Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 marca 2020 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Joanna Składowska

Sędziowie Katarzyna Powalska

Barbara Bojakowska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2020 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa G. C., K. C. (1) i K. C.

przeciwko Skarbowi Państwa – (...) Zarządowi (...) w B.

o odszkodowanie

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego w Łasku

z dnia 7 listopada 2019 roku, sygnatura akt I C 818/18

1.  oddala apelację;

2.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa – (...) Zarządu (...) w B.:

a)  od K. C. (1) i K. C. po 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych;

b)  od G. C. 900 (dziewięćset) złotych

z tytułu zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt I Ca 7/20

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 07 listopada 2019 r. Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli w sprawie o sygn. akt I C 818/18 z powództwa G. C., K. C. (1), K. C. przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Szefa (...) Zarządu (...) w B. zasądził od pozwanego na rzecz G. C. 9.800 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od dnia 25 lipca 2018r. do dnia zapłaty, na rzecz K. C. (1) 2.450 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od dnia 25 lipca 2018r. do dnia zapłaty, na rzecz K. C. 2.450 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie naliczanymi od dnia 25 lipca 2018r. do dnia zapłaty, w pozostałym zakresie powództwa oddalił. Nadto Sąd, zniósł między stronami koszty procesu i nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zduńskiej Woli tytułem zwrotu kosztów procesu tymczasowo pokrytych z sum budżetowych:

a) od G. C. 985,08 zł które ściągnąć z roszczenia zasądzonego na jego rzecz w pkt 1;

b) od K. C. (1) 604,50 zł które ściągnąć z roszczenia zasądzonego na jej rzecz w pkt 2;

c) od K. C. 604,50 zł które ściągnąć z roszczenia zasądzonego na jej rzecz w pkt 3;

d) od Skarbu Państwa - Szefa (...) Zarządu (...) w B. 1.454,08 zł.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

G. C., K. C. (1) i K. C. (2) są współwłaścicielami w udziałach 4/6 i po 1/6 nieruchomości położonych w H.. Pierwsza składa się z działek gruntu o łącznej powierzchni 0,2829 ha oznaczonych w rejestrze gruntów Starosty (...) nr (...) stanowiących zorganizowaną gospodarczo całość, częściowo zabudowaną i ogrodzoną dla której Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli prowadzi księgę wieczystą (...). Druga nieruchomość składa się z niezbudowanej działki gruntu o powierzchni 0,1590 ha oznaczonej w rejestrze gruntów Starosty (...) nr (...) dla której Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli prowadzi księgę wieczystą (...). Dla obszaru w którym położone są działki nie obowiązuje miejscowy planu zagospodarowania przestrzennego tym nie mniej zgodnie ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gminy Z. zatwierdzonego uchwałą nr (...) Rady Gminy Z. z 23.06.2016r. nieruchomość znajduje się na terenach osadnictwa wiejskiego. Na nieruchomości którą tworzą działki nr (...) znajdują się: murowany, niepodpiwniczony, piętrowy budynek mieszkalny z poddaszem użytkowym wybudowany w 2000 roku o powierzchni użytkowej 76,4 mkw. Uchwałą Sejmiku Województwa (...) z 25 października 2016 roku nr (...) opublikowaną w Dzienniku Urzędowym Województwa (...) z dnia 22 listopada 2016r. poz. 4929 dla lotniska wojskowego w Ł. utworzono obszar ograniczonego użytkowania ( (...)). Działki powodów znalazły się w na terenie podobszaru B ( (...)) którego wewnętrzną granicę wyznacza zewnętrzna granica podobszaru A, natomiast granicę zewnętrzną izolinia równoważnego poziomu dźwięku wynoszącego w porze dziennej 55dB a w porze nocnej 45 dB. W obszarze ograniczonego użytkowania dla podobszaru B wprowadzone zostały ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenu, sposobie korzystania z terenu oraz wymagania techniczne dotyczące budynków tj. zakaz tworzenia stref ochronnych A uzdrowisk, zakaz przeznaczenia terenu pod budowę szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży; zakaz budowy szpitali, domów opieki społecznej, obiektów związanych ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży; zakaz zmiany sposobu użytkowania istniejących obiektów budowlanych na szpitale domy opieki społecznej, obiekty związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży oraz obowiązek zapewnienia w w/w obiektach właściwego klimatu akustycznego. W następstwie objęcia nieruchomości strony powodowej podstrefą B obszaru ograniczonego użytkowania ich wartość uległa łącznemu obniżeniu o 14.700 zł w nieruchomości objętej księgą (...) o kwotę 11.500zł a nieruchomości objętej księgą (...) o kwotę 3.200 zł. W chwili wejścia w życie uchwały G. C., K. C. (1) i K. C. (2) byli przy udziałach odpowiednio 4/6 i po 1/6 współwłaścicielami nieruchomości. Po zaistniałym zdarzeniu za pośrednictwem adw. P. N. zgłosili szkodę pozwanemu na piśmie. Pozwany w piśmie z dnia 25 lipca 2018r. odmówił uznania zgłoszonych roszczeń.

