Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 274/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 18 kwietnia 2019 r.,

sygn. akt VIII K 22/19

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego A. S. (1)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1)

2)

1)

2)

3)

4)

5)

6)

I. naruszenie przez Sąd I instancji przepisów postępowania, mogących mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

1) art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, polegające na dowolnej i niewszechstronnej ocenie materiału dowodowego, który stanowił podstawę rozstrzygnięcia w sprawie, poprzez uznanie, iż oskarżony A. S. (1) wraz z pozostałymi oskarżonymi (w zakresie czynu z pkt 1 aktu oskarżenia) znieważył grupę Ukraińców z powodu ich przynależności narodowej, wyzywał i obrażał O. S., A. S. (2), Y. L. i A. P. (1), podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż oskarżony A. S. (1) dokonał niniejszego czynu,

2) art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, polegające na dowolnej i niewszechstronnej ocenie materiału dowodowego, który stanowił podstawę rozstrzygnięcia w sprawie, poprzez uznanie, że w dniu zdarzenia oskarżony A. S. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. oraz inną ustaloną osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, stosował przemoc wobec obywateli Ukrainy A. S. (3) i A. P. (2) z powodu ich przynależności narodowej, w ten sposób, że brał udział w pobiciu wymienionych pokrzywdzonych, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, tj. zeznania świadków oraz nagranie z monitoringu miejskiego (protokół oględzin CD z dn. 14.08.2018 r. i z dn. 09.10.2018 r. wskazują, iż również obywatele Ukrainy w aktywny sposób uczestniczyli w zajściu,

3) art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, polegające na dowolnej i niewszechstronnej ocenie materiału dowodowego, który stanowił podstawę rozstrzygnięcia w sprawie, poprzez uznanie, iż oskarżony A. S. (1) wraz z pozostałymi oskarżonymi (w zakresie czynu z pkt 2 aktu oskarżenia) groził Ł. M. (1) i W. S. (1) podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do przyjęcia, iż oskarżony A. S. (1) dokonał niniejszego czynu,

4) art. 7 kpk w zw. z art. 410 kpk, polegające na dowolnej i niewszechstronnej ocenie materiału dowodowego, który stanowił podstawę rozstrzygnięcia w sprawie, poprzez uznanie, że w dniu zdarzenia oskarżony A. S. (1) działając wspólnie i w porozumieniu z M. G. oraz inną ustaloną osobą, co do której wyłączono materiały do odrębnego postępowania, brał udział w pobiciu Ł. M. (1) oraz W. S. (1), podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, tj. wyjaśnienia oskarżonych oraz nagranie z monitoringu miejskiego (protokoły oględzin CD z dn. 14.08.2018 r. i z dn. 09.10.2018 r. z zapisem nagrania monitoringu) wskazują, iż również Ł. M. (1) i W. S. (1) brali aktywny udział w zajściu,

5) art. 170 § 1 pkt 5 kpk w zw. z art. 6 kpk, poprzez niesłuszne oddalenie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego A. S. (1) dotyczącego przesłuchania w drodze pomocy prawnej świadka A. P. (3) na okoliczność przebiegu zdarzenia, brak należytego uzasadnienia stanowiska w tym zakresie, co w stopniu poważnym ograniczyło prawo do obrony oskarżonego A. S. (1);

6) art. 410 kpk w zw. z art. 7 kpk w zw. z art. 5 § 2 kpk, polegające na oparciu orzeczenia w przedmiotowej sprawie tylko na części materiału dowodowego, która zdaniem Sądu potwierdziła oskarżenie, z pominięciem dowodów, które je podważały, dokonania błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za postawę wyroku, mających wpływ na treść zaskarżonego wyroku, co było skutkiem przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów, oceny dowodów w sposób dowolny, sprzeczny z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego w sposób uniemożliwiający ustalenie prawdy obiektywnej i sformułowania w ramach tej oceny niesłusznych merytorycznie wniosków, iż oskarżony A. S. (1) dokonał zarzucanych mu czynu, podczas gdy prawidłowa ocena materiału dowodowego w sprawie nie pozwala na przyjęcie jego sprawstwa odnośnie znieważenia (czyn z pkt 1 wyroku) i odnośnie gróźb (czyn z pkt 2 wyroku), jak również prawidłowa ocena dowodów nie pozwala na uznanie czynów z pkt 1 i pkt 2 wyroku jako udziału oskarżonego A. S. (1) w pobiciu.

