Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Babilon-Domagała

Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Ziółkowska

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2014 r.

sprawy Ł. W.

obwinionego o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 46 ust. 2 Ustawy
z dn. 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym i in.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 29 października 2013r. sygn. akt XI W 1990/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kielcach.

Sygn. akt IX Ka 147/14

UZASADNIENIE

Ł. W. obwiniony został o to, że:

I.  w dniu 17 stycznia 2013 roku w godzinach rannych w miejscowości M. gmin P. kierował pojazdem marki M. o nr. rej. (...) naruszył obowiązek zatrzymania pojazdu na jezdni jak najbliżej krawędzi i równolegle do niej

to jest o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 20.06.1997 roku o Prawie o ruchu drogowym;

II.  w miejscu i w czasie jak w pkt I kierując w/w pojazdem używał sygnałów dźwiękowych na obszarze zabudowanym

to jest o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 29 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo o ruchu drogowym;

III.  w miejscu i w czasie w pkt I kierując w/w pojazdem nie korzystał
z pasów bezpieczeństwa

to jest o wykroczenie z art. 97 kw w zw. z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo o ruchu drogowym.

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 29 października 2013r.
w sprawie sygn. akt XI W 1990/13 orzekł, co następuje:

I.  obwinionego Ł. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, stanowiących wykroczenie z art. 97 kw
w zw. z art. 46 ust. 2 ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo o ruchu drogowym co do czynu z punktu I wniosku o ukaranie, art. 97 kw
w zw. z art. 29 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo
o ruchu drogowym co do czynu z punktu II wniosku o ukaranie i art. 97 kw w zw. z art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 roku Prawo
o ruchu drogowym co do czynu z punktu III wniosku o ukaranie i za to na podstawie art. 97 kw w zw. art. 9 § 2 kw i w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu łącznie karę grzywny w wysokości 300 złotych;

II.  na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 119 kpw zasądził od obwinionego Ł. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz kwotę 30 złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego orzeczenia wywiódł obrońca obwinionego, który

zaskarżył wyrok w całości na korzyść swego mocodawcy i wyrokowi temu zarzucił obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia,

a to :

- art. 5 § 2 kpk, art.7 kpk w zw. z art. 8 kpw, poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości co do winy Ł. W. na jego niekorzyść, które to wątpliwości wynikały z tendencyjnej relacji świadka K. P., nie potwierdzonej innymi obiektywnymi dowodami oraz poprzez dokonanie nieprawidłowej, dowolnej oceny zeznań tego świadka, które uznane zostały za wiarygodne, podczas gdy świadek ten ujawnił swą niechęć do obwinionego, śledził go chcąc utrudnić podsądnemu pracę, zaś w czasie przesłuchania przed sądem wykazywał zupełny brak równowagi emocjonalnej;

- art. 170 § 1 ust. 2 i 3 kpk w zw. z art. 41 § 1 kpw, poprzez bezpodstawne oddalenie wniosku dowodowego o przesłuchanie w charakterze świadka K. Z..

W oparciu o tak sformułowany zarzut, wniósł skarżący o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wywiedziona przez obrońcę obwinionego okazała się o tyle skuteczna, o ile doprowadziła do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Kielcach.

Już na wstępie wskazać należy, iż postępowanie dowodowe przed Sądem I instancji przeprowadzone zostało pobieżnie, bez należytej wnikliwości, co

z uwagi na fakt, iż jedynym dowodem wskazującym na zawinienie Ł. W. były zeznania K. P., jawi się jako postąpienie dalece nieprawidłowe.

Ma rację skarżący gdy zarzuca, iż ocena relacji wymienionego świadka nastąpiła z naruszeniem normy art. 7 kpk, która znajduje zastosowanie także

w postępowaniu w sprawach o wykroczenia.