Powództwo, zdaniem Sądu I instancji, jest zasadne i podlega częściowemu uwzględnieniu. Jak wynika z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych nieruchomość strony powodowej została uchwałą Sejmiku Województwa (...) z dnia 25 października 2016 r. nr (...) włączona do obszaru ograniczonego użytkowania utworzonego dla lotniska Ł. i znalazła się w podobszarze B. W następstwie tego ograniczony został dotychczasowy sposób korzystania z gruntu, podwyższeniu uległy dopuszczalne normy hałasu a wartość nieruchomości uległa obniżeniu łącznie o 14.700 zł. Biorąc pod uwagę treść opinii biegłego Sąd uznał, że naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez zapłatę stronie powodowej przez pozwanego – właściciela lotniska wojskowego w Ł. łącznej kwoty 14.700 zł tj. kwoty 9.800 zł na rzecz G. C. (14.700 x 4/6) oraz po 2.450 zł na rzecz K. C. (1) i K. C. (14.700 x 1/6) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 lipca 2018 r. tj. dnia udzielenia powodom odpowiedzi na zgłoszone roszczenie. W ocenie sądu pozwany co najmniej od tej daty pozostaje w myśl art. 481 k.c. w opóźnieniu ze spełnieniem świadczenia pieniężnego. Zgodnie bowiem z treścią art. 455 k.c. normującego kwestię terminu wykonania wszelkich zobowiązań, w tym także zobowiązań z czynów niedozwolonych, jeżeli termin spełnienia świadczenia nie jest oznaczony ani nie wynika z właściwości zobowiązania, świadczenia powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Bez wątpienia, zobowiązanie strony pozwanej majce charakter odszkodowania pieniężnego, jest świadczeniem bezterminowym, płatnym na wezwanie wierzyciela. Przysługujący współwłaścicielom udział w nieruchomości wyznacza zakres należnego im świadczenia odszkodowawczego, które będąc zobowiązaniem pieniężnym dzieli się na tyle części ile osób jest uprawnionych do jego otrzymania (art. 379 § 1 k.c.) Każdemu z powodów należy się zatem odszkodowanie w części odpowiadającej jego udziałowi w nieruchomości.

Sąd nie uwzględnił żądania zasądzenia dochodzonej pozwem kwoty na rzecz powodów ponad łączną kwotę 14.700 zł i w tej części powództwo jako wygórowane oddalił. Mając powyższe na względzie sąd orzekł jak w pkt 1, 2, 3 i 4 wyroku. O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął w oparciu o art. 100 k.p.c. uznając, że pozwany który przegrał spór w 50 % zobowiązany jest w takim procencie ponieść koszty procesu.

