Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 maja 2018 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Dobrzańska

Protokolanta: Katarzyna Wiejak, sekretarz sądowy Małgorzata Lewandowska

po rozpoznaniu dnia: 4 kwietnia, 9 maja, 22 maja 2018 roku

sprawy S. K. s. W. i E. zd. G. ur. (...)
w B.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżycielkę posiłkową

od wyroku Sądu Rejonowego w Białej Podlaskiej

z dnia 16 stycznia 2018 roku sygn. akt II W 2435/17

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżycielki posiłkowej A. D. na rzecz Skarbu Państwa za postępowanie odwoławcze 60 (sześćdziesiąt) zł opłaty oraz 50 (pięćdziesiąt) zł tytułem zwrotu zryczałtowanych wydatków.

XI Ka 264/18 UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2018 roku Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej uniewinnił S. K. od dokonania wykroczenia z art. 107 kw, kosztami postepowania obciążył Skarb Państwa.

Od tego wyroku apelację złożyła oskarżycielka posiłkowa A. D.. Zarzuciła Sądowi I instancji naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na treść wyroku tj. art. 7, 424§1 kpk stosowanych w postępowaniu o wykroczenia, poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów i brak uzasadnienia co do części ustalonych okoliczności oraz błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść a polegający na dowolnej ocenie materiału dowodowego, uniemożliwieniu złożenie wyjaśnień i wniosków dowodowych.

Wskazując na powyższe domagała się uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Skonstruowane przez skarżącą zarzuty sprowadzają się do twierdzenia, ze wersja oskarżycieli posiłkowych i wnioskowane przez nich dowody nie zostały uwzględnione, co doprowadziło Sąd Rejonowy do błędnego wniosku o braku dowodów na popełnienie przez obwinionego wykroczenia z art. 107 kw. W istocie apelacja stanowi forsowanie własnego punktu widzenia, bez wykazania, jakich błędów natury logicznej i przy wykorzystaniu zasad doświadczenia życiowego dopuścił się organ orzekający. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 kpk, jeśli tylko jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane. Taki właśnie stan występuje w niniejszej sprawie. Wszelkie opisy wzajemnych zachowań stron były przedmiotem analizy Sądu meriti i wywiódł z nich wnioski pozostające pod ochroną art. 7 kpk. Nie ma żadnego znaczenia wniesienie sprawy z oskarżenia prywatnego w dniu 28.12.2017r. o pobicie z 23.12.2017r, albowiem dotyczy zdarzenia pozostającego poza okresem czynu zarzuconego w przedmiotowej sprawie. Zachowanie obwinionego wobec klientów A. D. nie mogło się mieścić w znamionach art. 107 kw. Kwestia pełnej szczelności czy też jej osłabienia w ogrodzeniu, sama w sobie o niczym nie stanowi. To przecież konkretne działania, z opisem czasownikowym w zarzucie, stanowiły jego istotę. Odnośnie rzucania „jakimiś rzeczami” to A. D. zeznała, że było to jednokrotne rzucenie grudami ziemi, obwiniony rzucał też w psa, „to przelatywało na naszą posesję” (k.39v). Sąd I instancji omówił ten zakres na str. 3 swojego uzasadnienia. Słusznie skonstatował, że taki sposób działania nie pozwalał na wniosek, że celem obwinionego było trafienie w A. D. w celu jej dokuczenia. W żadnym miejscu natomiast nie przyjął, że 2 psy zostały zakupione przez oskarżycieli z premedytacją, w celu dokuczenia obwinionemu.

Kontrola odwoławcza zaskarżonego wyroku nie wykazała, aby Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej naruszył wyrażoną w art. 4 kpk zasadę obiektywizmu, na które to uchybienie pośrednio wskazuje oskarżycielka posiłkowa. Lektura pisemnych motywów zaskarżonego wyroku dowodzi, że Sąd I instancji miał w polu widzenia wszystkie dowody zebrane w toku postępowania, zarówno te korzystne jak i dla oskarżonego niekorzystne. W takich realiach należy wyraźnie podkreślić, że odrzucenie przez sąd pewnych dowodów, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych dowodów, stanowi uprawnienie sądu dokonującego ustaleń faktycznych. W przypadku spełnienia tego warunku, dokonanie ustaleń faktycznych korzystnych dla obwinionego, nie może być uznane za złamanie zasady obiektywizmu, o której mowa w art. 4 kpk.

Zarzut sformułowany w punkcie 2 apelacji pozostawał tożsamy z poprzednimi zarzutami, dlatego nie ma potrzeby ponownego odnoszenia się do niego. Nie wiadomo, w czym oskarżycielka upatruje uniemożliwienia złożenia wyjaśnień, skoro została dokładnie przesłuchana zarówno ona jak i jej mąż. Uzyskany w postępowaniu odwoławczym dowód, o którym wspomina autorka apelacji, w postaci odstąpienia od kierowania wniosku o ukaranie D. ze zgłoszenia K. (k.118) oraz dołączone materiały z tego postępowania (k. 119-135) dowodzą tylko nasilenia konfliktu sąsiedzkiego i wzajemnego upatrywania we wszystkim złośliwego nękania. Dowody z toczącej się przed Sądem Rejonowym w Białej Podlaskiej sprawy z oskarżenia prywatnego A. D. II K 923/17 (k.139-146) nie miały wpływu na ocenę orzeczenia Sądu I instancji. Treść natomiast wyroku w sprawie II W 1534/17 tegoż Sądu (k.147) potwierdza ustalenia w niniejszej sprawie, że S. K. denerwuje pies należący do A. D..

Sąd Okręgowy nie stwierdził zaistnienia bezwzględnych przyczyn odwoławczych wymienionych w art. 104§1 kpw bądź przesłanki z art. 440 kpk rozpatrywanej poprzez art. 109§2 kpw.

Z tych względów zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy.

O opłacie rozstrzygnięto w oparciu o art. 13 ust. 2 ustawy z 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 j.t.), zaś o wydatkach na podstawie art. 636§1 kpk w zw. z art.119 kpw i § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z dnia 15 października 2001 r.