II. 1) wymierzenie rażąco niewspółmiernej kary 3 lat bezwzględnego pozbawienia wolności orzeczonej w stosunku do oskarżonego A. S. (1), poprzez nie kierowanie się przez Sąd I Instancji w stosunku do oskarżonego A. S. (1) względami wychowawczymi, pomimo tego, iż okoliczności przedmiotowe zarzucanych mu czynów, jak również okoliczności podmiotowe, uzasadniały zastosowanie wobec tegoż oskarżonego kar o charakterze probacyjnym.

2) wymierzenie wobec A. S. (1) (solidarnie z M. G.) rażąco niewspółmiernej nawiązki w kwocie 5.000,00 zł na rzecz O. S., w kwocie 5.000,00 zł na rzecz A. S. i w kwocie 5.000,00 zł na rzecz J. L., podczas gdy w aktach sprawy brak jest jakichkolwiek dowodów pozwalających na określenie odniesionych przez wyżej wymienionych pokrzywdzonych szkód i krzywd, a nadto wyżej wskazane osoby nie wnosiły o orzeczenie środka kompensacyjnego.

3) wymierzenie wobec A. S. (1) (solidarnie z M. G.) rażąco niewspółmiernego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, poprzez zapłatę na rzecz Ł. M. (1) kwoty 30.000,00 zł i na rzecz W. S. (1) kwoty 25.000,00 zł, podczas gdy brak jest dowodów, aby zdarzenie miało tak duży wpływ na ich psychikę, zwłaszcza, iż żaden z pokrzywdzonych nie korzystał z usług psychologa czy też innego specjalisty w tym zakresie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

I.  Zarzut rozwinięty w pkt I ppkt 1), 2), 3), 4), 6) petitum apelacji dotyczy obrazy art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. (także w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. w ppkt 6) jest w całej rozciągłości bezzasadny. Skarżący upatruje obrazy ww. przepisów w błędnej ocenie materiału dowodowego i w pominięciu tych dowodów, które miałyby wskazywać, że oskarżony:

- nie znieważył O. S., A. S., Y. Ł. i A. P. z powodu ich przynależności narodowej,

- nie stosował przemocy wobec A. S. i A. P. z powodu ich przynależności, biorąc udział w ich pobiciu,

- nie groził Ł. M. i W. S.,

- nie brał udziału w pobiciu ww. osób

i że w konsekwencji można mu przypisać w ramach czynów z pkt 1 i 2 wyroku jedynie udział w bójce z ww. osobami,

- zarzuty i polemiczna argumentacja skarżącego nie podważyły w powyższym zakresie trafnych ocen i ustaleń Sądu I instancji, zaś fragmenty poszczególnych dowodów, na które w tej mierze powołuje się skarżący, mają jedynie wybiórczy i wyizolowany z całokształtu zebranego materiału dowodowego charakter,

- cytowane w ramach zarzutów z pkt I 1), 2), 3) wypowiedzi osób pokrzywdzonych (zawłaszcza formułowane podczas rozprawy), w których wyeksponowano elementy dotyczące ich niepewności, niewiedzy czy niepamięci zachowań sprawców w trakcie zdarzenia nie wzruszyły w żadnym stopniu wiarygodności i rzetelności dowodów stanowiących podstawę dowodową ustaleń faktycznych zaskarżonego wyroku,

- całościowa i wszechstronna analiza tych dowodów przeprowadzona przez Sąd I instancji, w tym zawłaszcza dotycząca zeznań osób pokrzywdzonych prezentowanych zarówno na rozprawie głównej, jak i bezpośrednio po zdarzeniu, wskazuje w sposób wyrazisty i jednoznaczny, iż oskarżony wyczerpał swoim działaniem każde ze znamion czynów przypisanych mu w zaskarżonym wyroku, to znaczy, że (wbrew stanowisku obrony) zarówno znieważał i stosował przemoc wobec pokrzywdzonych obywateli Ukrainy z powodu ich przynależności narodowej, jak i brał udział w pobiciu dwóch z tych osób a nadto brał udział w pobiciu Ł. M. i W. S., powodującym u nich obrażenia opisane w art. 157 § 1 k.k. i groził tym osobom pozbawieniem życia,