Apelację od powyższego wyroku w ustawowym terminie wywiódł pełnomocnik powodów, który zaskarżył orzeczenie co do powoda G. C.: w części powyżej kwoty 9.800 złotych do kwoty 20.000 złotych (pkt. 1), w całości w zakresie pkt 4 oraz 6 a), co do powódki K. C. (1): w części, powyżej kwoty 2.450 złotych do kwoty 5.000 złotych (pkt. 2), w całości w zakresie pkt 4 oraz 6 b), co do powódki K. C.: w części, powyżej kwoty 2.450 złotych do kwoty 5.000 złotych (pkt. 3), w całości w zakresie pkt 4 oraz 6 c). Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego:

a) poprzez błędną wykładnię art. 129 ust. 2 ustawy prawo ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 r. [Dz. U. nr 62, poz. 627] w zw. z art. 361 k.c. polegającą na: uchybieniu zasadzie pełnej kompensacji szkody i nieustaleniu odszkodowania za utratę wartości nieruchomości powodów, a także ustaleniu zaniżonego odszkodowania za utratę wartości działki powodów tj.:

I.  poprzez pominięcie wpływu ograniczeń prawnych i faktycznych wprowadzonych uchwałą Sejmiku, a odnoszących się do działek powodów o nr (...) (...), (...), położonych w H., na możliwość korzystania z nich, a w konsekwencji na utratę wartości tych działek,

II.  poprzez ustalenie, że w zakresie działki nr (...) nie można dokonać innych wyliczeń jej wartości niż łącznie z zabudowanymi działkami nr (...) (za opinią biegłej U. W.), podczas gdy nie ma żadnych przeszkód do potencjalnego wykorzystania tej działki na cele mieszkaniowe - np. poprzez budowę domu mieszkalnego na części tej działki,

III.  poprzez odmówienie działce nr (...) odrębnego ustalenia jej wartości, podczas gdy działka ma charakter terenów zabudowy i może stanowić przedmiot zabudowy budynkiem mieszkalnym,

IV.  poprzez brak ustalenia, że wyliczenia spadku wartości nieruchomości powinno ulec korekcie z uwagi na fakt, że na lotnisko powróciły samoloty F-16 i odbywają się regularne loty, które generują dolegliwy hałas, poprzez przyjęcie, że szkoda powodów zawęża się tylko do rynkowej wartości nieruchomości, a nie do wartości całej wiązki uprawnień przysługującej powodom z tytułu własności przedmiotowych nieruchomości,

2. naruszenie przepisów postępowania, mających wpływ na treść wyroku tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 328 § 2 k.p.c. polegające na:

-

dowolnej a nie swobodnej ocenie dowodów poprzez oparcie się na błędnych opiniach biegłej, które to opinie zawierają wady merytoryczne - związane z nieprawidłowym doborem bazy nieruchomości do porównania, nieprawidłowym ustaleniem potencjalnego lub rzeczywistego przeznaczenia nieruchomości,

-

dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów poprzez oparcie się na wadliwej opinii uzupełniającej biegłej U. W., w której biegła wskazała, że nie można wyodrębnić działki nr (...) od działek nr (...) celem wyliczenia jej wartości oraz spadku tej wartości, podczas gdy działka nr (...) może stanowić samoistną nieruchomość przeznaczoną do zabudowy,

b) art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. [obecnie uchylony) w zw. z art. 227 k.p.c. polegające na oddaleniu wniosków dowodowych pełnomocnika powoda o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego rzeczoznawcy, podczas gdy przeprowadzenie ww. dowodu pozwoliłoby na usunięcie braków materiału dowodowego, który - w zakresie opinii biegłej U. W. – jest materiałem dowodowym niepozwalającym na precyzyjne ustalenie okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy,

Na podstawie art. 380 k.p.c. skarżący wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego rzeczoznawcy na okoliczność:

- ustalenia czy w związku z utworzeniem obszaru ograniczonego użytkowania oraz powstaniem ograniczeń w korzystaniu z terenu (uwzględniając ograniczenia spowodowane obowiązkiem prawnym znoszenia hałasu lotniczego), a wprowadzonych uchwałą Sejmiku Województwa (...) z dnia 25.10.2016 r. nr (...) nastąpił spadek wartości nieruchomości powodów, a jeśli tak to jaki i czym spowodowany?

