Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 19 października 2018 roku

Sąd Okręgowy w Suwałkach I Wydział Cywilny w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 19 października 2018 roku w Suwałkach

na rozprawie

sprawy z wniosku E. Ł.

z udziałem W. W.

o wydanie orzeczenia w trybie wyborczym

p o s t a n a w i a:

1.  oddalić wniosek;

2.  zasądzić od wnioskodawcy E. Ł. na rzecz uczestnika postępowania W. W. kwotę 240,- zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

SSO Małgorzata Szostak-Szydłowska

akt I Ns 139/18

UZASADNIENIE

Wnioskodawca E. Ł. wniósł wydanie w trybie wyborczym orzeczenia nakazującego zaprzestanie uczestnikowi postępowania W. W. używania sformułowania, że Gmina M. A. jest właścicielem pomostu przy plaży B., który został wybudowany przez wnioskodawcę na podstawie pozwolenia na budowę oraz zamieszczenie na stronach internetowych (...) oraz Przeglądzie Powiatowym (...) przeprosin o treści: ,, Ja W. W. przepraszam E. Ł. za to, że użyłem nieprawdziwego stwierdzenia o tym, że Gmina M. A. jest właścicielem pomostu przy plaży B., co jest nieprawdą”.

W uzasadnieniu swego żądania wnioskodawca wskazywał, że jest on kandydatem na radnego Rady Miejskiej w A. z listy Komitetu Wyborczego Wyborców (...) ( (...)), a uczestnik jest kandydatem na radnego tejże Rady z listy Komitetu Wyborczego Wyborców (...). W trakcie trwającej kampanii wyborczej, w dniu 21 września 2018 r., na sesji Rady Miasta A. uczestnik postępowania, jako Burmistrz Miasta A., na pytanie wnioskodawcy, czy Gmina M. A. jest właścicielem pomostu przy plaży B., stwierdził : ,,Ja stoję na stanowisku, że jesteśmy właścicielami” Wnioskodawca wywodził, że jest to nieprawdą, gdyż to on z własnych środków, na podstawie pozwolenia na budowę z dnia 30 grudnia 1998 r., wybudował przedmiotowy pomost, zaś uczestnik próbuje na tym zbić kapitał polityczny. Pomost ten przez lata 1999-2016 był uwzględniony w ewidencji środków trwałych Urzędu Miasta A.. Przedmiotowy pomost jest zaś główną atrakcją plaży i był on wykorzystywany przez urząd miejski w celu organizacji imprez sportowych oraz w celu prowadzenia ogólnodostępnego kąpieliska, lecz po ujawnieniu nieprawidłowości urząd miasta postanowił pozbyć się problemu i pomost rozebrać. Z pisma Wojewody (...) z dnia 21 sierpnia 2018 r. wynika jednak – jak wywodził dalej wnioskodawca - że Gmina M. A. nie jest właścicielem pomostu.

Uczestnik postępowania W. W. wnosił o oddalenie wniosku. Wskazywał, że kwestionowana wypowiedź uczestnika postępowania nie była materiałem wyborczym ani agitacją wyborczą. Przedłożył szereg dokumentów, z które – w jego ocenie – potwierdzały, że uzasadnione jest stanowisko uczestnika postępowania, iż Gmina M. A. jest właścicielem pomostu.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Wnioskodawca E. Ł. jest kandydatem na radnego Rady Miejskiej w A. z listy Komitetu Wyborczego Wyborców (...) ( (...)), a uczestnik kandydatem na radnego Rady Miejskiej w A. z listy Komitetu Wyborczego Wyborców (...) ( wydruk strony Państwowej Komisji Wyborczej – k. 9-14).

