Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2019r.

Sąd Rejonowy w Lubinie I Wydział Cywilny w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Czyczerska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Konsuela Kasprzyk

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2019r. w Lubinie

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko U. (...)w W.

o zadośćuczynienie i odszkodowanie

I.  zasądza od strony pozwanej U. (...) w W. na rzecz powódki M. K. kwotę 19.099.69zł (dziewiętnaście tysięcy dziewięćdziesiąt dziewięć złotych 69/100) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od kwot:

- 7.099,69zł od dnia 20.04.2016r. do dnia zapłaty;

- 12.000zł od dnia 28.05.2019r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.306,21zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 917,00zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  nakazuje stronie pozwanej, aby uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie kwotę 2.984,36zł tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 2473/16

UZASADNIENIE

Powódka M. K. w pozwie wniesionym dnia 26 października 2016 r. przeciwko stronie pozwanej U. (...) z siedzibą w W. wniosła o zapłatę kwoty 5 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 20 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenia na swoją rzecz od strony pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz kwoty 17 zł tytułem opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że w dniu 25 września 2015 r. w S. doszło do zdarzenia drogowego, spowodowanego przez kierującego Ł. K.. Sprawca wypadku nie posiadał ważnej polisy OC. W związku z powyższym odpowiedzialność poniósł Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny. Powódka na skutek zdarzenia doznała obrażeń ciała w postaci urazu głowy, szyi, wstrząśnienia mózgu, skręcenia kręgosłupa szyjnego oraz wielomiejscowego otarcia naskórka twarzy. Leczyła się również u psychologa. W toku postępowania likwidacyjnego ubezpieczyciel przyznał na rzecz powódki przy uwzględnieniu 50% przyczynienia się kwotę 750 zł tytułem zadośćuczynienia. W trakcie korespondencji z powódką, ubezpieczyciel dopłacił kolejne 750 zł oraz zwrócił koszty dojazdów do placówek medycznych oraz koszty leczenia.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki na swoją rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu ubezpieczyciel podał, że w chwili wypadku powódka nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa, a więc przyczyniła się do powstałej szkody w 50%. Zdaniem strony pozwanej świadczyły o tym charakterystyczne uszkodzenia przedniej szyby w miejscu, w którym niezapięta w pasy bezpieczeństwa powódka uderzyła głową, jak również rodzaj i rozmiar doznanych przez nią urazów. W toku postępowania likwidacyjnego powódka otrzymała od ubezpieczyciela kwotę 1 500 zł tytułem zadośćuczynienia oraz zwrot kosztów dojazdów do placówek medycznych i kosztów leczenia.

W toku procesu, pismem z dnia 29 marca 2018 r. powódka rozszerzyła zakres żądania pozwu o dalszą kwotę 13 500 zł, domagając się zasądzenia tytułem zadośćuczynienia łącznej kwoty 18 500 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6 500 zł od dnia 20 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz od kwoty 12 000 zł od 31. dnia po doręczeniu pełnomocnikowi strony pozwanej odpisu pisma rozszerzającego powództwo do dnia zapłaty.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 września 2015 r. w S. przy posesji nr (...) doszło do zdarzenia drogowego, w którym kierujący pojazdem marki R. o nr rej. (...) Ł. K. wyjeżdżając z posesji nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi marki V. o nr rej. (...), którym kierowała M. K., w wyniku czego doszło do zdarzenia. W chwili wypadku pojazd sprawcy nie posiadał aktualnej polisy OC.

Dowód:

- kserokopia dokumentacji dotyczącej szkody, k. 75-90;

- akta szkodowe na płycie CD, k. 91;

Na skutek powyższego zdarzenia powódka została przewieziona do (...) Sp. z o.o. w L., gdzie na oddziale chirurgii ogólnej przebywała do dnia 29 września 2015 r. Po wykonaniu niezbędnych badań, rozpoznano uraz uogólniony głównie głowy i szyi, wstrząśnienie mózgu, skręcenie kręgosłupa szyjnego oraz wielomiejscowe otarcia naskórka twarzy. Powódka została wypisana z zaleceniem noszenia kołnierza ortopedycznego, unikania stresów oraz zakazu uprawiania sportów przez okres 1 miesiąca. Ponadto polecono żeby rodzina pomagała powódce przy wykonywaniu codziennych czynności. M. K. pozostawała pod opieką poradni ortopedycznej i neurologicznej, a ponadto przeszła cykl zabiegów rehabilitacyjnych.

