Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lipca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Piszu I Wydział Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lipca 2020 r. w P.

sprawy z powództwa (...) Banku (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko S. K.

o zapłatę

o r z e k a

Powództwo oddala.

Sygn. akt I C 671/19

UZASADNIENIE

W dniu 6 września 2019 roku (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wytoczyła powództwo przeciwko E. K. i S. K. o zapłatę kwoty 71 431,58 złotych.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że zobowiązanie strony pozwanej powstało w wyniku nieterminowej realizacji zobowiązania wynikającej z czynności bankowej umowy (...) z dnia 18 marca 2016 roku zawartej na piśmie między stroną pozwaną a powodem. Strona pozwana nie wywiązywała się z przyjętego na siebie zobowiązania wobec czego powódka wypowiedziała łączącą strony umowę, co spowodowało, iż niespłacona kwota należności głównej z odsetkami stała się wymagalna. Następnie powódka wezwała stronę pozwaną do zapłaty, jednakże do chwili obecnej zadłużenie nie zostało uregulowane.

Powódka wskazała, że na kwotę dochodzoną pozwem składa się:

- kapitał w kwocie 68 496,78 złotych;

- odsetki umowne 2 739,29 złotych;

- odsetki karne 195,51 złotych.

Wobec pozwanej E. K. postępowanie zostało zawieszone na podstawie art. 177§1 pkt. 6 kpc.

Pozwany S. K. nie zajął stanowiska w sprawie, nie złożył odpowiedzi na pozew i nie stawił się na terminie rozprawy.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 18 marca 2016 roku pomiędzy (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. a K. E. (1) i K. S. (1) zawarta została umowa nr (...) kredytu gotówkowego oraz o kartę kredytową, na podstawie której E. K. i S. K. przyznana została kwota 99 257,63 złotych, w tym kwota kredytu 88 000 złotych, prowizja z tytułu udzielenia kredytu 982,75 złotych, odsetki za cały okres kredytowania 18 790,54 złotych oraz koszty ubezpieczenia kredytu za okres obowiązywania umowy 10 274,88 złotych. Całkowita kwota do zapłaty przez kredytobiorcę wynosiła 118 048,17 złotych.

K. E. (1) oraz K. S. (1)zobowiązali się spłacić powyższą kwotę w 84 miesięcznych ratach w wysokości po 1 405,34 złotych każda, a ostatnia w wysokości 1 404,95 złotych, płatnych w dniu 3-ego każdego miesiąca począwszy od 3 maja 2016 roku.

(dowód: umowa pożyczki k. 14-20)

Pismem z dnia 1 marca 2019r. (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. na podstawie art. 75 ust. 1 Ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe, w związku z niespłaceniem zadłużenia, wypowiedział S. K. i E. K. umowę kredytu nr (...)- (...).

(dowód: wypowiedzenia umowy kredytu k. 21,22)

W dniu 4 września 2019r. bank wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych banku , wskazując iż S. K. jest zobowiązany zapłacić bankowi, według staniu na dzień 4 września 2019r. kwotę 71 431,58 zł tytułem zobowiązania wynikającego z umowy nr (...) z dnia 18 marca 2016 roku zawartej pomiędzy (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W.. W wyciągu wskazano , że na powyższą kwotę składają się: 68 496,78 zł z tytułu niespłaconego kapitału, 2 739, 29 zł z tytułu odsetek umownych , 195,51 zł z tytułu odsetek karnych.

(dowód: wyciąg z ksiąg bankowych k. 31)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 340 §1 kpc w zw. 339 § 2 kpc, w wypadku wydania przez Sąd wyroku zaocznego, przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o faktach zawartych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa.

Utrwalony w judykaturze i niekwestionowany w nauce jest pogląd, że przyjęcie za prawdziwe twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie okoliczności faktycznych i nie zwalnia sądu orzekającego od obowiązku rozważenia, czy oświadczenia te uzasadniają należycie i w całości żądania pozwu i czy uwzględnienie tych żądań nie narusza obowiązujących przepisów. Sąd nie jest zatem zwolniony z obowiązku dokonania prawidłowej oceny materialnoprawnej zasadności żądania pozwu opartego na tych twierdzeniach (orzeczenie SN z dnia 29 maja 1958 r., 1 CR 969/57, OSNC 1960, nr 1, poz. 14; wyroki SN: z dnia 15 września 1967 r., III CRN 175/67, Lex nr 707; z dnia 15 marca 1996 r., I CRN 26/96, Lex nr 24031; z dnia 6 czerwca 1997 r., I CKU 87/97, Lex nr 30397; z dnia 31 marca 1999 r., I CKU 176/97, Lex nr 37430). Jeżeli zatem w świetle przytoczonych przez powoda okoliczności brak podstaw do uwzględnienia żądania pozwu, sąd wyrokiem zaocznym oddala powództwo.

W myśl ogólnej zasady wyrażonej w art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Mając powyższe na uwadze, w przedmiotowej sprawie to na powódce spoczywał więc ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej roszczenie. Nadto, wskazać należy, iż w sprawach cywilnych sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy czy też do uzupełnienia postępowania dowodowego o dowody, na których istnienie wskazują strony, lecz których nie przedstawiły. Obowiązek dowodzenia spoczywa bowiem na stronach.

Nie budzi wątpliwości Sądu, że w dniu 18 marca 2016 roku pomiędzy pozwanym, a (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. zawarta została umowa pożyczki o numerze (...).

