Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 1

Sygnatura akt

VI K 405/19

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

A. K. (1)

W okresie od 2 listopada 2018 roku do 14 grudnia 2018 roku w L. uporczywie nękał P. Z. w te sposób, że uporczywie wysyłał na jej prywatny numer telefonu komórkowego wiadomości SMS, wiadomości tekstowe za pośrednictwem komunikatora M. i I., wydzwaniał, śledził, nachodził ją w miejscu zamieszkania i w pracy, kierował groźby karalne pozbawienia życia i zdrowia, dokonał uszkodzenia pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) powodując straty o łącznej wartości 3 846,76 zł, czym wzbudził u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszył jej prywatność, tj. przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

I.

A. K. (1) i P. Z. poznali się w listopadzie 2017 roku za pośrednictwem portalu społecznościowego. W tamtym czasie P. Z. mieszkała i pracowała w Norwegii. W lipcu 2018 roku, gdy P. Z. wróciła do Polski, para zaczęła się regularnie spotykać. A. K. (1) i P. Z. bardzo się kłócili, dlatego też para rozstała się w połowie października 2018 roku.

Od momentu rozstania, w okresie od 2 listopada 2018 roku do 14 grudnia 2018 roku A. K. (1), używając numerów (...), wielokrotnie, po kilkadziesiąt razy dziennie, w bardzo krótkich odstępach czasu dzwonił i wysyłał wiadomości tekstowe do P. Z.. Wiadomości te, obok wyznań miłosnych, zawierały również sformułowania wulgarne
i powszechnie uznawane za obraźliwe. Wiadomości o takiej samej treści i również z bardzo dużą częstotliwością A. K. (1) wysyłał także za pośrednictwem portali społecznościowych M. i I.. Zdarzało się, że P. Z. odpowiadała na wiadomości A. K. (1), jednak przede wszystkim były to prośby o to, by przestał on się z nią kontaktować. Inicjatorem wszelkich kontaktów był jednak A. K. (1), który w momencie zablokowania go przez P. Z. zmieniał numer telefonu, z którego dzwonił bądź wysyłał wiadomości SMS,
a także zakładał nowe konta na portalach społecznościowych. W wiadomościach kierowanych do P. Z. przez A. K. (1) pojawiały się również groźby pozbawienia jej życia i zdrowia.

W powyższym okresie zdarzały się również sytuacje, kiedy A. K. (1) śledził P. Z., wystawał przed witryną sklepu (...), w którym pracowała oraz nachodził ją
w miejscu zamieszkania.

W tym czasie A. K. (1) uszkodził również samochód P. Z. w ten sposób, że przebił opony, polał go żrącą substancją, wyrwał wkład lusterka po stronie kierowcy oraz dokonał zarysowania powłoki lakierniczej na przedniej masce pojazdu oraz na tylnym nadkolu po lewej stronie. Naprawa samochodu kosztowała 3846,76 zł.

Zachowanie byłego partnera wywołało u P. Z. ciągłe poczucie zagrożenia, bała się, że spełni swoje groźby i coś jej zrobi.

1. wyjaśnienia oskarżonego;

2. zeznania świadka K. A.;

3. zeznania świadka A. K. (2);

4 zeznania świadka M. K.;

5. zeznania świadka A. C.;

6. zeznania świadka A. S. (1);

7. zeznania świadka P. Z.;

8. kosztorys nr (...);

9. koszt zakupu opon;

10. protokół oględzin samochodu z dnia 5 listopada 2018 roku;

11. dokumentacja fotograficzna samochodu;

12. notatki urzędowe z dnia 2 listopada 2018 roku;

13. wiadomości kierowane przez A. K. (1) do P. Z. oraz wykazy połączeń;

14. protokół oględzin samochodu z dnia 29 listopada 2018 roku;

15. notatka urzędowa z dnia 2 stycznia 2019 roku;

16. notatka urzędowa z dnia 3 stycznia 2019 roku;

17. protokół oględzin pendirve’a z dnia 4 grudnia 2019 roku.

