Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 14 stycznia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu III Wydział Penitencjarny i Nadzoru nad Wykonaniem Orzeczeń Karnych w składzie:

Przewodniczący: Sędzia S.O. Mirosław Maleszka

po rozpoznaniu skargi A. B. s. B.

na decyzję Dyrektora Aresztu Śledczego w T. z dnia 24 listopada 2014 roku

postanawia

1.  na podstawie art. 7 § 5 kkw uwzględnić skargę skazanego A. B. s. B. i uchylić zaskarżoną decyzję Dyrektora Aresztu Śledczego w T. z dnia 24 listopada 2014 roku;

2.  zwolnić skazanego od zapłaty wydatków postępowania, którymi obciążyć Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2014 roku Dyrektor Aresztu Śledczego w T. wydał decyzję o odstąpieniu od wymierzenia A. B. kary dyscyplinarnej. Skazany został zapoznany z decyzją, jej uzasadnieniem, został pouczony o możliwości i sposobie zaskarżenia decyzji; skazany złożył wyjaśnienia w toku postępowania dyscyplinarnego, w których nie przyznał się do zarzucanego przekroczenia.

W swojej skardze z dnia 27 listopada 2014 roku skazany nie zgodził się z decyzją Dyrektora. Podniósł, iż nie wie, dlaczego w jego celi zapchała się muszla klozetowa i że nie on jest sprawcą powstania usterki.

Dyrektor Aresztu Śledczego w T. nie przychylił się do skargi skazanego i utrzymał swoje stanowisko w sprawie.

Sąd Penitencjarny zważył co następuje:

Skarga skazanego jest zasadna.

Decyzja o odstąpieniu od wymierzenia kary dyscyplinarnej jest decyzją, którą można wydać tylko i wyłącznie w sytuacji przesądzenia o sprawstwie ukaranego. Można ją wydać w wypadkach uzasadnionych względami wychowawczymi (art. 146 § 3 kkw). W niniejszej sprawie nie zostało jednoznacznie przesądzone, że to A. B. dopuścił się przekroczenia, które jemu zarzucono i które było podstawą do sporządzenia wniosku o jego dyscyplinarne ukaranie. Z akt sprawy wynika, iż w dniu 22 listopada 2014 roku zapchanie muszli klozetowej resztkami jedzenia w celi nr 111 zostało stwierdzone przez oddziałowego w czasie kontroli. Żadna z osadzonych w celi osób, w tym również A. B., nie przyznała się do dokonania tego przekroczenia. Żaden z osadzonych nie został także wskazany przez pozostałych współosadzonych jako sprawca. Sprawstwo A. B., jak innych współosadzonych, nie zostało w żaden sposób ustalone dowodowo. W tej sytuacji zastosowano zasadę „zbiorowej odpowiedzialności” i sporządzono wnioski o ukaranie wobec wszystkich osadzonych w celi nr 111. Sąd nie aprobuje takiej praktyki, albowiem jest ona niedopuszczalna, jako godząca w zasadę odpowiedzialności indywidualnej, a tylko taka zasada może stanowić podstawę do pociągnięcia skazanego do odpowiedzialności dyscyplinarnej, a w konsekwencji do wymierzenia jemu kary dyscyplinarnej (lub odstąpienia od jej wymierzenia).

Mając na uwadze powyższe, badając skargę skazanego, należy stwierdzić, iż zasługuje ona na uwzględnienie i dlatego decyzję Dyrektora Aresztu Śledczego w T. z dnia 24 listopada 2014 roku należało uchylić.

Zdaniem sądu decyzja o odstąpieniu od ukarania (vide art. 146§3 kkw) może być podjęta wyłącznie w sytuacji przesądzenia sprawstwa karanego dyscyplinarnie. To jest odpowiednik specyficznej formy wyroku skazującego- przesądzającego winę z odstąpieniem od ukarania. W przypadku hołdowania zapatrywaniom, iż zaskarżalne są wszelkie decyzje w rozumieniu art. 7 kkw – brak podstaw do wyeliminowania z katalogu tych rozstrzygnięć decyzji przesądzających winę i sprawstwo osadzonego w zakresie wykroczenia dyscyplinarnego (chociaż rezygnującej z wymierzenia kary dyscyplinarnej).

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 1 § 2 kkw.

(...)