Na sesji Rady Miejskiej w A. w dniu 21 września 2018 r. w części określanej jako ,,Zapytania i wolne wnioski”, zaproszony na posiedzenie tego organu jako mieszkaniec miasta, wnioskodawca E. Ł. poinformował zebranych, że toczy się przed Sądem Rejonowym w Augustowie przeciwko niemu sprawa karna za to, że wymienił część desek w pomoście zainicjowana przez władze miejskie. Wnioskodawca zapytał uczestnika postępowania W. W. - jako Burmistrza Miasta A. - czy nadal potwierdza on, że Gmina M. A. jest właścicielem pomostu przy plaży B.. Uczestnik postępowania w odpowiedzi na to pytanie wskazał, że sprawa wnioskodawcy ciągnie się od 17 lat i niech sądy w tym temacie się wypowiadają oraz że stoi on na stanowisku, że Gmina M. A. jest właścicielem. Następnie wnioskodawca poinformował uczestnika, że on również kandyduje w wyborach do rady miejskiej i że zadane pytanie było w trybie wyborczym, a dalsza część już gdzie indziej będzie procedowana (nagranie na płycie CD – k. 26).

W dalszej części swoich wypowiedzi wnioskodawca informował, że urzędnik w sprawie karnej zeznawał inaczej niż twierdzi uczestnik, a także zarzucał, że jest od kilkunastu lata pomawiany ze szkodą dla swego dobrego imienia, zapytywał uczestnika postępowania o wykreślenie pomostu z ewidencji środków trwałych. Wnioskodawca podnosił, że uczestnik postępowania zwracał się podczas Świąt Wielkanocnych w Kościele o modlitwę w intencji urzędników urzędu miejskiego i swojej i radził uczestnikowi, żeby sam się za siebie modlił. Wnioskodawca wyrażał zdziwienie, że uczestnik postępowania z taką butą się wyraża i informował o tym, że z inicjatywy Urzędu Miasta wytoczono wnioskodawcy trzy sprawy karne, o których opowiadał, a także zapytywał o samopoczucie uczestnika w związku z wieloletnim gnębieniem go jako mieszkańca, który tak wiele dla miasta uczynił. Uczestnik postępowania stwierdził, że jego samopoczucie nie ma tu żadnego znaczenia, a sprawą zajmują się właściwe organy. W dalszej części inni zainteresowani zgłaszali swoje zapytania i wnioski (nagranie na płycie CD – k. 26).

Kwestia własności przedmiotowego pomostu i okoliczności jego budowy co najmniej od kilku lat są sporne pomiędzy wnioskodawcą a Urzędem Miasta A.. Każda ze stron sporu powołuje się na korzystne dla siebie dokumenty. Kwestia ta od pełnego czasu stała się przedmiotem zainteresowania także komisji rewizyjnej pod kątem ewentualnych nieprawidłowości w gospodarce finansowej i ewidencji środków trwałych ( nagranie na płycie CD – k. 26, zeznania świadków P. P. i T. M. słuchanych na rozprawie w dniu 19 października 2018 r., dokumenty – k. 15-22, oraz dokumenty złożone przez zainteresowanych na rozprawie).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów, przy czym dał wiarę ww. dokumentom i świadkom. Jednakże zauważyć należy, ze dowody te, zwłaszcza dokumenty, niewiele wniosły do rozstrzygnięcia sprawy, jako że dotyczyły one kwestii zasadniczej kwestii spornej pomiędzy zainteresowanymi (własności pomostu), która nie miała znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy

Zgodnie z art. 111 § 1 kodeksu wyborczego, jeżeli rozpowszechniane, w tym również w prasie w rozumieniu ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe, materiały wyborcze, a w szczególności plakaty, ulotki i hasła, a także wypowiedzi lub inne formy prowadzonej agitacji wyborczej, zawierają informacje nieprawdziwe, kandydat lub pełnomocnik wyborczy zainteresowanego komitetu wyborczego ma prawo wnieść do sądu okręgowego wniosek o wydanie orzeczenia:

1)zakazu rozpowszechniania takich informacji;

2)przepadku materiałów wyborczych zawierających takie informacje;

3)nakazania sprostowania takich informacji;

4)nakazania publikacji odpowiedzi na stwierdzenia naruszające dobra osobiste;

5)nakazania przeproszenia osoby, której dobra osobiste zostały naruszone;

6)nakazania uczestnikowi postępowania wpłacenia kwoty do 100.000 złotych na rzecz organizacji pożytku publicznego.