Dowód:

- kserokopia dokumentacji medycznej powódki, k. 15-64;

Do wypadku doszło kiedy powódka jechała do swoich rodziców. Chłopak z drugiego samochodu uderzył w nią tak mocno, że w aucie wystrzeliły poduszki powietrzne. Powódka miała całą twarz pokrwawioną, posinioną z oparzeniami i otarciami. Powódka miała zapięte pasy bezpieczeństwa. Miała od nich otarcia na klatce piersiowej. Powódce wydawało się, że samochód się pali i chciała z niego wyjść ale nie mogła bo blokowały ją pasy. Ponadto zerwały się zaczepy pasów, które rwą się w sytuacji zapiętych pasów. Na skutek zdarzenia doznała zwichnięcia kręgu szyjnego kręgosłupa a w szpitalu stwierdzono również wstrząśnienie mózgu i uraz kręgosłupa. Powódka po zdarzeniu odczuwała silne bóle głowy, pleców i szyi. Przyjmowała leki przeciwbólowe i jeździła na wizyty do lekarza neurologa. Powódka w pierwszym okresie po wypadku wymagała pomocy osób jej bliskich np. mamy. Źle spała w nocy, cały czas się bała, cały czas zwracała uwagę na jazdę, szybkość, martwiła się. Powódka nie mogła sobie poradzić ze stresem pourazowym więc korzystała z pomocy psychologicznej. Ponadto uczęszczała na rehabilitację do M. w L. na masaże i wirówki. Na w/w zabiegi zawoziła ją mama albo koleżanka. Po powrocie do pracy powódka przy podnoszeniu ciężkich przedmiotów odczuwa ból.

Dowód:

- zeznania świadka A. W., e-protokół z dnia 24.04.2017 r., k. 127v;

- zeznania świadka K. K. (2), e-protokół z dnia 24.04.2017 r., k. 127v-128;

- przesłuchanie powódki M. K., e-protokół z dnia 24.04.2017 r., k. 128-128v;

- oświadczenie powódki M. K., e-protokół z dnia 17.10.2018 r., k. 257v;

Powódka przed zdarzeniem z dnia 25 września 2015 r. znajdowała się w dobrym stanie psychicznym, prowadziła aktywne życie rodzinne i zawodowe. Nie miała poczucia zmęczenia i znużenia, realizowała swoje plany i zamierzenia życiowe i osiągała pozytywne ich rezultaty. Na skutek zdarzenia u powódki pojawił się silny lęk będący konsekwencją obawy o życie, zdrowie i pogorszenie sytuacji życiowej. Jej samoocena uległa obniżeniu, gdyż wymagała pomocy innych osób przy czynnościach dnia codziennego. Po wypadku powódkę w sytuacjach nowych cechuje lękliwość. Pogorszeniu uległy relacje z najbliższymi ze względu na pojawiającą się nadmierną koncentrację na własnych doznaniach, co utrudnia komunikowanie się a czego konsekwencją jest dyskomfort psychiczny bowiem aktywność badanej jest zależna od oceny bliskich. Następstwa wypadku nadal wpływają negatywnie na samopoczucie i samoocenę powódki. Trudności z ukształtowaniem nowych mechanizmów adaptacyjnych obniżają odporność psychiczną powódki i narażają ją na permanentny stres ujawniający się w ciągłym mobilizowaniu organizmu do podejmowania wysiłku umysłowego i fizycznego, co może prowadzić do wyczerpania nerwowego.