1. k. 88-89, 97-101, 107-108, 183-184, 263-264;

2. k. 32-33, 185-188, 299;

3. 162-163, 266v-267;

4. k. 165-166, 267-267v;

5. k. 176-177, 299-300;

6. 330v-331;

7. 2-3, 24-25, 59-61, 74-75, 264v-266;

8. k. 6-7;

9. k. 9;

10. k. 9-10v;

11. k. 11-14, 65-67, 69-72, 189-192;

12. k. 15, 16;

13. k. 26-30, 34-57, 76-80, 109-154, 157, 169, 171, 215-221, 231-237, 262, 271-296, 309-329;

14. k. 63-64v;

15. k. 155;

16. k. 156;

17. k. 158-160v.

II.

A. K. (1) ma 40 lat, posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest elektrykiem. Nie posiada nikogo na utrzymaniu. Prowadzi własną działalność gospodarczą w zakresie usług remontowych i osiąga z tego tytułu dochód w wysokości 3000 zł.

A. K. (1) był wcześniej karany za przestępstwa z art. 178a § 1 k.k., art. 244 k.k. oraz art. 180a k.k.

W związku z przedmiotową sprawą zastosowano wobec niego środek zapobiegawczy w postaci dozoru policyjnego i zakazu zbliżania się oraz kontaktowania z P. Z.. Mimo zakazu A. K. (1) wysyłał wiadomości do byłej partnerki.

1. wyjaśnienia oskarżonego;

2. karta karna;

3. kwestionariusz środowiskowy.

1. k. 88-89, 97-101, 107-108, 183-184, 263-264;

2. k. 91-92, 250-251, 305-306;

3. k. 225-226.

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1.

A. K. (1)

W okresie od 2 listopada 2018 roku do 14 grudnia 2018 roku w L. uporczywie nękał P. Z. w te sposób, że uporczywie wysyłał na jej prywatny numer telefonu komórkowego wiadomości SMS, wiadomości tekstowe za pośrednictwem komunikatora M. i I., wydzwaniał, śledził, nachodził ją w miejscu zamieszkania i w pracy, kierował groźby karalne pozbawienia życia i zdrowia, dokonał uszkodzenia pojazdu marki V. (...) o nr rej. (...) powodując straty o łącznej wartości 3 846,76 zł, czym wzbudził u pokrzywdzonej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia i istotnie naruszył jej prywatność, tj. przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 190a § 1 k.k. w zw. z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

I.

Twierdzenia, że A. K. (1) nie popełnił zarzucanego mu czynu, a P. Z. prowokowała go do wysyłania jej wiadomości i wykonywania telefonów.

II.

Twierdzenie, że A. K. (1) nie dokonał uszkodzenia samochodu należącego do jego byłej partnerki.

1. wyjaśnienia oskarżonego;

2. zeznania świadka A. K. (2);

3. zeznania świadka M. K.;

1. k. 88-89, 97-101, 107-108, 183-184, 263-264;

2. 162-163, 266v-267;

3. k. 165-166, 267-267v;

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

I, II

wyjaśnienia oskarżonego

Oskarżony A. K. (1) ostatecznie nie przyznał się do zarzucanego mu czynu i przedstawił swoją wersję zaistniałych zdarzeń. Sąd wyjaśnieniom oskarżonego dał wiarę jedynie w tej części, w której wskazywał on, że byli z P. Z. parą i że doszło między nimi do rozstania. W tym zakresie bowiem wyjaśnienia oskarżonego korespondowały z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami samej pokrzywdzonej.

I

zeznania świadka P. Z.

Zeznania pokrzywdzonej Sąd uznał za w pełni wiarygodne, albowiem były spójne, logiczne i konkretne. Ponadto podawane przez pokrzywdzoną fakty pozostawały w zgodzie z dokumentami zgromadzonymi w sprawie, a przede wszystkim z wydrukami wiadomości wysyłanych do niej przez oskarżonego oraz z wykazami wykonywanych przez niego połączeń telefonicznych. Ponadto w wiadomościach wysyłanych do pokrzywdzonej oskarżony przyznał się do uszkodzenia samochodu.

I

zeznania świadka

K. A.

Brak było podstaw, by odmówić wiarygodności zeznaniom wskazanego świadka. W swoich zeznaniach podała ona okoliczności dotyczące uszkodzenia samochodu pokrzywdzonej oraz wskazała, że córka mówiła jej, że A. K. (3) pisze do niej wiele wiadomości i wykonuje wiele połączeń telefonicznych.

