Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Kędzierzynie-Koźlu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący : Sędzia SR Radosław Jamroży

Protokolant: sekr. sądowy Wioletta Bartołd

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2015 r. na rozprawie sprawy

z powództwa A. K.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę i ustalenie

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda A. K. kwotę 1 000 zł (złotych słownie: jeden tysiąc 00/100 ) z odsetkami ustawowymi od dnia 15.11.2013 r. do dnia zapłaty;

II.  powództwo oddala w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 633,21 zł tytułem kosztów procesu;

IV.  nakazuje ściągnąć od strony pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kędzierzynie-Koźlu kwotę 51,32 zł tytułem kosztów sądowych;

V.  nakazuje ściągnąć z roszczenia zasądzonego w punkcie I na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Kędzierzynie-Koźlu kwotę 256,71 zł tytułem kosztów sądowych ;

VI.  nakazuje zwrot na rzecz powoda kwoty 29,90 zł z zaliczki zapisanej pod pozycją (...).

I C 91/14

UZASADNIENIE

Powód A. K. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 6 000 zł tytułem zadośćuczynienia za ból, krzywdę i cierpienie będące następstwem zdarzenia z dnia 8.09.2013 r. z ustawowymi odsetkami od dnia 15.11.2013 r. do dnia zapłaty oraz o ustalenie odpowiedzialności na przyszłość za skutki wypadku z dnia 8.09.2013r.

Powód podał, że 8.09.2013r. miał miejsce wypadek wskutek którego doznał obrażeń ciała. Po wypadku został przewieziony do szpitalnego oddziału ratunkowego, gdzie zastosowano leczenie w postaci porady lekarskiej, badania kręgosłupa i miednicy. Powoda wypisano z zalecaniem spoczynkowego trybu życia, utrzymywania kołnierza ortopedycznego, leków przeciwbólowych , dalszego leczenia w poradni ortopedycznej oraz rehabilitacji. Wedle twierdzeń pozwu ból głowy i karku uniemożliwiają A. K. swobodny ruch głową, napięcie mięśni karku powoduje dodatkowy ból, powód zażywa silne leki przeciwbólowe , uległa pogorszeniu jego kondycja psychofizyczna. Pozwana przyznała kwotę 1 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa podając, iż uznała swoją odpowiedzialność co do zasady albowiem sprawca wypadku posiadał w (...) S.A. ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej. Strona twierdziła, że przyznana kwota 1000 zł zadośćuczynienia jest odpowiednia, nie przecząc przy tym istnieniu krzywdy. Powód doznał jedynie urazu kręgosłupa szyjnego, przebywał na oddziale ratunkowym zaledwie 3 godziny. Pozwany zarzucił też brak dowodów na prawdziwość twierdzeń powoda o wpływie zdarzenia na jego kondycję psychofizyczną.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny

W dniu 8.09.2013r. w R. doszło do kolizji drogowej w której prowadzący samochód marki M. najechał na tył samochodu marki P., prowadzonego przez powoda . Pojazd powoda został zepchnięty z drogi a następnie wjechał w płot.

Dowód:

-notatka urzędowa z kolizji drogowej k 26 akt szkody

-zgłoszenie szkody k 19-18 akt szkody

-oświadczenie dotyczące okoliczności zdarzenia drogowego k 11-10 akt szkody

Po zdarzeniu A. K. samodzielnie opuścił pojazd. Około godziny 18.00 został przywieziony na szpitalnego oddziału ratunkowego (...) Publicznego Zespołu (...) w K. , gdzie przebywał do godziny 21.10.

Po przewiezieniu do szpitala powód został zbadany, zrobiono zdjęcie RTG na którym stwierdzono odprostowanie lordozy szyjnej , wykonano zdjęcie RTG miednicy , zalecono noszenie kołnierza miękkiego S. przez okres 5-6 tygodni oraz przepisano leki przeciwbólowe.

