Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2014r.

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący : SSO Marek Kordowiecki

Sędziowie : SSO Ewa Miastkowska- spr.

SSO Agata Wilczewska

Protokolant : st. sekr. sąd. Arleta Wiśniewska

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2014r.

sprawy J. B.

oskarżonego z art. 157 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Turku

z dnia 16 grudnia 2013r. sygn. akt II K 779/12

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w pkt 1. w ten sposób, że na podstawie art.66§1k.k. w zw. z art.67§1k.k. warunkowo umarza postępowanie karne wobec oskarżonego J. B. o przypisane mu przestępstwo z art.157§2k.k. na okres próby wynoszący 1 (jeden) rok .

II.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części.

III.  Zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w tym od opłaty za obie instancje.

IV.  Zasądza od oskarżonego J. B. na rzecz oskarżycielki prywatnej M. B. kwotę 420 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

A. W. M. K. E. M.

UZASADNIENIE

J. B. został oskarżony o to, że w dniu 10 lipca 2012 roku w T., pobił swoją żonę M. B. telefonem komórkowym po prawej ręce oraz uderzał jej prawą ręką o betonowy blat półki, nadto popchnął ją o ścianę, o którą uderzyła głową, czym spowodował u niej obrażenia ciała poniżej 7 dni, nadto w tym samym dniu i czasie ubliżał jej słowami powszechnie uznanymi za obraźliwe, tj. o czyny z art. 157 § 2 kk i art. 216 § k.k.

Wyrokiem z dnia 16 grudnia 2013r. w sprawie o sygn. akt II K 779/12 Sąd Rejonowy w Turku w pkt 1. uznał oskarżonego za winnego zarzucanego mu czynu z art. 157 § 2 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę grzywny w wysokości sto stawek dziennych po dziesięć złotych jedna stawka.

W punkcie 2. tego wyroku sąd rejonowy uniewinnił oskarżonego od zarzucanego mu czynu z art. 216 § 1 k.k.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego J. B. zaskarżając powyższy wyrok w części tj. w punkcie 1. i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił mającą wpływ na treść zaskarżonego wyroku obrazę przepisów postępowania tj. art. 7 kpk w zw. z art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 kpk w zw. z art. 4 kpk poprzez dowolną a nie swobodną ocenę materiału dowodowego bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego co doprowadziło w efekcie do uznania, że oskarżony J. B. w dniu 10 lipca 2012 r. w T. pobił swoją żonę M. B. telefonem komórkowym po prawej ręce oraz uderzał jej prawą ręką o betonowy blat półki, nadto popchnął ją o ścianę, o którą uderzyła głową, czym spowodował u niej obrażenia ciała poniżej siedmiu dni tj. popełnił czyn z art. 157 § 2 kk, podczas gdy całokształt okoliczności przedmiotowej sprawy, w szczególności opinia biegłej A. P., która stwierdziła, że mało prawdopodobne jest, aby siniec pojawił się w tak krótkim okresie czasu, jakim widział go świadek S. A., a także fakt, iż między stronami istnieje silny konflikt w związku z licznymi postępowaniami, których stronami jest pokrzywdzona oraz oskarżony, prowadzi do całkowicie odmiennych wniosków.

W oparciu o powyższy zarzut obrońca oskarżonego na podstawie art. 427 § 1 kpk i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego J. B. od zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd odwoławczy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego domagająca się jego uniewinnienia, bądź uchylenia zaskarżonego wyroku nie zasługiwała na uwzględnienie, jednakże okazała się celowa, gdyż doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku i warunkowego umorzenia postępowania.

Wbrew twierdzeniom apelacji sąd rejonowy nie przekroczył zasady swobodnej oceny dowodów wyrażonej w treści art. 7 kpk. i nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych, ani nie dopuścił się obrazy art. 2 § 1 pkt 1 i § 2 kpk w zw. z art. 4 kpk.