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

-

zasądzenie na rzecz powoda G. C. od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Szefa (...) Zarządu (...) w B. kwoty 20.000 złotych (stosownie do jego udziału 4/6), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 lipca 2018 roku do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za ograniczenie sposobu korzystania i zmniejszenie wartości nieruchomości należących do powoda o nr działek: a) (...) położonych w H., gmina Z., powiat (...), nr KW: (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli V Wydział Ksiąg Wieczystych,

b) (...) położonej w H., gmina Z., powiat (...), nr KW: (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli V Wydział Ksiąg Wieczystych,

a które to nieruchomości znajdują się na terenie obszaru ograniczonego użytkowania wprowadzonego uchwałą Sejmiku Województwa (...) z dnia 25.10.2016 r. nr (...), opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Województwa (...) w dniu 22.11.2016 roku, poz. 4929;

-

zasądzenie na rzecz powódki K. C. (1) od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Szefa (...) Zarządu (...) w B. kwoty 5.000 złotych (stosownie do jej udziału 1/6), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 lipca 2018 roku do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za ograniczenie sposobu korzystania i zmniejszenie wartości nieruchomości należących do powoda o nr działek:

a) (...) położonych w H., gmina Z., powiat (...), nr KW: (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli V Wydział Ksiąg Wieczystych,

b) (...) położonej w H., gmina Z., powiat (...), nr KW: (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli V Wydział Ksiąg Wieczystych,

a które to nieruchomości znajdują się na terenie obszaru ograniczonego użytkowania wprowadzonego uchwałą Sejmiku Województwa (...) z dnia 25.10.2016 r. nr (...), opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Województwa (...) w dniu 22.11.2016 roku, poz. 4929;

-

zasądzenie na rzecz powódki K. C. od pozwanego Skarbu Państwa reprezentowanego przez Szefa (...) Zarządu (...) w B. kwoty 5.000 (pięć tysięcy) złotych (stosownie do jej udziału 1/6), wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 lipca 2018 roku do dnia zapłaty, tytułem odszkodowania za ograniczenie sposobu korzystania i zmniejszenie wartości nieruchomości należących do powoda o nr działek:

a) (...) położonych w H., gmina Z., powiat (...), nr KW: (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli V Wydział Ksiąg Wieczystych,

b) (...) położonej w H., gmina Z., powiat (...), nr KW: (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Zduńskiej Woli V Wydział Ksiąg Wieczystych, a które to nieruchomości znajdują się na terenie obszaru ograniczonego użytkowania wprowadzonego uchwałą Sejmiku Województwa (...) z dnia 25.10.2016 r. nr (...), opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Województwa (...) w dniu 22.11.2016 roku, poz. 4929, ewentualnie uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do sądu I instancji celem ponownego rozpoznania, z pozostawieniem temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach postępowania odwoławczego. Nadto skarżący wniósł o zasądzenie za obie instancje kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa adwokackiego od strony pozwanej na rzecz każdego z powodów, wg norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez stronę powodową podlegała oddaleniu wobec niezasadności zarzutów w niej wywiedzionych.

Sąd drugiej instancji przyjął za własne poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne stwierdzając, że znajdują umocowanie w prawidłowo ocenionym materiale dowodowym, jak również podzielił w całej rozciągłości wnioski Sądu pierwszej instancji, jako wywiedzione z tych ustaleń w sposób logiczny, przy prawidłowym uwzględnieniu porządku prawnego oraz zasad doświadczenia życiowego.

Pełnomocnik powódki w swej apelacji podniósł zarówno zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i prawa procesowego. Przypomnieć w tym miejscu należy, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Powyższe rodzi konieczność rozpoznania w pierwszym rzędzie, zarzutów naruszenia prawa procesowego, zmierzających do zakwestionowania stanu faktycznego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 1997 r. II CKN 18/97 - OSNC 1997/8/112).