Powódka na skutek wypadku komunikacyjnego doznała urazu głowy z utratą przytomności, licznych stłuczeń i otarć skóry twarzy oraz skręcenia kręgosłupa szyjnego bez złamań. Badanie powódki z dnia 28 lutego 2018 r. wykazało ubytek ruchomości w zakresie rotacji i zginania bez objawów korzeniowych pourazowych, co prowadziło do powstania 5% uszczerbku na zdrowiu. Ponadto u powódki stwierdzono liczne, szpecące blizny twarzy, które spowodowały 3% uszczerbek na zdrowiu. U powódki utrzymywały się objawy nerwicy pourazowej. Przebyty przez powódkę uraz skrętny kręgosłupa szyjnego spowodował naderwanie struktur mięśniowo-więzadłowych okołokręgosłupowych. Przy gojeniu powstają blizny, które są mało elastyczne i powodują trwałe ograniczenia ruchomości kręgosłupa, co miało miejsce w przypadku powódki.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu psychologii mgr B. P. z dnia 11.10.2017 r., k. 165-171v;

- opinia biegłego sądowego z zakresu ortopedii i chirurgii urazowej dr m. med. L. M. z dnia 24.02.2018 r., k. 188-191;

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu ortopedii i chirurgii urazowej dr m. med. L. M. z dnia 28.07.2018 r., k. 230-231;

Do kolizji drogowej z dnia 25 września 2015 r. doszło wyłącznie na skutek błędu kierującego pojazdem marki R. o nr rej. (...) (sprawcy zdarzenia). Błąd ten polegał na nie zachowaniu szczególnej ostrożności podczas włączania się do ruchu i nie ustąpienia pierwszeństwa przejazdu dla kierującej V. M. K.. Powódka nie miała żadnej możliwości aby zderzenia uniknąć, w związku z czym nie można przypisywać jej przyczynienia do powstania kolizji drogowej. Kierująca V. M. K. w chwili zdarzenia najprawdopodobniej miała zapięte pasy, ponieważ nie było żadnych dowodów świadczących o ich braku, tzn. nie było żadnego śladu sugerującego brak zapiętych pasów tj. brak obrażeń brzucha, kolan, rozbicia głowy o szybę czołową czy innych obrażeń ciała powstałych podczas niekontrolowanego przemieszczania się wewnątrz pojazdu.

Dowód:

- opinia biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej mgr inż. Ł. G. z dnia 12.03.2019 r., k. 273-288;

- opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej mgr inż. Ł. G. z dnia 14.06.2019 r., k. 307-314;

W dniu 21 października 2015 r. powódka zgłosiła szkodę i wezwała stronę pozwaną do zapłaty kwoty 8 000 zł tytułem zadośćuczynienia a w dniu 15 grudnia 2015 r. wniosła jeszcze o zwrot kosztów w kwocie 410,01 zł. Decyzją z dnia 29 stycznia 2016 r. strona pozwana wypłaciła na rzecz powódki z uwzględnieniem 50% przyczynienia się kwotę 750 zł tytułem zadośćuczynienia. W odwołaniu od powyższego powódka domagała się dopłaty do zadośćuczynienie w wysokości 7 250 zł, kwoty 339,41 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdów i kwoty 521,54 zł tytułem kosztów dojazdów do placówek medycznych. Strona pozwana decyzją z dnia 19 kwietnia 2016 r. wypłaciła powódce 750 zł tytułem zadośćuczynienia, zwróciła koszty dojazdu w wysokości 91,26 zł oraz zwróciła koszty leczenia w wysokości 169,71 zł, Powódka ponownie wniosła reklamację jednak strona pozwana decyzją z dnia 31 maja 2016 r. podtrzymała swoje stanowisko w sprawie.

