Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 36 / 20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1.

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 5 listopada 2019 r. w sprawie II K 444 / 19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  zarzuty obrazy przepisów prawa procesowego – art. 5 § 2 kpk, 7 kpk oraz 424 § 1 kpk

2.  zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 12 kk oraz art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii;

3.  zarzuty obrazy przepisów prawa materialnego w innym zakresie, aniżeli odnoszący się do kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 91 § 1 kk i art. 63 § 1 kk;

4.  zarzuty rażącej surowości wymierzonej oskarżonemu kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadne

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadne

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadne

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. zarzutów z punktu 1. - zdaniem skarżącego, ustalenia faktyczne odnoszące się do czynów opisanych w punktach III, IV oraz V części wstępnej zaskarżonego wyroku, były następstwem wadliwej, nie odpowiadającej kryteriom, o jakich mowa w art. 7 kpk, oceny dowodów, połączonej z nierespektowaniem reguły ujętej w art. 410 kpk, zaś samo uzasadnienie tego wyroku nie spełnia wymogów, o jakich mowa w art. 424 § 1 pkt 1 kpk. Stanowiska powyższego sąd odwoławczy nie podzielił. Wbrew twierdzeniom skarżącego, przeprowadzone przed sądem I instancji dowody wskazują na jego winę również w kontekście tych czynów. I tak
odnośnie czynu opisanego w punkcie III części wstępnej zaskarżonego wyroku, skarżący pomija, iż jakkolwiek E. B. mylił miejsce zamieszkania oskarżonego ( świadek zamiast P. wskazywał na sąsiedni D. ) oraz kolor karoserii samochodu, jakim poruszał się oskarżony, to jednak taki stan uznać należało wyłącznie za wynik braków pamięciowych tego świadka. Nie był to dostateczny powód do zdyskredytowania ustaleń, iż osobą udzielającą mu substancji opisanych w akcie oskarżenia był właśnie D. S. (1), a nie ktokolwiek inny. W takim przekonaniu utwierdzają również relacje świadków A. T. ( k. 261 odwrót ) oraz E. D. ( k. 259 odwrót ), którym E. B. mówił o nabywaniu tychże substancji właśnie od oskarżonego. Odnośnie zaś czynów opisanych w punktach IV i V części wstępnej zaskarżonego wyroku, poza zeznaniami złożonymi na etapie śledztwa przez D. S. (2) ( k. 301 ) oraz M. B. ( k. 324 ), z których wprost wynikało, iż osobą udzielającą im substancji opisanych w akcie oskarżenia był D. S. (1), to przypomnieć należy, iż do popełnienia obydwu tych czynów oskarżony sam przyznawał się jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego ( k. 440 ). Sąd odwoławczy miał na względzie, iż świadkowie, do zeznań których skarżący nawiązuje w swojej apelacji, na rozprawie zeznawali odmiennie, aniżeli w postępowaniu przygotowawczym, kiedy to swoimi relacjami obciążali oskarżonego. Przypomnieć jednak należy, iż sam tylko fakt odwołania uprzednio złożonych czy to zeznań, czy wyjaśnień nie skutkuje ich automatycznym wyeliminowaniem z materiału dowodowego. Wyjaśnienia ( zeznania ), które zostały następnie czy to odwołane, czy zmienione, nadal stanowią dowód w sprawie i tak, jak każdy inny dowód, podlegają swobodnej ocenie sądu. O ich wartości dowodowej nie decyduje ani stadium postępowania, ani czas, w którym zostały złożone, lecz ich treść, oceniana wedle reguł zawartych w art. 7 kpk i w konfrontacji z innymi dowodami. Tymczasem tylko zeznania i wyjaśnienia w/w osób, jakie złożone przez nich zostały w postępowaniu przygotowawczym, mogły z punktu widzenia tych kryteriów być uznane za miarodajne dla odtworzenia stanu faktycznego. Nie przekonują bowiem powody, jakimi tłumaczyli przyczyny tak diametralnej zmiany swoich relacji w zakresie, w jakim dotyczyły D. S. (1). Niemal zgodnie tak daleko idącą woltę przedstawiali jako rezultat wywieranej na nich presji ze strony przesłuchujących funkcjonariuszy policji, ukierunkowanej na złożenie wyjaśnień zgodnych z ich sugestiami i oczekiwaniami. Nie ma dostatecznych podstaw, aby sugestie o takich niedozwolonych metodach pracy śledczych podzielić, bo są one gołosłowne. Za każdym razem odebranie zeznań i wyjaśnień ujmowano w formie protokołów, które miały czytelną postać i klarowną treść, a przesłuchiwani byli z nimi zapoznawani. Kreowanie się w stopniu niemal masowym na bezwolne ofiary niedozwolonych metod pracy funkcjonariuszy policji nie przekonuje, tym bardziej, że o tych rzekomych naruszeniach reguł przesłuchania „ przypomniało się ” przesłuchiwanym po tak długim okresie czasu od czynności procesowych z ich udziałem. Żaden z nich nie miał na tyle wyrazistego interesu czy to procesowego, czy faktycznego, aby tak zgodnie obciążać właśnie D. S. (1) wbrew obiektywnej rzeczywistości. W konsekwencji – zaprezentowaną przez nich próbę zdyskredytowania własnych, wcześniejszych relacji, uznać należało za nie przekonującą. Łączyć ją raczej należy ze specyficznie pojmowaną lojalnością wobec oskarżonego, którego wina nie została jeszcze przesądzona i który ma jeszcze szansę na uniknięcie odpowiedzialności karnej. W postępowaniu przygotowawczym wszyscy jednak zgodnie wskazywali na niego jako na osobę, która zajmowała się odpłatnym udzielaniem opisanych w wyroku substancji innym osobom. Chodzi zatem o spójne, niezależne od siebie, relacje wielu osób, które w różnych konfiguracjach osobowych tego rodzaju środki od niego nabywały. Tego rodzaju „ wielokrotne ” obciążenie D. S. (1) nabiera zdecydowanie wyższej wartości dowodowej, aniżeli ma to miejsce w przypadkach pomówienia pojedynczej osoby. Ich ówczesne relacje uznać należy wyłącznie jako pochodną przyjęcia postawy procesowej wyrażającej się wolą przedstawienia organom procesowym wszystkich okoliczności związanych z ujawnianymi przestępstwami.