- chybione są w związku z tym próby podważenia ocen i ustaleń Sądu I instancji w powyższym zakresie przy pomocy cytatów przedstawionych w pkt I ppkt 1) lit. od a) do e):

a) to, że oskarżony S. „ nie ubliżał mi i nie groził” (k. 515) w sposób oczywisty należy odczytywać w szerszym kontekście wypowiedzi pokrzywdzonej Y. Ł. „ nie było słów kierowanych tylko do mnie” (k. 515), „słowa były wypowiedziane przez oskarżonych do nas wszystkich” (k. 515), „oni wszyscy trzej krzyczeli do nas, że jesteśmy U., zabraliśmy im pracę, byli wulgarni, ubliżali nam” (k. 93). Obecnie pokrzywdzona (co oczywiste) nie pamięta czy oskarżony S. im ubliżał, ale jednocześnie podtrzymuje zeznania z których wynika, że znieważenia były kierowane pod adresem wszystkich pokrzywdzonych przez wszystkich sprawców (k. 515 w zw. z k. 93). Fragment dotyczący nieubliżania pokrzywdzonej Y. Ł. odnosi się jedynie do końcowej fazy zdarzenia, która nastąpiła po ściągnięciu i celowym rozbiciu przez S. okularów należących do tej pokrzywdzonej (k. 161);

b) słowa Y. Ł.: „traktowałam sytuację dla siebie jako niegroźną, żartobliwą” są tendencyjne wyjęte z kontekstu. Wystarczy wskazać na wypowiedź pokrzywdzonej „ W pierwszym momencie odbierałam to jako żart, ale potem było już strasznie” (k. 514);

c) słowa pokrzywdzonej O. S. „rozmawiali z taką pretensją” dotyczą jedynie pierwszego zetknięcia oskarżonych z pokrzywdzonym (k. 40v), z zeznań pokrzywdzonej odnośnie dalszego ciągu wydarzeń wynika, że wszyscy napastnicy wykrzykiwali słowa znieważające pokrzywdzonych z powodu ich przynależności narodowej (k. 41), w tym oskarżony S. (k. 95), „mówiły to wszystkie osoby, jestem o tym przekonana” (k. 499);

d) to, że pokrzywdzony A. S. na rozprawie nie pamiętał czy wszyscy trzej sprawcy krzyczeli do pokrzywdzonych (k. 502) używając słów znieważających ich z uwagi na ich przynależność narodową, nie podważa ustaleń Sądu w powyższym zakresie, skoro zarazem podtrzymywał on swoje zeznania składane bezpośrednio po zdarzeniu, z których wynikało, że wszyscy sprawcy znieważali ich w ten sposób (k. 504 w zw. z 44v, 98, 162).

Używanie przez wszystkich sprawców słów stanowiących zniewagę wobec osób narodowości ukraińskiej potwierdzają też
Ł. M. i W. S. (k. 505, 511);

e) nadużyciem jest zatem sugestia skarżącego, iż pokrzywdzeni
Ł. M. i W. S., uznali ww. znieważania jedynie za wzajemną „ kłótnię”. W istocie, jak trafnie ujął to Ł. M., był to „ atak werbalny” na osoby pokrzywdzone z powodu narodowości, przy czym ww. świadek jest pewien, że krzyczał to również oskarżony S. (k. 505);

- za bezskuteczną uznać należy próbę podważenia trafnych ocen i ustaleń Sądu I instancji za pomocą wybiórczo i tendencyjnie dobranych fragmentów protokołów oględzin płyt CD z 14 sierpnia i 9 października 2018 r. wymienionych w pkt 2a) – f) apelacji, mających świadczyć, iż aktywny udział osób pokrzywdzonych wskazywał, iż oskarżeni brali udział w bójce a nie w pobiciu.

Przede wszystkim, z wyjaśnień wszystkich pokrzywdzonych w sposób jednoznaczny wynika, iż to oskarżeni, w tym S., byli stroną aktywnie atakującą pokrzywdzonych obywateli Ukrainy. Potwierdzeniem tego jest (wbrew oczekiwaniom skarżącego), zabezpieczony materiał z płyt CD, który analizowany w sposób chronologicznie uporządkowany, wskazuje w sposób wyrazisty i przekonujący, iż zdarzenie od samego początku stosowania przemocy wobec pokrzywdzonych Ukraińców, aż do chwili ucieczki pokrzywdzonych, miało charakter pobicia. Pobiciu w trakcie którego, to trzej sprawcy aktywnie i wyjątkowo agresywnie atakowali osoby pokrzywdzone, zaś atakowani co najwyżej podejmowali działania defensywne, które skarżący usiłuje tendencyjnie przedstawić jako elementy charakterystyczne dla bójki:

