Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 grudnia 2019 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Alicja Dubij ( spr.)

Sędziowie: Jacek Malinowski

Paweł Dzienis (del.)

Protokolant: Marta Kapelko

po rozpoznaniu w dniu 03. grudnia 2019 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w O.

przeciwko J. S.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego J. S.

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrołęce V Wydziału Gospodarczego

z dnia 09. listopada 2018 roku, sygn. akt V GC 861/17

I.  Oddala apelację.

II.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.800 złotych tytułem zwrotu

kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Jacek Malinowski Alicja Dubij Paweł Dzienis

Sygn. akt VII Ga 359/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. w O., w pozwie skierowanym przeciwko J. S., wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kwoty 39.880,67 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 07.09.2017 r. oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany J. S. złożył odpowiedź na pozew, w której wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 09.11.2019 r. Sąd Rejonowy w Ostrołęce, w sprawie o sygn. akt V GC 861/17 zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 39.880,67 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 07 września 2017 roku do dnia zapłaty (pkt I) oraz tytułem zwrotu kosztów procesu zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.612 zł, w tym kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego (pkt II.).

Sąd pierwszej instancji ustalił, że pozwany J. S. jest wspólnikiem powódki (...) Sp. z o.o. w O., posiadającym 21 udziałów, o łącznej wartości 10.500,00 zł. Uchwałą nr 1/2015, z dnia 19.12.2015 r., J. S. został odwołany z funkcji członka Zarządu i Wiceprezesa Zarządu (...) Sp. z o.o. w O.. W związku z podjęciem w/w uchwały, J. S. wniósł do Sądu Okręgowego w Białymstoku VII Wydziału Gospodarczego pozew, opatrzony datą 14.01.2016 r., przeciwko (...) Sp. z o.o. w O., o stwierdzenie nieważności i uchylenie uchwały (...) Sp. z o.o. w O.. Sprawa zawisła pod sygn. akt VII GC 31/16.

W toku postępowania przed Sądem Okręgowym, na rozprawie w dniu 16 maja 2017 r. strony podjęły decyzję o przystąpieniu do rozmów ugodowych składając deklaracje zawarcia porozumienia w terminie 14 dni po zakończeniu rozprawy. Na w/w posiedzeniu strony wstępnie określiły, że powyższa ugoda ustali, że pozwany był członkiem zarządu Spółki do dnia odbycia zwyczajnego zgromadzenia wspólników w miesiącu czerwcu 2016 roku. Spółka zapłaci na rzecz pozwanego w terminie 2 miesięcy od dnia zawarcia ugody 182.000 zł, a ugoda ta wyczerpuje całość wzajemnych roszczeń stron z tytułu członkostwa pozwanego w organach spółki. W związku z poczynionymi na posiedzeniu Sądu ustaleniami pozwany, w dniu 22 maja 2017 r. przesłał Spółce projekt ugody pozasądowej odnoszący się do przyjętych założeń oraz regulujący pozostałe kwestie sporne pomiędzy stronami. Założeniem stron wynikającym z pierwotnej wersji ugody było uznanie uchwały z dnia 19 grudnia 2015 r. za niebyłą oraz traktowanie pozwanego jako Wiceprezesa Zarządu Spółki do końca czerwca 2016 r. W tej sytuacji wypłata kwoty 182.000 zł miała stanowić wynagrodzenie pozwanego za pełnienie funkcji w zarządzie, w tym okresie. W odpowiedzi na przesłany projekt ugody Spółka przesłała własny, który zmieniał podstawę faktyczną spełnianego świadczenia – projekt wskazywał, że Spółka wycofała się ze zgody na uznanie pozwanego za Wiceprezesa Zarządu Spółki do końca czerwca 2016 r., zaś wypłata miała nastąpić tytułem świadczenia, a nie wynagrodzenia z tytułu zasiadania w organie Spółki.

W dalszym toku negocjacji, po kolejnych rozmowach pełnomocników strony uzgadniały poszczególne zapisy postanowień ugody, jednakże Spółka zmierzała zdaniem pozwanego do pozbawienia związku spełnianego z ugody świadczenia z pełnieniem przez pozwanego funkcji w Zarządzie Spółki z o.o. Pozwany oczekiwał natomiast, że wypłata nastąpi z tytułu wynagrodzenia za pełnienie funkcji Wiceprezesa Zarządu Spółki i taki będzie tytuł przelewu i podstawa świadczenia. W odpowiedzi Spółka zaznaczyła, że tytuł wypłaty musi pozostać jako świadczenie, gdyż wynagrodzenie należy się członkom zarządu za udział w posiedzeniach, a pozwany w nich nie uczestniczył. W dalszym toku negocjacji pozwany podejmował próby doprecyzowywania podstawy prawnej oraz tytułu świadczenia, jakie na podstawie ugody ma zostać spełnione, proponując wypłatę tytułem odszkodowania lub zadośćuczynienia. Ostatecznie Spółka odmówiła zaakceptowania takich tytułów do wypłaty. Spółka odmówiła również uznania pozwanego za członka Zarządu po podjęciu uchwały o jego odwołaniu z dniem 19 grudnia 2015 r. Na posiedzeniu Sądu wyznaczonym na zawarcie ugody Spółka podkreśliła, że jest to świadczenie, którego celem jest tylko i wyłącznie zniesienie sporu pomiędzy stronami.