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutów prawa procesowego, to za całkowicie bezzasadny należało uznać zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Powołany przepis dotyczy oceny dowodów przez Sąd i stanowi, że ten ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. W orzecznictwie wskazano, iż jego naruszenie może polegać na błędnym uznaniu, że przeprowadzony w sprawie dowód ma moc dowodową i jest wiarygodny albo, że nie ma mocy dowodowej lub nie jest wiarygodny. Jednocześnie przyjęto, że prawidłowe postawienie tego zarzutu wymaga wskazania przez skarżącego konkretnych zasad lub przepisów, które naruszył Sąd przy ocenie poszczególnych, określonych dowodów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 2004 roku, V CK 398/03, LEX nr 174215; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2004 roku, III CK 245/04, LEX nr 174185). Zarzut obrazy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. może być zatem skuteczny tylko wtedy, gdy skarżący wykaże, że sąd orzekający - oceniając dowody - naruszy zasady logicznego rozumowania, nie uwzględnił przy ich ocenie wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Tego rodzaju uchybień w ocenie materiału dowodowego w żadnym stopniu nie uwiarygodniła strona powodowa. Analiza zaś jej apelacji wskazuje na to, że w istocie kwestionuje ona dokonaną przez Sąd I instancji ocenę dowodów, w szczególności dowodu w postaci opinii biegłej do spraw szacowania wartości nieruchomości U. W.. Tymczasem w ocenie Sądu Odwoławczego zastrzeżenia strony skarżącej pod adresem wskazanej opinii nie są zasadne. Biegła wskazała, na czym oparła się wydając opinię, z jakich korzystała źródeł i jaką posłużyła się metodologią oraz dlaczego wybrała akurat te nieruchomości do metody porównawczej. Nadto w sposób zrozumiały przedstawiła wnioski oraz sposób w jaki do nich doszła. Sąd nie miał też wątpliwości co do tego, że biegła posiada kompetencje i doświadczenie potrzebne do wydania opinii w sprawie, albowiem sporządzała opinie w zbliżonych rodzajowo sprawach dotyczących obniżenia wartości nieruchomości w związku z utworzeniem strefy ograniczonego użytkowania dla lotniska w Ł. (które nie były kwestionowane przez sądy obydwu instancji) oraz z kosztami nakładów niezbędnych do rewitalizacji akustycznej budynków mieszkalnych położonego na działce powodów, co pozwala uznać, że posiada ona doświadczenie i wiedzę w przedmiocie objętym zakresem opinii w niniejszej sprawie. Podsumowując wskazać należy, że w ocenie sądu opinia biegłej U. W. w zakresie szacującym spadek wartości nieruchomości powodów została sporządzona w sposób prawidłowy, z zachowaniem wszelkich zasad szacowania nieruchomości. W konsekwencji nie można jej postawić zarzutu, że nie jest przydatna dla poczynienia ustaleń faktycznych w rozpoznawanej sprawie. Opinia ta została opracowana przez osobę posiadającą kwalifikacje i wiedzę ze wskazanej wyżej dziedziny, specjalistę o wieloletnim doświadczeniu na polu praktyki i teorii. Stąd też jej istotny i niewątpliwy walor pomocniczy przy rozstrzyganiu niniejszej sprawy. Przydatność w/w opinii wynika również z tego, iż odpowiada ona postawionej tezie dowodowej, a autor tej opinii jako osoba obca do stron niewątpliwie nie jest zainteresowany treścią rozstrzygnięcia, jakie zapadnie w niniejszej sprawie. Istotnym pozostaje, że biegła w sposób wyczerpujący i w pełni zrozumiały w opinii uzupełniającej odniosła się do zastrzeżeń strony powodowej do opinii zasadniczej. Patrząc przez