I

zeznania świadka A. C.;

zeznania świadka A. S. (1)

Wiarygodności nie można było odmówić również zeznaniom świadków A. C. oraz A. S. (2). Świadkowie podali, że pokrzywdzona zwierzała im się z zachowań A. K. (1) oraz pokazywała treści wiadomości jakie od niego otrzymywała. Ponadto świadkowie podali, że pokrzywdzona obawiała się swojego partnera, albowiem nie wiedziała czego może się po nim spodziewać. Świadek A. C. podała również, że raz była świadkiem sytuacji jak oskarżony przyszedł do pracy pokrzywdzonej i wyczekiwał na nią pod sklepem.

I

zeznania świadka

A. K. (2)

zeznania świadka

M. K.

Zeznaniom wskazanych świadków Sąd dał wiarę jedynie w tej części, w jakiej świadkowie wskazywali, że oskarżony oraz P. Z. byli parą. Treść tych zeznań koresponduje bowiem z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

I, II

kosztorys nr (...);

koszt zakupu opon;

protokół oględzin samochodu z dnia 5 listopada 2018 roku;

dokumentacja fotograficzna samochodu;

notatki urzędowe z dnia 2 listopada 2018 roku;

wiadomości kierowane przez A. K. (1) do P. Z. oraz wykazy połączeń;

protokół oględzin samochodu z dnia 29 listopada 2018 roku;

notatka urzędowa z dnia 2 stycznia 2019 roku;

notatka urzędowa z dnia 3 stycznia 2019 roku;

protokół oględzin pendirve’a z dnia 4 grudnia 2019 roku;

karta karna;

kwestionariusz środowiskowy.

Podstawą wyrokowania Sąd uczynił także pozostały materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci dokumentów, ujawnionych na rozprawie, wskazanych w protokole rozprawy. Są to w przeważającej części dokumenty procesowe, urzędowego pochodzenia, sporządzone przez kompetentne osoby zgodnie z zakresem ich kwalifikacji i uprawnień, a w związku z tym wiarygodność i autentyczność tych dokumentów nie budziła wątpliwości stron i również Sąd nie znalazł żadnych podstaw do ich podważania.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

I, II

wyjaśnienia oskarżanego

zeznania świadka A. K. (4)

zeznania świadka M. K.

Zdaniem Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przyjęcie przedstawionej przez oskarżonego wersji zdarzeń, a mianowicie, że nie dokonał on zarzucanego mu czynu zabronionego i że do wysyłania wiadomości i połączeń telefonicznych prowokowała go pokrzywdzona. Twierdzenia te pozostają w sprzeczności z dowodami zgromadzonymi w sprawie. Wynika z nich jasno, że inicjatorem wszystkich kontaktów był A. K. (1), a P. Z. sporadycznie odpowiadała na wiadomości. Przede wszystkim były to jednak wiadomości z prośbą o zostawienie jej w spokoju. Ponadto zaznaczyć trzeba, że oskarżony w jednej z wiadomości kierowanej do pokrzywdzonej przyznał się do uszkodzenia jej samochodu.

Sąd z dużą dozą ostrożności podszedł również do zeznań świadków A. K. (2) oraz M. K., albowiem wyraźnie starały się one przedstawić fakty korzystne dla oskarżonego. Brak było w nich jakiegokolwiek krytycyzmu w stosunku do jego zachowania, mimo załączonych do akt treści wiadomości oraz wykazów połączeń telefonicznych. Całą winą za zaistniałą sytuację obciążały pokrzywdzoną P. Z.. Z akt sprawy natomiast wprost wynika, że inicjatorem kontaktów był A. K. (1).

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

I.

A. K. (1)

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

Odpowiedzialności za popełnienie czynu kwalifikowanego z art. 190a § 1 k.k. podlega ten, kto przez uporczywe nękanie innej osoby lub osoby jej najbliższej wzbudza u niej uzasadnione okolicznościami poczucie zagrożenia lub istotnie narusza jej prywatność.

