Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 czerwca 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 25 czerwca 2020 r. w Lublinie

sprawy P. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o wysokość renty

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Siedlcach

z dnia 20 listopada 2019 r. sygn. akt IV U 469/19

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. na rzecz P. K. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt złotych), powiększoną o należny podatek od towarów i usług, stanowiącą koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej P. K.
z urzędu w postępowaniu apelacyjnym przez adwokata P. M. (1).

Elżbieta Czaja Małgorzata Pasek Krzysztof Szewczak

III AUa 1020/19

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 8 maja 2019 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał P. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 marca 2019 r. do 31 marca 2022 r.

W odwołaniu od tej decyzji P. K. domagał się jej zmiany poprzez ustalenie mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu odwołania wnioskodawca podniósł, że wbrew ustaleniom organu rentowego jest całkowicie niezdolny do pracy w związku z doznanym w maju 1995 r. urazem czaszkowo-mózgowym, co potwierdza dokumentacja medyczna. Dodatkowo w późniejszym okresie doznał urazu kończyny. Obecnie posiada skierowanie na Oddział (...). Dla wykazania swoich twierdzeń wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych z zakresu neurologii i psychiatrii.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. wnosił o jego oddalenie.

Wyrokiem z dnia 20 listopada 2019 r. Sąd Okręgowy w Siedlcach zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustalił P. K. prawo do okresowej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2019 r. do dnia 31 sierpnia 2022 r.

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd I instancji ustalił, że ubezpieczony P. K. w okresie od dnia 25 listopada 1995 r. do dnia 31 grudnia 2014 r., a następnie od dnia 9 stycznia 2015 r. do dnia 28 lutego 2019 r. był uprawniony do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W dniu 4 lutego 2019 r. ubezpieczony wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres. Rozpoznając ten wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez lekarza orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z dnia 28 marca 2019 r. ustalił, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do dnia 31 marca 2022 r. Na skutek sprzeciwu ubezpieczonego od powyższego orzeczenia lekarza orzecznika ZUS, P. K. skierowany został na badanie przez komisję lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 26 kwietnia 2019 r. ustaliła, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy okresowo do dnia 31 marca 2022 r. Na podstawie tego ostatniego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z dnia 8 maja 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. ustalił ubezpieczonemu prawo do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2019 r. do dnia 31 marca 2022 r.

Sąd Okręgowy dalej ustalił, że ubezpieczony osiągnął wiek 51 lat oraz posiada wykształcenie zawodowe (rolnik-mechanizator). W latach 1987-1995 był on zatrudniony jako traktorzysta. W maju 1995 r. ubezpieczony uległ wypadkowi i w następstwie jego doznał ciężkiego urazu czaszkowo-mózgowego. Od dnia 25 listopada 1995 r. był uprawniony do renty inwalidzkiej, a następnie do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Od 2010 r. ubezpieczony jest zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy w Zakładzie (...) w S..

Sąd I instancji następnie ustalił, że P. K. cierpi na organiczne zaburzenia osobowości, które rozwinęły się u niego w następstwie wypadku przebytego w 1995 r. W poradni (...) leczy się od 2005 r. Ubezpieczony w 2015 r. przebywał na Oddziale Psychiatrycznym z powodu poważnych zaburzeń zachowania z tendencjami samobójczymi. Utrzymują się u niego zaburzenia funkcji poznawczych w zakresie pamięci i koncentracji uwagi. W funkcjonowaniu osobowościowym występuje chwiejność emocjonalna, wzmożone napięcie z tendencją do reakcji dysfotycznych, obniżenie zdolności adaptacyjnych, obniżony krytycyzm, co skutkuje zaburzeniami osobowości i zachowania. W porównaniu do sytuacji istniejącej do dnia 28 lutego 2019 r. (okres uprawnień do renty z tytuły całkowitej niezdolności do pracy) stan zdrowia wnioskodawcy nie uległ poprawie. Istniejące zmiany charakterologiczne, zaburzenia zachowania i dysfunkcje sfery poznawczej uwarunkowane są zmianami w OUN. Z powodu rozpoznanego schorzenia ubezpieczony jest nadal, tj. od dnia 1 marca 2019 r. całkowicie niezdolny do pracy, a przewidywany okres trwania tej niezdolności – do dnia 31 sierpnia 2022 r.

