Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Zenon Stankiewicz

protokolant: sekr. sądowy Anna Tarasiuk

przy udziale prokuratora Ewy Gołębiowskiej

po rozpoznaniu dnia 24 kwietnia 2019 r.

sprawy B. P. syna J. i D., ur. (...) w D. (...)

oskarżonego o przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. zw. z art. 64 § 1 k.k. ; art. 217 § 1 k.k.;

art. 288 § 1 k.k.;

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Legionowie

z dnia 8 października 2018 r. sygn. akt II K 426/18

zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego
w Legionowie na rzecz adw. J. K. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji oraz podatek od towarów i usług; zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VI Ka 1554/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa – Praga w Warszawie

z dnia 24 kwietnia 2019r.

Wyrok Sądu Rejonowego w Legionowie z dnia 8 października 2018r. został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego B. P. w zakresie winy co do występków z art. 190§1 w zw. z art. 64§1 kk oraz art. 217§1 kk.
a także od kary wymierzonej na podstawie art. 288§1 kk.

Apelacja nie jest zasadna. Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie, nie dopuszczając się dowolności w ocenie zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego. Ocena ta, dokonana z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nie wykracza poza ramy sędziowskiego uznania, nakreślone w art.
7 kpk. Zarzuty środka odwoławczego sprowadzają się w sposób oczywisty do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu, wyczerpująco uargumentowanymi w uzasadnieniu orzeczenia.

Odnosząc się kolejno do stawianych zarzutów należy wskazać, że nieuprawnione jest twierdzenie autora apelacji, jakoby brak było niepodważalnych dowodów na wysyłanie przez oskarżonego wiadomości tekstowych sms z groźbami pozbawienia życia, bądź uszkodzenia ciała. Dowodem takim jest treść zeznań pokrzywdzonej, która konsekwentnie utrzymuje, że takie wiadomości otrzymywała. W uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia podkreśla Sąd, że pomimo osobistego zaangażowania R. R. zeznawała w sposób wiarygodny, z zachowaniem obiektywizmu, nie zmierzając do obciążania oskarżonego ponad miarę. Co istotne, sam oskarżony w trakcie przesłuchania w dniu 27 marca 2018r. potwierdził treść postawionego zarzutu (k. 208 akt sprawy). Przyznanie to jest o tyle wiarygodne, że nie obejmowało całości postawionych mu wówczas zarzutów. Równocześnie bowiem zanegował on wartość zniszczonej odzieży pokrzywdzonej, co wyłącza argument działania bez bliższego rozeznania. Nawet zresztą odwołując uprzednie wyjaśnienia na rozprawie głównej, w odniesieniu do tej części zarzutów użył – co symptomatyczne – sformułowania, iż „raczej” nie wysyłał sms-ów z groźbami (k. 353). Uprawniony był zatem Sąd Rejonowy do uznania za wiarygodne zeznań pokrzywdzonej, co uzasadnia przyjęcie winy oskarżonego
w zarzuconym zakresie.

Równie nieuprawniony jest zarzut, jakoby słowa wypowiedziane przez pokrzywdzonego wobec R. R. oraz M. B. nie miały charakteru groźby i nie wzbudzały uzasadnionej obawy spełnienia. Przypomnieć tylko należy, że i do tego zarzutu przyznał się oskarżony w dniu w dniu 27 marca 2018r.; co więcej, na rozprawie, nie przyznając się do winy wyjaśnił jednak: „ Mogłem wtedy powiedzieć do niej słowa, które zabrzmiały jak groźby” (k. 353). Tłuczek miał w ręku, „bo czuł się bezsilny”, a wokół samochodu wraz z B. „gonili się nawzajem” (tamże). Nie sposób w tej sytuacji zanegować zgodnych ze sobą co do istoty zeznań pokrzywdzonych, tym bardziej, że znajdują one potwierdzenie w depozycjach obserwującego część zajścia kucharza - świadka H. O.. Nie sposób też kwestionować realności wypowiadanych gróźb. Wystarczy tu tylko wskazać, że po odczytaniu przez R. R. przesłanych sms-em nader wulgarnych zapowiedzi pozbawienia życia, bądź pobicia, na jej prośbę gospodarz udostępnił jej inny pokój, o którym miał nie wiedzieć oskarżony. Przypomnieć też należy, że
w trakcie zajścia w dniu 7 lutego 2018r. oskarżony wykazywał taki poziom agresji, że skłonił do interwencji wskazanego wyżej H. O.. Oskarżony w tym czasie zniszczył parawan oraz drzwi wewnętrzne baru, wybił tłuczkiem od mięsa szybę samochodu M. B. (co w sprawie nie jest kwestionowane), wreszcie gonił tego ostatniego z owym tłuczkiem wokół samochodu. Utrzymywanie w tej sytuacji, iż ze strony oskarżonego nie były to zachowania mogące powodować realną obawę spełnienia gróźb jest oczywiście bezpodstawne, mając charakter ukierunkowanego na poprawę sytuacji prawnej sprawcy zapewnienia, ocenianego wyłącznie w kategoriach polemiki
z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego.

Nieuprawniony jest także zarzut przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów poprzez uznanie, iż oskarżony naruszył nietykalność cielesną R. R.. Bezzasadność tego zarzutu jest o tyle oczywista, że do splunięcia w twarz pokrzywdzonej przyznał się oskarżony również i w toku postępowania sądowego (k. 353). Szarpanie jej za odzież potwierdza zaś nie tylko M. B., ale również H. O. (k. 334). W istocie więc zarzut skarżącego, jakoby czyn przypisany nie znajdował potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym, zanegowany jest depozycją każdej osoby obecnej na miejscu zdarzenia, nie wyłączając oskarżonego.

Nie znajduje Sąd Okręgowy podstaw do przyjęcia, iż wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności nacechowana jest surowością wykraczającą poza stopień winy oskarżonego. W materiale dowodowym sprawy nie znajduje potwierdzenia rzekomo prowokacyjna i agresywna postawa pokrzywdzonego M. B. ; wręcz przeciwnie jego zachowanie ukierunkowane było na udzielenie pomocy R. R., której oskarżony dzień wcześniej groził popełnieniem przestępstwa na jej szkodę oraz zniszczył należącą do niej odzież. Przy ocenie zawinienia sprawcy zważyć należy na wskazany wyżej wysoki poziom agresji oraz wielość czynów przestępnych. Był on wielokrotnie karany sądownie za występki umyślne, w tym podobne do stanowiących przedmiot niniejszego postępowania. Uznać w tej sytuacji należało, że tylko odbycie stosunkowo dolegliwej kary o charakterze bezwzględnym umożliwi oskarżonemu przewartościowanie dotychczasowej nader nagannej postawy życiowej.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów sądowych postępowania odwoławczego uzasadnione jest ustaloną przez Sąd Rejonowy trudną sytuacją materialną oskarżonego.