Następnie Sąd pierwszej instancji wskazał, że w dniu 27 czerwca 2017 r. (...) Sp. z o.o. w O. zawarli ugodę sądową, na mocy której (...) Sp. z o.o. w O. zobowiązała się wypłacić Wspólnikowi J. S. świadczenie pieniężne w kwocie 182.000,00 zł brutto, tytułem zakończenia sporu sądowego, pomiędzy nimi (pkt 1 ugody). Zapłata w/w kwoty miała zostać dokonana, wraz z odsetkami w przypadku uchybienia terminowi płatności, na rachunek bankowy J. S., w dwóch częściach:

a) kwota 91.000,00 zł brutto w terminie do dnia 15.07.2017 r.,

b) kwota 91.000,00 zł brutto w terminie do dnia 15.08.2017 r. (pkt 2 ugody).

Jednocześnie J. S. oświadczył, że wypłata przez (...) Sp. z o.o. w O. w/w kwoty zaspokaja w całości jego wszelkie roszczenia związane z uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (...) Sp. z o.o. w O. z dnia 19.12.2015 r. w dniu podpisania ugody, jak i na przyszłość, tak wobec Spółki (...) Sp. z o.o. w O., jej Wspólników, jak i jej Członków Zarządu (pkt 3 ugody). Ponadto J. S. zobowiązał się w terminie 5 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania w niniejszej sprawie cofnąć pozew wraz ze zrzeczeniem się roszczenia w sprawie o przywrócenie do pracy, zawisłej przed Sądem Rejonowym w Ostrołęce o sygn. akt IV P 304/15 (pkt 5 ugody).

Postanowieniem z dnia 27.06.2017 r. Sąd Okręgowy w Białymstoku VII Wydział Gospodarczy postępowanie w sprawie o sygn. akt VII GC 31/16 umorzył.

W dniu 14.07.2017 r. (...) Sp. z o.o. w O. dokonała na rzecz J. S. przelewu kwoty 74.620,00 zł, tytułem: „pierwsza część kwoty z ugody sądowej sygn. akt VII GC 31/16 minus zaliczka na podatek”.

W dniu 14.08.2017 r. (...) Sp. z o.o. w O. dokonała na rzecz J. S. przelewu kwoty 74.620,00 zł, tytułem: „rozliczenie końcowe z ugody sądowej sygn. akt VII GC 31/16 minus zaliczka na podatek”.

Pismem z dnia 28.08.2017 r., zatytułowanym „ostateczne przedegzekucyjne wezwanie do zapłaty”, pełnomocnik J. S. wezwał (...) Sp. z o.o. w O. do zapłaty kwoty 32.760,00 zł, tytułem należności, wynikającej z ugody sądowej, zawartej pomiędzy stronami w dniu 27.06.2017 r. Pełnomocnik J. S. wskazał, że strony w ugodzie umówiły się, iż (...) Sp. z o.o. w O. zapłaci J. S. kwotę 182.000,00 zł, w dwóch częściach po 91.000,00 zł. (...) Sp. z o.o. w O. wpłaciła na rzecz pozwanego dwukrotnie kwoty jedynie po 74.620,00 zł. (...) Sp. z o.o. w O. nie była uprawniona do dokonywania jakichkolwiek potrąceń, ani zatrzymywania jakiejkolwiek części ze świadczenia, wynikającego z treści umowy, wobec czego należało stwierdzić, iż w/w ugoda nie została wykonana w całości i w sposób zgodny z ustaleniami. W związku z powyższym pełnomocnik J. S., podniósł, iż w razie braku uiszczenia całej w/w kwoty, jego mocodawca skieruje sprawę na drogę postępowania egzekucyjnego.

W odpowiedzi na pismo pełnomocnika J. S., z dnia 28.08.2017 r., pismem z dnia 29.08.2017 r., Prezes Zarządu (...) Sp. z o.o. w O., J. M., poinformował go, że zgodnie z art. 41. ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, (...) Sp. z o.o. w O. była zobowiązana, jako płatnik pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od wypłaconego J. S. świadczenia, o którym mowa w art. 13 pkt 7 w/w ustawy. Zgodnie z brzmieniem pkt 3 ugody z dnia 27.06.2017 r., wypłata kwoty 182.000,00 zł brutto stanowiła zaspokojenie w całości wszelkich roszczeń powoda wynikających z uchwały Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników z dnia 19.12.2015 r. o odwołaniu go z funkcji członka Zarządu i stanowiła przychód podatnika otrzymany przez osoby, niezależnie od sposobu jej powołania. Pobrana kwota zaliczki na podatek dochodowy w wysokości 32.760,00 zł została przekazana na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Dlatego też (...) Sp. z o.o. w O. w sposób należyty, w całości, wykonała swoje zobowiązanie z ugody sądowej.

Pismem z dnia 05.09.2017 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie M. S. (1), w sprawie o sygn. akt Km 426/17, zawiadomiła (...) Sp. z o.o. w O., jako dłużnika, iż na wniosek wierzyciela J. S., zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne, na podstawie tytułu wykonawczego – ugody sądowej z dnia 27.06.2017 r., sygn. akt VII GC 31/16, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 19.07.2017 r., w którym zasądzono od dłużnika na rzecz wierzyciela m.in. należność główną w wysokości 16.380,00 zł oraz odsetki do 05.09.2017 r. w wysokości 44,88 zł.