Sąd Okręgowy dokonał ustaleń w zakresie stanu zdrowia wnioskodawcy i oceny jego zdolności do pracy na podstawie dowodu z opinii łącznej biegłych z zakresu psychiatrii oraz psychologii. Sąd I instancji w pełni podzielił tę opinię podnosząc przy tym, że dała ona podstawy do ustalenia, że ubezpieczony jest nadal, tj. od dnia 1 marca 2019r. osobą całkowicie niezdolną do pracy, a przewidywany okres trwania tej niezdolności – do dnia 31 sierpnia 2022 r. W złożonej opinii biegli wskazali, że w porównaniu do stanu wcześniejszego, stan zdrowia ubezpieczonego nie uległ poprawie. Biegli podkreślili, że u wnioskodawcy nadal utrzymują się zaburzenia funkcji poznawczych w zakresie pamięci i koncentracji uwagi, zmiany charakterologiczne oraz zaburzenia zachowania, co powoduje, że w dalszym ciągu jest on osobą całkowicie niezdolną do pracy. Oceniając powyższą opinię biegłych Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że stanowi ona wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez specjalistów z zakresu schorzeń występujących u ubezpieczonego, a ponadto jej wydanie zostało poprzedzone analizą dokumentacji medycznej ubezpieczonego i jego badaniem bezpośrednim. Zdaniem Sądu Okręgowego opinia biegłych jest spójna i została należycie uzasadniona.

Sąd I instancji uznał, że wniosków zawartych w opinii biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii nie podważyły zastrzeżenia organu rentowego jako nieumotywowane merytorycznie i stanowiące jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami biegłych. Organ rentowy wskazywał jedynie na odmienną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego dokonaną przez lekarza konsultanta ZUS – specjalistę z zakresu psychiatrii. Fakt zatrudnienia wnioskodawcy w zakładzie (...), również nie podważa ustalenia, że on jest osobą całkowicie niezdolną do pracy. Ostatecznie Sąd Okręgowy uznał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający do wydania rozstrzygnięcia i dlatego wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii jako zbędny oddalił.

Mając na uwadze powyższe ustalenia oraz treść przepisów art. 12 oraz art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2018 r., poz. 1270 ze zm.) Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustalił P. K. prawo do okresowej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2019 r. do dnia 31 sierpnia 2022 r.

Apelację od tego wyroku wniósł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.. Zaskarżając wyrok Sądu I instancji w części rozstrzygającej o odwołaniu od zaskarżonej decyzji (pkt I wyroku) apelant zarzucił mu:

1/ naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie:

a/ art. 286 w związku z art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii zespołu innych biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i psychologii jako zbędnej, w sytuacji gdy opinia biegłych z dnia 4 października 2019 r. nie była wyczerpująca, ponieważ biegli nie odnieśli się do faktu wieloletniej aktywności zawodowej ubezpieczonego po wypadku, co w konsekwencji doprowadziło Sąd Okręgowy do błędnego uznania, że wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do jakiejkolwiek pracy;

b/ art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na przyjęciu, że opinia biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii jest miarodajna i stanowi wiarygodny dowód, podczas gdy biegli w wydanej w sprawie opinii nie wykazali jednoznacznie danych potwierdzających całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego uznania przez Sąd I instancji, że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do jakiejkolwiek pracy;

2/ naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2018 r., poz. 1270 ze zm.) poprzez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że ubezpieczonemu przysługuje prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2019 r. do dnia 31 sierpnia 2022 r.

Apelant wnosił również na podstawie art. 380 k.p.c. w związku z art. 382 k.p.c. o rozpoznania przez Sąd Apelacyjny postanowienia Sądu I instancji oddalającego wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii w celu wykazania braku przeciwwskazań do wykonywania lżejszej pracy, odniesienia się do wieloletniej aktywności zawodowej ubezpieczonego po doznanym urazie oraz wyjaśnienia czy wnioskodawca jest całkowicie niezdolny do pracy. Apelant wnosił o przeprowadzenie tego dowodu przez Sąd Apelacyjny.

