Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

K., dnia 12 marca 2020r.

Sąd Rejonowy w Kaliszu, V Wydział Gospodarczy w składzie:

Przewodniczący: sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Protokolant: sekr. sąd. Anna Zakrzewska

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2020r. w Kaliszu

na rozprawie

sprawy z powództwa: (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą
w K.

przeciwko: P. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego P. K. na rzecz powoda (...)
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 172,05 zł (sto siedemdziesiąt dwa złote 05/100) tytułem rekompensaty za koszty uzyskiwania należności,

2.  zasądza od pozwanego P. K. na rzecz powoda (...)
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. odsetki ustawowe za opóźnienie w transakcjach handlowych liczone od kwot:

- 3.300,00 zł od dnia 08 marca 2019r. do dnia 24 kwietnia 2019r.,

- 2.000,00 zł od dnia 08 marca 2019r. do dnia 07 maja 2019r.,

- 2.500,00 zł od dnia 08 marca 2019r. do dnia 20 maja 2019r.,

- 2.000,00 zł od dnia 08 marca 2019r. do dnia 12 czerwca 2019r.,

- 1.500,00 zł od dnia 08 marca 2019r. do dnia 02 lipca 2019r.,

- 1.600,00 zł od dnia 08 marca 2019r. do dnia 09 lipca 2019r.,

- 1.629,00 zł od dnia 08 marca 2019r. do dnia 17 lipca 2019r.,

3.  zasądza od pozwanego P. K. na rzecz powoda (...)
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. kwotę 3.917,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława

Sygn. akt V GC 2182/19

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 kwietnia 2019 r. (data wpływu) powódka (...) Spółka
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika wystąpiła do Sądu Rejonowego w Kaliszu V Wydziału Gospodarczego przeciwko P. K. o zapłatę kwoty 14.701,05 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi kwoty 14.529,00 zł od dnia 08 marca 2019 r. do dnia zapłaty i odsetkami ustawowymi za opóźnienia liczonymi od kwoty 172,05 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powódka podała, że dokonała zleconej przez pozwanego naprawy pojazdu i z tego tytułu wystawiła mu fakturę VAT nr (...) na kwotę 16.129,83 zł z terminem płatności oznaczonym na dzień 07 marca 2019 r. Pozwany uregulował jedynie część należności w wysokości 1.600,83 zł. Powódka podniosła, że
w związku z powyższym dochodzi od pozwanego również kwoty stanowiącej równowartość 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

W pismach procesowych z dnia 26 kwietnia 2019 r., 10 kwietnia 2019 r., 24 maja 2019 r., 19 czerwca 2019 r., 08 lipca 2019 r., 11 lipca 2019 r. i 18 lipca 2019 r. powódka ograniczała żądanie pozwu o kwoty uregulowane przez pozwanego po wytoczeniu powództwa. Ich łączna wysokość pokryła należność główną.

Pismem z dnia 05 września 2019 r. powódka sprecyzowała żądanie pozwu w ten sposób, że cofnęła go co do należności głównej i podtrzymała roszczenie w zakresie odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonych od daty wymagalności kwoty wynikającej z faktury do daty zapłaty, równowartości 40 euro, tj. kwoty 172,05 zł oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Postanowieniem z dnia 09 września 2019 r. Sąd umorzył postępowanie co do kwoty 14.529,00 zł.

Zaś nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 09 września 2019 r. wydanym w sprawie sygn. akt V GNc 2265/19 Sąd orzekł zgodnie z żądaniem powódki.

Z przedmiotowym rozstrzygnięciem nie zgodził się pozwany reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika i w dniu 27 września 2019 r. (data wpływu) złożył sprzeciw, w którym wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powódki na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany podniósł zarzut niewłaściwego rozliczenia kosztów procesu, a w szczególności kosztów zastępstwa procesowego, które winny być przez Sąd liczone od kwoty 172,05 zł. Podniósł, że powódka wyraziła zgodę, by należność wynikającą z faktury objętej pozwem regulował w ratach, zatem odsetki od uregulowanych po terminie kwot nie są powódce należne.

