Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku zaocznego z 15 listopada 2019 r.

Pozwem z dnia 14 marca 2019 r. (data stempla pocztowego - k.19) powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej I. C. kwoty 1854,52 zł wraz z odsetkami umownymi za opóźnienie w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, jednak nie wyższych niż dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 1800 zł od dnia 30 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Pozwana I. C. nie złożyła odpowiedzi na pozew, nie wniosła o przeprowadzenie rozprawy w swojej nieobecności, ani nie składała w sprawie żadnych wyjaśnień.

S ąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 marca 2015 r. I. C. przekazała na rachunek bankowy (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. kwotę 0,01 zł. W tytule przelewu wskazała „przeczytałem i zgadzam się z warunkami umowy pożyczek okresowych (...).PL” (dowód: wydruk z rachunku bankowego - k. 12v).

W dniu 18 listopada 2015 r. I. C. zawarła z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w W. umowę pożyczki nr (...). Całkowita kwota pożyczki wynosiła 1800 zł (§ 8 umowy), okres trwania pożyczki ustalono na 30 dni, a termin spłaty pożyczki upływał 18 grudnia 2015 r. (dowód: umowa pożyczki nr (...) – k. 5-8).

W dniu 18 listopada 2015 r. przekazano na rachunek bankowy I. C. kwotę 1800 zł tytułem: (...). PL. pożyczka nr (...)” ( dowód: wydruk operacji - k. 13v).

Pismem z dnia 12 marca 2019 r. prezes zarządu (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. -I. Z. - złożył pisemne oświadczenie, że wierzytelność z tytułu pożyczki nr (...) udzielonej przez spółkę dnia 18 listopada 2015 r. I. C. nr PESEL: (...) została zbyta na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w W. (dowód: pisemne oświadczenie prezesa zarządu – k. 15).

Powyższe okoliczności zostały przyjęte za prawdziwe na podstawie art. 339 § 2 k.p.c.

S ąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W rozpatrywanej sprawie zaistniały przesłanki do wydania wyroku zaocznego, ponieważ pozwana została prawidłowo zawiadomiona o terminie rozprawy w sposób określony w art. 139 § 1 k.p.c., natomiast nie złożyła odpowiedzi na pozew ani nie wnosiła o rozpoznanie sprawy pod jej nieobecność.

Zgodnie z dyspozycją art. 339 § 1 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W razie zaistnienia przesłanek formalnych do wydania wyroku zaocznego, o których mowa wyżej Sąd zgodnie z art. 339 § 2 k.p.c. przyjmuje za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

W niniejszym postępowaniu powód dochodził wykonania zobowiązania wynikającego z zawartej przez jego poprzednika prawnego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. z pozwaną I. C. umowy pożyczki nr (...). Zgodnie z art. 509 § 1 k.c., wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew) chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl zaś § 2 powołanego uregulowania wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Stosownie do treści art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Zgodnie z art. 3 ust.1 ustawy z dnia 12.05.2011 r. o kredycie konsumenckim przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Zgodnie z ust. 2 pkt 1 tego przepisu za umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności umowę pożyczki. Natomiast przez kredyt konsumencki zawierany na odległość rozumie się umowę o kredyt konsumencki zawieraną z konsumentem bez jednoczesnej obecności obu stron, przy wykorzystaniu środków porozumiewania się na odległość (art. 5 pkt 13 ustawy).

Stosownie do art. 118 k.c., jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. Z kolei art. 117 § 1 k.c. stanowi, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Stosownie do treści § 2 tego przepisu po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Zgodnie z treścią § 21 omawianego przepisu po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

W aktualnym stanie prawnym Sąd rozpoznając sprawę przeciwko konsumentowi powinien z urzędu badać czy roszczenie nie uległo przedawnieniu, zaś w przypadku odpowiedzi twierdzącej - oddalić powództwo.

