Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 20 czerwca 2014 r. Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) w Ł. wniosła o orzeczenie od J. P. zapłatę kwoty 14.526,28 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, iż pozwanej przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego z tytułu czego zobowiązana była uiszczać miesięczną opłatę w terminie do 15 każdego miesiąca. W rozpatrywanym pozwie powódka dochodziła zapłaty zaległości powstałych z tego tytułu. Jednocześnie strona powodowa wniosła o zasądzenie na swą rzecz zwrotu kosztów procesu wg złożonego zestawienia.

Strona powodowa wniosła w związku z tym o wydanie nakazu zapłaty
w postępowaniu upominawczym.

Nakazem zapłaty z dnia 16 października 2014 r. Sąd w osobie Referendarza sądowego orzekł zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwana złożyła w dniu 15 września 2015 r. sprzeciw od tego nakazu zapłaty wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego złożenia.

W dalszym toku postepowania wniesiony w dniu 15 września 2015 r. sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 16 października 2014 r. został przyjęty jako złożony w terminie

Po zapoznaniu się z całokształtem opinii złożonej przez biegłego sądowego, strona powodowa zmodyfikowała w dniu 14 maja 2018 r. powództwo cofając roszczenie o kwotę 1.851,52 zł, w związku z czym wniosła o zasądzenie na swa rzecz kwoty 12.674,76 zł.

Wyrokiem z dnia 23 lipca 2018r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi umorzył postepowanie w zakresie żądania zasądzenia kwoty 1851,52zł. W punkcie 2. wyroku Sąd I instancji zasądził od J. P. na rzecz Spółdzielni Mieszkaniowej (...) z siedzibą w Ł. kwotę 12.674,76 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 czerwca 2014r. do dnia zapłaty oraz kwotę 2364 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Nadto, Sąd I instancji nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia na rzecz radcy prawnego G. F. kwotę 2952 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu.

Pozwana wniosła apelację od rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 2. wyroku.

Skarżąca zarzuciła rozstrzygnięciu:

1.naruszenie przepisów postępowania, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

a. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez:

- błędną ocenę opinii sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu czynszów za lokale mieszkalne i użytkowe poprzez uznanie jej za wyłączną podstawę zaskarżonego orzeczenia, podczas gdy wnioski sformułowane przez biegłego obarczone są wadami, wynikłymi na skutek oparcia się podczas ich formułowania na niepełnym materiale dowodowym,

- przekroczenie przez Sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów poprzez zaniechanie rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie oraz uwzględnienia w nienależytym stopniu wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego przy dokonaniu ustaleń faktycznych oraz oceny wiarygodności dowodów, które wyrażało się w chybionym przyjęciu, że uchwały Rady Nadzorczej, karty użytkowników oraz opinia biegłego sądowego w wystarczającej mierze dowody, wskazujące na wysokość żądanej od pozwanej kwoty,

- poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów w związku z wydaniem orzeczenia w oparciu o niekompletny materiał dowodowy;

b. art. 271 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez nierozpoznanie wniosków dowodowych pozwanej sprecyzowanych w piśmie procesowym z dnia 28 marca 2017r. w punkcie 5 f w zakresie protokołów z lustracji za okres od dnia 1 stycznia 2012r. do dnia wytoczenia powództwa oraz w zakresie punktu 4 b w zakresie ewidencji i rozliczenia przychodów i kosztów, o których mowa w ust..1-2 i 4 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych od 1 sierpnia 2013r. do 15 czerwca 2014r., a co za tym idzie wydanie rozstrzygnięcia w oparciu o niepełny materiał dowodowy i nie dający podstaw do uznania powództwa ;

c.art. 232 w zw. z art. 227 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie, że powódka wywiązała się z obowiązku udowodnienia okoliczności, z której wywodzi skutki prawne, tj. rzekomego zadłużenia pozwanej względem spółdzielni w kwotach podanych przy pozwie;

d.art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niewskazanie w uzasadnieniu wyroku podstawy prawnej i faktycznej rozstrzygnięcia oraz przyczyn, dla których Sąd I instancji nie rozpoznał wniosków dowodowych strony pozwanej, o których mowa w punkcie b niniejszego pisma;

II. naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 4 ust.1 ¹ w zw. z art. 4 ust. 6 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych poprzez jego niezastosowanie do oceny uchwał Rady Nadzorczej ustalającej wysokość poszczególnych składników kosztów utrzymania lokalu i w konsekwencji przyjęcie, że należności z tytułu opłat eksploatacyjnych za w prawidłowej wysokości.

W konkluzji skarżąca wniosła o:

1.zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w zaskarżonej części, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania;

2. przyznanie pełnomocnikowi kosztów pomocy prawnej świadczonej pozwanej z urzędu za II instancję, przy czym koszty te nie zostały opłacone w całości ani w części.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew zarzutom podniesionym w apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń stanu faktycznego, znajdujących pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym i trafnie określił konsekwencje z nich wynikające.

Ustalenia stanu faktycznego poczynione przez Sąd I instancji, Sąd Okręgowy przyjmuje za własne, bez konieczności ponownego ich przytaczania.

W szczególności, całkowicie bezzasadne są zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 233 k.p.c.

W rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego ds. zarządzania nieruchomościami na okoliczność faktycznie ponoszonych miesięcznych kosztów na utrzymanie lokalu użytkowego pozwanej. Po uwagach wniesionych przez stronę powodową do opinii pisemnej biegły w dniu 8 marca 2018r. złożył do akt sprawy opinię uzupełniającą.

Na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2018r. pełnomocnik skarżącej wniósł o udzielenie terminu 21 dni na ustosunkowanie się do opinii biegłego. Sąd I instancji uwzględnił ten wniosek. Pełnomocnik pozwanej w zakreślonym terminie nie złożył żadnych uwag do opinii biegłego. Na rozprawie w dniu 9 lipca 2018r. ( -k. 220) pełnomocnik pozwanej poparł jedynie wniosek dowodowy zawarty w punkcie 5 e pisma z dnia 28 marca 2017r.

W dniu 22 czerwca 2017r. strona powodowa złożyła do akt pismo procesowego, w którym ustosunkował się do wszystkich wniosków dowodowych pełnomocnika pozwanej zawartych w piśmie procesowym z dnia 28 marca 2017r..W szczególności, podniosła, że szczegółowa kalkulacja opłat obciążających pozwaną zawarta został w odpowiedzi na sprzeciw ( -k. 103 i 104). Nadto strona powodowa złożyła dokumenty żądane przez pełnomocnika powódki w piśmie procesowym z dnia 28 marca 2017r. ( -k. 141 – 168 ). Na k. 165- 168 akt znajduje się pismo Związku Rewizyjnego Spółdzielni Mieszkaniowych dotyczące wniosków wynikających z lustracji pełnej działalności powodowej Spółdzielni za okres od dnia 1 stycznia 201 do dnia 31 grudnia 2013r..

Profesjonalny pełnomocnik pozwanej nie doniósł się do tych dokumentów, w szczególności nie podniósł żadnych zarzutów, co do ich treści.

Biegły sądowy wydając opinię w rozpoznawanej sprawie dysponował wszystkimi dokumentami załączonymi do akt sprawy, w tym dokumentami załączonymi przez stronę powodową do pisma procesowego z dnia 22 czerwca 2017r. Nadto, jak wynika z treści opinii ( -k. 174) do sporządzenia opinii biegły wykorzystał także informacje i dokumenty rozliczeniowo – księgowego uzyskane od strony powodowej. Na rozprawie w dniu 9 lipca 2018r. pełnomocnik powoda oświadczył, że biegły sądowy do sporządzenia opinii otrzymał wszystkie dokumenty, jakich zażądał od powodowej spółdzielni.

W tym stanie rzeczy, w ocenie Sądu Okręgowego, nie sposób zarzucić Sądowi I instancji, tego że dokonał ustaleń stanu faktycznego z uwzględnieniem opinii biegłego wydanej w oparciu o niekompletny materiał dowodowy.

Zgodzić należy się z Sądem I instancji, że biegły wykonał zleconą mu opinię rzetelnie, wykazując się należytym poziomem profesjonalnej wiedzy i obiektywizmu.

Pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie składała wniosków w zakresie zlecenia biegłemu opinii uzupełniającej.

Nie znajduje uzasadnienia zarzut naruszenia art. 217 § 1 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c.

Nieuwzględnienie przez Sąd I instancji wniosku pozwanej w przedmiocie zobowiązania strony powodowej do złożenia całego protokołu polustracyjnego przedmiotowej spółdzielni wraz ze wszystkimi załącznikami było w pełni uzasadnione okolicznościami sprawy. Zobowiązanie strony powodowej do składania tego dokumentu wraz z załącznikami nie miało żadnego uzasadnienia, w sytuacji gdy najistotniejsze rzeczy związane z kontrolą znajdowały się w wystąpieniu pokontrolnym, który to dokument strona powodową przedstawiła ( -k. 165 – 168 akt) i do którego to dokumentu pozwana nie wniosła żadnych uwag i nie podniosła w stosunku do tego dokumentu żadnych zarzutów.

Bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. oraz art. 6 k.c. jak również art. 328 k.p.c.

Wbrew stanowisku pozwanej zaprezentowanemu w apelacji, Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał zarówno podstawę faktyczną jak i prawną rozstrzygnięcia.

Sąd I instancji wskazał, że przy rozpoznawaniu przedmiotowej sprawy oparł się na normach art. 4 ust. 1 ¹ ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych w jej formie obowiązującej w dacie powstanie zaległości (t.j. Dz.U.2013.1222) z uwzględnieniem art. 203 i 355 k.p.c.

W tym stanie rzeczy, zdaniem Sądu Okręgowego, również zarzut naruszenia prawa materialnego, w szczególności art. 4 ust. 1 ¹ w zw. z art. 4 ust. 6 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych jest całkowicie bezzasadny.

Ustalając wysokość zadłużenia pozwanej Sąd poczynił ustalenia w tym zakresie w oparciu o dane wynikające z opinii biegłego. Biegły szczegółowo wyliczył rzeczywiste koszty, jakie wiązały się z lokalem pozwanej.

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd I instancji prawidłowo ustalił zarówno zasadę odpowiedzialności pozwanej za roszczenie dochodzone pozwem jak i wysokość tego roszczenia.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 ust. 5 i § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U. z 2018r.poz. 265).

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu w postępowaniu apelacyjnym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie § 8 ust. 5 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu ( Dz.U. poz.1715 ze zm.).