Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 31 marca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska

Sędziowie: SO Magdalena Marczyńska

SR. del. Urszula Sipińska-Sęk (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2014 roku w Piotrkowie Tryb.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. K. (1) i A. K. (2)

przeciwko (...)Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w R.

o sprostowanie świadectwa pracy i zapłatę

na skutek zażalenia pozwanego

na postanowienie Sądu Rejonowego – IV Wydziału Pracy w Radomsku z dnia 30 grudnia 2013 roku sygn. akt IV P 173/13

postanawia:

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w punkcie 2 w ten sposób, że zasądzone od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz powódek A. K. (1) i A. K. (2) kwoty po 900 (dziewięćset) złotych obniżyć do kwot po 840 (osiemset czterdzieści) złotych, a w pozostałym zakresie zażalenie oddalić;

2.  zasądzić od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz powódek A. K. (1) i A. K. (2) po 45 (czterdzieści pięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego ;

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia 30 grudnia 2013 roku Sąd Rejonowy – IV Wydział w Radomsku w sprawie IV P 173/13 w pkt 1 umorzył postępowanie w sprawie, a w pkt 2 zasądził od pozwanej na rzecz każdej z powódek po 900zł. tytułem zwrotu kosztów procesu.

W dniu 17 lutego 2014r. pełnomocnik pozwanej zaskarżył punkt 2 postanowienia z dnia 30 grudnia 2013r. w całości zażaleniem i wniósł o jego zmianę i zasądzenie od każdej z powódek na rzecz pozwanej kosztów procesu w wysokości 900zł. wraz z kosztami postępowania zażaleniowego.

Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił naruszenie art. 101 k.p.c. poprzez błędne zasądzenie kosztów procesu od pozwanej na rzecz powódek.

W uzasadnieniu podniósł, że pozwana nie dała powodu do wytoczenia powództwa i uznała je przy pierwszej czynności, a zatem należy jej się zwrot kosztów procesu na podstawie art. 101 k.p.c.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zażalenie zasługuje częściowo na uwzględnienie.

Przepis art. 101 k.p.c. przewiduje wyjątek od - odnoszącej się do obowiązku zwrotu kosztów postępowania - zasady odpowiedzialności za wynik procesu wyrażonej w art. 98 k.p.c. Pozwany – mimo uwzględnienia powództwa, a więc przegrania sprawy – uzyska zwrot kosztów procesu, jeżeli spełni kumulatywnie dwie przesłanki: nie da powodu do wytoczenia sprawy i uzna przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu. Pozwany powinien przytoczyć fakty wskazujące na brak po jego stronie przyczyny do wytoczenia powództwa. Z kolei ocena tych faktów - oparta na zasadach doświadczenia życiowego oraz uwzględniająca całokształt okoliczności rozpoznawanej sprawy - podlega indywidualnej ocenie sądu orzekającego.

Z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika, że pozwany nie daje powodu do wytoczenia sprawy, jeżeli jego postępowanie i postawa wobec roszczenia strony powodowej usprawiedliwia wniosek, że strona powodowa uzyskałaby zaspokojenie roszczenia bez wytoczenia powództwa.

W przedmiotowej sprawie taki wniosek jest zasadny, ale jedynie co do roszczeń powódek o sprostowanie świadectwa pracy. Należy przypomnieć, że powódki zwróciły się do pozwanej z pismem żądającym sprostowania ich świadectw pracy w dniu 7 listopada 2013r. W pismach tych powódki wyznaczyły stronie pozwanej 7-dniowy termin na sprostowanie świadectw pracy pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Termin ten minął z dniem 14 listopada 2013r. Tymczasem już w dniu 13 listopada 2013r., a zatem przed upływem wyznaczonego pozwanej terminu, powódki wystąpiły z pozwem o sprostowanie świadectwa pracy na drogę sądową. Podczas, gdy strona pozwana pismem z dnia 15 listopada 2013r. poinformowała powódki, iż sprostowała ich świadectwa pracy w żądanym zakresie, a zatem zaspokoiła roszczenia powódek objęte pozwem. W zakresie tych roszczeń można zatem pozwaną uznać za osobę, która nie dała powodu do wytoczenia powództwa i uznała je przy pierwszej czynności ( w odpowiedzi na pozew).

Wniosku takiego nie sposób natomiast wyprowadzić w odniesieniu do drugiego objętego pozwem roszczenia powódek o wypłatę ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy oraz odprawy. W piśmie z dnia 15 listopada 2013r. – będącego odpowiedzią na wezwanie powódek z dnia 7 listopada 2013r. do wypłaty należnych im świadczeń pieniężnych- pozwana oświadczyła, że wypłaci powódkom żądane kwoty w ratach w ustalonych terminach przez obie strony. Powódki w wezwaniu do zapłaty z dnia 7 listopada 2013r. w sposób jasny i stanowczy określiły swoje stanowisko. Zażądały mianowicie bądź wypłaty należnych im świadczeń w terminie 7 dni bądź też złożenia przez pozwaną oświadczenia o uznaniu roszczeń i zobowiązaniu do wypłaty żądanych kwot w terminie 30 dni. Termin wypłaty świadczenia został zatem przez powódki określony w sposób precyzyjny – 7 dni. Powódki nie były zainteresowane wypłatą świadczenia w ratach, wyraziły jedynie zgodę na odroczenie terminu zapłaty należnych im świadczeń, pod warunkiem, że pozwana złoży oświadczenie na piśmie o uznaniu roszczeń i zobowiąże się do ich wypłaty w terminie 30 dni. Pozwana w wyznaczonym 7-dniowym terminie li tylko uznała roszczenie o zapłatę, ale nie zobowiązała się do jego wypłaty w całości w ciągu 30 dni, ale w ratach i to płatnych w bliżej nieokreślonym terminie.