Ad. zarzutów z punktów 1 oraz 2 w zakresie, w jakim odnoszą się do czynu opisanego w punkcie III części wstępnej zaskarżonego wyroku, a przypisanego w punkcie 1c) jego sentencji – rację ma skarżący o tyle, o ile podnosi brak precyzyjnych ustaleń ( tak w wyroku, jak i w jego uzasadnieniu ) odnośnie wagi substancji psychotropowych udzielanych E. B. przez oskarżonego, gdyż jej ilość określono mało precyzyjny sposób – zwrotem „ 20 woreczków foliowych mefedronu ”. Podobnym mankamentem był brak wskazania wysokości korzyści majątkowej, jaką wskutek tych transakcji oskarżony miał uzyskać. Tego rodzaju braki były zapewne następstwem odebrania od E. B. nie dość precyzyjnych zeznań w postępowaniu przygotowawczym, które o tego rodzaju szczegółach nie traktowały. Nie były to jednak uchybienia, które można byłoby uznać za mogące mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku, albowiem nie zmieniają wymowy tego, iż opisywane w tym zarzucie transakcje pomiędzy E. B., a oskarżonym, rzeczywiście miały miejsce oraz, że dopuszczając się ich D. S. (1) realizował znamiona występku z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Posiłkując się choćby tylko wyjaśnieniami samego D. S. (1), wyprowadzić można wniosek, iż sprzedawana przez niego w jednym woreczku ilość mefedronu oscylowała w granicach 1 grama ( por. wyjaśnienia oskarżonego – k. 563 odwrót ). Zatem każdorazowo wchodziła w grę ilość pozwalająca chociażby tylko na jednorazowe użycie tej substancji, w dawce zdolnej wywołać u człowieka inny, aniżeli medyczny skutek ( tzw. minimalna dawka jednorazowa ). Z zeznań wszystkich opisanych w wyroku osób, którym oskarżony je sprzedawał wynika, iż nabywały je od niego w ilości umożliwiającej odurzenie i takim właśnie celu D. S. (1) je im sprzedawał. Nie ma powodów, aby zakładać, że w przypadku E. B. było inaczej. Ani D. S. (1), ani osoby, którym substancji udzielał, nie podnosili, żeby w grę wchodziły ilości niższe, aniżeli tzw. minimalna dawka jednorazowa. Co do zaś działania oskarżonego w celu uzyskania korzyści majątkowej, to wprawdzie sąd I instancji nie dysponował na tyle precyzyjnymi zeznaniami E. B., by wysokości tych korzyści precyzyjnie określać, tym niemniej nie wynika z nich, by chodziło o nieodpłatne jej udzielanie, lecz każdorazowo była to sprzedaż. Brak dokładnego określenia korzyści majątkowej, za którą sprawca udziela substancje innej osobie, nie skutkuje dekompletacją znamion występku z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Ustawodawca nie wprowadził żadnego dolnego korzyści, od przekroczenia którego odpowiedzialność za ten czyn byłaby uzależniona. Wystarczającym jest ustalenie, że za udzielenie takiej substancji innej osobie oskarżony taką korzyść osiągnął. To zaś ustalenie znajduje oparcie w zeznaniach E. B..

Ad. zarzutów opisanych z punkcie 3. oraz 2. w części odnoszącej się do obrazy art. 12 kk.