Pismem z dnia 05.09.2017 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie M. S. (1), w sprawie o sygn. akt Km 427/17, zawiadomiła (...) Sp. z o.o. w O., jako dłużnika, iż na wniosek wierzyciela J. S., zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne, na podstawie tytułu wykonawczego – ugody sądowej z dnia 27.06.2017 r., sygn. akt VII GC 31/16, zaopatrzonego w klauzulę wykonalności z dnia 19.07.2017 r., w którym zasądzono od dłużnika na rzecz wierzyciela m.in. należność główną w wysokości 16.380,00 zł oraz odsetki do 05.09.2017 r. w wysokości 114,44 zł.

W związku z dokonanymi zajęciami komorniczymi (sygn. akt Km 426/17 i sygn. akt Km 427/17) (...) Sp. z o.o. w O., w piśmie skierowanym do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie M. S. (1), oświadczyła, że wykonała ugodę sądową w sprawie o sygn. akt VII GC 31/16, zawartą przed Sądem Okręgowym w Białymstoku, w dniu 27.06.2017 r., w całości, w terminach w ugodzie tej wskazanych. Tym samym skierowanie sprawy do postępowania egzekucyjnego jest bezprawne i nieuzasadnione. Spółka zobowiązana była, jako płatnik pobrać zaliczkę na podatek dochodowy od wypłacanych rat świadczenia, o czym informowała wierzyciela.

Postanowieniem z dnia 11.09.2017 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie M. S. (1), w sprawie o sygn. akt Km 426/17, wierzyciela J. S., przeciwko dłużnikowi (...) Sp. z o.o. w O., prowadzonej w oparciu o tytuł wykonawczy – ugodę sądową z dnia 27.06.2017 r., sygn. akt VII GC 31/16, zaopatrzony w klauzulę wykonalności z dnia 19.07.2017 r., przyznał wierzycielowi, reprezentowanemu w tym postępowaniu przez radcę prawnego M. S. (2), koszty zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym w kwocie 900,00 zł, ustalił koszty postępowania egzekucyjnego w sprawie w łącznej wysokości 2.522,43 zł i w całości obciążył nimi dłużnika. Powyższe koszty postępowania zostały zapłacone przez dłużnika do kwoty 2.522,43 zł. Wierzycielowi przekazano kwotę 17.461,36 zł (w tym 900,00 zł kosztów zastępstwa w egzekucji). Jednocześnie Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie M. S. (1) zakończyła postępowanie egzekucyjne w sprawie i zwróciła wierzycielowi tytuł wykonawczy.

Postanowieniem z dnia 11.09.2017 r. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie M. S. (1), w sprawie o sygn. akt Km 427/17, wierzyciela J. S., przeciwko dłużnikowi (...) Sp. z o.o. w O., prowadzonej w oparciu o tytuł wykonawczy – ugodę sądową z dnia 27.06.2017 r., sygn. akt VII GC 31/16, zaopatrzony w klauzulę wykonalności z dnia 19.07.2017 r., przyznał wierzycielowi, reprezentowanemu w tym postępowaniu przez radcę prawnego M. S. (2), koszty zastępstwa w postępowaniu egzekucyjnym w kwocie 900,00 zł, ustalił koszty postępowania egzekucyjnego w sprawie w łącznej wysokości 2.497,96 zł i w całości obciążył nimi dłużnika. Powyższe koszty postępowania zostały zapłacone przez dłużnika do kwoty 2.497,96 zł. Wierzycielowi przekazano kwotę 17.398,92 zł (w tym 900,00 zł kosztów zastępstwa w egzekucji). Jednocześnie Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w Warszawie M. S. (1) zakończyła postępowanie egzekucyjne w sprawie i zwróciła wierzycielowi tytuł wykonawczy.

Pismem z dnia 06.10.2017 r. pełnomocnik (...) Sp. z o.o. w O. wezwał J. S. do zapłaty kwoty 39.880,67 zł, wraz z odsetkami od dnia 07.09.2017 r. Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie pełnomocnik wskazał, że Spółka miała obowiązek naliczyć, potrącić i odprowadzić od ustalonego ugodą świadczenia zaliczkę na podatek dochodowy, co też uczyniła. W przypadku zaś kwestionowania zasadności pobrania podatku, pozwany miał prawo, w trybie art. 75 § 1 ustawy ordynacja podatkowa, złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

W odpowiedzi na pismo pełnomocnika powódki z dnia 06.10.2017 r., pełnomocnik J. S. wskazał, iż jego mocodawca stanowczo odmawia zapłaty na rzecz (...) Sp. z o.o. w O. kwoty 39.880,67 zł, wskazując, iż pozwany, występując na drogę postępowania egzekucyjnego, działał w oparciu o postanowienia zawartej pomiędzy stronami ugody sądowej.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo było uzasadnione i zasługiwało na uwzględnianie w całości. W ocenie Sądu pierwszej instancji powodowa Spółka była zobowiązana w świetle obowiązujących przepisów podatkowych do pobrania zaliczek na podatek dochodowy od należności ustalonych w ugodzie sądowej, a w konsekwencji dokonać przelewów na rzecz pozwanego w niższych kwotach niż wymienione nominalnie w treści porozumienia.

W ocenie Sądu pierwszej instancji stanowisko powodowej Spółki było uzasadnione, a jej argumentacja znajdowała potwierdzenie w obowiązujących przepisach podatkowych.

Stosownie do art. 41 ust. 1 w/w ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Z powyższego przepisu wynika, że potrącenie zaliczki na poczet podatku dochodowego jest dopuszczalne tylko i wyłącznie w razie dokonana świadczenia przez podmiot z tytułu ściśle określonej w ustawie, konkretnej działalności.