Dowód:

- kserokopia dokumentacji medycznej powódki, k. 15-64;

- kserokopia dokumentacji dotycząca szkody, k. 75-90;

- akta szkody w formie zapisu na płycie CD, k. 91.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W sprawie bezspornym było, że w dniu 25 września 2015 r. doszło do zdarzenia drogowego, w którym powódka został poszkodowaną, doznając m.in. urazów głowy, szyi, wstrząśnienia mózgu i skręcenia kręgosłupa szyjnego.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia czy powódka zasadnie żąda zasądzenia od strony pozwanej Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjnego z siedzibą w W. kwoty 18 500 zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę w wyniku wypadku samochodowego, a także kwoty 429,98 zł tytułem zwrotu kosztów dojazdu oraz 169,71 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. Strona pozwana kwestionowała swoją odpowiedzialność odszkodowawczą co do wysokości, podnosząc, że stopień i rozmiar dolegliwości oraz następstw kolizji wskazanych przez powódkę nie wypełnia przesłanek do zapłaty tak wygórowanej kwoty. Ponadto strona pozwana twierdziła, że powódka przyczyniła się do zaistnienia szkody w 50%, nie mając zapiętych pasów bezpieczeństwa.

Zgodnie z treścią art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia lub jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie przysługuje bowiem za krzywdę, a więc za szkodę o charakterze niemajątkowym, która nie przedstawia jakiejś wartości ekonomicznej. Podkreślić w tym miejscu należy, że art. 445 § 1 k.c. nie wskazuje żadnych kryteriów, jakie należy uwzględnić przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia pieniężnego, pozostawiając to do oceny Sądu. Jednakże zarówno doktryna jak i judykatura wypracowały w tym względzie szeroko akceptowane stanowisko, wskazując, iż wielkość zadośćuczynienia zależy od oceny całokształtu okoliczności, a zwłaszcza stopnia i czasu trwania cierpień fizycznych i psychicznych (pobyt w szpitalu, bolesność zabiegów, dokonywane operacje, leczenie sanatoryjne), trwałości skutków czynu niedozwolonego (kalectwo, oszpecenie, bezradność życiową, poczucie nieprzydatności), prognozy na przyszłość (polepszenie lub pogorszenie stanu zdrowia), wieku poszkodowanego (zwykle większą krzywdą jest kalectwo dla osoby młodszej), niemożności wykonywania ulubionego zawodu, uprawiania sportów, pracy twórczej, utratę kontaktów towarzyskich itp. (por. m.in. wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999r., II UKN 681/98, OSNP 2000, poz. 626). W judykaturze podkreśla się, że zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, co oznacza, iż ma złagodzić odczuwalność doznanej krzywdy z jednej strony, z drugiej zaś jednak nie może ono być źródłem wzbogacenia (Wyrok SN z dnia 9 lutego 2000r., III CKN 582/98, niepubl.). Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie cierpień. Obejmuje ono wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości.

W przedmiotowej sprawie Sąd na podstawie kompletnego i wystarczającego materiału dowodowego rozstrzygnął o zasadności powództwa.

Przede wszystkim należy wskazać, że przy ocenie wysokości zadośćuczynienia koniecznym było uwzględnienie, że doznane przez M. K. wskutek wypadku urazy wiązały się z jednej strony z uszkodzeniem ciała, a z drugiej także z lękiem, stresem i znacznymi dolegliwościami bólowymi - zarówno w chwili wypadku, jak i podczas procesu leczenia.

Jak wynika z opinii biegłej sądowej z zakresu psychologii mgr B. P., powódka na skutek zdarzenia z dnia 25 września 2015 r. doznała silnego stresu i lęku, co niewątpliwie utrudniało jej normalne funkcjonowanie, a przede wszystkim paraliżowało przed podjęciem nowych decyzji, obniżało samoocenę. Zdaniem biegłej w przypadku powódki korzystne byłoby uczestniczenie w terapii wspierającej i behawioralno-poznawczej, która pomogłaby jej w porządkowaniu negatywnych emocji utrudniających racjonalną ocenę i pomogła w kształtowaniu nowych, adekwatnych umiejętności adaptacyjnych.

W przedmiotowej sprawie Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii i chirurgii urazowej dr n. med. L. M. (2), którego zadaniem było rozpoznanie skutków jakich powódka doznała w wyniku przedmiotowego zdarzenia.