W konsekwencji tych zarzutów oraz powyższego wniosku organ rentowy wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczony P. K. wnosił o oddalenie wniosku organu rentowego złożonego w trybie art. 380 k.p.c. oraz o oddalenie apelacji, a także o przyznanie od Skarbu Państwa adwokatowi P. M. (1) kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej wnioskodawcy z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

W uzasadnieniu tej odpowiedzi wnioskodawca podniósł, że stan jego zdrowia, zdaniem lekarzy, nie rokuje odzyskania choćby częściowo zdolności do pracy. Mając na uwadze występująca od 2005 r. progresję zmian pourazowych, lekarz konsultant ZUS stwierdził w 2015 r., że ubezpieczony jest całkowicie niezdolny do pracy i jego stan zdrowia nie rokuje poprawy ze względu na wieloletni przebieg zaburzeń. Z kolei jeżeli chodzi o zarzut, że ubezpieczony jest zatrudniony w zakładzie (...), zdaniem wnioskodawcy, nie może być on podstawą negowania ustaleń biegłych, ponieważ pracuje on w tym zakładzie od wielu lat, o czym ZUS wcześniej doskonale wiedział i fakt ten nie stał na przeszkodzie ustalaniu we wcześniejszych okresach prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustalenia Sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Apelacyjny w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w sprawie niniejszej (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 8 października 1998 r., II CKN 923/97 – OSNC 1999, z. 3, poz. 60; z dnia 12 stycznia 1999 r., I PKN 21/98 – OSNAP 2000, nr 4, poz. 143; z dnia 20 stycznia 2000 r., I CKN 356/98 – LEX nr 50863; z dnia 7 kwietnia 2004 r., IV CK 227/03 – LEX nr 585855; z dnia 20 maja 2004 r., II CK 353/03 – LEX nr 585756; z dnia 17 lipca 2009 r., IV CSK 110/09 – LEX nr 518138; z dnia 27 kwietnia 2010 r., II PK 312/09 – LEX nr 602700).

W apelacji organu rentowego przedstawione zostały zarówno zarzuty naruszenia prawa materialnego, jak i procesowego. W tym miejscu należy zauważyć, że prawidłowość zastosowania lub wykładni prawa materialnego może być właściwie oceniona jedynie na kanwie niewadliwie ustalonej podstawy faktycznej rozstrzygnięcia. Skuteczne zatem zgłoszenie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa materialnego wchodzi zasadniczo w rachubę tylko wtedy, gdy ustalony przez sąd pierwszej instancji stan faktyczny, będący podstawą zaskarżonego wyroku, nie budzi zastrzeżeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1997 r., II CKN 60/97 – OSNC 1997, z. 9, poz. 128).