Sąd Rejonowy wskazał, że powodowa Spółka dokonując potrącenia zaliczek na podatek dochodowy powołała się na podstawę prawną wskazaną w art. 13 pkt 7 ustawy, zgodnie z którym za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Powyższy przepis ustanawia generalną zasadę opodatkowania podatkiem dochodowym, zgodnie z którą opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkie uzyskane przez podatnika w danym roku korzyści majątkowe, z wyjątkiem tych, które na mocy ustawy wyłączone zostały z tego opodatkowania (np. poprzez wprowadzenie ustawowego zwolnienia z opodatkowania, czy też zaniechanie poboru podatku).

Ogólne pojęcie przychodu ustawodawca zdefiniował w art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Definicja przychodu zawarta w art. 11, jak również określone w nim zasady ustalania wartości tego przychodu mają charakter ogólny, a zatem mają zastosowanie wówczas, gdy nie występują regulacje szczegółowe, inaczej normujące danego rodzaju przychód lub zasady jego ustalania.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 ww. ustawy, określa źródła przychodów, gdzie między innymi ustawodawca w pkt 2 wymienia działalność wykonywaną osobiście.

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, w myśl art. 13 pkt 7 ww. ustawy, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Według Sądu Rejonowego, w świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, otrzymane przez podatnika. Tym samym, za przychód członka zarządu z tytułu pełnionej funkcji uznaje się każde świadczenie – nie tylko wynagrodzenie z tego tytułu – ale także świadczenia otrzymywane w związku z pełnieniem obowiązków członka zarządu lub innego organu stanowiącego osoby prawnej, niezależnie od sposobu powołania.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osoby określone w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie zaś do treści art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Sąd Rejonowy wskazał, że w sprawie doszło do zawarcia ugody, na mocy której Spółka zobowiązała się do zapłaty stosownej kwoty tytułem świadczenia pieniężnego w związku z zakończeniem toczącego się pomiędzy stronami sporu sądowego. W ten sposób zostały zaspokojone wszelkie roszczenia pozwanego związane z uchwałą Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki z dnia 19 grudnia 2015 r., na mocy której pozwany został odwołany z funkcji członka zarządu Spółki. Kwota świadczenia pieniężnego wynikająca z ustaleń zawartych między stronami ugody (ugody w rozumieniu art. 917 k.c.), której wysokość uwzględnia interesy obu stron wynikające z łączącego strony stosunku prawnego, ma rekompensować pozwanemu utracone przez niego, w wyniku odwołania z funkcji członka zarządu Spółki, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pełnienie funkcji w Zarządzie Spółki. W ocenie Sądu Rejonowego, skoro kwota wypłaconego przez Spółkę na rzecz pozwanego świadczenia pieniężnego ma rekompensować utracone w wyniku odwołania z funkcji członka zarządu Spółki, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pełnienie funkcji w Zarządzie Spółki, winna być zakwalifikowana do przychodu z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ wypłata tegoż świadczenia miała swe źródło w uprzednio łączącym Spółkę z pozwanym stosunkiem prawnym. Gdyby tego stosunku nie było – pozwany nie miałby podstaw występować z roszczeniem przeciwko Spółce. Otrzymana kwota ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki pozwany mógłby otrzymać, gdyby nie doszło do odwołania z funkcji członka zarządu Spółki.

Sąd pierwszej instancji podniósł, że w trakcie wyjaśnień stron potwierdzonych w ramach przesłuchania w charakterze stron, Prezes Zarządu powodowej Spółki wskazywał, że Spółka zgodziła się zapłacić kwotę 182.000 zł brutto celem zakończenia trwającego półtora roku sporu odnośnie uchwały o odwołaniu pozwanego z członka zarządu. Świadczenie miało związek z tym, że pozwany był kiedyś członkiem zarządu Spółki. Sąd proponował, aby uznać że pozwany był członkiem zarządu do czerwca 2016 r. i żeby wypłacić w związku z tym wynagrodzenie za ten okres. Spółka nie chciała zgodzić się, aby świadczenie było przyznane jako wynagrodzenie, bowiem pozwany faktycznie nie pełnił w tym okresie funkcji członka zarządu i nie brał udziału w posiedzeniach. Finalnie kwota wymieniona w ugodzie była obliczona w ten sposób, że była to równowartość wynagrodzenia, jakie pozwany osiągnąłby w pierwszym półroczu 2016 r. plus dodatkowo wyrównanie jeszcze z okresu, kiedy pozwany pełnił funkcję członka Zarządu. Członkowie Zarządu łącznie z pozwanym obniżyli bowiem sobie wynagrodzenia, które następnie wyrównali już w okresie, kiedy pozwany tej funkcji nie pełnił. Kwota 2.000 zł były to dodatkowe koszty, które poniósł pozwany. Sąd Rejonowy zauważył, że również pozwany potwierdził, że Spółka nie zgadzała się na użycie w treści ugody zapisu o wynagrodzeniu. Skutkowało to przyjęciem zapisu o świadczeniu pieniężnym. Jednakże sam pozwany przyznał, że kwota z ugody była to kwota jaką mógł uzyskać jako członek zarządu, gdyby sprawował tę funkcję.