pryzmat pozostałego materiału dowodowego, uznanego za wiarygodny i spójny, znajdującego się w aktach sprawy, nie sposób kwestionować wywodów powyższych opinii, ich spójności i fachowości. Ponadto biegła w sposób obszerny, uzasadniony i jednoznaczny wyjaśniła dlaczego fakt, że nieruchomość objęta księgą (...) składa się z kilku geodezyjnie wydzielonych działek nie uzasadnia, przy przyjętej przez nią metodzie szacowania wartości nieruchomości, odrębnego szacowania wartości każdej z działek. Należy bowiem zauważyć, że zgodnie z ustawą o gospodarce nieruchomościami to do biegłego należy zarówno wybór metody szacowania oraz przyjętej w ramach tej metody metodologii badawczej, w szczególności dobór wskaźników porównawczych. Zastosowana przy szacowaniu nieruchomości (...) metoda porównywania parami i korygowania porównawczych cen transakcji, zakładała porównywanie nieruchomości o zbliżonej powierzchni i zabudowie. W odpowiedzi na zarzut skarżących niewłaściwego doboru przez biegłego nieruchomości do porównywania podnieść należy, iż zgodnie z art. 4 pkt. 16 ustawy o gospodarce nieruchomościami, nieruchomościami podobnymi są nieruchomości, które są porównywalne z nieruchomością stanowiącymi przedmiot wyceny, ze względu na położenie, stan prawny, przeznaczenie, sposób korzystania oraz inne cechy wpływające na jej wartość. W tym stanie rzeczy brak było podstaw metodologicznych, aby na potrzeby wyceny dzielić nieruchomość na części które w aspekcie prawnym nie istnieją na chwilę obecną, a tym bardziej nie istniały w dniu 7 grudnia 2016 r. Nie ulega bowiem wątpliwości, że wydzielone geodezyjnie działki objęte jedną księgą wieczystą stanowią część nieruchomości a nie wydzieloną w obszarze prawa rzeczowego samodzielną nieruchomość. Podział geodezyjny jest bowiem podziałem administracyjno – kartograficznym, a nie podziałem prawno-rzeczowym. Jeżeli posiadający w jednej księdze wieczystej kilka działek gruntu chce je wyodrębnić winien założyć dla każdej z nich odrębną księgę wieczystą. Stąd też chybiony okazał się zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 278 § 1 k.p.c. w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. [obecnie uchylony) w zw. z art. 227 k.p.c., jak również wniosek pełnomocnika skarżącego w trybie art. 380 k.p.c. o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego rzeczoznawcy. Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury Sąd w toku postępowania może żądać przedstawienia dodatkowej opinii przez kolejnych biegłych, ale wyłącznie w uzasadnionych przypadkach. Wniosek strony o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego winien być trafnie i rzetelnie uargumentowany. Samo niezadowolenie strony z przygotowanego wcześniej opracowania nie jest wystarczającym powodem, by sporządzać kolejną opinię biegłych tej samej specjalności, (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 kwietnia 2015 r., I ACa 119/15). W niniejszej sprawie strona powodowa rzetelnie nie uzasadniła sformułowanych zarzutów co do opinii biegłej U. W., co sprawia, iż należy je potraktować jedynie jako niezadowolenie strony z przygotowanego opracowania. Samo oddalenie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego nie jest równoznaczne z pozbawieniem strony możliwości obrony jej praw. Jeżeli opinia biegłego przekonuje sąd w takim stopniu, że daną okoliczność uznaje się za wyjaśnioną, to sąd nie jest zobowiązany w takim wypadku do dopuszczenia dowodu z opinii uzupełaniającej lub kolejnych opinii biegłych.