W odpowiedzi na sprzeciw z dnia 12 listopada 2019 r. (data wpływu) powódka zaprzeczyła twierdzeniom pozwanego i podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. jest wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego w ramach Krajowego Rejestru Sądowego pod numerem (...). Pozwany P. K. działalność gospodarczą pod firmą (...)-TRANS P. K. w K. w oparciu o wpis do (...).

Fakty bezsporne.

W dniu 30 stycznia 2019 r. pozwany zlecił powódce naprawę pojazdu marki I. nr rej. (...). Samochód został z powrotem wydany pozwanemu dnia 07 lutego 2019 r. Został odebrany bez zastrzeżeń.

Fakty bezsporne, a nadto zlecenie wykonania usługi k. 9, 10, przewodnik warsztatowy k. 11-12.

Dnia 14 lutego 2019 r. powódka wystawiła pozwanemu fakturę VAT nr (...) na kwotę 16.129,83 zł brutto z terminem płatności oznaczonym na dzień 07 marca 2019 r. Dokument odebrał osobiście pozwany, co pokwitował podpisem na fakturze. Na poczet przedmiotowej faktury pozwany uiścił kwotę w wysokości 1.600,83 zł.

Fakty bezsporne, a nadto: faktura VAT k. 13, lista płatności k. 14.

Pismem z dnia 08 kwietnia 2019 r. powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 14.529,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych
w związku z brakiem uregulowana faktury VAT nr (...) z dnia 14 lutego 2019 r. Wezwanie zostało nadane w urzędzie pocztowym w dniu 09 kwietnia 2019 r.

Dowód: wezwanie do zapłaty k. 15, wyciąg z pocztowej książki nadawczej k. 16.

W dniu 24 kwietnia 2019 r. pozwany dokonał wpłaty na rzecz dochodzonej przez powódkę kwoty w wysokości 3.300,00 zł.

Dnia 07 maja 2019 r. pozwany dokonał wpłaty na rzecz dochodzonej przez powódkę kwoty w wysokości 2.000,00 zł.

W dniu 10 maja 2019 r. pozwany dokonał wpłaty na rzecz dochodzonej przez powódkę kwoty w wysokości 2.500,00 zł.

Dnia 12 czerwca 2019 r. pozwany dokonał wpłaty na rzecz dochodzonej przez powódkę kwoty w wysokości 2.000,00 zł.

W dniu 02 lipca 2019 r. pozwany dokonał wpłaty na rzecz dochodzonej przez powódkę kwoty w wysokości 1.500,00 zł.

Dnia 09 lipca 2019 r. pozwany dokonał wpłaty na rzecz dochodzonej przez powódkę kwoty w wysokości 1.600,00 zł.

W dniu 17 lipca 2019 r. pozwany dokonał wpłaty na rzecz dochodzonej przez powódkę kwoty w wysokości 1.629,00 zł.

Fakty bezsporne, a nadto: potwierdzenie przelewu k. 21, 25, 27, 29, 32, 34, 36.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów załączonych do akt przez stronę powodową, które uznał za wiarygodne w całości. Ich autentyczność oraz prawdziwość stwierdzonych w nich faktów nie budziła jego wątpliwości, nie zostały one również zakwestionowane przez pozwanego.

W piśmie procesowym z dnia 15 listopada 2019 r. pełnomocnik powódki cofnął wniosek o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka B. M.. Natomiast na rozprawie w dniu 27 lutego 2020 r. pełnomocnik pozwanego cofnął wniosek o przesłuchanie M. K. w charakterze świadka. Dlatego też Sąd nie przeprowadził tych dowodów.

