Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 sierpnia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron (spr.)

Sędziowie SO Edyta Gajgał

SO Klara Łukaszewska

Protokolant Jolanta Kopeć

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Jeleniej Górze Lesława Królikowskiego

po rozpoznaniu w dniu 23 sierpnia 2013r.

sprawy D. K.

oskarżonego z art. 178a § 2 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze

z dnia 9 maja 2013 r. sygn. akt II K 162/13

I. zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego D. K. w ten sposób, że na podstawie art. 69 § 1 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk i art. 73 § 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby wynoszący 4 (cztery) lata oddając go w okresie próby pod dozór kuratora sądowego,

II. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. B. kwotę 516,60 zł w tym 96,60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

IV. zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VIKa 345/13

UZASADNIENIE

D. K. został oskarżony o to, że w dniu 1 grudnia 2012r. w J. województwo (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,73 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu kierował po drodze publicznej rowerem, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się będąc uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze o sygn. akt II K 1429/12 z dnia 24.10.2012r. za czyn z art. 178a § 2 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk oraz wbrew orzeczonego tym wyrokiem środka karnego w postaci zakazu kierowania rowerami na okres 3 lat od dnia 31.10.2012r. do dnia 31.10.2015r., tj. o czyn z art. 178a § 2 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 9 maja 2013r. w sprawie sygn. akt II K 162/13:

I. oskarżonego D. K. uznał za winnego tego, że w dniu 1 grudnia 2012r. w J. znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,73 mg/dm ³ alkoholu w wydychanym powietrzu kierował po drodze publicznej rowerem wbrew orzeczonemu wyrokiem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia 24.10.2012r. sygn. akt II K 1429/12 zakazowi kierowania rowerami w ruchu lądowym orzeczonemu na okres 3 lat, tj. występku z art. 178a § 2 kk i art. 244 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na mocy art. 244 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności,

II. na mocy art. 42 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego D. K. środki karne w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym i zakazu prowadzenia rowerów w ruchu lądowym, oba na okres 4 lat,

III. na mocy art. 63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu D. K. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres zatrzymania w dniu 13.02.2013r. przyjmując, iż jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności,

IV. na mocy art. 29 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26.05.1982 r. prawo o adwokaturze zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu oskarżonego D. K. adw. R. B. kwotę 420 złotych tytułem kosztów udzielonej obrony z urzędu oraz należny od tej kwoty podatek od towarów i usług w wysokości 96,60 zł,

V. na mocy art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Z wyrokiem tym nie zgodził się obrońca oskarżonego zarzucając rażącą niewspółmierność bezwzględnej kary dwóch miesięcy pozbawienia wolności.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze dwóch miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego i zawarty w niej postulat zmiany zaskarżonego wyroku poprzez warunkowe zawieszenie wymierzonej oskarżonemu D. K. kary pozbawienia wolności jest zasadny.

W pierwszej kolejności zważyć należy, iż analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego pozwala na przyjęcie, że sąd meriti w sposób wystarczający i pełny zebrał dowody w niniejszej sprawie i należycie je ocenił w ramach zasady wynikającej z art7k.p.k. Ocena ta poprzedzona była ujawnieniem całokształtu okoliczności w sposób podyktowany zasadą prawdy ( art.2§2k.p.k. ), stanowiła rezultat rozważenia okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego ( art.4k.p.k. ), a okoliczności rozważono z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego i reguł prawidłowego rozumowania ( art.7 k.p.k. ). Ocena dowodów oraz dokonane na jej kanwie ustalenia faktyczne w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego D. K. nie były kwestionowane przez skarżącego. Nie budzą one również zastrzeżeń Sądu Okręgowego. Podobnie rzecz się ma z poprawnością stosowania przez Sąd I instancji przepisów postępowania i zastosowaną kwalifikacją czynu przypisanego oskarżonemu.

Odnosząc się do zarzutu apelacji poddającego w wątpliwość rozstrzygniecie o karze podzielić należy stanowisko skarżącego, iż Sąd I instancji w sposób niedostateczny uwzględnił właściwości osobiste oskarżonego i wagę popełnionego przezeń czynu, co skutkowało wymierzeniem kary rażąco surowej.

Oczywistym jest, że cele prewencji indywidualnej – wychowawcze i zapobiegawcze - które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego mają zwykle prymat przed innymi, zwłaszcza negatywną prewencją generalną polegającą na wymierzaniu nadmiernie surowych sankcji. Sankcja sprawiedliwa nie powinna zatem wykraczać poza rzeczywistą potrzebę, właściwa reakcja karna to reakcja celowa, uwzględniająca wszystkie elementy decydujące o jej rodzaju i wymiarze, sprawiedliwa i akceptowana społecznie.

W kontekście powyższych rozważań, gdy wziąć pod uwagę eksponowane w apelacji , iż popełniony przez oskarżonego czyn ma ścisły związek z jego uzależnieniem od alkoholu, jak i fakt, że będąc w stanie nietrzeźwości jechał rowerem, nie stwarzając przy tym bezpośredniego zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym stwierdzić należy, ze wymierzenie D. K. kary 2 miesięcy pozbawienia wolności nosi znamiona rażącej surowości, której nie wzrusza fakt uprzedniej karalności oskarżonego. Nie bez znaczenia dla takiej oceny jest, iż jak wynika z opinii psychologicznej k.56 ( który to dowód przeprowadzono na rozprawie odwoławczej ) D. K. od marca 2013r. rozpoczął terapię dla osób uzależnionych od alkoholu i prawidłowo ocenia swoją przeszłość, ma identyfikację alkoholika i motywacje do zamiany swojej osobowości i dotychczasowego życia. W tym kontekście w ocenie Sądu Odwoławczego w niniejszej sprawie pojawiły się przesłanki pozwalające stwierdzić istnienie pozytywnej prognozy w rozumieniu przepisu art.69§1i2k.k.

Wobec powyższego zaskarżony wyrok należało zmienić poprzez warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej w stosunku do oskarżonego D. K. kary pozbawienia wolności na okres próby wynoszący 4 lata i oddanie go pod dozór kuratora sądowego ( art.69§1k.k., art.70§1pkt1k.k. i art.73§1k.k. ). Wyznaczony długi, bo czteroletni okres próby i sprawowany w tym okresie nadzór kuratora nad postępowaniem oskarżonego będą wystarczającym gwarantem sprawdzenia czy rozpoczęty przez D. K. proces zmian swojego dotychczasowego życia i uwolnienie się od nałogu jest trwały a jego resocjalizacja w warunkach wolnościowych przebiega pomyślnie.

W pozostałej części zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.

Na podstawie art. 29ust.1 ustawy z dnia 26.05.1982r. prawo o adwokaturze sąd zasądził na rzecz adwokata R. B. kwotę 516,60 zł. w tym 96,60 z tytułu podatku od towarów i usług w związku z udziałem obrońcy ustanowionego z urzędu w postępowaniu odwoławczym, gdyż koszty tej obrony nie zostały opłacone.

Względy słuszności przemawiały za zwolnieniem oskarżonego D. K. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze ( art.624§1k.p.k. w zw. z art.634k.p.k. )

Wyk. J.K.