Według Sądu pierwszej instancji, w tych okolicznościach bezpodstawne są oceny pozwanego, który zdaje się nie doszukiwać związku pomiędzy ustaloną w ugodzie kwotą a faktem wcześniejszego pełnienia przez niego funkcji członka Zarządu. Sam fakt, że w ugodzie nie użyto formalnie stwierdzenia „wynagrodzenie”, nie oznacza, że świadczenie oderwane jest od swojej podstawy, którą jest wcześniejsze pełnienie funkcji członka Zarządu. To na tym tle, a w szczególności uchwały o odwołaniu pozwanego z funkcji powstał spór. Strony zdecydowały się natomiast na zakończenie tego sporu poprzez przyznanie świadczenia pieniężnego, które miało rekompensować pozwanemu utracone zarobki. Część świadczenia stanowiąca „wyrównanie” wprost odnosiła się do okresu kiedy pozwany był pełnoprawnym członkiem zarządu, jeszcze sprzed odwołania. Jak wynika z powołanego już art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Sąd Rejonowy przytoczył przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowiące o tym, że wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia. Sąd pierwszej instancji zaznaczył w tej kwestii, że podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter.

Oceniając zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd Rejonowy stwierdził, że wypłacone na podstawie ugody sądowej świadczenie nie było ani odszkodowaniem, ani zadośćuczynieniem. Świadczenie to miało na celu zakończenie sporu toczącego się pomiędzy stronami przed sądem. Wnioskodawca oświadczył, że uznaje swoje roszczenia za zaspokojone. Do wypłaconego świadczenia nie ma zastosowania zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, gdyż ani zasady ustalania, ani wysokość kwoty nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, ale zostały ustalone przez obie strony (pozwanego i Spółkę) w drodze negocjacji w trakcie toczącego się postępowania sądowego, w efekcie którego została zawarta ugoda sądowa. Ponadto Sąd Rejonowy wskazał, że wypłacone świadczenie nie ma charakteru odszkodowania (zadośćuczynienia) z tytułu poniesionych strat, lecz stanowi rekompensatę z tytułu utraconych korzyści (wynagrodzenia), zatem nie ma również zastosowania zwolnienie wynikające z treści art. 21 ust.1 pkt 3b ww. ustawy.

Sąd Rejonowy uznał zatem, że wypłacone świadczenie na podstawie ugody sądowej zawartej ze Spółką stanowi dla pozwanego przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji Spółka była zobowiązana, jako płatnik, do pobrania od w/w świadczenia pieniężnego zaliczki na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Sądu Rejonowego nie bez znaczenia było również, że w ugodzie zdecydowano o zapisie przy kwotach świadczeń – 182.000 zł, a także każdej z dwóch części po 91.000 zł, że są to kwoty brutto. Obie strony były w czasie negocjacji i podpisywania ugody reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników. Z pewnością znane im było znaczenie dopisku brutto a także różnica pomiędzy stwierdzeniem brutto a netto. Oczywistym być powinno, że zapis 182.000 zł brutto czy też 91.000 zł brutto oznacza kwotę z doliczoną zaliczką na podatek. Jeżeli pozwany postrzegał zapisy ugody w ten sposób, że wyrażone kwoty zostaną mu przelane w całości na konto a więc są to kwoty netto, niezrozumiałym jest, że zgodził się na podpisanie tak brzmiącej ugody. Tym bardziej, że pozwanemu była znana różnica pomiędzy kwotami nominalnego wynagrodzenia a kwotą otrzymywaną faktycznie do wypłaty. Pełnomocnik powoda przedstawił podpisane przez pozwanego pokwitowanie z rachunkiem za udział w posiedzeniach Zarządu, z którego wynika że członkowie Zarządu uzyskiwali z tytułu wynagrodzenia kwotę brutto, zaś po uwzględnieniu kwoty zaliczki na podatek dochodowy do wypłaty pozostawała kwota netto. Taki sposób obliczania i wypłaty wynagrodzenia był oczywisty w świetle obowiązujących przepisów podatkowych.

Następnie Sąd Rejonowy wskazał, że w dniu 26 czerwca 2018 r. pozwany wystąpił do Dyrektora Krajowej (...) Skarbowej o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego świadczenia pieniężnego na podstawie ugody sądowej. Dokonując interpretacji indywidualnej na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej (...) Skarbowej stwierdził, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2018 r. (data wpływu 26 czerwca 2018 r.) uzupełnione pismem z dnia 13 sierpnia 2018 r. (data nadania 13 sierpnia 2018 r., data wpływu 20 sierpnia 2018 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 3 sierpnia 2018 r. Nr (...) (data nadania 6 sierpnia 2018 r., data doręczenia 10 sierpnia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania otrzymanego świadczenia pieniężnego na podstawie ugody sądowej – jest nieprawidłowe.

Sąd pierwszej instancji wskazał następnie, że pełnomocnik powoda przedłożył na rozprawie w dniu 18 maja 2018 r. stosowną dokumentację dotyczącą odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od należności wskazanych w ugodzie.

W dalszej części Sąd I instancji wskazał, że nie zgadza się ze stwierdzeniem pełnomocnika pozwanego zwartego w mowie końcowej, że sprawa jest sprawą podatkową i należałoby rozważyć, czy powinna być rozstrzygana na drodze sądowej (Sąd Rejonowy podkreślił, że nie złożono formalnego wniosku o odrzucenie pozwu). Sąd pierwszej instancji wskazał, że niewątpliwie w sprawie pojawiła się kwestia podatkowa. Nie oznacza to jednakże, że niniejsza sprawa jest sprawą z zakresu prawa podatkowego. Powód dochodził zwrotu nienależnie spełnionego świadczenia wraz powstałymi kosztami egzekucji (art. 410 k.c.). Na potrzeby sprawy należało rozstrzygnąć, czy działanie powoda polegające na potrąceniu zaliczek na podatek dochodowy było działaniem znajdującym podstawę w przepisach prawa podatkowego i uzasadnionym w oparciu o brzmienie zapisów ugody. Należało w niezbędnym zakresie dokonać interpretacji przepisów podatkowych. Według Sądu Rejonowego, nie oznaczało to jednakże, że sprawa nie podlega rozpoznaniu na drodze sądowej.