W pierwszej kolejności należy więc odnieść się do przedstawionego w apelacji zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., czego organ rentowy upatrywał w dokonaniu przez Sąd I instancji dowolnej oceny dowodów, w szczególności dowodu z opinii biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii, prowadzącej do błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia zawartego w zaskarżonym wyroku. W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podniósł, że ocena stanu zdrowia wnioskodawcy zawarta w opinii biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii wydanej w postępowaniu przed Sądem I instancji, na której został oparty zaskarżony wyrok, jest wadliwa, ponieważ nie uwzględnia wieloletniej aktywności zawodowej ubezpieczonego po wypadku, któremu uległ on w maju 1995 r. Apelant tym samym zakwestionował dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę w/w opinii biegłych jako wiarygodnej, przekonywującej i wystarczającej do uznania wnioskodawcy za całkowicie niezdolnego do pracy okresowo od dnia 1 marca 2019 r. do dnia 31 sierpnia 2022 r. W tym miejscu należy zauważyć, że dowód z opinii biegłych również podlega ocenie przy zastosowaniu kryteriów określonych w art. 233 § 1 k.p.c. Dokonując jej sąd w każdym wypadku powinien kontrolować wypowiedzi biegłych pod kątem ich zgodności z zasadami logiki, poziomu wiedzy biegłych, sposobu motywowania ich stanowiska, podstaw teoretycznych opinii oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98 – OSNC 2001, z. 4, poz. 64 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000 r., IV CKN 1383/00 – LEX nr 52 544). Wnioski, które Sąd I instancji wyciągnął poddając ocenie zebrany w sprawie niniejszej materiał dowodowy, w tym powołaną wyżej opinię biegłych z zakresu psychiatrii i psychologii, przy zastosowaniu przy tym kryteriów określonych w art. 233 § 1 k.p.c., zostały logicznie uzasadnione i są zgodne z zasadami doświadczenia życiowego. Należy podkreślić, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena opinii biegłych lekarza psychiatry M. A. (1) i psychologa N. B. (1) nie nasuwa żadnych zastrzeżeń. Tym samym zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie może być uznany za trafny. Jak słusznie zauważył Sąd I instancji opinia tych biegłych została wydana po zapoznaniu się i analizie przez nich dostępnej dokumentacji medycznej oraz po przeprowadzeniu badania bezpośredniego wnioskodawcy. Nie można zgodzić się stwierdzeniem zawartym w apelacji, że biegli lekarz psychiatra M. A. i psycholog N. B. w opinii wydanej w postępowaniu przed Sądem I instancji nie przedstawili danych potwierdzających jednoznacznie całkowitą niezdolność wnioskodawcy do wykonywania jakiejkolwiek pracy. W związku z tak sformułowanym zarzutem należy zauważyć, biegli bardzo szczegółowo opisali w opinii wywiad poprzedzający jej wydanie, dostępną dokumentację medyczną, którą poddali analizie oraz przeprowadzone badania bezpośrednie (opinia – k. 25-28). Ten obszerny opis jednoznacznie potwierdza istnienie danych uzasadniających stwierdzenie istnienia po dniu 28 lutego 2019 r. całkowitej niezdolności wnioskodawcy do pracy. Trafnie Sąd Okręgowy podniósł, że organ rentowy w złożonych zastrzeżeniach do w/w opinii biegłych (k. 42-43) powołał się jednie na odmienną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego dokonaną przez lekarza konsultanta ZUS – specjalistę z zakresu psychiatrii. W związku z taką treścią zastrzeżeń ZUS do opinii biegłych należy zauważyć, że w opinii lekarza konsultanta ZUS – specjalisty z zakresu psychiatrii, wydanej w dniu 20 marca 2019 r., opis przeprowadzonych badań oraz rozpoznanych schorzeń ubezpieczonego jest tożsamy z ich opisem zawartym w opinii biegłych sądowych wydanej w postępowaniu przed Sądem I instancji. W posumowaniu opinii lekarz konsultant ZUS stwierdził, że „w przeszłości ubezpieczony pracował jako kierowca, ostatnio w Zakładzie (...), leczony psychiatrycznie od lat. W 1995 r. przebył poważny uraz głowy, po którym długo był hospitalizowany i rehabilitowany. Pojawiły się napady padaczkowe. Objęty leczeniem specjalistycznym. W 2015 r. hospitalizowany psychiatrycznie. Kontynuuje leczenie w PZP, leki przyjmuje. Obecnie utrzymują się zaburzenia poznawcze, skłonność do dysforii i napinania się emocjonalnego. Badany nadal częściowo niezdolny do pracy. Rokowania niekorzystne co do wyleczenia ze względu na organiczne podłoże schorzenia” (opinia lekarza konsultanta ZUS – specjalisty z zakresu psychiatrii – k. 211 tomu akt rentowych obejmującego dokumentację medyczną). Mając na uwadze treść opinii lekarza konsultanta ZUS należy stwierdzić, że to właśnie ona nie dostarcza danych potwierdzających istnienie jedynie częściowej niezdolności ubezpieczonego do pracy. Stwierdzenie przez tego lekarza konsultanta ZUS w opinii, którą wydał w dniu 20 marca 2019 r., że P. K. jest nadal częściowo niezdolny do pracy, w sytuacji gdy ubezpieczony miał ustalone do dnia 28 lutego 2019 r. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, wymagało więc wykazania dlaczego lekarz konsultant ZUS nie zgadzał się z wcześniejszą oceną organu rentowego, że wnioskodawca do dnia 28 lutego 2019 r. był całkowicie niezdolny do pracy albo wykazania na czym polegała poprawa stanu zdrowia P. K. po dniu 28 lutego 2019 r. uzasadniająca stwierdzenie, że po tej ostatniej dacie stał się on częściowo niezdolny do pracy. Tego zabrakło w w/w opinii lekarza konsultanta ZUS – specjalisty z zakresu psychiatrii. Trafnie więc Sąd Okręgowy uznał, że taka właśnie opinia lekarza konsultanta ZUS nie mogła uzasadniać potrzeby dopuszczenia dowodu z opinii innego zespołu biegłych specjalistów z zakresu psychiatrii i psychologii.