Sporządzona w niniejszym postępowaniu opinia biegłego sądowego również potwierdziła rozstrój zdrowia powódki na skutek wypadku z dnia 25 września 2016 r. Biegły sądowy po analizie akt sprawy oraz przebadaniu M. K., w sposób jednoznaczny, rzetelny i spójny stwierdził, że u powódki, na skutek przedmiotowego zdarzenia-doszło do trwałego uszczerbku na zdrowiu w łącznej wysokości 8% w postaci uszkodzenia powłok twarzy tj. blizny i ubytki – 3% oraz uszkodzenia tkanek miękkich (skóry i mięśni) szyi z ograniczeniem 10-30 stopni ruchomości szyi – 5%. Zdaniem Sądu taki uszczerbek należy uznać za znaczny a z treści opinii biegłego jednoznacznie wynika, że pogorszenie stanu zdrowia powódki nastąpiło po zdarzeniu z dnia 25 września 2015 r.

W ocenie Sądu wydane przez powołanych biegłych sądowych opinie były sporządzone w sposób kompletny, jasny i logiczny. Z ich treści wynika bowiem, wbrew zarzutom strony pozwanej, że powódka doznała bardzo poważnych urazów wynikających z wypadku z dnia 25 września 2015 r., skutkujących trwałym uszczerbkiem na zdrowiu. W materiale dowodowym znajduje się dokumentacja medyczna powódki oraz jej zdjęcia wykonane tuż po zdarzeniu, na podstawie których w sposób obrazowy można zobaczyć jakiego cierpienia doznała powódka na skutek przedmiotowego wypadku.

Zdaniem Sądu krzywda powódki rzeczywiście występuje, na co powódka wskazywała w treści pozwu jak i zeznając przed Sądem, a tym samym doznane przez nią cierpienia uzasadniają przyznanie zadośćuczynienia w żądanej kwocie. Wobec urazów odniesionych przy zdarzeniu i ich konsekwencji, dalej występującej obawy powódki co do poruszania się samochodem oraz faktu, że wypadek wytrącił ją z normalnego funkcjonowania, opieki nad dzieckiem z niezawinionych przez siebie przyczyn jej krzywda została w pełni wykazana i zasługuje na uwzględnienie.

Zatem dochodzona przez powódkę w niniejszym procesie łączna kwota 18 500 zł tytułem zadośćuczynienia, zdaniem Sądu jest adekwatna do krzywdy M. K. i w pełni zrekompensuje jej poniesione cierpienia, przy jednoczesnym uwzględnieniu zadośćuczynienia wypłaconego w toku likwidacji szkody.

Sąd przychylił się również do zasądzenia na rzecz powódki kwoty 429,98 zł z tytułu poniesionych kosztów dojazdów oraz 169,71 zł tytułem kosztów leczenia, których zasadność i wysokość potwierdzają przedłożone przez powódkę dowody.

Zgodnie z art. 444 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Niewątpliwie w przypadku powoda doszło - na skutek wypadku komunikacyjnego, za który strona pozwana ponosi odpowiedzialność - do uszkodzenia ciała, jak i wywołania rozstroju zdrowia.

Odszkodowanie to obejmuje wszelkie wydatki pozostające w związku z uszkodzeniem ciała i rozstrojem zdrowia, jeżeli są one konieczne i celowe. Takimi wydatkami są m.in. koszty leczenia, specjalnego odżywiania się, nabycia protez i innych koniecznych aparatów, wydatki związane z przewozem chorego do szpitala i na zabiegi, przejazdami osób bliskich w celu odwiedzin chorego w szpitalu, koniecznością specjalnej opieki i pielęgnacji, koszty zabiegów rehabilitacyjnych, a także inne koszty np. opłaty za kursy mające na celu przekwalifikowanie zawodowe poszkodowanego.

Sporną kwestią wymagającą rozstrzygnięcia Sądu była podnoszona przez stronę pozwaną kwestia przyczynienia się powódki do wypadku i jego skutków poprzez niezapięcie w czasie jazdy pasów bezpieczeństwa. Brak zapiętych pasów zdaniem strony pozwanej powodował obniżenie przyznanego świadczenia w toku postępowania likwidacyjnego o 50%.