W realiach niniejszej sprawy nie można stwierdzić, aby sąd I instancji naruszył dyrektywy art. 7 kpk. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że przekonanie sądu orzekającego o winie oskarżonego wynikało z wnikliwej analizy, zgodnej z zasadami logiki oraz wiedz i doświadczenia życiowego, a także z analizy i oceny okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych byłby słuszny tylko wówczas, gdyby zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd z ujawnionych okoliczności nie odpowiadałaby prawidłowości logicznego rozumowania i adekwatności ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Możliwość przedstawienia odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Analiza materiału dowodowego w niniejszej sprawie wskazuje, że sąd rejonowy w sposób wyczerpujący i dokładny przeprowadził postępowanie dowodowe, gromadząc materiał dowodowy dający podstawę do merytorycznego rozstrzygnięcia.

Sąd I instancji prawidłowo ocenił wartość dowodową wydanej w sprawie opinii, która została sporządzona na podstawie badania obdukcyjnego oskarżycielki prywatnej w dniu 13 lipca 2013r. Słusznie sąd rejonowy wskazał, że obrażenia stwierdzone u oskarżycielki korespondują z podanymi przez nią okolicznościami zdarzenia. Pomimo, iż z opinii uzupełniającej wynika, że istnieje małe prawdopodobieństwo, aby sińce pojawiły się w tak krótkim czasie po zdarzeniu to opinia nie wykluczyła, aby sytuacja ta była możliwa z medycznego punktu widzenia. Skoro wydana opinia nie wykluczyła takiej sytuacji, a twierdzenia oskarżycielki prywatnej znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym to należy stwierdzić, iż sąd rejonowy dokonał prawidłowej oceny tego dowodu. Również z zeznań świadka S. A. wynikało, że bezpośrednio po zdarzeniu oskarżycielka pokazała mu jakich obrażeń doznała, co z kolei znajduje potwierdzeniew zeznaniach świadka B. B..

Również fakt, iż żaden ze świadków nie widział bezpośrednio zdarzenia nie może stanowić o dyskwalifikacji ich zeznań, czego domaga się skarżący. Całokształt okoliczności co do których zeznają świadkowie znajduje bowiem potwierdzenie w sporządzonej opinii, a ponadto zeznania te są spójne i logicznie oraz uzupełniają wersję zdarzenia przedstawioną przez oskarżycielkę.

Sąd rejonowy wskazał również z jakich względów odmówił przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego. Zasadnie sąd rejonowy zeznania te uznał za sprzeczne z zeznaniami pozostałych świadków oraz opinią biegłej z dziedziny medycyny sądowej.

Również sąd odwoławczy podziela to stanowisko. Brak jest bowiem jakiegokolwiek dowodu, który potwierdziłby wersję zdarzenia przedstawioną przez oskarżonego.

Dlatego słusznie sąd rejonowy dokonując oceny całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyciągnął prawidłowe wnioski co do sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu z art. 157 § 2 k.k. Wbrew zarzutom apelacji zarówno opinia jak i zeznania świadków zostały poddane szczegółowej analizie w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, a dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 kpk.

Brak jest natomiast możliwości aby odnieść się do zarzutu obrońcy oskarżonego, dotyczącego naruszenia art. 2 § 1 pkt 1 kpk, bowiem jest to przepis ogólny i nie reguluje zasad postępowania w sprawach karnych, a tylko określa cel, do osiągnięcia którego służą konkretne przepisy k.p.k., mające owo postępowanie kształtować prawidłowo.

Podobnie zarzut obrazy przepisu art. 2 § 2 k.p.k. wyrażającego zasadę prawdy obiektywnej, zobowiązujący sąd do podejmowania wszelkich dostępnych środków procesowych niezbędnych dla dotarcia do tej prawdy, nie może sam przez się stanowić podstawy apelacji. Przepis ten zawiera jedynie deklarację ustawodawcy i swoiste zobowiązanie co do kształtowania procesu w taki sposób, by realizował tę zasadę będącą celem każdego procesu karnego. Przepis ten ma charakter ogólny i nie normuje sposobu wykonywania czynności procesowych.