Brak dania powodu do wytoczenia powództwa w rozumieniu przepisu art. 101 k.p.c. nie może być obwarowany jakimikolwiek warunkami. Pozwana uznając powództwo o zapłatę powinna je spełnić w wyznaczonym przez powódki terminie, a nie dopiero negocjować z powódkami wysokość rat i terminy ich płatności. W takiej sytuacji nie można przyjąć , iż pozwana godząc się na zapłatę, pod warunkiem rozłożenia należności na raty, nie dała powodu do wytoczenia powództwa. Przeciwnie w takiej sytuacji, powstają uwarunkowania do podjęcia aktywności procesowej, gdyż powódki, które nie wyrażały zgody na rozłożenie należności na raty - nie miały innego wyjścia, aby skutecznie dochodzić swoich roszczeń, jak tylko wystąpić o nie na drogę sądową. Skoro zatem pozwana nie zobowiązała się wobec powódek w piśmie z dnia 15 listopada 2013r. do zapłaty należnych im świadczeń pieniężnych w terminie 30 dni ani nie wypłaciła im tych świadczeń w terminie 7 dni, to powódki były uprawnione do wystąpienia na drogę sądową. Wprawdzie powództwa zostały wytoczone w dniu 13 listopada 2013r., a zatem przed upływem wyznaczonego w piśmie z dnia 7 listopada 2013r. 7-dniowego terminu do zapłaty, nie mniej jednak pozwana spełniła te świadczenia dopiero w dniu 29 listopada 2013r., po doręczeniu odpisu pozwu (25 listopad 2013r.). W takiej sytuacji zastosowanie przepisu art. 101 k.p.c. - pomimo uznania powództwa przy pierwszej czynności - było wykluczone. Pozwana swoim zachowaniem dała bowiem powód do wytoczenia przez powódki powództwa o zapłatę ekwiwalentu pieniężnego i odprawy.

Skoro pozwana spełniła żądanie o zapłatę dopiero w toku procesu, na skutek jego zainicjowania przez stronę powodową, skłaniając ją do cofnięcia powództwa, to musiała zostać potraktowana jako strona przegrywająca sprawę. W tej sytuacji podstawą rozliczenia kosztów procesu był art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z §12 ustęp 1 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 września 2002r. (Dz. U nr 163 poz 1348 ze zm.), odwołujący się do zasady odpowiedzialności za wynik sprawy, który trafnie zastosował Sąd pierwszej instancji.

Stronie pozwanej należał się natomiast zwrot kosztów procesu w zakresie żądania sprostowania świadectw pracy (w wysokości po 60zł. od każdego z roszczeń ) na podstawie art. 101 k.p.c. w zw. z §12 ustęp 1 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 września 2002r. (Dz. U nr 163 poz 1349 ze zm.).

Sąd Rejonowy orzekając o kosztach postępowania nie uwzględnił tej okoliczności, czym naruszył art. 101 k.p.c.

W przedmiotowej sprawie zachodziła kumulacja dwóch roszczeń – o sprostowanie świadectwa pracy oraz o zapłatę wynagrodzenia i odprawy. W takiej sytuacji skumulowania wymagała także wartość kosztów zastępstwa procesowego. Ponieważ każde z żądań (sprostowanie świadectwa pracy, wynagrodzenie i odprawa) mogłoby stanowić przedmiot odrębnego postępowania, a koszty zastępstwa procesowego liczone byłyby odmiennie, dla każdego z nich, to z tytułu każdego wypadało tu zasądzić właściwą sumę tytułem kosztów zastępstwa procesowego, a następnie je zsumować (tak por: postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych z 2 lutego 2012r., II PZ 45/11

Reasumując , Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w oparciu o art. 386§1 k.p.c. w zw. z art. 397§2 k.p.c. zmienił zaskarżone postanowienie w punkcie 2 w ten sposób, że zasądzone od pozwanej (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w R. na rzecz powódek A. K. (1) i A. K. (2) kwoty po 900 (dziewięćset) złotych obniżył do kwot po 840 (osiemset czterdzieści) złotych, a w pozostałym zakresie na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397§2 k.p.c. zażalenie oddalił.

Biorąc pod uwagę, że zażalenie zostało uwzględnione jedynie w nieznacznej części, Sąd Okręgowy na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z §13 ustęp 2 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 września 2002r. (Dz. U nr 163 poz 1348 ze zm.)obciążył kosztami postępowania zażaleniowego w całości stronę pozwaną.