K. P., jak wynika z akt sprawy, pozostaje niechętny działalności właściciela piekarni (...), a w konsekwencji także czynnościom realizowanym przez obwinionego jako pracownika wymienionego podmiotu, które polegają na obwoźnej sprzedaży produktów piekarniczych

i cukierniczych, co świadek pośrednio przyznał na rozprawie (k. 26) wskazując na ,w jego ocenie, nielegalne przedsięwzięcia handlowe pracowników piekarni (...), stanowiące przy tym działalność konkurencyjną dla świadka i jego żony, którzy prowadzą sklep spożywczy w M. (a więc w miejscowości, gdzie dojść miało do zarzuconych obwinionemu wykroczeń drogowych).

Okoliczność powyższa , jak wynika z pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, nie została wzięta pod uwagę przy ocenie zeznań K. P., mimo, że należało rozważyć, wobec braku innych dowodów obciążających, czy świadek oskarżenia relacjonuje rzeczywiście w sposób obiektywny, wolny od ewentualnych przeinaczeń.

Istotnym pozostaje również, że orzekający sąd przesłuchał K.

P. wyjątkowo pobieżnie. Świadek wprost podnosił, że w krytycznym czasie jechał za obwinionym i widział, jak ten zatrzymuje się na jezdni, używa sygnałów dźwiękowych, po czym wysiada, by sprzedawać wprost z samochodu pieczywo wychodzącym na drogę mieszkańcom M..

Zaniechał jednak sąd szczegółowego rozpytania świadka co do tego, na jak długim odcinku drogi zachowania takie miały miejsce i w pobliżu jakich posesji - świadek jest mieszkańcem niewielkiej przecież M., stąd winien wiedzieć przy czyich nieruchomościach obwiniony zatrzymywał pojazd i którzy

z sąsiadów w badanym czasie byli świadkami opisanych zachowań, co zezwoliłoby zarówno na weryfikację twierdzeń K.P., jak i wyjaśnień obwinionego. Co więcej, nie indagował sąd świadka na okoliczność odległości od prawej krawędzi jezdni w jakiej podsądny zatrzymywał samochód i sposobu usytuowania pojazdu dostawczego, poprzestając na stwierdzeniu wymienionego, iż ten nie wie jaka to była odległość, ale „ może powiedzieć, że było to może pół metra” (k. 26 ), co jest o tyle istotne, o ile przypisano podsądnemu „naruszenie obowiązku zatrzymania pojazdu na jezdni jak najbliżej jej krawędzi

i równolegle do niej”.

Podobnie rzecz się ma z niekorzystaniem przez obwinionego z pasów bezpieczeństwa, co świadek także miał widzieć. Nie wyjaśnił Sąd Rejonowy, jaka była (i czy w ogóle była) po stronie K. P. możliwość czynienia tego rodzaju spostrzeżeń, skoro, przemieszczał się samochodem za pojazdem obwinionego, który jest autem dostawczym.

Nie wyjaśniono również w postępowaniu, z jakich przyczyn świadek obserwując liczne naruszenia przepisów o ruchu drogowym, nie zawiadomił

o tym fakcie bezzwłocznie funkcjonariuszy Policji, lecz zwlekał z tym od wczesnych godzin rannych do godziny 14.00.

Uznać także należy, iż zbyt pochopnie oddalił Sąd Rejonowy wniosek dowodowy zgłoszony przez obrońcę obwinionego na rozprawie, nie zobowiązując wnioskodawcy do właściwego sprecyzowania tezy dowodowej

(k. 28),bowiem jak się wydaje, dysponując jedynie zeznaniami K.P., istotnym pozostawało ustalenie ewentualnego nastawienia i intencji świadka, co mogło mieć znaczenie dla oceny wiarygodności tego dowodu.

Mając na uwadze wyżej podniesione okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw uchylił zaskarżony wyrok

i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu

w Kielcach.

Procedując po raz wtóry, orzekający sąd przeprowadzi postępowanie dowodowe w całości, uwzględniając treść wyżej przedstawionych rozważań,

w tym przede wszystkim szczegółowo przesłucha świadka K. P., dopuści dowód z zeznań K. Z. oraz, przeprowadzi inne dowody, których istnienie być może ujawni się w toku kolejnego procesu.

SSO Aleksandra Babilon - Domagała

AM