Dowód:

- karta informacyjna leczenia szpitalnego k 7

- opinia biegłych z dnia 7.11.2014r. k 52-55

Powód był kierowany do poradni ortopedycznej, gdzie podjął leczenie w okresie od 16.09.2013 r. do 8.11.2013 r. W okresie tym odbył 3 wizyty lekarskie. Następnie w dniu 13.11.2013r. uzyskał skierowanie do poradni neurologicznej gdzie odbył 2 lub 3 wizyty. A. K. był kierowany na zabiegi rehabilitacyjne , w sumie pobrał 3 serie zabiegów. Pobierał leki przeciwbólowe.

Dowód:

-skierowanie k 9

- skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne k 8, 10,11,12

-historia choroby poradni ortopedycznej k 13-14

-opinia biegłych z dnia 7.11.2014r. k 52-55

A. K. jest strażnikiem miejskim, po wypadku przebywał na zwolnieniu lekarskim do stycznia 2014r., kiedy to powrócił do pracy na dotychczasowym stanowisku. Leczenie spowodowało powrót do pełnej sprawności.

Dowód:

- przesłuchanie powoda e -protokół z dnia 30.12.2015r. 00:08:19, 00:08:53

- opinia biegłych z dnia 7.11.2014r. k 52-55

Pismem z dnia 11.09.2013r. strona pozwana poinformowała I. V. o otrzymaniu zgłoszenia szkody z udziałem pojazdu m. (...) nr rej (...).

Dowód:

-pismo strony pozwanej k 23 akt szkody

Pismem z dnia 23.09.2013r., wysłanym w tym samym dniu, pełnomocnik powoda dokonał zgłoszenia szkody domagając się kwoty 30 000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Dowód:

- zgłoszenie szkody k 16,

- potwierdzenie nadania k 15.

Dnia 25.09.2013 r. A. V. na druku strony pozwanej sporządziła oświadczenie dotyczące zdarzenia z dnia 8.09.2013r.

Dowód:

- oświadczenie dotyczące okoliczności zdarzenia drogowego k 11-10 akt szkody

Pismami z dnia 14.10.2013 r. strona pozwana poinformowała pełnomocnika powoda i powoda o przyznaniu zadośćuczynienia w kwocie 1 000 zł.

Dowód:

- pisma strony pozwanej k 39,38 akt szkody

Pismem z dnia 17.10.2013r. wysłanym dnia 17.10.2013r. pełnomocnik powoda po przyznaniu kwoty 1000 zł zadośćuczynienia wezwał o dopłatę 29 000 zł zadośćuczynienia.

Dowód:

- wezwanie do zapłaty k 20-21

- potwierdzenie nadania k 19

Mailem z dnia 14.02.2014r. skierowanym do pełnomocnika powoda, strona pozwana zaproponowała ugodowe zakończenie sprawy przez zapłatę kwoty 1 700 zł.

Dowód:

- mail z dnia 14.02.2014 r. k 35 akt szkody

Sąd zważył co następuję

Powództwo jedynie w nieznacznym zakresie dotyczącym żądania zapłaty zasługuje na uwzględnienie, zaś w pozostałym , w tym dotyczących ustalenia, podlega oddaleniu.

Istota sporu pomiędzy stronami sprowadzała się do zakresu odpowiedzialności pozwanego ubezpieczyciela za skutki czyny niedozwolonego z dnia 8.09.2013 r. i co za tym idzie- rozmiaru krzywdy jako determinanta wysokości zadośćuczynienia, oraz możliwości powstania w przyszłości skutków zdarzenia jako przesłanki żądania ustalenia z pkt 2 petitum pozwu. Strona pozwana nie kwestionowała zasady odpowiedzialności , co potwierdza choćby fakt wypłaty części zadośćuczynienia w kwocie 1 000 zł. Przy tak ustalonym spornym zakresie, przedmiotem rozstrzygnięcia pozostała kwestia rozmiaru krzywdy i jej wpływu na ustalenie odpowiedniego zadośćuczynienia ( art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 kc), a nadto skutków zdarzenia na przyszłość (art. 189 kpc).