W przedmiotowej sprawie ustalając podstawę faktyczną wyroku, sąd rejonowy na każde ustalenie powołał dowód, na podstawie którego czynił to ustalenie, zaś w dalszej części uzasadnienia przeprowadził analizę wszystkich zebranych dowodów i podał przyczyny dania wiary tym dowodom, na których oparte zostały ustalenia faktyczne, a także uzasadnił dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, co czyni zadość obowiązkom sądu wynikającym z zasady prawdy obiektywnej (art. 2 § 2 k.p.k.). Zatem powołanie naruszenia tego przepisu w związku z art. 7 kpk nie może zostać uwzględnione, o czym sąd odwoławczy wypowiedział się już powyżej.

Ubocznie sąd odwoławczy podkreśla, że zarzut naruszenia zasady obiektywizmu nie został przez obronę uzasadniony, a skarżący nie wskazał jakich okoliczności sąd rejonowy nie zbadał, a które miały by wpływać na korzyść lub niekorzyść oskarżonego.

Słusznie sąd rejonowy przyjął, że zachowanie oskarżonego wyczerpywało znamiona przestępstwa z art. 157 § 2 kk, bowiem oskarżony pobił swoją żonę M. B. telefonem komórkowym po prawej ręce oraz uderzał jej prawą ręką o betonowy blat półki, nadto popchnął ją o ścianę, o którą uderzyła głową, czym spowodował u niej obrażenia ciała poniżej 7 dni.

Nie można zgodzić się zatem z zarzutami apelacji zmierzającymi do zakwestionowania sprawstwa oskarżonego.

Oceniając natomiast stopień szkodliwości społecznej czynu oskarżonego sąd odwoławczy uznał, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki do zastosowania wobec oskarżonego warunkowego umorzenia postępowania.

Zdaniem sądu odwoławczego stopień winy oraz społeczną szkodliwość czynu oskarżonego należało ocenić jako nieznaczne.

Nie można pominąć okoliczności, na które zwróciła uwagę apelacja, a mianowicie dotychczasowy silny konflikt oskarżonego i oskarżycielki prywatnej, który ma podłoże rodzinne i emocjonalne oraz fakt, że na tle tego właśnie konfliktu doszło do zdarzenia.

Nie bez znaczenia pozostaje fakt, że samo zdarzenie wywołała oskarżycielka prywatna, oraz, że obrażenia, których doznała były niewielkie.

Zgodnie bowiem z art. 115 § 2 k.k. przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości bierze się pod uwagę zarówno okoliczności o charakterze przedmiotowym (rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu), jak i podmiotowym (waga naruszonych przez sprawcę obowiązków, postać zamiaru, motywacja sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia), a zatem istniały podstawy do warunkowego umorzenia postępowania na podstawie art. 66 § 1 kk i art. 67 § 1 k.k.

Mając na uwadze dotychczasowy ustabilizowany tryb życia oskarżonego i niekaralność za przestępstwa, a także fakt, że strony ze sobą nie mieszkają, gdyż oskarżony wyprowadził się od żony ok. trzy lata temu należy zasadnie przypuszczać, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania oskarżony będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa.

Jednocześnie nie znajdując innych podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku, a branych pod uwagę z urzędu, na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. Sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku, dokonując jego zmiany w wyżej wskazanym zakresie i utrzymując go w mocy w pozostałej części.

Przy zwolnieniu oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za obie instancje Sąd uwzględnił trudną sytuację materialną oskarżonego przyjmując za podstawę tego rozstrzygnięcia art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 7 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (tj. Dz. U. 1983, Nr 49, poz. 223 z późn. zm).

Zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym na rzecz oskarżycielki posiłkowej znajduje oparcie o art. 628 pkt 1 kpk w zw. z § 14 ust. 1 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z udzielonej z urzędu.

E. M. M. K. A. W.