Reasumując, Sąd Rejonowy wskazał, że wystąpienie przez J. S. z wnioskiem o wszczęcie egzekucji było bezzasadne i pozwany winien zwrócić na rzecz powoda w całości wyegzekwowane kwoty odpowiadające równowartości potrąconym zaliczkom na podatek dochodowy wraz z poniesionymi kosztami egzekucji. Wyegzekwowana i przekazana przez komornika na rzecz pozwanego kwota stanowiąca równowartość potrąconych zaliczek na podatek dochodowy oraz kosztów zastępstwa prawnego w egzekucji jest – wobec prawidłowego i opartego na przepisach prawa działania Spółki - świadczeniem nienależnym, które winno podlegać zwrotowi na rzecz powoda. Z kolei koszty postępowania egzekucyjnego poniesione przez powoda zostały wygenerowane bezpodstawnymi działaniami pozwanego zmierzającymi do wyegzekwowania nienależnego mu świadczenia. Także podlegają zwrotowi na rzecz powoda a zwrotu tego powinien dokonać pozwany.

Dochodzoną kwotę Sąd Rejonowy zasądził wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 07 września 2017 r. do dnia zapłaty, tak jak o to wnosił powód.

O kosztach postępowania Sąd pierwszej instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwanyi zaskarżył go w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik postępowania w sprawie, tj.:

a. art. 1 kpc w zw. z art. 199 § 1 pkt. 1 kpc poprzez uznanie, w stanie faktycznym niniejszej sprawy, że ma ona charakter sprawy cywilnej, pomimo tego że donosi się stricte do obowiązków podatkowych stron, zaś jej rozstrzygnięcie wymagało oparcia się tylko i wyłącznie na przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ordynacji podatkowej i wymaga decyzji organu podatkowego;

b. art. 328 § 2 kpc poprzez nie wskazanie w treści uzasadnienia ustalenia faktów oraz dowodów, na których oparł się Sąd I instancji, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, a oparcie orzeczenia jedynie na podstawie uzasadnienia wydanej na wniosek pozwanego indywidualnej interpretacji podatkowej;

c. art. 777 § 1 pkt. 3 w zw. a art. 783 § 1 kpc poprzez uznanie, że wyegzekwowanie przez pozwanego należności wynikającej z ugody sądowej, na podstawie nadanej tej ugodzie klauzuli wykonalności bez żadnych ograniczeń co do zakresu i wysokości kwoty świadczenia było działaniem bezprawnym pozwanego, prowadzącym do spełnienia przez stronę powodową nienależnego świadczenia;

d. naruszenie art. 233 § 1 kpc poprzez nie dokonanie całościowej i kompletnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zaś pominięcie zeznań Prezesa Zarządu powodowej Spółki odnośnie charakteru świadczenia jaki spełniła, oparcie rozstrzygnięcia w sprawie tylko i wyłącznie o uzasadnienie wydanej na wniosek pozwanego indywidualnej interpretacji podatkowej, z całkowitym pominięciem innych dowodów zaoferowanych przez stronę pozwaną;

II. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez ich błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie, tj.:

a. art. 410 kc poprzez uznanie, że wyegzekwowane, przez pozwanego na podstawie tytułu wykonawczego świadczenie, było świadczeniem nienależnym;

b. art. 65 § 1 kc poprzez błędną wykładnię treści zawartej pomiędzy stronami ugody sądowej w zakresie odnoszącym się do wysokości świadczenia, jakie na podstawie ugody powinna spełnić powodowa Spółka.

III. naruszenie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 13 pkt. 7 tej ustawy poprzez przyjęcie, że w stanie faktycznych niniejszej sprawy, przy uwzględnieniu podstawy faktycznej spełnionego przez powódkę świadczenia, powodowa Spółka była uprawniona do potrącenia z ustalonej w ugodzie kwoty z potrąceniem części świadczenia jako zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wskazując na powyższe pozwany wniósł o umorzenie postępowania w niniejszej sprawie z powodu jego nieważności ze względu na niedopuszczalność drogi sądowej oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych. Ewentualnie o zmianę zaskarżonego postanowienia i oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowanie według norm przepisanych.

Powód wniósł o oddalenie apelacji w całości i zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postepowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja pozwanego nie zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie wskazania wymaga, że Sąd Rejonowy w sposób wszechstronny rozważył zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i poczynił prawidłowe, znajdujące należyte odzwierciedlenie w tym materiale ustalenia faktyczne, które Sąd odwoławczy w całości podziela i przyjmuje za własne. Na aprobatę zasługują również wyprowadzone na podstawie tych ustaleń wnioski.

