dowody prawidłowo ustalił, że pokrzywdzony M. W. (1) wiarygodnie rozpoznał i opisał udział w przestępstwie oskarżonego R. P. (2). Rozpoznał go zarówno podczas okazania jak i na zdjęciach z monitoringu miejskiego, jako mężczyznę w kapturze założonym na głowę, który to zdarzenie zainicjował żądaniem wydania telefonu komórkowego. Oskarżony R. P. (2) opisany, jako mężczyzna w kapturze przytrzymywał pokrzywdzonego uniemożliwiając mu dalszą ucieczkę. Należy w pełni podzielić stanowisko sądu I instancji, iż w przytrzymywaniu uczestniczył też drugi sprawca opisany przez M. W. (1), jako ten mężczyzna, który nie posiadał kaptura ani czapki. Mężczyzna ten kopnął go w klatkę piersiową. W wyniku stosowanej przemocy pokrzywdzony przewrócił się na chodnik. W sytuacji dynamicznej do jakiej doszło w czasie przytrzymywania pokrzywdzonego, mógł on pomylić kolejność w jakiej stosowano wobec niego przemoc fizyczną a kopnięcie czy też uderzenie kolanem w klatkę piersiową np. gdy pokrzywdzony znajdował się w pozycji pochylonej niewątpliwie mogło skutkować tym, że przewrócił się na chodnik. W czasie gdy pokrzywdzony leżał na chodniku trzeci mężczyzna - w czapce na głowie, przeszukał mu ubranie zabierając portfel z zawartością dowodu osobistego i pieniędzy w kwocie 6 złotych. Wszyscy trzej mężczyźni oddalili się razem z miejsca zdarzenia. Udział mężczyzny bez kaptura i czapki w przestępstwie rozboju M. W. (1) opisał już podczas pierwszych zeznań złożonych w dniu 25 czerwca 2018r. (k- 21) i potwierdził swoje zeznania podczas drugiego przesłuchania w postępowaniu przygotowawczym. (k- 178-179) Podczas okazania nie rozpoznał oskarżonego P. K.. Rozpoznał go dopiero po ubraniu podczas okazania zdjęć monitoringu, jako mężczyznę w bluzie i szarych spodniach stwierdzając, iż tak ubrany mężczyzna razem z mężczyzną w kapturze przytrzymywał go a następnie kopnął go kolanem w klatkę piersiową. Nie można podzielić zarzutów obrońcy oskarżonego P. K., aby okazanie zdjęć monitoringu odbyło się w okolicznościach sugerujących pokrzywdzonemu rozpoznanie i przez to naruszało art. 173 § 1 zd. 2 k.p.k. Zdjęcia są na tyle wyraźne, że ubranie mężczyzn jest możliwe do ustalenia a właśnie po ubraniu M. W. (1) poznał drugiego mężczyznę, współsprawcę rozboju. Na zdjęciach z monitoringu widoczni są razem wszyscy trzej mężczyźni opisani przez pokrzywdzonego, jako współsprawcy rozboju a zdjęcia te zostały wykonane w pobliżu miejsca zdarzenia i w zbliżonym czasie. To rozpoznanie słusznie sąd I instancji uznał za wiarygodne gdyż znajduje potwierdzenie w logicznym rozumowaniu opartym na następujących okolicznościach. Z wyjaśnień oskarżonego P. K. wynika, że był obecny na miejscu zdarzenia razem z R. P. (2) i trzecim nieustalonym mężczyzną. Ubrany był w ciemną bluzę i szare spodnie, co potwierdza zapis monitoringu. Oskarżony R. P. (2) ubrany był w ciemną bluzę i niebieskie spodnie a na głowie nosił kaptur. Z zapisu monitoringu wynika także, że trzeci, nieustalony mężczyzna ubrany był w jaśniejszą bluzę, jasne spodnie a na głowie nosił czapkę z daszkiem. (k- 159) Wygląd trzeciego mężczyzny znacznie różni się więc od wyglądu oskarżonych R. P. (2) i P. K. - wzrostem, kolorem bluzy, kolorem spodni i co najbardziej charakterystyczne czapką z daszkiem. Natomiast wygląd oskarżonego P. K., jak wynika ze zdjęć monitoringu jest podobny do wyglądu oskarżonego R. P. (2), co tłumaczy trudności z jego rozpoznaniem podczas okazania. Jednak oskarżony R. P. (2) miał na głowie założony kaptur zaś opisany przez pokrzywdzonego drugi przytrzymujący go mężczyzna pomimo, że był także w ciemnej bluzie, to nie nosił na głowie kaptura. W tej sytuacji, gdy dowody zebrane w sprawie wykluczają, aby na miejscu zdarzenia obecny był piaty mężczyzna oprócz oskarżonych, nieustalonego mężczyzny w czapce oraz pokrzywdzonego M. W. (1) to należy uznać, że współsprawcą rozboju opisanym, jako mężczyzna bez kaptura i czapki jest właśnie oskarżony P. K..