Mając na uwadze treść art. 12 kk ( obecnie art. 12 § 1 kk ) przypomnieć należy, iż jednym z warunków, aby dwa lub więcej zachowań, podjętych w krótkich odstępach czasu, uznać za jeden czyn zabroniony, konieczne jest nadto ustalenie, iż sprawca działał w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Dla zastosowania tej instytucji niezbędnym jest objęcie zamiarem sprawcy wszystkich zachowań składających się na ten czyn już w momencie przystępowania przezeń do popełniania pierwszego z nich. Nie spełnia kryteriów czynu ciągłego wypadek, gdy poszczególne zachowania sprawcy nie zostały objęte jednym, z góry powziętym zamiarem, lecz zostały dokonane z identycznym zamiarem, takim samym w odniesieniu do każdego zachowania, lecz nieistniejącym z góry, a pojawiającym się sukcesywnie przy podejmowaniu każdego kolejnego zachowania. Tymczasem ani z wyjaśnień oskarżonego, ani z zeznań osób, którym substancję sprzedawał, ani też z innych dowodów nie wynika, by już dopuszczając się pierwszej tego typu transakcji, o jakich mowa w akcie oskarżenia, D. S. (1) obejmował swoim zamiarem wszystkie pozostałe. Zgodzić się natomiast należało, iż ich popełnienie w krótkich odstępach czasu i z wykorzystaniem takiej samej sposobności, uzasadniało na etapie wymiaru kary zastosowanie instytucji ciągu przestępstw, o jakim mowa w art. 91 § 1 kk.

Wobec braku dokładnych danych odnoszących się do końcowego okresu pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie, korekta zaliczenia tego okresu na poczet kary w wyroku odwoławczym nie była możliwa. Jednakże po zwrocie akt sąd I instancji winien poczynić dokładne ustalenia w tej materii i zastosować instytucję z art. 420 § 1 kpk.

Ad. zarzutu z punktu 4. - wobec korekt zaskarżonego wyroku, skutkujących wymierzeniem przez sąd odwoławczy „ własnej ” kary za przypisany oskarżonemu ciąg przestępstw oraz „ nowej ” kary łącznej, odnoszenie się do niego w zasadzie stało się bezprzedmiotowe w rozumieniu art. 436 kpk. Sąd II instancji winien w tej sytuacji w istocie dokonać własnego uzasadnienia rozmiaru tychże kar, z tym jednak zastrzeżeniem, iż wyrok zaskarżony został wyłącznie na korzyść oskarżonego, w związku z czym przy uwzględnianiu okoliczności rzutujących na ich wymiar na niekorzyść oskarżonego sąd odwoławczy bazował na ustaleniach sądu I instancji i tych okolicznościach, które przy wyrokowaniu o karze brał pod uwagę sąd I instancji. Przy wymiarze kary za ciąg przestępstw kwalifikowanych z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii sąd odwoławczy, poza okolicznościami, które na korzyść oskarżonego eksponuje w apelacji jego obrońca, brał pod uwagę również wielość tych przestępstw, wielość zachowań składających się na poszczególne czyny ciągłe, ustaloną ilość substancji będącej ich przedmiotem oraz uprzednią, wielokrotną karalność oskarżonego, w tym za przestępstwo podobne. Jeśli chodzi o karę łączną, będącą podsumowaniem całej przestępczej działalności oskarżonego – nie można było jej orzekać przy zastosowaniu reguły absorpcji lub zasady do niej zbliżonej, albowiem byłaby to niezrozumiała premia dla oskarżonego, osoby wielokrotnie już karanej, z tego tylko powodu, że po raz kolejny popełniła większą, aniżeli jedno, ilość przestępstw. Stosowanie kary łącznej nie może automatycznie i każdorazowo prowadzić do praktycznej bezkarności sprawcy za jedno z dwóch lub więcej popełnionych przez niego przestępstw, o ile nie zachodzą ku temu szczególne, wyjątkowe okoliczności. Wchodzić to może w grę np., gdy pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami zachodzi wyjątkowo ścisły związek podmiotowo – przedmiotowy, gdy granica pomiędzy realnym, a pomijalnym zbiegiem przestępstw nie jest zarysowana zbyt wyraźnie, gdy z dwóch pozostających w zbiegu przestępstw jedno dominuje w ocenie całości zdarzenia, albo orzeczone za niektóre czyny kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną. Jeśli jednak takie okoliczności nie zachodzą, to sprawca nie powinien być premiowany z tego tylko powodu, że działał w sposób przestępczy więcej, aniżeli jeden raz i to nawet, jeżeli popełnione przez oskarżonego przestępstwa godziły w te same dobra prawne i oddzielały je niewielkie odcinki czasu. Mając to wszystko na uwadze, ani reguła absorpcji, czy bardziej korzystna dla oskarżonego zasada mieszana, w grę wchodzić nie mogły.

Wniosek

Wnioski o zmianę zaskarżonego wyroku.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Konieczność częściowej zmiany wyroku determinowana uwzględnieniem zarzutu, iż część z przypisanych oskarżonemu przestępstw popełniona została w warunkach art. 91 § 1 kk. Wobec nieuwzględnienia pozostałych zarzutów, brak było powodów do dalszych jego korekt.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Wymierzenie kar przy uwzględnieniu, iż część czynów popełniona została w warunkach ciągu przestępstw.

Zwięźle o powodach zmiany

omówiono powyżej

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

pkt III

wobec nieuwzględnienia apelacji oskarżonego, mając na uwadze treść art. 636 § 1 kpk, został on obciążony kosztami sądowymi w całości

7.  PODPIS