Następnie należy wskazać, że chybiony był zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c., określającego konieczne elementy uzasadnienia wyroku. W tej kwestii należy wskazać na utrwalone stanowisko judykatury stwierdzające, iż zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. tylko wówczas można uznać za skuteczny, jeśli uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera takie braki i uchybienia wymogom art. 328 § 2 k.p.c., że niemożliwym jest prześledzenie toku rozumowania sądu i przyczyn wydania danego rozstrzygnięcia. Ponadto, skuteczność zarzutu naruszenia przepisu art. 328 § 2 k.p.c. ograniczona jest do sytuacji, w której treść uzasadnienia skarżonego wyroku uniemożliwia kontrolę instancyjną. W systemie apelacyjnym, w którym sąd drugiej instancji jest sądem merytorycznym, a postępowanie odwoławcze jest kontynuacją postępowania przed sądem I instancji, uchybienia w formie uzasadnienia, nieprowadzące do trudności w identyfikacji motywów rozstrzygnięcia sprawy, nie mają znaczenia dla możliwości rozpoznania apelacji.

Takich trudności w identyfikacji motywów rozstrzygnięcia nie można się doszukiwać w przedmiotowej sprawie. Sąd pierwszej instancji ustalił stan faktyczny, a następnie przedstawił argumenty na poparcie wydanego w sprawie rozstrzygnięcia.

Odnosząc się do najdalej idącego zarzutu, tj. naruszenia art. 1 kpc w zw. z art. 199 § 1 pkt. 1 kpc poprzez uznanie, w stanie faktycznym niniejszej sprawy, że ma ona charakter sprawy cywilnej, należy wskazać, że Zgodnie z art. 1 k.p.c., kodeks postępowania cywilnego normuje postępowanie sądowe w sprawach ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa pracy, jak również w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych oraz w innych sprawach, do których przepisy tego kodeksu stosuje się z mocy ustaw szczególnych. Sprawy te są sprawami cywilnymi, do rozpoznania których powołane są sądy powszechne oraz Sąd Najwyższy, chyba że przepisy szczególne przekazują je do właściwości sądów szczególnych lub innych organów (art. 2 § 1 i 3 k.p.c.).

W świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, ocena sprawy na tle art. 1 k.p.c., zależy od przedmiotu sprawy, czyli od przedstawionego pod osąd roszczenia, i przytoczonego przez powoda stanu faktycznego. Te dwa elementy konkretyzują stosunek prawny zachodzący między stronami, przez co kształtują charakter sprawy i nadają jej - lub odejmują - przymioty sprawy cywilnej. Dopuszczalność drogi sądowej zależy przy tym od stanu faktycznego, na którym powód w pozwie opiera swoje roszczenie, nie zaś od wykazania istnienia roszczenia. Wystarczy zatem twierdzenie strony o istnieniu roszczenia, natomiast jego zasadność może podlegać ocenie dopiero po przeprowadzeniu postępowania cywilnego (zob. uchwały Sądu Najwyższego z dnia 8 stycznia 1992 r., III CZP 138/91, OSNCP 1992, nr 7-8, poz. 128 i z dnia 3 września 1993 r., III CZP 108/93, OSNCP 1994, nr 5, poz. 96 oraz postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 22 kwietnia 1998 r., I CKN 1000/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 6, z dnia 3 czerwca 1998 r., I CKN 1078/97, OSNC 1999, nr 2, poz. 28, z dnia 10 marca 1999 r., II CKN 340/98, OSNC 1999, nr 9, poz. 161, z dnia 22 sierpnia 2000 r., IV CKN 1188/00, OSNC 2001, nr 1, poz. 20, z dnia 6 maja 2003 r., V CK 435/02, z dnia 14 września 2004 r., III CK 566/03, z dnia 22 sierpnia 2007 r., III CZP 76/07, i z dnia 4 grudnia 2009 r., III CSK 75/09).

W przedmiotowej sprawie powód twierdził, że w dniu 27.06.2017 r., strony zawarły ugodę, na mocy której (...) Sp. z o.o. w O. zobowiązała się wypłacić wspólnikowi J. S. świadczenie pieniężne w kwocie 182.000,00 zł brutto, tytułem zakończenia sporu sądowego pomiędzy J. S. a (...) Sp. z o.o. w O.. Świadczenie to zostało przelane na rzecz pozwanego, ale pomniejszone o zaliczkę na podatek dochodowy. Następnie pozwany wystąpił na drogę postępowania egzekucyjnego i uzyskał kwotę odpowiadającą uiszczonej przez powoda zaliczce na podatek dochodowy. Powód domagał się zwrotu tej kwoty oraz kosztów postępowania egzekucyjnego, które poniósł, powołując się na to, że zasadnie pomniejszył wypłaconą pozwanemu kwotę o zaliczkę na podatek dochodowy.

Nie może być zatem wątpliwości, że powód powołał się na art. 410 § 2 k.c. w związku z art. 405 k.c. i twierdził, że pozwany otrzymał w dochodzonej kwocie nienależne świadczenie. Przytoczone twierdzenia nie pozostawiają wątpliwości co do tego, że powód wywodzi zgłoszone roszczenie z przepisów tytułu V księgi trzeciej kodeksu cywilnego, regulujących bezpodstawne wzbogacenie, w związku z czym sprawa niniejsza jest sprawą cywilną w rozumieniu art. 1 k.p.c.