Nie jest także możliwe, aby oskarżony P. K. założył czapkę trzeciego nieustalonego mężczyzny gdyż nie było czasu na dokonanie tej czynności z uwagi na podjęty przez napastników pościg za uciekającym pokrzywdzonym. Nie ma racji obrońca oskarżonego P. K. zarzucając, że zeznania pokrzywdzonego są zmienne, czego zdaniem skarżącego, nie tłumaczy niepamięć spowodowana upływem czasu. Analiza zeznań pokrzywdzonego złożonych w trakcie postępowania przygotowawczego prowadzi do wniosku, że na tym etapie są one konsekwentne i nie zawierają sprzeczności. Natomiast różnią się od tych złożonych na rozprawie, co sąd I instancji zauważył stwierdzając, że świadek M. W. (1) mylił się opisując zachowanie oskarżonego P. K.. Jednak pokrzywdzony potwierdził swoje zeznania złożone na etapie postępowania przygotowawczego, co z kolei prowadzi do wniosku, że zeznając w krótkim czasie po zdarzeniu dokładnie pamiętał jego przebieg. Zdaniem obrońcy oskarżonego P. K., z zeznań pokrzywdzonego należy wyprowadzić wniosek, że oskarżony nie uczestniczył w zdarzeniu i oddalił się od oskarżonego R. P. (2) oraz trzeciego nieustalonego sprawcy, w momencie gdy stosowali przemoc i dokonywali zaboru rzeczy pokrzywdzonego. Wniosek ten, zdaniem obrońcy, potwierdza fakt nierozpoznania oskarżonego P. K. podczas okazania w dniu 26 czerwca 2018r. (k- 39) Tymczasem z zeznań złożonych na etapie postępowania przygotowawczego wynika jednoznacznie, iż wszyscy trzej napastnicy zareagowali pościgiem za uciekającym pokrzywdzonym a szczegółowy opis zdarzenia pokrzywdzony przedstawił także podczas okazania oskarżonego R. P. (2). (k- 39-41 ) O działaniu wspólnie i w porozumieniu oskarżonych oraz trzeciego nieustalonego sprawcy świadczy przede wszystkim podział ról w przestępstwie czyli przytrzymywanie pokrzywdzonego, stosowanie wobec niego przemocy w postaci kopnięcia w klatkę piersiową oraz bezpośrednio po jej zastosowaniu przeszukanie ubrania pokrzywdzonego i zabór portfela wraz z dowodem osobistym i pieniędzmi przez trzeciego nieustalonego sprawcę. Wszyscy napastnicy dogonili uciekającego pokrzywdzonego i razem odeszli z miejsca zdarzenia. Podzielili się rzeczami zabranymi pokrzywdzonemu po przeszukaniu portfela gdyż oskarżony R. P. (2) dysponował jego dowodem osobistym a portfel został znaleziony w kontenerze na śmieci w miejscu wskazanym przez oskarżonego P. K.. Odnosząc się do zarzutów obrońcy oskarżonego R. K. należy stwierdzić, że porozumienie współsprawców nie musi wynikać tylko z ustnych ustaleń. Może wynikać także z podejmowanych czynności, z których jedne wspierają drugie prowadząc do osiągnięcia wspólnego przestępczego celu, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie. Okoliczności zdarzenia przeczą zarzutom obrońcy oskarżonego R. P. (2), jakoby działanie trzeciego sprawcy polegające na przeszukaniu ubrania pokrzywdzonego nie było objęte zgodą pozostałych oskarżonych. Istotnie, oskarżeni nie zabrali telefonu komórkowego pokrzywdzonemu. Jednak w sytuacji gdy wiedzieli, iż jest on zabezpieczony kodem dostępu i nie potrafią go uruchomić poprzestali na zaborze portfela, licząc na to, że znajdują się w nim pieniądze.

Zarzut nieprawidłowej kwalifikacji prawnej czynu, który zdaniem obrońcy oskarżonego P. K. wyczerpuje znamiona wypadku mniejszej wagi z art. 283 k.k. w zw. z art. 280 §1 k.k. jest niezasadny. Niewielka wartość szkody i odzyskanie dowodu osobistego oraz portfela, brak poważnych obrażeń ciała pokrzywdzonego to nie są wystarczające okoliczności przedmiotowe do zmiany kwalifikacji prawnej na łagodniejszą. Nie można zgodzić się z zarzutem, że została zastosowana niewielka przemoc wobec pokrzywdzonego. W przestępstwie uczestniczyło trzech sprawców mających zdecydowaną przewagę fizyczną nad pokrzywdzonym, który nie miał realnej możliwości obrony. Był przytrzymywany i kopnięty. Upadł na chodnik. W tej sytuacji należy uznać, że brak jest przesłanek, aby ten czyn potraktować łagodniej a do tego sprowadza się wypadek mniejszej wagi.