a)  mężczyzna w białej koszulce (A. P.) najpierw jest zaatakowany przez jednego ze sprawców i przewraca się, zaś kobieta, która usiłuje mu pomóc, zostaje kopnięta w twarz. Następnie sprawca w bordowej koszulce uderza drugiego z pokrzywdzonych (A. S.), zaatakowanego już wcześniej przez innego sprawcę w granatowej koszulce. A. S., przewraca się i dopiero wówczas pokrzywdzony w białej koszulce (A. P.), uderza sprawcę w bordowej koszulce, zaś drugi sprawca nadal kopie leżącego pokrzywdzonego (A. S.);

b)  działania obrończe M 4 (P.) zostają fałszywie przedstawione przez skarżącego jako aktywne uczestnictwo w zajściu (k. 199 – „w obronie M3, M4 wdaje się w konfrontacje z P2”);

c), d), e) za co najmniej niezręczność uznać należy próbę wskazania przez skarżącego, iż rozpaczliwe próby udzielenia pomocy brutalnie zaatakowanym pokrzywdzonym (M3, M4) przez towarzyszące im kobiety (K1, K2) nadały wydarzeniu charakter bójki. Analiza kolejnych obrazów monitoringu jednoznacznie wskazuje, że od początku wydarzenia to sprawcy kolejno oznaczeni jako P3, P2 i w końcu P1(S.) kopią pokrzywdzonych i zadają im ciosy pięścią (k. 199).

Na przykład kobieta K1 szarpie sprawcę P3, który w tym czasie kopie w głowę pokrzywdzonego M3 (k. 199). Podobnie kobieta K2 działając w obronie leżącego M3, usiłuje uderzyć otwartą ręką kopiącego go sprawcę P1 (k. 199).

f) niczego nie wnosi do oceny wydarzenia wyrwany z kontekstu cytat z zeznań pokrzywdzonej O. S.. To, że jej mąż podszedł do sprawców nie oznacza, iż wydarzenie stanowiło bójkę a nie pobicie, zwłaszcza, iż właśnie w trakcie tegoż podejścia został on uderzony butelką w tył głowy i przewrócony (k. 499). Butelkę rozbił na jego głowie właśnie S.. Pastwił się nad pokrzywdzonym, kopiąc w głowę i ciało (M. k. 506);

- chybiona jest próba podważenia ustaleń Sądu, co do gróźb kierowanych pod adresem pokrzywdzonych S. i M., z powodu niepamięci ww. świadków w tym zakresie podczas rozprawy głównej.

Z wcześniejszych zeznań pokrzywdzonych wynika, iż wszyscy sprawcy grozili im pozbawieniem życia. Również S. groził Ł. M., że go zabije skoro stanął w obronie Ukraińców (k. 28, 37),

- nietrafne są argumenty z pkt I ppkt 4 a), b) apelacji mające świadczyć o udziale oskarżonego jedynie w bójce z Ł. M. i W. S. a nie w ich pobiciu:

a) to mężczyzna w bordowej koszulce (P. – P2) zaczyna się przepychać z pokrzywdzonym Ł. M. (k. 49v, 195). Mężczyzna w niebieskiej koszulce (M.) zadaje cios mężczyźnie w białej koszulce dopiero po otrzymaniu wielu ciosów i kopnięć, kolejno od wszystkich trzech sprawców (P1, P2, P3 – k. 490 w zw. z 200);

b) mężczyzna M2 (S.) podejmie jedynie działania obronne, łapiąc za szyję P1 (S.) dopiero wówczas, gdy M. (M1) został brutalnie pobity przez trzech sprawców (P1, P2, P3 – k. 200).