Dokonując ustaleń faktycznych zakresie spornych okoliczności faktycznych w sprawie sąd oparł się przede wszystkim o dowody z dokumentów w postaci karty informacyjnej leczenia szpitalnego, historii choroby poradni ortopedycznej, opinii biegłych z dnia 7.11.2014r. i opinii dodatkowej z dnia 20.08.2015 r. oraz częściowo o dowód z przesłuchania powoda. Zważywszy na sporne okoliczności dotyczące zakresu krzywdy , wymienione dowody były źródłem ustaleń dotyczących stopnia uszkodzenia ciała wskutek wypadku oraz możliwości powstania dalszych skutków w przyszłości.

Mając na uwadze oświadczenia stron oraz wyniki postępowania dowodowego sąd uznał, iż zachodzi deliktowa podstawa odpowiedzialności strony pozwanej z art. 415 kc (ponieważ oba pojazdy znajdowały się w ruchu z mocy art. 436 § 2 kc ma zastosowanie odpowiedzialność na zasadach ogólnych – vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2.01.1976 r. III CZP 79/75)- która, jak wyżej wskazano, była bezsporna. Legitymacja bierna strony pozwanej wynika natomiast z art. 822 § 4 kc.

Skoro zatem doszło do czynu niedozwolonego, dla oceny roszczenia zgłoszonego w pozwie w zakresie żądania zadośćuczynienia należało ustalić zakres szkody niemajątkowej - krzywdy ( związanej z uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia) – zgodnie z art. 445 § 1 w zw. z art. 444 § 1 kc.

W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy tj. dokumentację lekarską ( historię choroby z poradni ortopedycznej), opinię biegłych oraz zeznania powoda, sad uznał, iż wskutek wypadku powód doznał uszkodzenia ciała w rozumieniu art. 444 § 1 kc,. Jak podali biegli- powód doznał uszkodzenia ciała w wyniku wypadku albowiem doznał skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa oraz wielomiejscowych potłuczeń ( k 54 akt, str. 3 opinii), choć nie doznał z tego tytułu uszczerbku na zdrowiu. W uzasadnieniu opinii biegli wskazali na wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych oraz tkliwość wyrostków kolczystych w odcinku szyjnym kręgosłupa, odprostowanie lordozy szyjnej. Zatem zdiagnozowany przez biegłych uraz pozwala na przyjęcie, iż w zasadzie przesłanka zadośćuczynienia z art. 445 § 1 w z art. 444 § 1 kc, w postaci uszkodzenia ciała, została w sprawie wykazana. Podniesiony przez biegłych zerowy uszczerbek na zdrowiu ma jedynie wpływ na wysokość zadośćuczynienia, natomiast w żadnej mierze nie niweczy co do zasady roszczenia. Pojęcie uszczerbku na zdrowiu jest kategorią z prawa ubezpieczeń społecznych, które przekłada się na wysokość świadczeń przyznanych z tytułu wypadku przy pracy ( vide: ustawa z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych). W prawie cywilnym może ono jedynie stanowić jeden z czynników wpływających na wysokość zadośćuczynienia.

W konsekwencji sąd stoi na stanowisku, iż powód doznał krzywdy w rozumieniu art. 445 § 1 kc.

Stosownie do powołanego przepisu, poszkodowany może skutecznie konstruować roszczenie o zadośćuczynienie, które winno być ustalone jako suma odpowiednia. Ustawodawca w powołanym przepisie posłużył się klauzulą generalną „ odpowiedniej sumy” , pozostawiając sądowi meriti, na gruncie okoliczności danej sprawy, określenie spełniającej ten wymóg. Na tym tle istnieje bogata judykatura, wskazująca na kryteria które winny być brane pod uwagę przy ustaleniu wysokości przedmiotowego świadczenia. Przykładem tego jest wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.11. 2007 r. V CSK 245/07 w którym wskazano: „Ustalenie wysokości zadośćuczynienia przewidzianego w art. 445 § 1 k.c. wymaga uwzględnienia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy, takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury”.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, sąd uznał, iż odpowiednią sumą zadośćuczynienia w rozumieniu art. 445 § 1 kc jest kwota 2 000 zł, co skutkowało orzeczeniem jak w punkcie I sentencji, zaś kwota dodatkowego zadośćuczynienia, której domagał się powód, jest zawyżona i nie znajduje oparcia w materiale dowodowym.