W myśl § 5 przedmiotowej umowy (k.15), bank może wypowiedzieć umowę kredytu gotówkowego w przypadku utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej lub zagrożenia upadłością kredytobiorcy, lub niedotrzymania przez kredytobiorcę przynajmniej jednego z następujących zobowiązań dotyczących warunków udzielenia kredytu:

- gdy kredytobiorca nie zapłaci w terminie określonym w umowie kredytu gotówkowego rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim wezwaniu kredytobiorcy do zapłaty zaległych rat lub ich części w terminie nie krótszym niż 14 dni roboczych od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytu gotówkowego,

- podania przez kredytobiorcę przy zawarciu lub w trakcie realizacji umowy kredytu gotówkowego informacji nieprawdziwych, uzasadniających okoliczność, że gdyby bank nie działa pod wpływem tych informacji nie zawarłby umowy kredytu gotówkowego lub zawarłby ją na innych warunkach, w tym posłużenie się dokumentami nieprawdziwymi, przerobionymi, podrobionymi.

Tymczasem powódka nie udowodniła ani tego, że pozwani nie zapłacili w określonym terminie rat kredytu za co najmniej dwa okresy płatności, ani tego, że przed wypowiedzeniem umowy kredytu wezwała kredytobiorców do zapłaty zaległych rat lub ich części, ani tego, że załączone do akt pisma (k. 21-22) z dnia 1 marca 2019 roku zawierające oświadczenie wierzyciela o wypowiedzeniu umowy pożyczki z 18 marca 2016 roku, zostało pozwanym skutecznie doręczone.

W niniejszej sprawie powódka wywodzi swoje roszczenie z faktu wypowiedzenia pozwanym umowy z dnia 18 marca 2016 r., tym samym, winna wykazać, iż wypowiedzenie to było skuteczne. Okoliczność, iż pozwany nie zajął stanowiska w sprawie, nie zwalnia Sądu z obowiązku przesądzenia prawidłowości rozwiązania wiążącej strony umowy, przy czym okoliczność powyższą Sąd badał również w kontekście art. 75c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ustawy Prawo bankowe. Zgodnie z art. 75c ust. 1-6 ustawy prawo Bankowe, jeżeli kredytobiorca opóźnia się ze spłatą zobowiązania z tytułu udzielonego kredytu, bank wzywa go do dokonania spłaty, wyznaczając termin nie krótszy niż 14 dni roboczych. W wezwaniu, o którym mowa w ust. 1, bank informuje kredytobiorcę o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych od dnia otrzymania wezwania, wniosku o restrukturyzację zadłużenia.

Tym samym w dacie wypowiedzenia umowy kredytu w przedmiotowej sprawie powodowy bank był zobowiązany do uprzedniego wdrożenia procedury wynikającej z przepisu art. 75c Prawa bankowego przed wypowiedzeniem kredytu. Uwzględniając treść wspomnianego przepisu uznać należy, że bank nie może swobodnie wypowiedzieć umowy kredytowej, gdy kredytobiorca popadł w opóźnienie ze spłatą kredytu. Zgodnie z określoną ustawą procedurą w pierwszej kolejności powódka winna doręczyć kredytobiorcy wezwanie określone w art. 75c ust. 1-2 (ustawy z 1997 r. - Prawo bankowe) oraz odczekać do upływu dodatkowego terminu na spłatę zadłużenia wyznaczonego w wezwaniu (nie krótszego niż 14 dni roboczych). Dopiero po upływie tego terminu bank może złożyć wobec kredytobiorcy oświadczenie woli w sprawie wypowiedzenia umowy kredytowej. W przypadku, gdy powyższe przesłanki nie zostały spełnione, czynność prawna banku polegająca na wypowiedzeniu umowy jest nieważna (art. 58 § 1 k.c.). Podkreślić należy, iż sama powódka powtórzyła zapis z ustawy i zobowiązała się do tego typu zachowania w umowie kredytu gotówkowego § 5 ust. 2 pkt 1 umowy (...)- (...) ((k.15). Wobec braku dowodu, że powódka wyzwała pozwanych do zapłaty zaległych rat lub ich części przed wypowiedzeniem umowy kredytu, Sąd doszedł do przekonania, że umowa z dnia 18 marca 2016 r. nie została rozwiązana, a w związku z powyższym roszczenie nie stało się wymagalne.

Nadto należy wskazać, iż w ocenie Sądu kserokopia książki nadawczej nie może dowodzić tego, że oświadczenia o wypowiedzeniu umowy kredytu zostały skutecznie doręczone.

Przesyłki kierowane do pozwanych były wysłana listem „zwykłym”. Dowodzi tego choćby fakt, że przy przesyłce kierowanej do pozwanych (k. 24) nie odnotowano informacji, aby była to przesyłka polecona (przy innej korespondencji jest podany numer nadawaczy). Jednocześnie w aktach sprawy brak jest dowodu doręczenia pozwanym przesyłki. Zgodnie z art. 61 § 1 k.c. zdanie pierwsze oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. W związku z brakiem potwierdzenia odbioru przedmiotowych pism trudno jest ustalić kiedy, i czy w ogóle oświadczenie o wypowiedzeniu umowy kredytu do pozwanego dotarło.

Mając na uwadze , iż powódka nie udowodniła, że złożyła pozwanemu skuteczne oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki, niemożliwe jest przyjęcie, iż nastąpił skutek w postaci wymagalności całego zobowiązania. W tym stanie rzecz powództwo uległo oddaleniu.