- przebieg zdarzenia (w tym zawłaszcza obraz poszczególnych agresywnych działań sprawców, odzwierciedlony w ramach nagrań CD, w pełni potwierdzonych relacjami przesłuchanych świadków), jest na tyle kompletny, spójny i nie budzący wątpliwości, iż za słuszne uznać należy stanowisko Sądu I instancji, że wniosek obrony zmierzający do odszukania i przesłuchania jednego z pokrzywdzonych - złożony dopiero na końcowym etapie postępowania sądowego - jest w istocie wnioskiem złożonym jedynie w celu wydłużenia tegoż postępowania (zarzut 5),

- za gołosłowny uznać należy zarzut 6 albowiem jak (już wyżej wykazano) Sąd I instancji swoje ustalenia, co do sprawstwa oskarżonego S., poczynił w oparciu o całokształt okoliczności sprawy oraz zgromadzonego materiału dowodowego, nie pomijając żadnego z istotnych dowodów, przy czym dowody te ocenione zostały zgodnie z regułami z art. 7 k.p.k. Przy analizie powyższych dowodów nie pojawiły się jakiekolwiek nie dające się usunąć wątpliwości, co sprawia, iż o trafności zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. w powiązaniu z art. 7 i 410 k.p.k. nie może być mowy.

II.  W całej rozciągłości bezzasadny jest zarzut wymierzenia oskarżonemu rażąco niewspółmiernie surowej kary 3 lat pozbawienia wolności.

- w istocie bowiem oskarżonemu zostały wymierzone, za poszczególne czyny, kary jednostkowe pozbawienia wolności, bliższe dolnej granicy ustawowej – tj. kary 2 lat pozbawienia wolności. Ustawowe zagrożenie za czyn z art. 119 § 1 k.k. (pkt I a/o) i z art. 157 § 1 k.k. (pkt II a/o), uwzględniające obostrzenie z art. 57a § 1 k.k. wynosi od 6 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności.

- kary te są współmierne do społecznej szkodliwości czynów oskarżonego i stopnia jego zawinienia a zarazem spełniają swe cele w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej.

- wymierzone kary w sposób należyty uwzględniają wszystkie okoliczności istotne dla ich wymiaru w rozumieniu art. 53 § 2 k.k. w tym młody wiek oskarżonego,

- dodatkowe okoliczności przytoczone w apelacji, tyczące się roli oskarżonego w wydarzeniu i jego późniejszej postawy, nie są na tyle istotne by mogły wpłynąć na wzruszenie decyzji Sądu I instancji w zakresie wysokości orzeczonych kar,

- zwłaszcza za nadmiernie wyeksponowane w tym kontekście uznać należy okoliczności związane z rzekomo marginalną rolą oskarżonego, czemu przeczą w oczywisty sposób, zarówno zeznania pokrzywdzonych, jak i obraz poszczególnych faz zdarzenia utrwalonych na płytach CD [zob. np. rola mężczyzny P1 na nagraniach Fazy I (k. 199) i Fazy II (k. 200) wydarzenia].

Na pełną aprobatę zasługują oceny i wnioski Sądu I instancji poczynione w tym kontekście (również w odniesieniu do A. S.) iż działania oskarżonych cechowały się wyjątkową intensywnością, zaciekłością i brutalnością.

- zarzuty II2 i II3 nie mogą się ostać. Przepis art. 46 § 2 k.k. w zw. z art. 46 § 1 k.k. (wbrew sugestiom skarżącego) uprawnia Sąd do orzeczenia nawiązki na rzecz osób pokrzywdzonych nawet bez wniosku osoby uprawnionej,

- nawiązki w kwocie 5.000 zł na rzecz pokrzywdzonych narodowości ukraińskiej trudno uznać, w świetle okoliczności sprawy, za nadmiernie wygórowane,

- nie budzi też zastrzeżeń wysokość środka kompensacyjnego orzeczonego w trybie art. 46 § 1 k.k., solidarnie od sprawców, na rzecz pokrzywdzonych Ł. M. i W. S.,

- kwoty zadośćuczynienia w wysokości 25.000 zł i 30.000 zł są w pełni współmierne do rozmiarów krzywdy ww. osób, do przeżytej przez nich traumy i do skali odniesionych przez nich obrażeń – co Sąd w sposób logiczny i przekonujący wykazał w pisemnych motywach wyroku (str. 10 – 11).

