Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 czerwca 2020 roku

Sąd Okręgowy w Sieradzu Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Barbara Bojakowska

Sędziowie Joanna Składowska

Katarzyna Powalska

Protokolant sekretarz sądowy Elwira Kosieniak

po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2020 roku w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa M. J.

przeciwko J. M. i J. O. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych

od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Wieluniu

z dnia 28 listopada 2019 roku, sygnatura akt I C 458/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od J. M. i J. O. (1) na rzecz M. J. kwoty po 900 (dziewięćset) złotych od każdego z nich z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sygn. akt I Ca 77/20

UZASADNIENIE

Wyrokiem łącznym z dnia 28 listopada 2019 r. Sąd Rejonowy w Wieluniu w sprawie z powództwa M. J. przeciwko J. M. uchylił zaskarżony nakaz zapłaty w części obejmującej rozstrzygnięcie o kosztach procesu, w pozostałym zakresie zaskarżony nakaz zapłaty utrzymał w mocy, zasądził od pozwanego J. M. na rzecz powoda M. J. kwotę 3.940,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, oddalił wniosek pozwanego o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Wieluniu I Wydział Cywilny z dnia 30 maja 2019 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 632/19, sprostowanego postanowieniem z dnia 19 czerwca 2019 roku, odrzucił wnioski pozwanego o sporządzenie i doręczenie odpisu wyroku z dnia 30 lipca 2019 roku wraz z uzasadnieniem oraz odpisu wyroku z dnia 20 listopada 2019 roku wraz z uzasadnieniem. Nadto Sąd tym samym wyrokiem w sprawie z powództwa M. J. przeciwko J. O. (1) o zapłatę uchylił zaskarżony nakaz zapłaty w części obejmującej rozstrzygnięcie o kosztach procesu, w pozostałym zakresie zaskarżony nakaz zapłaty utrzymał w mocy, zasądził od pozwanego J. O. (1) na rzecz powoda M. J. kwotę 3.940,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, oddalił wniosek pozwanego o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Wieluniu I Wydział Cywilny z dnia 30 maja 2019 roku w sprawie o sygn. akt I Nc 632/19, sprostowanego postanowieniem z dnia 19 czerwca 2019 roku, odrzucił wnioski pozwanego o sporządzenie i doręczenie odpisu wyroku z dnia 30 lipca 2019 roku wraz z uzasadnieniem oraz odpisu wyroku z dnia 20 listopada 2019 roku wraz z uzasadnieniem.