Nietrafny jest także podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia przez Sąd I instancji treści art. 328 § 2 k.p.c. Odwołując się do treści pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie można przyjąć, by nie ujęto w nim któregoś z tak opisanych elementów wymaganych ustawą. Wszak Sąd Rejonowy przedstawił ustalony w toku postępowania stan faktyczny i wskazał dowody, na których się oparł. Podkreślenia wymaga, że postępowanie dowodowe skupiało się w rozpoznawanej sprawie na dokumentach uwzględnionych przez Sąd Rejonowy w całości. Wreszcie prawidłowo zidentyfikowano w pisemnych motywach zaskarżonego orzeczenia podstawę materialnoprawną żądania powodów i w jej kontekście wyjaśniono przyczyny, dla których uznano, iż ustalone okoliczności faktyczne poddają się subsumcji pod przyjętą podstawę prawną rozstrzygnięcia w przedmiocie żądania zapłaty od pozwanego. W tych okolicznościach zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. jawi się jako chybiony.

Niezasadny okazał się również podniesiony przez skarżącego zarzut naruszenia normy prawa materialnego przez błędną wykładnię, to jest art. 129 ust. 2 ustawy prawo ochrony środowiska z dnia 27 kwietnia 2001 r. [Dz. U. nr 62, poz. 627] w zw. z art. 361 k.c. polegającą na uchybieniu zasadzie pełnej kompensacji szkody. Ponieważ skarżącym w niniejszej sprawie nie udało się skutecznie zakwestionować opinii biegłej do spraw szacowania nieruchomości, przeto nie sposób przyjąć, aby dokonana przez biegłego wycena uchybiała zasadzie pełnej kompensacji szkody. Zważyć należy, iż zgodnie z treścią art. 129 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska z 27 kwietnia 2001 r. (Dz. U. z 2008 roku Nr 25, poz. 150 z późn. zm.), w związku z ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości jej właściciel może żądać odszkodowania za poniesioną szkodę. Szkoda obejmuje również zmniejszenie wartości nieruchomości. Przesłankami wynikającej z powyższej regulacji odpowiedzialności są: wejście w życie rozporządzenia lub aktu prawa miejscowego powodującego ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości, szkoda poniesiona przez właściciela nieruchomości, jej użytkownika wieczystego lub osobę, której przysługuje prawo rzeczowe do nieruchomości i związek przyczynowy między wprowadzonym ograniczeniem sposobu korzystania z nieruchomości a szkodą. Z art. 129 ust. 2 p.o.ś. wynika, iż szkodą jest także zmniejszenie wartości nieruchomości, co koresponduje z pojęciem straty w rozumieniu art. 361 § 2 k.c, przez którą rozumie się, między innymi zmniejszenie aktywów. W niniejszej sprawie powodowie wskutek wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania, obejmującego stanowiącą ich własność nieruchomość, ponieśli szkodę polegającą na ograniczeniu w sposobie korzystania z niej, a w konsekwencji - zmniejszeniu jej wartości. Nieruchomość strony powodowej bowiem została uchwałą Sejmiku Województwa (...) z dnia 25 października 2016 r. nr (...) włączona do obszaru ograniczonego użytkowania utworzonego dla lotniska Ł. i znalazła się w podobszarze B. W następstwie tego ograniczony został dotychczasowy sposób korzystania z gruntu, podwyższeniu uległy dopuszczalne normy hałasu a wartość nieruchomości uległa obniżeniu łącznie o 14.700 zł. Biorąc pod uwagę treść opinii biegłego Sąd I instancji w pełni zasadnie uznał, że naprawienie szkody powinno nastąpić poprzez zapłatę stronie powodowej przez pozwanego – właściciela lotniska wojskowego w Ł. łącznej kwoty 14.700 zł tj. kwoty 9.800 zł na rzecz G. C. (14.700 x 4/6) oraz po 2.450 zł na rzecz K. C. (1) i K. C. (14.700 x 1/6) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 25 lipca 2018 r. tj. dnia udzielenia powodom odpowiedzi na zgłoszone roszczenie.

W rezultacie apelacja strony powodowej jako pozbawiona uzasadnionych podstaw z mocy art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu.

W oparciu o zasadę odpowiedzialności za wynik procesu wyrażaną w treści art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 k.p.c. Sąd zasądził na rzecz Skarbu Państwa- (...) Zarządu (...) w B. od K. C. (1) i K. C. po 450 zł, zaś od G. C. 900 zł z tytułu zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.