Z opinii biegłych wynika , iż A. K., doznał urazu- skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa oraz wielomiejscowych potłuczeń, to nie jednak powyższe nie spowodowało żadnego uszczerbku na zdrowiu. Jak wskazali biegli- przebyte urazy nie wywołały żadnych następstw, ograniczenie zdolności wykonywania pracy dotyczyło jedynie okresu zwolnienia lekarskiego ( do stycznia 2014 r.). Dokonując oceny zakresu krzywdy sąd miał na uwadze także wynikający z dokumentacji lekarskiej okres leczenia- po zdarzeniu powód nie został zatrzymany w szpitalu ( szpital opuścił w tym samym dniu po około 3 godzinach i po wykonaniu niezbędnych badań), dalsze leczenie w poradni ortopedycznej, do której zgłaszał się 3 razy, trwało do 8.11.2013r., a więc przez okres 2 miesięcy od zdarzenia. Następnie poszkodowany leczył się neurologicznie, liczba wizyt była nieznaczna ( 2 lub 3), pobrał 3 serie zabiegów rehabilitacyjnych.

Ustalając wysokość zadośćuczynienia w kwocie 2 000 zł, sąd miał na uwadze brak jakichkolwiek nieodwracalnych skutków wypadku, stosunkowo nieznaczny stopień cierpień fizycznych, okres leczenia, brak wpływu na aktywność zawodową poza okresem zwolnienia lekarskiego , młody wiek powoda ( co stanowi podstawę do twierdzenia, iż zdarzenie w żaden sposób nie wpłynie na jego aktywność zawodową w przyszłości , ograniczając w jakikolwiek sposób perspektywy rozwoju zawodowego oraz osobistego). Za przyjęciem kwoty 2 000 zł jako odpowiedniego zadośćuczynienia przemawiał także brak potwierdzenia w materiale dowodowym wystąpienia innych urazów poza opisanymi przez biegłych, w szczególności podawanego w pozwie oraz zgłoszeniu szkody- urazu klatki piersiowej, ręki i nogi. Powód , wbrew dyspozycji art. 6 kc oraz 232 kpc, nie zaoferował sądowi także żadnych dowodów zmierzających do wykazania, podnoszonego w pozwie, pogorszenia kondycji psychofizycznej - na co słusznie zwróciła uwagę strona pozwana w odpowiedzi na pozew. Sam powód zeznał, iż nie korzystał z pomocy psychologa czy lekarza psychiatry ( e-protokół z dnia 30.12.2015r. 00:08:01, k 104/2).

Jednocześnie, co należy podkreślić, w okolicznościach sprawy brak było podstaw do zupełnej odmowy udzielenia ochrony sądowej w zakresie żądania zadośćuczynienia ponad kwotę uznaną w postępowaniu likwidacyjnym. Nie można bowiem twierdzić, iż zdarzenie było dla powoda źródłem na tyle nieznacznej krzywdy , która uzasadniałaby przyjęcie zadośćuczynienia w wysokości 1 000 zł. Jedynie na marginesie należy dodać, iż powyższe zdawała się dostrzegać strona pozwana w toku postępowania likwidacyjnego, skoro w mailu z dnia 14.02.2014r. (k 35 akt szkody) składała ofertę ugodowego zakończenia sporu przez zapłatę kwoty 1 700 zł.