Nie może mieć znaczenia okoliczność, że wyegzekwowanie przez pozwanego należności wynikającej z ugody sądowej zostało dokonane na podstawie nadanej tej ugodzie klauzuli wykonalności bez żadnych ograniczeń co do zakresu i wysokości kwoty świadczenia (zarzut naruszenia art. 777 § 1 pkt. 3 w zw. z art. 783 § 1 kpc). Jak wskazuję się bowiem w orzecznictwie odpowiedzialność z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia obciąża wzbogaconego niezależnie od tego, w wyniku jakiego zdarzenia uzyskał korzyść majątkową. W orzecznictwie przyjmuje się, że może ona powstać w wyniku działania wzbogaconego, jak i nawet wbrew jego woli z jego dobrą lub zła wiarą, a także może ona być rezultatem czynności samego zubożonego, osób trzecich, a nawet sił przyrody (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 06.12.2005 r., I CK 220/05). Z mocy art. 410 § 1 k.c. przepisy regulujące bezpodstawne wzbogacenie stosuje się do świadczenia nienależnego.

Omawiając natomiast zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. na wstępie wskazać trzeba, że zgodnie z tym przepisem sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Ocena dowodów polega na ich zbadaniu i podjęciu decyzji, czy została wykazana prawdziwość faktów, z których strony wywodzą skutki prawne. Celem sądu rozpoznającego daną sprawę jest dokonanie określonych ustaleń faktycznych, pozytywnych bądź negatywnych i ostateczne ustalenie stanu faktycznego stanowiącego podstawę rozstrzygnięcia. Ocena wiarygodności mocy dowodów przeprowadzonych w danej sprawie wyraża istotę sądzenia w części obejmującej ustalenie faktów, ponieważ obejmuje rozstrzygnięcie o przeciwnych twierdzeniach stron na podstawie własnego przekonania sędziego, powziętego w wyniku bezpośredniego zetknięcia ze świadkami, stronami, dokumentami i innymi środkami dowodowymi. Powinna odpowiadać regułom logicznego rozumowania, wyrażającym formalne schematy powiązań między podstawami wnioskowania i wnioskami oraz uwzględniać zasady doświadczenia życiowego, wyznaczające granice dopuszczalnych wniosków i stopień prawdopodobieństwa ich występowania w danej sytuacji. Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

Skarżący wskazał w apelacji, że Sąd pierwszej instancji oparł swoje rozstrzygnięcie w sprawie tylko i wyłącznie o uzasadnienie wydanej na wniosek pozwanego indywidualnej interpretacji podatkowej. Pozwany wskazywał, że Sąd Rejonowy, pomijając zeznania prezesa zarządu powodowej spółki nieprawidłowo interpretował charakter świadczenia, jakie spełnił powód na rzecz pozwanego.

Sąd pierwszej instancji szczegółowo odniósł się do wszystkich istotnych okoliczności związanych z rozmowami ugodowymi, jakie miały miejsce w sprawie przed Sądem Okręgowym wytoczonej przez pozwanego wobec powoda. Sąd Rejonowy omówił zeznania i ocenił zeznania osób przesłuchanych w charakterze strony. Wbrew twierdzeniom skarżącego, dokonana przez Sąd Rejonowy analiza indywidualnej interpretacji podatkowej wydanej na wniosek pozwanego była jedynie jednym z wielu elementów, składających się na argumentację przedstawioną przez Sąd pierwszej instancji. Przekonuje o tym uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że wypłata świadczenia wskazanego przez strony w ugodzie miała swe źródło w uprzednio łączącym spółkę z pozwanym stosunkiem prawnym. Gdyby tego stosunku nie było – pozwany nie miałby podstaw występować z roszczeniem przeciwko spółce. Otrzymana kwota ma więc tak naprawdę zrekompensować zarobek, jaki pozwany mógłby otrzymać, gdyby nie doszło do odwołania go z funkcji członka zarządu Spółki. Sąd Rejonowy szeroko omówił w uzasadnieniu wydanego wyroku dlaczego wypłacone na podstawie ugody sądowej świadczenie nie było ani odszkodowaniem, ani zadośćuczynieniem. Z tymi wywodami należy się zgodzić.

W ocenie Sądu Okręgowego wypłacone świadczenie na podstawie przedmiotowej ugody sądowej stanowi dla pozwanego przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem, to spółka była zobowiązana, jako płatnik, do pobrania od tego świadczenia pieniężnego zaliczki na podatek dochodowy na zasadach określonych w art. 41 i art. 42 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym uznać należy, że nie doszło do naruszenia art. 233 § 1 kpc oraz art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w zw. z art. 13 pkt. 7 tej ustawy.

W ocenie Sądu odwoławczego, za niezasadny uznać również należy zarzut naruszenia art. 65 § 1 k.c. Przepis ten ustanawia zasady tłumaczenia (interpretowania, wykładni) oświadczeń woli.

Podobnie jak Sąd pierwszej instancji, Sąd Okręgowy również uważa, że zawarty w ugodzie zapis 182.000 zł brutto czy też 91.000 zł brutto oznacza kwotę z doliczoną zaliczką na podatek.

Wszystko powyższe nakazuje uznać, że Sąd Rejonowy słusznie uznał, iż wystąpienie przez pozwanego z wnioskiem o wszczęcie egzekucji było bezzasadne i pozwany winien zwrócić na rzecz powoda w całości wyegzekwowane kwoty odpowiadające równowartości potrąconych zaliczek na podatek dochodowy wraz z poniesionymi kosztami egzekucji na podstawie przepisów o nienależnym świadczeniu.

Z tych względów apelacja skarżącego, jako nieuzasadniona na mocy art. 385 k.p.c. podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy art. 98 k.p.c. w zw. z art. 109 § 2 k.p.c. Na koszty te składało się wynagrodzenie pełnomocnika pozwanego w kwocie 1.800 zł ustalone na podstawie § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).