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

W dniu 20 grudnia 2014 roku w W. M. J. jako pożyczkodawca zawarł z pozwanym J. M. jako pożyczkobiorcą umowę pożyczki. Na mocy umowy powód udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 50.000,00 zł. Kwota pożyczki została wypłacona pozwanemu wraz z podpisaniem umowy. Umowa została zawarta do dnia 20 listopada 2019 roku. Spłata, zgodnie z harmonogramem, miała odbyć się w 59 miesięcznych ratach wraz z odsetkami, według kalkulacji Banku (...). Dodatkowo, razem z umową pozwany podpisał uznanie roszczenia, jednocześnie potwierdzając zawarcie umowy pożyczki. Pozwany po zawarciu umowy dokonał tylko częściowej spłaty pożyczki. Pismem z dnia 11 marca 2019 roku, w związku z zaległością w spłacie rat pożyczki zawartej w dniu 20 grudnia 2014 roku, M. J. działający przez profesjonalnego pełnomocnika, na podstawie § 4 umowy, zgodnie z którym pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę z obowiązkiem natychmiastowego zwrotu przez pożyczkobiorcę całości pożyczki wraz z odsetkami ustawowymi za zwłokę w wysokości obowiązującej w dniu wypowiedzenia umowy, a wypowiedzenie umowy jest skuteczne z upływem 3 dni od nadania wypowiedzenia w formie pisemnej listem poleconym na ostatnio znany adres pożyczkobiorcy, bez względu na skutki doręczenia, wypowiedział J. M. umowę pożyczki. W piśmie tym, jednocześnie wezwano do natychmiastowego zwrotu kwoty 25.796,61 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie. Pismo wysłano na adres pozwanego podany w umowie, za pośrednictwem publicznego operatora pocztowego (...). W dniu 20 grudnia 2014 roku w W. M. J. jako pożyczkodawca zawarł z pozwanym J. O. (1) jako pożyczkobiorcą umowę pożyczki. Na mocy umowy powód udzielił pozwanemu pożyczki w kwocie 50.000,00 zł. Kwota pożyczki została wypłacona pozwanemu wraz z podpisaniem umowy. Umowa została zawarta do dnia 20 listopada 2019 roku. Spłata, zgodnie z harmonogramem, miała odbyć się w 59 miesięcznych ratach wraz z odsetkami według kalkulacji Banku (...). Dodatkowo, razem z umową, pozwany podpisał uznanie roszczenia, potwierdzając jednocześnie zawarcie umowy pożyczki. Pozwany po zawarciu umowy dokonał tylko częściowej spłaty pożyczki. Pismem z dnia 11 marca 2019 roku, w związku z zaległością w spłacie rat pożyczki zawartej w dniu 20 grudnia 2014 roku, M. J. działający przez profesjonalnego pełnomocnika, na podstawie § 4 umowy, zgodnie z którym pożyczkodawca może wypowiedzieć umowę z obowiązkiem natychmiastowego zwrotu przez pożyczkobiorcę całości pożyczki wraz z odsetkami ustawowymi za zwłokę w wysokości obowiązującej w dniu wypowiedzenia umowy, a wypowiedzenie umowy jest skuteczne z upływem 3 dni od nadania wypowiedzenia w formie pisemnej listem poleconym na ostatnio znany adres pożyczkobiorcy bez względu na skutki doręczenia, wypowiedział J. O. (1) umowę pożyczki. W piśmie tym, wezwano jednocześnie do natychmiastowego zwrotu kwoty 25.796,61 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w zapłacie. Pismo wysłano na adres pozwanego podany j umowie, za pośrednictwem publicznego operatora pocztowego Poczta Polska.