Wymiar kary wobec każdego z oskarżonych uwzględnia stopień zawinienia. Oskarżony R. P. (2) zainicjował to zdarzenie i odegrał w nim wiodącą rolę. Oskarżony P. K. zastosował przemoc o większym natężeniu gdyż nie tylko przytrzymywał pokrzywdzonego ale także go kopnął. Sąd I instancji przy wymiarze kary uwzględnił także działanie w warunkach recydywy oskarżonego R. P. (2) i uprzednią karalność oskarżonego P. K.. W tej sytuacji należy dojść do wniosku, że wymierzone kary za to przestępstwo są adekwatne do zawinienia i nie noszą cech rażącej niewspółmierności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.

Odnosząc się do zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego R. P. (2) należy stwierdzić, że pokrzywdzona E. O. wiarygodnie zeznała na czym polegało używanie przez oskarżonego przemocy w celu utrzymania się w posiadaniu zabranego mienia w postaci telefonu komórkowego marki H. . Świadek konsekwentnie zeznawała o odpychaniu, szarpaniu oraz uderzeniu w rękę, co z uwagi na użycie siły przez oskarżonego R. P. (2) i kontakt z ciałem pokrzywdzonej stanowi także użycie przemocy, której celem było utrzymanie się w posiadaniu zabranego telefonu komórkowego. Pokrzywdzona zeznała, że uderzyła lewym barkiem i lewą dłonią o ścianę gdy oskarżony ją odepchnął. Powstały wtedy zasinienia na górnej powierzchni lewej dłoni (k- 2). Opisane przez pokrzywdzoną zdarzenie miało dynamiczny charakter czym należy uzasadnić brak takich szczegółów jak to, że pokrzywdzona nie pamiętała którą ręką chwyciła za telefon chcąc odebrać go oskarżonemu. Zdarzenie to miało swój dalszy ciąg na ulicy, podczas pościgu za oskarżonym. Wtedy oskarżony uderzył ją w rękę. Wbrew zarzutom obrońcy nie ma żadnej wątpliwość, co do wartości skradzionego telefonu komórkowego gdyż jak zeznała pokrzywdzona jego wartość została ustalona na podstawie katalogu firmowego. Był to nowy telefon – niespełna półroczny, zakupiony w styczniu 2018r. (k- 7) Sąd I instancji nie naruszył więc art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k. bowiem nie było potrzeby odwoływania się do wiedzy specjalnej biegłego d.s. wyceny ruchomości.

Sąd I instancji prawidłowo zakwalifikował ten czyn jako przestępstwo z art. 281 k.k. ze względu na użycie przemocy w celu utrzymania się w posiadaniu zabranego mienia. Na podstawie analizy zgromadzonego materiału dowodowego należy dojść do wniosku, że brak jest przesłanek do złagodzenia orzeczonej kary. Chociaż przemoc stosowana wobec pokrzywdzonej nie miała znacznego natężenia to należy uwzględnić, iż oskarżony zastosował ją wobec osoby dużo od niego starszej – znanej mu jako rodzina kolegi. Oskarżony nie zwrócił telefonu komórkowego pomimo kilkukrotnych próśb pokrzywdzonej wypowiadanych podczas pościgu podjętego bezpośrednio po kradzieży. Oskarżony przez okres kilku godzin posiadał skradziony telefon komórkowy pomimo, że w odzyskanie skradzionego mienia na prośbę pokrzywdzonej zaangażowali się także jego rodzice. Pokrzywdzona dotkliwie odczuła stratę telefonu komórkowego bowiem w pamięci tego telefonu posiadała kontakty do przychodni lekarskich i lekarzy a w tym czasie często korzystała z opieki lekarskiej w związku ze złym stanem zdrowia. Słusznie sąd I instancji stwierdził, że zachowanie oskarżonego było aroganckie skoro telefon zwrócił dopiero po 7 godzinach od kradzieży narażając pokrzywdzoną - kobietę w starszym wieku na trudy pościgu i problemy z odzyskaniem numerów do przychodni i lekarzy. Wymierzona kara jest więc zgodnie z art. 53 § 1 i 2 k.k. adekwatna do zawinienia zaś kara łączna wymierzona na zasadzie asperacji uwzględnia bliski związek czasowy pomiędzy tymi przestępstwami.

Z tych powodów sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku. Orzeczenie o kosztach znajduje swoje uzasadnienia w treści art. 624 § 1 k.p.k. zaś o kosztach obrony z urzędu sąd orzekł na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 i § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu.

sędzia Anna Zawadka sędzia Ludmiła Tułaczko sędzia Remigiusz Pawłowski