Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Sójka

Protokolant: sekr.sądowy Katarzyna Komosa

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2014 r.

sprawy S. S.

obwinionego o wykroczenie z art.92 § 1 Ustawy z dnia 20 maja 1971 Kodeks wykroczeń w zw. z art.39 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Sandomierzu

z dnia 12 grudnia 2013r. sygn. akt II W 650/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego S. S. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 80 (osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania odwoławczego.

IXKa 116 / 14

UZASADNIENIE

S. S. obwiniony został o to, że:

W dniu 7 czerwca 2013 r. o godz. 19. 15 będąc kierowcą pojazdu marki K. o Nr rej. (...) wjechał na ul. (...) w S., czym nie zastosował się do znaku drogowego C- 16 „droga dla pieszych” obowiązującego na w/w ulicy

tj. o wykroczenie z art. 92 § 1 Ustawy z dnia 20 maja 1971 r Kodeks Wykroczeń (Dz. U. nr 12 poz. 114 z późn. zm.) w zw. z § 39 ust. 1 Rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170 poz. 1393).

Sąd Rejonowy w Sandomierzu wyrokiem z dnia 12 listopada 2013 r. w sprawie sygn. akt IIW 650/ 13 orzekł:

I.  obwinionego S. S. uznał za winnego dokonania zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 92 § 1 kw i za czyn ten na podstawie art. 92 § 1 kw w zw. z art. 24 § 1 i § 3 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 100 (sto) złotych;

II.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 (trzydzieści) złotych tytułem opłaty.

Apelację od wyroku tego w całości na swoja korzyść wniósł sam obwiniony S. S.. Nie precyzując wprost żadnego zarzutu odwoławczego podniósł, że Sąd orzekający bezzasadnie odmówił wiary jego wyjaśnieniom nie uwzględniając okoliczności usprawiedliwiających (jego zdaniem) wjazd samochodem na ul. (...) w S..

W konkluzji wniósł o wydanie sprawiedliwego wyroku, precyzując na rozprawie odwoławczej, iż wnosił o zmianę wyroku poprzez uniewinnienie.

Sąd Okręgowy rozważył co następuje

Apelacja obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie. Swoje wywody zawarte w treści apelacji obwiniony opiera głównie na dowodzie z wyjaśnień, które złożył przed sądem rejonowym (k. 33v).

Sąd orzekający dowód z tych wyjaśnień ocenił prawidłowo uznając, że w zakresie w którym obwiniony próbuje usprawiedliwiać swoje zachowanie z dnia 7 czerwca 2013 r. nie jest to dowód wiarygodny. Sąd odwoławczy w pełni taką ocenę podziela. Nie może być żadnym usprawiedliwieniem twierdzenie obwinionego, że zmuszony był wjechać na ul. (...) mimo obowiązującego tam zakazu, ponieważ mieści się na tej ulicy apteka, w której w tym dniu mógł nabyć leki dla chorej żony. Pomijając już fakt, że wyjaśnienia obwinionego, co do przyczyn wjazdu na ul. (...) diametralnie różnią się od tej wersji, którą przedstawił on funkcjonariuszom Straży Miejskiej podczas zatrzymania go do kontroli drogowej, podnieść należy, że na rozprawie apelacyjnej obwiniony przyznał, że mimo urazu kończyn dolnych, może poruszać się nawet bez kul na krótkim odcinku drogi. Nic więc nie stało na przeszkodzie, aby obwiniony do apteki po leki udał się pieszo, pozostawiając samochód w miejscu do tego przeznaczonym.

Nie można podzielić argumentacji obwinionego, że skoro inne samochody wjeżdżały przed nim na ul. (...) to i on miał takie prawo. Również nie jest zasadne jego twierdzenie, że skoro w dni wolne od pracy czynna jest jedynie apteka na ul. (...), to fakt ten uzasadnia łamanie wjazdu przez tych kierowców, którzy zamierzają nabyć leki w tejże aptece.

Żadnego znaczenia nie mogą mieć i nie mają dla odpowiedzialności obwinionego w tej sprawie, wzajemne animozje jego z funkcjonariuszami Straży Miejskiej. Obwiniony przyznaje, że wjechał na ul. (...) podnosząc, że strażnicy miejscy akurat tylko jego zatrzymali do kontroli. W zarzucie wniosku o ukaranie, jak również w opisie czynu przypisanego obwinionemu brak jest stwierdzenia, że posługiwał się on rzekomo fałszywą karta parkingową. Wywodu apelacji w tym zakresie są więc bezprzedmiotowe dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych podstaw do zakwestionowania zaskarżonego wyroku jeśli chodzi o ustalenia faktyczne stanowiące jego podstawę jak i winę obwinionego.

Orzeczona wobec S. S. kara grzywny nie razi swoją surowością, jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości jego czynu, stopnia winy, uwzględnia należycie przesłanki jej wymiaru określone w art. 24 § 3 kw.

Reasumując powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 §2 kpw, a odnośnie kosztów postępowania na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw orzekł jak w sentencji.

(SSO Krzysztof Sójka)