W ocenie Sądu, powód M. J. wykazał, zgodnie z art. 6 k.c., istnienie zasadnych roszczeń wobec pozwanych J. M. i J. O. (1) z tytułu umów pożyczek zawartych w dniu 20 grudnia 2014 roku, natomiast pozwani nie przedstawili ewentualnych okoliczności tamujących bądź niweczących roszczeń strony powodowej, do czego byli procesowo zobowiązani, na podstawie przywołanego przepisu. Przeciwnie, do akt sprawy załączono pisma z dnia 20 grudnia 2014 roku podpisane przez pozwanych, a zatytułowane „Uznanie roszczenia". Zarówno pozwany J. M., jak i pozwany J. O. (1) w zarzutach od nakazu zapłaty podnieśli, iż brak jest podstaw do wydania nakazu zapłaty na podstawie art. 485 § 3 k.p.c. (w brzmieniu obowiązującym do dnia 06.11.2019 r.). Dodatkowo pozwani w zarzutach od nakazu zapłaty zaprzeczyli, iż posiadają jakiekolwiek wymagalne roszczenia wobec powoda, które mogłyby być dochodzone na drodze postępowania sądowego, a następnie dodali, iż roszczenia wobec powoda obejmują inne wysokości niż wskazane przez M. J.. Pozwani wnieśli również o wstrzymanie w całości wykonalności nakazu zapłaty z dnia 30 maja 2019 roku, sygn. akt I Nc 632/19 bowiem, zdaniem skarżących, został on wydany w sytuacji, gdy dokumenty zgromadzone w aktach sprawy nie dawały podstaw do wydania orzeczenia w tym trybie. Według Sądu I instancji, z ustalonego stanu faktycznego wynika w sposób jednoznaczny, zarówno fakt zawarcia wymienionych umów, jak i fakt wywiązania się przez powoda z powstałego zobowiązania, w szczególności wypłaty na rzecz pozwanych udzielonych kwot pożyczek. Fakty te w całości potwierdza, przywołana wyżej i uznana za wiarygodną, dokumentacja przedłożona w toku procesu przez stronę powodową tj.: umowy pożyczki z harmonogramem spłat, uznania roszczeń, potwierdzenia przelewu -przelew raty, wypowiedzenia umów pożyczki z wezwaniem do zapłaty. Zatem powód wykazał źródło zobowiązań, zarówno pozwanego J. M., jak i pozwanego J. O. (1), ich istnienie oraz wysokość. Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd ocenił zarzuty pozwanych J. M. i J. O. (1) od nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 30 maja 2019 roku, sprostowanego postanowieniem z dnia 19 czerwca 2019 roku, jako bezzasadne. Samo stwierdzenie przez pozwanych, że kwestionują wysokość zobowiązania nie może być dla Sądu wystarczające.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c, Sąd oddalił wnioski pozwanych J. M. i J. O. (1) o wstrzymanie wykonania nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym przez Sąd Rejonowy w Wieluniu I Wydział Cywilny z dnia 30 maja 2019 roku, w sprawie o sygn. akt I Nc 632/19, sprostowanego postanowieniem z dnia 19 czerwca 2019 roku, o czym orzeczono jak w pkt I 4) i II 4) wyroku łącznego. W związku z tym, iż wyrok łączny w niniejszej spawie został ogłoszony w dniu 28 listopada 2019 roku, więc wnioski pozwanych J. M. i J. O. (1) o sporządzenie i doręczanie odpisu wyroku z dnia 30 lipca 2019 roku wraz z uzasadnieniem oraz odpisu wyroku z dnia 20 listopada 2019 roku wraz z uzasadnieniem należało odrzucić jako przedwczesne, o czym orzeczono jak w pkt. I 5 i II 5 wyroku łącznego.

Apelację od powyższego wyroku w ustawowym terminie wywiedli pozwani, którzy zaskarżyli wyrok w całości i zarzucili mu:

-

naruszenie prawa materialnego art. 720 kc poprzez nieuprawnione przyjęcie aby strony procesu związane były umową pożyczki i aby wierzytelności te zostały skutecznie postawione w stan wymagalności, następstwem czego przyjęto że każdy z pozwanych posiadła wymagalne zobowiązanie wobec powoda w kwocie 25.796,68 zł,

-

naruszenia prawa procesowego poprzez bezzasadne połączenia spraw I nc 632/19 i I Nc 633/19 do ponownego rozpoznania podczas gdy nie było podstaw do łączenia spraw do wspólnego rozpoznania.

-

naruszenie art. 496 kpc poprzez jego zastosowanie podczas gdy przepis ten nie obowiązywał w dacie orzekania.

-

naruszenie art. 233 § 1 kpc polegające na dowolnej zamiast swobodnej ocenie przedłożonego przez powoda materiału dowodowego, prowadzące do wywiedzenia nielogicznych i sprzecznych ze sobą wniosków jakoby:

⚫

zgłoszone w ramach niniejszego postępowania roszczenia zostały wykazane zarówno co do zasady jak i co do wysokości.

⚫

pozwani w ramach wniesionych zarzutów od nakazu zapłaty nie przedstawili okoliczności tamujących lub niweczących, które mogły stanowić podstawę do oddalenia zgłoszonych wobec nich roszczeń.

⚫

dokumenty znajdujące się w aktach sprawy pozwalały na wykazanie roszczeń co do zasady jak i co do wysokości podczas gdy były to tylko kserokopie.

⚫

oświadczenia o uznaniu długu znajdujące się w aktach sprawy pod względem formy i treści, na gruncie art. 485 kpc mogły stanowić podstawę do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym, podczas gdy dokumenty te takich wymogów nie spełniały.