Biegli sądowi lekarz psychiatra M. A. (1) i psycholog N. B. (1) w wydanej w sprawie niniejszej opinii, wbrew odmiennemu zapatrywaniu wyrażonemu w apelacji, uwzględnili fakt wieloletniej aktywności zawodowej P. K. po wypadku, któremu on uległ w maju 1995 r., bowiem wyraźnie w opinii zaznaczyli, że ubezpieczony od 2010 r. jest zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy w Zakładzie (...) w S.. Zajmuje się tam sprzątaniem, a więc wykonuje pracę znacznie poniżej swoich kwalifikacji zawodowych. Zarzut nieuwzględnienia wieloletniej aktywności zawodowej P. K. po wypadku należało uznać za chybiony z dwóch powodów, a mianowicie, po pierwsze, sam organ rentowy w latach 2010-2019 uznawał, że wykonywanie tej pracy przez ubezpieczonego nie stanowi przeszkody do stwierdzenia, że w tym okresie był on całkowicie niezdolny do pracy. Po wtóre, powyższy zarzut zupełnie pomija treść art. 13 ust. 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, zgodnie z którym zachowanie zdolności do pracy w warunkach określonych w przepisach o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych nie stanowi przeszkody do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy, jak miało to miejsce w sprawie niniejszej. W tym miejscu wymaga podkreślenia, że przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia charakteru naruszonej sprawności organizmu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009 r., II UK 106/09 – LEX nr 558589). W związku z tym przedstawiony w apelacji zarzut obrazy art. 286 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. nie mógł być uznany za trafny.

Wobec tego, że opinia wydana w sprawie niniejszej przez biegłych specjalistów z zakresu psychiatrii i psychologii zawierała nie nasuwającą żadnych zastrzeżeń ocenę stanu zdrowia P. K. i jego zdolności do pracy, nie zachodziła potrzeba uzupełniania przez Sąd I instancji postępowania dowodowego poprzez przeprowadzenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych specjalistów z zakresu psychiatrii i psychologii. W związku z tym rozpoznanie w trybie art. 380 k.p.c. postanowienia Sądu Okręgowego oddalającego wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych nie mogło uzasadniać dopuszczenia i przeprowadzenia tego dowodu w postępowaniu apelacyjnym.

Wynik prawidłowo przeprowadzonego przez Sąd I instancji postępowania dowodowego jednoznacznie wskazuje na to, że P. K. po dniu 28 lutego 2019 r. jest nadal całkowicie niezdolny do pracy, okresowo – do dnia 31 sierpnia 2022 r. To sprawia, że przedstawiony w apelacji zarzut obrazy art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. 2020 r., poz. 53 ze zm.) i nie mógł być uznany za trafny.

Zaskarżony wyrok odpowiada więc prawu, a apelacja organu rentowego jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

O kosztach postępowania apelacyjnego, stanowiących koszty nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej P. K. z urzędu w postępowaniu apelacyjnym przez adwokata P. M. (2), Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w związku z art. 108 § 1 k.p.c., art. 122 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. oraz § 9 ust. 2 w związku z § 10 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. 2015 r., poz. 1800 ze zm.) w związku z § 6, §15 ust. 2, § 16 ust. 3 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t.j. Dz.U. 2019 r., poz. 18), mając przy tym na uwadze wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 kwietnia 2020 r., SK 66/19 (OTK-A 2020, poz. 13).

Z przedstawionych wyżej względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.