Zdaniem sądu, w realiach przedmiotowej sprawy, suma odpowiedniego zadośćuczynienia zamyka się kwotą 2 000 zł. Przemawiają za tym skutki wypadku tj. skręcenie odcinka szyjnego kręgosłupa, stłuczenia wielomiejscowe, występowanie dolegliwości bólowych, konieczność noszenia kołnierza S. oraz związane z tym ograniczenia i dyskomfort, łączny - kilkumiesięczny okres leczenia ortopedycznego i neurologicznego – od dnia 8.09.2013r. do stycznia 2014r. a nadto rehabilitacja. Jakkolwiek powód nie korzystał z pomocy lekarza psychiatry oraz psychologa oraz nie wykazał pogorszenia kondycji psychicznej, o czym wyżej, to przy ocenie zakresu zadośćuczynienia nie można nie mieć na uwadze stresu spowodowanego doznaniem jakiegokolwiek uszkodzenia ciała w wyniku kolizji drogowej, samej konieczności badań lekarskich, niepewności związanej z ich wynikami. Te okoliczności także w ocenie sądu determinują zakres krzywdy. Z miejsca zdarzenia do szpitala poszkodowany został przewieziony przez zespół ratownictwa medycznego (vide: karta informacyjna leczenia szpitalnego k7), gdzie spędził kilka godzin- co także nie może pozostać bez wpływu na wysokość roszczenia.

Mając wiec na uwadze powyższe okoliczności, zadośćuczynienie w kwocie 2 000 zł stanowi odpowiednią kwotę – odczuwalną dla powoda i wystarczającą do przywrócenia równowagi zaburzonej doznaną krzywdą ( vide: wyrok sądu Najwyższego z dnia 14.02.2008 r. II CSK 536/07).

Wraz z kwotą główną, na podstawie art. 481 kc ( w brzmieniu obowiązującym w dacie zamknięcia rozprawy) , zasądzono ustawowe odsetki za opóźnienie od daty wskazanej w pozwie- 15.11.2013 r. Punktem wyjścia dla rozważań w tym zakresie, jest określenie terminu w którym pozwany ubezpieczyciel winien był zaspokoić roszczenie powoda.

Nie ulega wątpliwości , iż zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia ma charakter bezterminowy, co oznacza, iż niezbędnym jest wezwanie dłużnika do zapłaty w trybie art. 455 kc. Jednakże w przypadku kierowania roszczenia przez poszkodowanego w stosunku do ubezpieczyciela, nie można tracić z pola widzenia trzydziestodniowego ustawowego terminu do spełnienia świadczenia od otrzymania zawiadomienia o wypadku , a to stosownie do normy konstruowanej w oparciu o przepisy art. 817 §1 kc i art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22.05.2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych. Należy dodać, iż wymagalne roszczenie o zadośćuczynienie powoduje stan opóźnienia po jego sprecyzowaniu co do wysokości i wezwaniu do zapłaty konkretnej kwoty z tego tytułu ( vide: wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 12.12.2012 r. I ACa 1280/12 – www.orzeczenia.wroclaw.sa.gov.pl).

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, należało uznać- na podstawie dowodów którymi dysponował sąd- iż wezwanie do zapłaty konkretnej kwoty tytułem zadośćuczynienia nastąpiło pismem z dnia 23.09.2013 r. zatytułowanym „ Zgłoszenie szkody” – stanowiącym jednocześnie zawiadomienie o wypadku (k 16). Jakkolwiek z akt szkody wynika, iż już wcześniej strona pozwana dysponowała zawiadomieniem o wypadku , na co wskazuje treść jej pisma z dnia 11.09.2013 r. kierowanego do I. V. ( k 23 akt szkody), to na podstawie tego dokumentu oraz pozostałych dowodów zgłoszonych przez strony, nie można uznać, by przed zgłoszeniem szkody z dnia 23.09.2013r. pozwany ubezpieczyciel był wzywany do zapłaty konkretnej kwoty zadośćuczynienia.

Skoro więc już w dniu 14.10.2013 r. strona pozwana przyznała powodowi zadośćuczynienie w kwocie 1 000 zł (vide: pisma strony pozwanej k 38,38 akt szkody), to nawet przy założeniu, iż wezwanie do zapłaty z dnia 23.09.2013r., wysłane w tej samej dacie ( k 15) dotarło do strony pozwanej najpóźniej w dniu podjęcia przez nią decyzji czyli 14.10.2013 r., termin 30 dni upływał z dniem 13.11.2013r. , zatem w dniu 15.11.2013r. wystąpiło już opóźnienie.