-

naruszenie art. 328 kpc w zw. z art. 327 ¹ kpc, poprzez przesłane pozwanym dokumentu przypominającego pod względem formy pisemne uzasadnienie do wyroku, pomimo iż dokument przesłany wraz z pozwem nie spełnia warunków formalnych pisemnego uzasadnienia, albowiem nie zawiera wskazania podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, obejmującej ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Nie wypływa z niego również wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty skarżący wnieśli o zmianę Wyroku Sądu Rejonowego w Wieluniu z dnia 28 listopada 2019 r. poprzez uchylenie w całości nakazu w postępowaniu nakazowym z dnia 30 maja 2019 r. i oddalenie powództwa w całości oraz o sprawdzenie przez Sąd Okręgowy czy Sędzia rozpoznający niniejszą sprawę posiadał do tego stosowne umocowanie, o którym mowa w treści Uchwały Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r.

W odpowiedzi na apelację pełnomocnik powoda wnosił o jej oddalenie i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wniesiona przez stronę pozwaną apelacja okazała są całkowcie bezzasadna i jako taka nie zasługuje na uwzględnienie. Odnosząc się do jej zarzutów, wskazać trzeba, że Sąd Rejonowy przy wydawaniu zaskarżonego wyroku nie dopuścił się naruszenia ani norm prawa procesowego, ani też materialnego.

Przede wszystkim należało odnieść się do zarzutów naruszenia prawa procesowego, bowiem jedynie w przypadku uznania, że postępowanie dowodowe nie było dotknięte wadami, można przyjąć, że prawidłowo został ustalony stan faktyczny w sprawie. Ponieważ zaś prawna kwalifikacja stanu faktycznego jest pochodną ustaleń, o prawidłowym zastosowaniu bądź niezastosowaniu prawa materialnego można mówić dopiero wówczas, gdy ustalenia stanowiące podstawę wydania zaskarżonego wyroku pozwalają na ocenę tej kwestii (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 listopada 2002 r. IV CKN 1532/00. Lex nr 78323). Skarżący nie podważyli skutecznie ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd Rejonowy. Nie budzi wątpliwości, że zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego, obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c. Mając na uwadze powyższe rozważania dotyczące zawarcia przez strony umowy, zdaniem Sądu meriti powód wykazał istnienie swojej wierzytelności będącej przedmiotem niniejszego postępowania, przedłożył wydruk umowy, wydruk potwierdzenia przelania kwoty pożyczki, uznanie roszczenia, harmonogram spłaty, kserokopię potwierdzoną za zgodność wypowiedzenia umowy pożyczki, a także potwierdzenia spłaty rat przez pozwanych. Co do wartości dowodów przedstawionych przez powoda to również one nie budziły wątpliwości Sądu. Taką ocenę należy w pełnym wymiarze podzielić. Podkreślić należy, że wydruki komputerowe mogą stanowić dowód w postępowaniu cywilnym. Powszechnie przyjmuje się, że wydruki komputerowe stanowią, bowiem "inny środek dowodowy", o którym mowa w art. 308 k.p.c. i art. 309 k.p.c., gdyż wymieniony tam katalog ma charakter otwarty. Jakkolwiek nie można przyjąć, że oświadczenie zawarte w wydruku komputerowym jest zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, to należy przyjąć, że przedmiotowy środek dowodowy świadczy o istnieniu zapisu komputerowego określonej treści w chwili dokonywania wydruku (por. wyrok SA w Krakowie z dnia 8 lutego 2013r., I ACa 1399/12, LEX nr 1362755, postanowienie SA we Wrocławiu z dnia 12 października 2012r., I ACz 1810/12, LEX nr 1223511). Podstawowym dowodem potwierdzającym zawarcie przedmiotowej umowy pożyczki między stronami jest dowód potwierdzenia przelewu kwot stanowiących przedmiot umowy na rachunki bankowe pozwanych. Biorąc pod uwagę powyższe dowody powołane przez powoda, przy braku jakichkolwiek dowodów przeciwnych, brak jest podstaw aby dowody te zakwestionować. Pozwani wnosząc o oddalenie powództwa ograniczyli się jedynie początkowo do zakwestionowania z ostrożności procesowej okoliczności, na które powołał się powód, jednakże w żaden sposób nie próbowali dowodów podważyć.