Wniosek

o zmianę wyroku w całości wobec oskarżonego A. S. (1) poprzez:

1) wyeliminowanie z opisu czynu z pkt 1 wyroku (pkt 1 z aktu oskarżenia) zarzutu dotyczącego publicznego znieważenia O. S. (2), Y. L., A. S. i A. P. (2) przez A. S. (1) (tj. wyeliminowanie z opisu czynu z pkt 1 wyroku zarzutu z art. 257 kk) ewentualnie uniewinnienie oskarżonego w tym zakresie;

1) wyeliminowanie z opisu czynu z pkt 2 wyroku (pkt 2 z aktu oskarżenia) zarzutu dotyczącego kierowania przez A. S. (1) gróźb karalnych w stosunku do Ł. M. (1) i W. S. (1) (tj. wyeliminowanie z opisu czynu z pkt 2 wyroku zarzutu z art. 190 § 1 kk) ewentualnie uniewinnienie oskarżonego w tym zakresie;

2) zmianę kwalifikacji czynu opisanego w pkt 1 i 2 wyroku z udziału A. S. (1) w pobiciu na udział A. S. (1) w bójce,

3) zmianę zaskarżonego wyroku w części dotyczącej orzeczenia o karze w stosunku do A. S. (1) poprzez wymierzenie oskarżonemu A. S. (1) jednostkowych kar łagodniejszego rodzaju za każdy z czynów, ewentualnie jednostkowych kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, a w konsekwencji wydanie wyroku łącznego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania przy zastosowaniu zasady pełnej absorbcji,

4) zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o środkach kompensacyjnych w postaci zadośćuczynienia na rzecz Ł. M. (1) i W. S. (1) poprzez wymierzenie zadośćuczynienia na rzecz Ł. M. (1) i W. S. (1) w niższych kwotach, uwzględniających możliwości finansowe i zarobkowe oskarżonego A. S. (1),

5) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie rozstrzygnięcia w zakresie orzeczenia o nawiązkach na rzecz O. S., A. S., Y. L., ewentualnie w razie nie podzielenia przez Sąd argumentów apelacji wnoszę o zmianę orzeczenia w zakresie orzeczenia o nawiązkach, poprzez wymierzenie nawiązek na rzecz O. S., A. S., Y. L., w niższych kwotach, uwzględniającej możliwości finansowe i zarobkowe oskarżonego A. S. (1).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

- wnioski z pkt III ppkt 1 – 5 apelacji są bezzasadne z przyczyn omawianych w pkt 3 niniejszego uzasadnienia. Nie ma bowiem jakichkolwiek podstaw prawnych i faktycznych wskazujących na możliwość eliminacji z opisu czynu z pkt 1 wyroku fragmentu dotyczącego znieważenia pokrzywdzonych oraz kwalifikacji z art. 257 k.k., zaś z pkt 2 wyroku fragmentu dotyczącego gróźb karalnych oraz kwalifikacji z art. 190 § 1 k.k. (ppkt 1) jak też przyjęcia, w przypadku obydwu ww. czynów, iż oskarżony brał udział w bójce a nie w pobiciu (ppkt 2).

Niezasadne są też, jak wyżej wykazano, postulaty dotyczące złagodzenia wymierzonych kar jednostkowych pozbawienia wolności lub wymierzenia kar łagodniejszego rodzaju. Za chybiony uznać też należy, wobec wymierzenia kar jednostkowych przekraczających 1 rok pozbawienia wolności, wniosek o zawieszenie tych kar, jak też (nie mający jakiegokolwiek uzasadnienia w treści apelacji i w okolicznościach sprawy), wniosek o zastosowaniu w ramach kary łącznej zasady absorpcji kar (ppkt 3).

Jak wyżej wykazano, wobec trafności zaskarżonego wyroku, co do zadośćuczynienia i nawiązek, za bezzasadny uznać należy wniosek o ich uchylenie lub orzeczenie w niższych rozmiarach (ppkt 4-5).

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego A. S.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wobec bezzasadności zarzutów zawartych w pkt I i II apelacji oraz bezzasadności wniosków apelacyjnych, utrzymano zaskarżony wyrok w mocy, nie stwierdzając by istniały jakiekolwiek podstawy pozwalające na jego zmianę lub uchylenie.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2)

Zasądzono koszty procesu za postępowanie odwoławcze na rzecz Skarbu Państwa w części dotyczącej oskarżonego A. S., w tym opłatę w kwocie 400 zł na postawie art. 634 k.p.k., 633, 636 k.p.k. i art. 8 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 5 ustawy o opłatach w sprawach karnych z 23 czerwca 1973 r. (Dz. U. Nr 27 poz. 152 z późn. zm.).

7.  PODPIS

SSO del. Izabela Szumniak SSA Marek Motuk SSA Rafał Kaniok