Rozstrzygając o odsetkach sąd nie tracił z pola widzenia faktu, iż skutki zdarzenia w zakresie uszkodzenia ciała zostały już określone w toku postępowania likwidacyjnego ( w aktach szkody znajduje się tożsama dokumentacja medyczna z dołączoną do pozwu). W toku procesu nie zostały ujawnione jakiekolwiek inne urazy niż wynikające z akt szkody, co uzasadniałoby zasądzenie odsetek od daty wyrokowania. Innymi słowy stan faktyczny determinujący zakres uszkodzenia ciała został ustabilizowany już w postępowaniu likwidacyjnym.

Sąd oddalił także powództwo w części dotyczącej ustalenia odpowiedzialności na przyszłość, którego podstawy należy poszukiwać w treści art. 189 kpc. Zgodnie z utrwalonymi poglądami judykatury, interes prawny w ustaleniu takiej odpowiedzialności istnieje tylko w sytuacji udowodnionej obiektywnej niepewności stanu faktycznego ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14.03.2012r. II CSK 252/11 oraz powołany wyżej wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 12.12.2012 r. I ACa 1280/12).

W przedmiotowej sprawie powód takiej niepewności nie wykazał, co więcej, w świetle opinii biegłych – zastosowane leczenie spowodowało powrót do pełnej sprawności, nie wystąpiły żadne negatywne skutki wdrożonego postępowania i nie należy spodziewać się progresji zmian pourazowych w przyszłości (k 54).

Rozstrzygniecie o kosztach nastąpiło z uwzględnieniem zasady stosunkowego ich rozdzielenia z art. 100 kpc, a to z uwagi na częściowe uwzględnienie żądania.

Wartość przedmiotu sporu ustabilizowała się na kwotę 6 000 zł, zatem powód wygrał proces w 16,66 % , zaś strona pozwana w 83,34 %.

Koszty procesu poniesione przez powoda stanowią:

- stawka minimalna wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika zgodnie z § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. (1200 zł),

- opłata sądowa uiszczona na podstawie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( 300 zł k 2)

- opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa (17 zł k 6) uiszczona na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16.11.2006r. o opłacie skarbowej,

- zaliczka na wydatki w kwocie 800 zł uiszczona na podstawie ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( 800 zł k 41, z zaliczki pokryto wynagrodzenie biegłych w łącznej kwocie 770,10 zł- k 62, dlatego z mocy ustawy o kosztach sadowych w sprawach cywilnych w pkt VI sentencji nakazano zwrot na rzecz powoda nadpłaty w kwocie 29,90 zł )

- łącznie 2 287,10 zł ( z uwzględnieniem zwrotu zaliczki w kwocie 29,90 zł).

Mając na uwadze zakres uwzględnienia powództwa – 16,66%, należna na rzecz powoda kwota kosztów procesu wynosi 381,03 zł ( 16,66 % z 2 287,10 zł).

Koszty procesu poniesione przez stronę pozwaną stanowią:

- stawka minimalna wynagrodzenia profesjonalnego pełnomocnika zgodnie z § 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. (1200 zł),

- opłata skarbowa od dokumentu pełnomocnictwa (17 zł k 38) uiszczona na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16.11.2006r. o opłacie skarbowej,

- łącznie 1217 zł .

Mając na uwadze zakres oddalenia powództwa – 83,34% %, należna na rzecz strony pozwanej kwota kosztów procesu wynosi 1014,24 zł ( 83,34 % z 1217 zł).

Mając to na uwadze, w pkt III sentencji zasądzono kwotę 633,21 zł ( 1014,24 zł – 381,03 zł).

W sprawie wystąpiły koszty sądowe, które nie zostały pokryte przez strony tj.:

- koszt opinii dodatkowej biegłych 180,16 zł i 127,88 zł (k 86)

Łącznie: 308,04 zł

Zgodnie z art. 113 ust. 2 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – koszty te w winny obciążać strony. Zatem mając na uwadze zakres w którym proces przegrała strona pozwana, należało orzec jak w pkt IV sentencji (16,66 % z 308,04 zł= 51,32 zł).

Orzeczenie z pkt VI sentencji uzasadnia treść art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i odpowiada ono zakresowi w którym powód przegrał proces (83,34 % z 308,04 zł= 256,71 zł).