Zdaniem Sądu strona pozwana w żaden sposób nie wykazała zasadności swojego zarzutu o niezapięciu pasów bezpieczeństwa przez powódkę w chwili zdarzenia. Jeżeli strona pozwana zarzuciła, że powódka przyczyniła się w 50% do powstałej szkody przez niezapięcie pasów, to taką okoliczność powinna była wykazać. W toku procesu Sąd przesłuchał powódkę, która stanowczo twierdziła, że podczas jazdy w dniu 25 września 2015 r. miała zapięte pasy bezpieczeństwa. Ponadto Sąd dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej mgr inż. Ł. G. (2), który w sporządzonej przez siebie opinii podał, że z dużym prawdopodobieństwem powódka miała zapięte pasy bezpieczeństwa. W szczegółowo podanej analizie przedstawił, że gdyby było inaczej to skutkiem zdarzenia mogłyby być inne obrażenia powódki tj. urazy brzucha, kolan, rozbicie głowy o szybę czołową i inne obrażenia ciała powstałe podczas niekontrolowanego przemieszczania się wewnątrz pojazdu. Tak więc powyższe ustalenia nie potwierdzają zarzutu strony pozwanej, że powódka w chwili zdarzenia nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa. Jeżeli biegły wypowiedział się na zasadzie wysokiego prawdopodobieństwa, a także mając na uwadze zeznania powódki, Sąd miał podstawy do uznania, że powódka faktycznie w chwili wypadku miała zapięte pasy bezpieczeństwa. Zatem zarzuty strony pozwanej są niezasadne, tym bardziej że ubezpieczyciel nie poczynił żadnych czynności w toku postępowania likwidacyjnego żeby obronić swoje argumenty.

Mając powyższe na uwadze należało przyjąć, że strona pozwana nie wykazała w sposób należyty, że M. K. w czasie wypadku nie miała zapiętych pasów bezpieczeństwa, a co za tym idzie brak jest podstaw do przyjęcia najmniejszego choćby przyczynienia po stronie powódki i obniżenia należnych jej świadczeń.

Sąd oddalił wniosek dowodowy o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej jako nieprzydatny do rozstrzygnięcia. W przedmiotowej sprawie powołani biegli stwierdzili skutki zdarzenia z dnia 25 września 2015 r. powstałe u powódki tj. urazy skutkujące trwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Powołanie kolejnego biegłego na wniosek strony pozwanej, której argumentacja prowadziła do sformułowania tezy jakoby w procesie nie występowali żadni inni biegli lekarze, jakoby nie zostały ustalone skutki wypadku dla zdrowia powódki było w ocenie Sądu bezzasadne.

W ocenie Sądu materiał dowodowy zgromadzony w niniejszym postępowaniu był kompletny i w pełni pozwolił na rozstrzygnięcie i przebadanie sprawy w każdym aspekcie, który pozwalał na jej zakończenie. Konsekwencją oceny materiału dowodowego było uwzględnienie roszczenia powódki w całości.

Zasadne było również roszczenie powoda w zakresie dotyczącym odsetek ustawowych od zasądzonej łącznej kwoty zadośćuczynienia i w/w kosztów. Wymagalność roszczenia o zadośćuczynienie za krzywdę, a tym samym i początkowy termin naliczania odsetek za opóźnienie w zapłacie należnego zadośćuczynienia, może się różnie kształtować w zależności od okoliczności sprawy. Rozstrzygnięcie o odsetkach zostało wydane na postawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, Sąd zasądził odsetki od dnia 23 stycznia 2018 r., zgodnie z żądaniem wskazanym w piśmie rozszerzającym powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). W niniejszej sprawie na koszty procesu poniesione przez powódkę złożyły się: opłata od pozwu w wysokości 314 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł, kwota 900 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz kwota 75,21 zł tytułem zwrotu kosztów stawiennictwa na rozprawie świadków w części zaliczkowanej przez powódkę (kwota 50,14 zł) oraz koszty stawiennictwa powódki - 25,04 zł.

Na podstawie art. 83 ust. 2 w związku z art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (jedn. tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594) zobowiązano stronę pozwaną do pokrycia wydatków, tymczasowo uiszczonych ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Lubinie w wysokości 2 984,36 zł.