Wbrew twierdzeniom strony pozwanej powód wykazał również roszczenie co do wysokości, wskazał co składa się na roszczenie dochodzone pozwem, jaka kwota stanowi niespłacony kapitał, jaka prowizję i jaka kwota dochodzona jest z tytułu odsetek i za jaki okres. Podkreślić również należy, ze wprost z umowy wynika również termin spłaty poszczególnych rat pożyczki. W związku z powyższym Sąd uznał, że powód wykazał swoje roszczenie zarówno co do zasady jak i wysokości, a tym samym w świetle zawartej przez strony umowy w związku z treścią art. 353 k.c. roszczenie powoda zgłoszone w pozwie jest zasadne i na pozwanej ciąży obowiązek zapłaty należności dochodzonej pozwem. Pozwani w żaden sposób nie podważyli materiału dowodowego w sprawie, nie przedstawili jakiegokolwiek dowodu oraz twierdzeń, który osłabiłby jego wartość dowodową. Nadmienić należy, w umowie pożyczki zostały wyraźnie określone warunki jej spłaty, jakie koszty w związku z umową pozwani mają obowiązek ponieść. Została wskazana wysokość prowizji jak i wysokość odsetek. W związku z powyższym nie budzi wątpliwości że pozwani zawarli umowę pożyczki, która miała charakter odpłatny. Uregulowali kilkanaście rat, tym samym dokonali niewłaściwego, a także pismem z dnia 20 grudnia 2014 r. właściwego uznania swojego długu. Podejmując czynność faktyczną stanowiącą realizację postanowień umowy, pozwani potwierdzili istnienie pomiędzy nimi a powodem stosunku prawnego wynikającego z zawartej umowy. Co więcej przystąpienie przez nich do spłaty zaciągniętego zobowiązania potwierdza, iż otrzymali środki z tytułu udzielonej pożyczki. Jest rzeczą oczywistą, że gdyby pozwani nie otrzymali środków finansowych od powoda, to nie podjęliby próby spłaty zaciągniętego zobowiązania. Zdaniem Sądu, pozwani nie udowodnili kwestii spełnienia w całości przedmiotowego roszczenia w całości, a to na pozwanych spoczywa ciężar dowodu, że wykonali ciążące na nich zobowiązanie. Zgodnie z umową powód zobowiązał się przekazać pozwanym wskazaną kwotę, co też uczynił na okoliczność czego przedstawił stosowne dokumenty. Zgodnie zaś z postanowieniami umowy na pozwanych jako pożyczkobiorcach spoczywał obowiązek uiszczania na rzecz powoda kwot przewidzianych w harmonogramie spłat. W niniejszej sprawie pozwani nie przedstawili żadnego dowodu na tę okoliczność że uregulowali wszystkie raty pożyczki, co sprawia że na dzień wniesienia pozwu z tego tytułu byli winni powodowi żądaną kwotę, co też wynika z załączonych przez stronę powodową dowodów. W świetle powyższego nie sposób przyjąć aby Sąd i instancji dopuścił się naruszenia normy art. 233 § 1 k.p.c. w sposób wskazany przez skarżących.

Chybiony okazał się również zarzut naruszenia normy prawa materialnego, to jest art. 720 § 1 k.c. Na postawie zgromadzonego materiału dowodowego bezspornym jest że, pozwani zawarli skutecznie z powodem umowę pożyczki, otrzymali umówione kwoty pieniędzy i w trakcie trwania umowy przestali uiszczać wymagalne raty i na dzień wniesienia pozwu z tego tytułu byli winni powodowi żądaną kwotę, co też wynika z załączonych przez stronę powodową dowodów.