Pozwaną i (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w W. łączyła umowa pożyczki, a zatem w niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie trzyletni ogólny termin przedawnienia odnoszący się do roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Roszczenie będące przedmiotem niniejszej sprawy związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej przez cedenta. Powyższe oznacza, że art. 118 k.c. nie wymaga dla zastosowania trzyletniego terminu przedawnienia, aby stosunek prawny, z którego roszczenie wynika, był dwustronnie gospodarczy. Dlatego też, termin upływu przedawnienia roszczenia przedsiębiorcy przeciwko konsumentowi wynosi trzy lata.

Według art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie.

Z treści § 8 umowy pożyczki nr (...), zatytułowanego: (...) wynika, że spłata pożyczki miała nastąpić do dnia 18 grudnia 2015 r., a zatem od 19 grudnia 2015 r. pożyczka stała się wymagalna. Z powyższego wynika, że 3 letni okres przedawnienia roszczenia powoda należy liczyć od tej daty, a zatem roszczenie o zapłatę z tytułu pożyczki uległo przedawnieniu 19 grudnia 2018 r., podczas gdy pozew w niniejszej sprawie wniesiono 14 marca 2019 r., czyli już po upływie terminu przedawnienia roszczenia. Wytoczenie powództwa nie wywarło zatem skutku w postaci przerwy biegu terminu przedawnienia.

W rezultacie pozwana mogła uchylić się skutecznie od zaspokojenia roszczeń z umowy pożyczki, dochodzonych przez powoda w niniejszym postępowaniu, stosownie do art. 117 § 2 k.c.

Odsetki za opóźnienie przedawniają się w takim samym terminie, jak należność główna. Jeżeli zatem należność główna uległa przedawnieniu, to również w tym samym terminie przedawnieniu uległy odsetki (tak też Sąd Apelacyjny w Katowicach w orz. z dnia 17.02.2003 r., I ACa 846/02, LEX nr 83739).

Ponadto powodowi nie służy legitymacja w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu powód nie wykazał, że doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności dochodzonej pozwem. Na tą okoliczność powód przedstawił jedynie dokument prywatny zatytułowany „Oświadczenie o przeniesieniu wierzytelności.” W ocenie Sądu oświadczenie to ma charakter jednostronny. Z jego treści nie wynika podmiot, do którego jest skierowane, gdyż konstrukcja językowa jego treści wskazuje raczej na deklaratywny a nie stanowczy charakter tego oświadczenia. Wynika jedynie to, że osoba fizyczna, pełniącą funkcję prezesa zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, złożyła oświadczenie tej treści (art. 245 k.p.c.). Jeżeli chcieć widzieć w tym dokumencie dowód na okoliczność zawarcia umowy cesji, to winien zostać zgłoszony dowód z zeznań osoby, która podpisała to oświadczenie. Należy podkreślić, że każda umowa, w tym umowa przelewu, stanowi co najmniej dwustronną czynność prawną. Do zawarcia umowy dochodzi dopiero wówczas, gdy wszystkie strony umowy złożą zgodne oświadczenia woli, kreujące treść umowy. W aktach sprawy brak dowodu na okoliczność złożenia przez spółkę powodową w jakikolwiek sposób oświadczenia woli w przedmiocie zawarcia umowy przelewu dochodzonej wierzytelności. Materiał dowodowy zaoferowany przez powoda nie pozwala nawet na uznanie, że oświadczenie woli nabywcy wierzytelności zostało złożone per facta concludentia. Okoliczność, że powód posługuje się tym oświadczeniem, jest wystarczająca jedynie do ustalenia, że dotarło ono do powoda w taki sposób, że mógł zapoznać się z jego treścią. Brak natomiast dowodu na powzięcie przez powoda jakichkolwiek działań, mogących stanowić przejaw woli zawarcia umowy przelewu w rozumieniu art. 60 k.c., jakie można byłoby uznać za czynności konkludentne. Zachowaniem takim nie jest wytoczenie powództwa, gdyż nie jest ono skierowane do (...) sp. z o.o.

Z uwagi na powyższe powództwo podlegało oddaleniu w całości.

S. P. ł S.

ZARZĄDZENIE

1.  odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda,

2.  wezwać pełnomocnika powoda do uiszczenia opłaty kancelaryjnej za wydanie odpisu wyroku w wysokości 20 zł w terminie 7 dni pod rygorem odmowy wydania odpisu.