Podkreślić należy, że art. 111 § 1 kodeksu wyborczego jest przepisem szczególnym, określającym wyjątkowy tryb pozwalający kandydatowi na niezwłoczne powiadomienie wyborców, że rozpowszechnione w ramach kampanii wyborczej informacje nie są prawdziwe i – jako wyjątkowy – nie może być interpretowany rozszerzająco.

Wymieniony jednak przepis odnosi się tylko i wyłącznie do nieprawdziwych informacji rozpowszechnianych w ramach kampanii wyborczej. Tym samym, zdaniem Sądu, przepis art. 111 § 1 kodeksu wyborczego nie dotyczy wszelkich informacji podawanych przez kandydatów w ramach swoich czynności urzędowych i innych obowiązków, a jedynie materiałów wyborczych i wypowiedzi rozpowszechnianych w ramach prowadzonej agitacji wyborczej. Celem unormowała jest zapewnienie wyborcom wolności wyboru i ich ochrona wyborców przed sugestywnym, używającym wszelkich form propagandy i agitacji, przedstawianiem informacji nieprawdziwych. Jeżeli zostają podane informacje nieprawdziwe odnoszące się do programu wyborczego lub osoby kandydata, mogące dyskwalifikować go w oczach wyborców i temu służące to takie zachowania wymagają ingerencji w trybie przepisu art. 111 kodeksu wyborczego.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy stwierdzić należy, że niewątpliwie wnioskodawca, jako kandydat na radnego rady miejskiej posiada legitymację czynną do złożenia wniosku w tym trybie. Kwestionowane wypowiedzi nie pochodzą od komitetu wyborczego, którego kandydatem jest uczestnik postępowania W. W., a więc nie mogą być uznane za materiał wyborczy (art. 109 § 1 kodeksu wyborczego). Wprawdzie także wypowiedzi mogą być formą agitacji wyborczej i podlegać ocenie w kontekście art. 111 § 1 kodeksu wyborczego, lecz warunkiem jest jednak, aby wypowiedzi te mogły być odczytywane jako publiczne nakłanianie lub zachęcanie do głosowania w określony sposób na kandydata określonego komitetu wyborczego (art. 105 § 1 kodeksu wyborczego).

W niniejszej sprawie przedmiotem wypowiedzi uczestnika postępowania, które kwestionuje wnioskodawca, nie były formą agitacji wyborczej. Wprawdzie padły podczas kampanii wyborczej, lecz bez związku z tą kampanią. Ich intencją nie było w żadnym razie nakłanianie do określonego sposobu głosowania, ani zachęcanie do głosowania na jednego z kandydatów ani też zniechęcanie do głosowania na innego. Wypowiedzi te były kierowane wprost do wnioskodawcy, na jego wyraźne zapytanie i dotyczyły jednej z wielu problematycznych spraw pozostających w gestii Urzędu Miasta A., tj. spornej sprawy związanej z wnioskodawcą. Tym samym powyższe wypowiedzi uczestnika postępowania dotyczące kwestii własności spornego pomostu – słuszne bądź niesłuszne – pozostają poza granicami kontroli Sądu w trybie wyborczym określonym art. 111 § 1 kodeksu wyborczego.

Tym samym biorąc pod uwagę powyższe, uznając wniosek za bezzasadny, na podstawie powołanych przepisów orzeczono jak w pkt 1 postanowienia.

O kosztach zastępstwa prawnego (pkt 2 postanowienia) orzeczono na podstawie art. 520 § 3 k.p.c. w zw. § 8 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800).