Sygn. akt: III 1796/19
Dnia 20 lutego 2020 roku
Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w III Wydziale Cywilnym w składzie następującym:
Przewodniczący: sędzia Szymon Stępień
Protokolant: sekr.sąd. Adrianna Szczodrowska
po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2020 roku w Szczecinie
na rozprawie
sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki akcyjnej w W.
przeciwko B. C.
o zapłatę
I. zasądza od pozwanej B. C. na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki akcyjnej w W. kwotę 53.699,21 zł (pięćdziesiąt trzy tysiące sześćset dziewięćdziesiąt dziewięć złotych dwadzieścia jeden groszy);
II. zasądza od pozwanej B. C. na rzecz powoda (...) Banku (...) Spółki akcyjnej w W. kwotę 6.072 zł (sześć tysięcy siedemdziesiąt dwa złote) tytułem zwrotu kosztów procesu.
Sygn. akt III C 1796/19
wyroku z dnia 20 lutego 2020 roku
wydanego w postępowaniu zwykłym
Pozwem z dnia 15 lipca 2019 roku powód (...) Bank (...) Spółka akcyjna w W. zażądał zasądzenia od pozwanej B. C. na swoją rzecz kwoty 53.699,21 złotych z odsetkami ustawowymi oraz kosztami procesu.
W uzasadnieniu podał, że strony zawarły umowę kredytu, która została wypowiedziana przez powoda. Wskazał, ze pozwana nie spłaciła kredytu w wysokości 52.161,82 złotych z tytułu należności głównej oraz 1.537,39 złotych tytułem odsetek umownych.
Nakazem zapłaty z dnia 8 sierpnia 2019 roku, wydanym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.
Powyższemu nakazowi zapłaty pozwana sprzeciwiła się, co doprowadziło do utraty mocy przez nakaz zapłaty. Zażądała również rozstrzygnięcia o kosztach procesu.
W toku procesu strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska.
Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
Dnia 24 listopada 2015 roku powód (...) Bank (...) Spółka akcyjna w W. zawarł z pozwaną B. C. umowę kredytu nr (...)- (...). W ramach tej umowy bank przeniósł na pozwaną kwotę 159.251,39 złotych, zaś pozwana zobowiązała się do spłaty tej kwoty wraz z odsetkami w wysokości zmiennej stanowiącej stopę WIBOR powiększoną o 5,70 pkt procentowego w skali roku w 48 równych ratach miesięcznych.
Okoliczność bezsporna, a nadto:
umowa, k. 32-34;
Pismem z dnia 1 lutego 2019 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 3.900,94 złotych tytułem wymagalnego kapitału i odsetek oraz 100 złotych tytułem niespłaconych opłat i prowizji w terminie 14 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Kwoty tej pozwana nie zapłaciła. Pismem z dnia 25 marca 2019 roku powód złożył pozwanej oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Pismem z 17 czerwca 2019 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 53.699,21 złotych w terminie do 24 czerwca 2019 roku.
Dowód:
historia rachunku bankowego, k. 40-94;
pismo z dnia 1 lutego 2019 roku, k. 95-98;
wypowiedzenie, k. 99-104;
pismo z dnia 17 czerwca 2019 roku, k. 105;
Dnia 2 lipca 2019 roku powód sporządził wyciąg z ksiąg banku, w którym stwierdził zobowiązanie pozwanej w wysokości 53.699,21 złotych, w tym 52.161,82 złotych z tytułu należności głównej i 1.537,39 złotych tytułem opłat i prowizji.
Dowód:
wyciąg z ksiąg banku, k. 35;
Sąd zważył, co następuje:
Powództwo okazało się uzasadnione w całości.
Podstawę żądania stanowiła dyspozycja wynikająca z art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2019 roku, poz. 2357 ze zm.), zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.
Mając na uwadze uregulowanie, o którym mowa w art. 6 k.c. powód winien był wykazać zawarcie umowy kredytu między stronami oraz wysokość zobowiązania pozwanej z tego tytułu. Zwalczająca to żądanie pozwana winna zaś wykazać, że zobowiązanie takie wykonała.
W ocenie sądu powód wykazał powyższe okoliczności. Z przedstawionej przez niego umowy nr (...) z dnia 24 listopada 2015 roku wynika, że strony zawarły umowę kredytu. Na jej podstawie powód oddał pozwanej do dyspozycji kwotę 159.251,39 złotych, którą pozwana zobowiązała się zwrócić wraz z odsetkami w 48 miesięcznych ratach, począwszy od dnia zawarcia umowy. Powód wykazał również, że dnia 1 lutego 2019 roku pozwana popadła w opóźnienie w spłacie należności i wezwał ją do spełnienia świadczenia zaległego, zaś ostatecznie dnia 25 marca 2019 roku wypowiedział umowę, stawiając pozostałą część zobowiązania pozwanej w stan natychmiastowej wymagalności. W ocenie sądu okoliczność ta nie miała decydującego znaczenia, bowiem z treści umowy wynika 48-miesięczny okres kredytowania, a zatem pozwana winna była spełnić całe swoje świadczenie do 24 listopada 2019 roku. W takiej sytuacji w dniu zamknięcia rozprawy zobowiązanie pozwanej do spłaty całej wysokości kredytu wraz z odsetkami upływałoby z dniem 24 listopada 2019 roku, niezależnie od skuteczności wypowiedzenia umowy.
W toku procesu pozwana wniosła sprzeciw. Wprawdzie oświadczyła, że zaprzecza faktom wskazanym przez powoda, jednak nie wskazała, jakim faktom przeczy. W takim stanie rzeczy sąd oparł się wyłącznie na okolicznościach kreujących zobowiązanie pozwanej, które zostały przez powoda wykazane. Pozwana nie dowiodła zaś, by spełniła swoje świadczenie, a zgodnie z treścią art. 6 k.c. taki obowiązek na niej spoczywał.
Mając na uwadze powyższe okoliczności sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 53.699,21 złotych, na którą składały się: 52.161,82 złotych tytułem niespłaconej należności głównej oraz 1.537,39 złotych tytułem niespłaconych odsetek umownych. W takim stanie rzeczy orzekł jak w pkt I sentencji.
O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., przyjmując że powód wygrał proces w całości. Na poniesione przez niego koszty procesu składały się: opłata sądowa w wysokości 672 złotych oraz koszt zastępstwa procesowego w wysokości 5.400 złotych. W takim stanie rzeczy sąd orzekł jak w pkt II sentencji.