Sąd pominął wniosek pełnomocnika powódki o dopuszczenie dowodu z przesłuchania w charakterze strony powodowej Prezesa Zarządu powódki J. C. na okoliczność przyjęcia przez powódkę zlecenia pozwanego, wykonania usługi oraz obciążenia pozwanego fakturą VAT oraz podjęcia próby polubownego załatwienia sporu poprzez wysłanie wezwania do zapłaty, gdyż były to fakty bezsporne.

Zgodnie z treścią art. 299 kpc jeżeli po wyczerpaniu środków dowodowych lub w ich braku pozostały niewyjaśnione fakty istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, Sąd dla wyjaśnienia tych faktów może dopuścić dowód z przesłuchania stron. Po przeprowadzeniu dowodów
z dokumentów przedłożonych przez strony do akt, a w szczególności mając na uwadze wpłaty dokonane przez pozwanego po wytoczeniu powództwa Sąd uznał, iż sprawa została dostatecznie wyjaśniona do jej rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

W przedmiotowej sprawie powódka (po cofnięciu pozwu w zakresie należności głównej) dochodziła kwoty 172,05 zł, stanowiącej równowartość 40 euro tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności oraz odsetek ustawowych za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonych od kwoty objętej pozwem, z uwzględnieniem dokonanych przez pozwanego wpłat.

Bezsporne pomiędzy stronami było, że powódka dokonała na rzecz pozwanego naprawy pojazdu marki I. nr rej. (...), za co mu wystawiła w dniu 14 lutego 2019 r. fakturę VAT nr (...) na kwotę 16.129,83 zł brutto z terminem płatności oznaczonym na dzień 07 marca 2019 r. Poza sporem pozostawała również okoliczność, że na poczet tej kwoty pozwany uregulował kwotę 1.600,83 zł, zaś pozostałe sumy zostały przez niego zapłacone po wytoczeniu powództwa. Sporna zaś pozostawała okoliczność, czy powódka wyraziła zgodę na rozłożenie na raty kwoty objętej pozwem.

Zgodnie z treścią art. 647 kc przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia.

Powódka wykonała na rzecz pozwanego naprawę samochodu, należało się jej zatem wynagrodzenie w kwocie wynikającej z faktury VAT nr (...) z dnia 14 grudnia 2019 r., czego pozwany nie kwestionował.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany podniósł, że należność wynikająca z faktury objętej pozwem została mu przez powódkę rozłożona na raty.

Zgodnie z wynikającą z art. 6 kc regułą rozłożenia ciężaru dowodu na stronach spoczywa ciężar udowodnienia wskazywanych przez siebie faktów. Ta strona, która twierdzi, że określony fakt miał miejsce obowiązana jest zgłosić dowody wykazujące jego istnienie. Strona, która powołuje się na nieistnienie określonego faktu powinna również udowodnić swoje twierdzenie, zgłaszając dowody dla wykazania faktów przeciwnych. Ciężar udowodnienia faktu należy zatem rozumieć z jednej strony, jako obarczenie strony procesu obowiązkiem przekonania Sądu dowodami o słuszności swoich twierdzeń, a z drugiej konsekwencjami poniechania realizacji tego obowiązku lub jego nieskuteczności. Tą konsekwencją jest zazwyczaj niekorzystny dla strony wynik procesu (por. wyrok SN z dnia 07 listopada 2007 r., II CSK 239/07).

W myśl art. 232 kpc zd. 1 strony są obowiązane wykazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Podkreślić przy tym należy, iż rzeczą Sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie. Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 kpc), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 kpc) spoczywa na stronie, która wywodzi z tych faktów skutki prawne (art. 6 kc) (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, L. z glosą
A. Z.). Zaś zgodnie z treścią art. 233§1 kpc Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

W toku postępowania pozwany nie przedstawił żadnych dowodów, z których wynikałoby, że płatność wynagrodzenia za naprawę samochodu została mu przez powódkę rozłożona na raty. W sprzeciwie pozwany domagał się przeprowadzenia na tą okoliczność dowodu z przesłuchania świadka M. K.. Jednakże rozprawie w dniu 27 lutego 2020 r. pełnomocnik pozwanego cofnął ten wniosek dowody. Tym samym pozwany nie wykazał, zgodnie z treścią art. 6 kc, że takie ustalenia miały miejsce.