Sąd I instancji wbrew sugestii skarżących nie uchybił treści art. 219 k.p.c. Ponieważ sprawa z powództwa M. J. przeciwko J. O. (2) a także sprawa z powództwa M. J. przeciwko J. M. pozostają ze sobą w ścisłym związku z tych też względów w pełni zasadnie Sąd I instancji w oparciu o powołany przepis kierując się zasadą ekonomiki procesowej połączył je do wspólnego rozpoznania.

Chybiony okazał się również zarzut naruszenia art. 496 k.p.c. poprzez jego zastosowanie podczas gdy przepis ten nie obowiązywał w dacie orzekania. Wskazać w tym miejscu należy, że mają rację skarżący wskazując, że w dniu orzekania w/w przepis nie obowiązywał. Podnieść jednak należy, iż zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 pkt. ustawy z dnia 04 lipca 2019 r. (Dz.U. 2019 poz. 1469) o zmianie ustawy –Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw, która to ustawa uchyliła obowiązywanie wskazanego przepisu, sprawy wszczęte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy rozpoznawane w postępowaniu nakazowym do czasu zakończenia postępowania w danej instancji podlegają rozpoznaniu zgodnie z przepisami w brzmieniu dotychczasowym. W świetle powyższego Sąd I instancji w pełni zasadnie zastosował treść art. 496 k.p.c. w brzmieniu dotychczasowym.

Nietrafny naruszenie art. 328 k.p.c. w zw. z art. 327 ¹ k.p.c., poprzez przyjęcie, że przesłane pozwanym dokumenty przypominającego pod względem formy pisemne uzasadnienie do wyroku, nie spełniają warunków formalnych pisemnego uzasadnienia. W odniesieniu do wskazanego uchybienia podnieść należy, że uzasadnienie Sądu I instancji, wbrew sugestii skarżącego, zawiera ustalenie faktów, które sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Zarzut wadliwego sporządzenia uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia może zaś być skutecznie postawiony jedynie wówczas, gdy z powodu braku w uzasadnieniu elementów wymienionych w art. 328 § 2 k.p.c. zaskarżone orzeczenie nie poddaje się kontroli instancyjnej. Z taką sytuacją nie mamy jednak do czynienia w niniejszej sprawie.

Nie sposób zgodzić się z twierdzeniami skarżących, iż Sąd I instancji uchybił treści art. 485 k.p.c., albowiem dokumenty przedłożone przez powoda nie były oryginałami leczy wydrukami i jako takie nie mogły stanowić podstawę do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym. Wskazać w tym miejscu należy zgodnie z art. 129 § 1 kodeksu postępowania cywilnego zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa. Ponadto (art. 129 § 3) zawarte w odpisie dokumentu poświadczenie zgodności z oryginałem przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa ma charakter dokumentu urzędowego. Ponieważ do pozwu zostały załączone kserokopie poświadczone za zgodność z oryginałem przez adwokata, a więc stały się one dokumentami urzędowymi w rozumieniu k.p.c.

W odniesieniu z kolei do żądania zgłoszonego w środku odwoławczym dotyczącym sprawdzenie przez Sąd Okręgowy czy Sędzia rozpoznający niniejszą sprawę posiada do tego stosowne umocowanie, o którym mowa w treści uchwały Sądu Najwyższego z dnia 23 stycznia 2020 r. wskazać należy, iż Sądowi Odwoławczemu z urzędu wiadomo, iż wskazana uchwała nie dotyczy Sędziego Przewodniczącego prowadzącego postępowanie przed Sądem I instancji.

Wobec powyższego, stanowisko Sądu Rejonowego należało uznać za w pełni prawidłowe, a zaskarżony wyrok za odpowiadający prawu. Dlatego na podstawie art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację strony pozwanej.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. Wysokość kosztów zastępstwa procesowego powoda w postępowaniu odwoławczym określono na mocy §2 pkt 4 w związku z §10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz. U. poz. 1800 ze zm.).