Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 20 lutego 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kaliszu II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2014 r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko Towarzystwu (...) SA w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jarocinie VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w P.

z dnia 12 czerwca 2013r. sygn. akt VI C 128/13

oddala apelację.

II Ca 642/13

UZASADNIENIE

Powód M. M. wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 1049,48 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 lipca 2011 r. i zwrotu kosztów postępowania. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa .

Sąd Rejonowy w Jarocinie VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w P. zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.049,48 zł z ustawowymi odsetkami obliczonymi od dnia 20 października 2011 r. W pozostałym zakresie powództwo oddalił i orzekł o kosztach postępowania. Rozstrzygnięcie swoej oparł na następujących ustaleniach:

W dniu 13 czerwca 2011 r. powód M. M. w G. jechał swoim samochodem marki F. (...) z prędkością około 30km/h. Na wysokości budynku administracji leśnej spod wyprzedzającego go pojazdu samochodu marki R. (...) wyleciał kamyk , który uderzył w przednia szybę F.. Na szybie zrobiła się matowa kropka i dwie rysy o długości kilku centymetrów. Samochód wyprzedzający zatrzymał się i jego kierowca uznał swoja odpowiedzialność za szkodę. M. M. zgłosił szkodę ubezpieczycielowi P. B. w dniu 16 czerwca 2011 r. Ten zaś odmówił wypłaty odszkodowania

Apelację od tego rozstrzygnięcia złożył pozwany zaskarżając wyrok w punkcie 1 i punkcie 3 zarzucając:

1.  sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału oraz przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przez przyjęci, że miarodajnym i wiarygodnym dowodem na okoliczność związku przyczynowego między uszkodzeniem w dniu 13.6.2011 r. szyby w pojeździe powoda a ruchem pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) jest zeznanie świadka P. B. oraz zeznanie powoda,

2.  naruszenie prawa materialnego , tj. art. 6 k.c., art. 361 § 1 k.c. oraz art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 34 ust. 1 i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (j.t. Dz.U. Nr 392 z 2013 r.) przez przyjcie, że:

⚫

powód udowodnił powstanie szkody w czasie miejscu i w sposób przez niego wskazany;

⚫

typowym następstwem poruszania się pojazdu po drodze publicznej jest wyrzucenie spod jego kół kamieni zdolnych do uszkodzenia szyb w innych pojazdach.

Wskazując na powyższe zarzuty wniósł o zmianę wyroku w punkcie 1 i oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów za obie instancję.

Powód wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie. Sąd odwoławczy przyjmuje ustalenia i poglądy prawne Sądu pierwszej instancji jako swe własne.

Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych. Wskazał dowody na których się oparł i dowody te w świetle doświadczenia życiowego zupełnie wystarczały do przyjęcie przebiegu zdarzenia ustalonego przez Sąd Rejonowy. Również rację ma Sąd I instancji, że do stwierdzenia związku przyczynowego i wykazania szkody nie jest potrzebna wiedza specjalistyczna, a wystarczą zasady logiki, doświadczenia życiowego i zdrowy rozsądek.

Nie można również zgodzić się z poglądem skarżącego, że między zdarzeniem szkodzącym – w tym wypadku wyrzuceniem spod kół wyprzedzającego F.samochodu R.kamyka, który uszkodził szybę w samochodzie powoda – a szkodą nie zachodzi normalny związek przyczynowy.

Aby prawidłowo ocenić czy zachodzi normalny związek przyczynowy między zdarzeniami należy postawić prawidłowo pytanie dotyczące istnienia tego związku.

Skarżący pyta, czy typowym następstwem poruszania się pojazdu po drodze publicznej jest wyrzucanie spod jego kół kamieni zdolnych do uszkodzenia szyb w innych pojazdach?

Na tak postawione pytanie można odpowiedzieć, że nie jest to typowe następstwo poruszania się pojazdu po drodze publicznej.

Wystarczy natomiast zapytać, czy typowym następstwem ruchu samochodu przemieszczającego się po drodze, na której znajdują się kamyki w związku z położeniem nowej nawierzchni asfaltowej jest gwałtowne wydostawania się kamieni spod kół samochodu i możliwość uderzenia kamienia w szybę wyprzedzanego samochodu?

Na tak postawione pytanie należy - kierując się zasadami doświadczenia życiowego i zasadami logiki – odpowiedzieć twierdząco.

(por. T. Dybowski, W sprawie przyczynienia się poszkodowanego do powstania szkody – przyczynek do dyskusji nad treścią art. 362 k.c., NP. 1977, Nr 6, s. 820; A. Szpunar, Wina poszkodowanego w prawie cywilnym, Warszawa 1971, s. 91; Andrzej Śmieja, Uwagi na marginesie dyskusji nad przyczynieniem się poszkodowanego do powstania szkody, NP. 1979, Nr 3 – w powyższych publikacjach szeroko omawia się problematykę adekwatnego związku przyczynowego i podaje się sposoby prawidłowego formułowania pytania o istnienie tego związku).

Bardziej obiektywne metody ustalenia adekwatnych powiązań kauzalnych proponuje A. J. zdaniem ocenie z punktu widzenia kryterium normalności podlega koincydencja wielu czynników kauzalnych - w ich wzajemnym powiązaniu. Zgodnie z dyrektywami ustalenia normalności powiązań zbadać należy, czy pojawienie się przyczyny badanego rodzaju (w naszym wypadku ruch pojazdu po drodze, na której znajdują się kamyki w związku z położeniem nowej nawierzchni asfaltowej ) zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia rozpatrywanego skutku (szkody w pojeździe powoda ) – poprzez jej koincydencję i współdziałanie z innymi czynnikami. Twierdząca odpowiedź na to pytanie jest równoznaczna z przyjęciem istnienia normalnego związku przyczynowego między badana przyczyną a skutkiem powstałym w wyniku jej współdziałania z innymi czynnikami. Prościej mówiąc, ruch samochodu sprawcy szkody w takich warunkach niewątpliwie zwiększył prawdopodobieństwo wystąpienia szkody w pojeździe powoda, co decyduje o przyjęciu normalnego związku przyczynowego miedzy działaniem szkodzącym a szkodą. (por. Andrzej Koch, Glosa do wyroku SN z dnia 27 listopada 2002 r., I CKN 1215/00, OSP 2004, Nr 12; Andrzej Koch, Związek przyczynowy jako podstawa odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym, Warszawa 1975, s. 249).

Mając na uwadze powyższe okoliczności należało, zgodnie z art. 385 k.p.c., orzec jak w sentencji.