Termin płatności faktury został określony w jej treści na dzień 07 marca 2019 r. Pozwany uregulował całą należność główną w częściach, po wytoczeniu powództwa.

O obowiązku zapłaty odsetek w wysokości ustawowej za opóźnienie w transakcjach handlowych Sąd orzekł na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684 ze zm.) zgodnie z którym
w transakcjach handlowych – z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny – wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie
w transakcjach handlowych, chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki: wierzyciel spełnił swoje świadczenie i wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie. Przy czym z uwagi na uregulowanie należności głównej w częściach Sąd zasądził te odsetki od daty wymagalności roszczenia do daty zapłaty poszczególnych kwot, o czym orzekł w pkt 2 sentencji wyroku.

Powódka domagała się również zasądzenia kwoty 172,05 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 08 marca 2013 r. o terminach zapłaty
w transakcjach handlowych (tj. Dz.U. z 2016 r., poz. 684 ze zm.) wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, równowartość kwoty 40 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności.

Ustawodawca zatem przewidział dla wierzyciela swoisty ryczałt będący rekompensatą za koszty starań w celu odzyskania należności w wysokości równowartości 40 euro. Ta stała rekompensata przysługuje od dłużnika, przy czym wierzyciel nie jest zobligowany do wykazania poniesienia w tej wysokości wydatków.

Na podstawie ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, iż powódce należy się zwrot kwoty stanowiącej równowartość 40 euro według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc,
w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, gdyż poznany nie uregulował należności w umówionym przez strony terminie. Dlatego też zasądził tą kwotę zgodnie
z żądaniem pozwu w wysokości 172,05 zł, o czym orzekł w pkt 1 sentencji wyroku.

Pozwany przegrał sprawę w całości, więc na podstawie art. 98§1 i 2 kpc, zgodnie
z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, powinien ponieść jego koszty.

Na koszty te w rozpoznawanej sprawie złożyła się opłata sądowa od pozwu w kwocie 300,00 zł obliczona zgodnie z art. 28 ust. 4 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. tj. z 2016 r., poz. 623 ze zm.), koszty zastępstwa procesowego stron w kwocie po 3.600,00 zł obliczone zgodnie z §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804 ze zm.) i 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.) oraz kwota po 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa wynikająca z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz.U. Nr 225, poz. 1635 ze zm.).

Pozwany uregulował całą należność główną dochodzoną pozwem po wytoczeniu powództwa. Mimo to w sprzeciwie jego pełnomocnik twierdził, że pozwany winien zostać obciążony wyłącznie kosztami procesu od kwoty 172,05 zł.

Podkreślić w tym miejscu należy, iż Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 20 sierpnia 1979 r. sygn. akt I CZ 92/79 przyjął, że pozwany, który płaci dochodzoną należność po wniesieniu pozwu, nawet przed otrzymaniem jego odpisu, z punktu widzenia przepisów kpc o kosztach procesu uważany jest za przegrywającego sprawę i w konsekwencji zobowiązany jest zwrócić powodowi poniesione koszty w oparciu o regulacje art. 98§1 kpc. Stanowisko to zachowuje swoją aktualność.

Reasumując skoro w sprawie nie budzi wątpliwości fakt, że zapłata przez pozwanego nastąpiła po wytoczeniu powództwa (w celu spełnienia świadczenia), to pozwany jest stroną przegrywającą sprawę i należy obciążyć go kosztami procesu.

Z uwagi na powyższe Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3.917,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.617,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, o czym orzekł w pkt 3 sentencji wyroku.

sędzia Katarzyna Górna-Szuława