Nękanie może przybrać bardzo różne formy. Mogą to być rozmowy telefoniczne, połączenia SMS, kontakty e-mailowe, nachodzenie w miejscu pracy, zaczepianie na ulicy, nagabywanie w domu, obserwowanie i śledzenie, narzucanie się z upominkami. Nie mogą to być czynności jednorazowe. O nękaniu może być mowa wtedy, gdy zachowania takie są wielokrotne. Mogą to być powtarzające się zachowania jednorodne lub różnorodne np. telefony i nachodzenie w mieszkaniu lub w miejscu pracy. Z wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 19 lutego 2014 roku wynika, iż o uporczywym zachowaniu się sprawcy świadczyć będzie z jednej strony jego szczególne nastawienie psychiczne, wyrażające się w nieustępliwości nękania, tj. trwaniu w swego rodzaju uporze, mimo próśb i upomnień pochodzących od pokrzywdzonego lub innych osób o zaprzestanie przedmiotowych zachowań, z drugiej natomiast strony - dłuższy upływ czasu, przez który sprawca je podejmuje. Skutkiem zachowania się sprawcy musi być wytworzenie u pokrzywdzonego uzasadnionego poczucia zagrożenia lub poczucia istotnego naruszenia jego prywatności (sygn. akt II AKa 18/14; LEX 1439334).

Pokrzywdzona niewątpliwie czuła się zagrożona, a do tego oskarżony w sposób niewątpliwy naruszył jej prywatność. Pokrzywdzona otrzymywała kilkadziesiąt wiadomości i połączeń telefonicznych dziennie, w tym wiadomości zawierających pogardliwe, wulgarne i obraźliwe treści. Oskarżony, mimo wielokrotnych próśb byłej partnerki, nie zaprzestał takiego zachowania. Za każdy razem, gdy pokrzywdzona odpowiedziała na jego wiadomość i prosiła o zaprzestanie takiego zachowania, działania oskarżonego nasilały się i pojawiały się obraźliwe treści. Ponadto oskarżony śledził P. Z. i przychodził do jej miejsca pracy.

Określone w art. 190 § 1 przestępstwo groźby karalnej godzi w wolność człowieka w sferze psychicznej (wolność od strachu, zastraszenia). Jego treścią jest grożenie innej osobie popełnieniem przestępstwa (zbrodni lub występku) na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej. Warunkiem przestępności czynu jest, aby groźba wzbudzała uzasadnioną obawę, że będzie spełniona (art. 190 zd. drugie). Jest to więc przestępstwo materialne, przy czym stan uzasadnionej obawy osoby zagrożonej należy traktować jako skutek. Określenie "jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona" należy interpretować w ten sposób, iż pokrzywdzony winien traktować groźbę poważnie i uznawać jej spełnienie za rzeczywiście możliwe. Jak słusznie zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z 26 stycznia 1973 roku (III K 284/72, Biul. SN 1973, nr 5, poz. 95): "wzbudzenie obawy w zagrożonym należy oceniać subiektywnie, nie zaś z punktu widzenia obiektywnego niebezpieczeństwa realizacji groźby" (Budyn-Kulik Magdalena, Kozłowska-Kalisz Patrycja, Kulik Marek, Mozgawa Marek, komentarz, Oficyna 2007; Komentarz do art.190 kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks karny. Komentarz praktyczny, Oficyna, 2007, II wyd.).

Oskarżony w wiadomościach wysyłanych pokrzywdzonej, jak również podczas rozmów telefonicznych zawierał treści, które w sposób oczywisty należało interpretować jako groźby pozbawienia życia i zdrowia. Przede wszystkim podczas rozmowy, która odbyła się w dniu 9 grudnia 2019 roku padały wulgarne stwierdzenia o charakterze gróźb (k. 158-160). Słowa kierowane prze oskarżonego wzbudziły u niej uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione. Z zeznań świadków, koleżanek pokrzywdzonej, wynikało, że była ona zestresowana i poddenerwowana, ponieważ nie była pewna czego może się spodziewać po oskarżonym. Ponadto intensywność wysyłania wiadomości oraz wykonywania połączeń telefonicznych mogła pokrzywdzoną zdecydowanie utwierdzić w tym przekonaniu.

Oskarżony dodatkowo w okresie objętym zarzutem zrealizował jeszcze znamiona przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. Zgodnie ze wskazanym przepisem kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

W niniejszej sprawie Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony uszkodził cudzą rzecz, tj. samochód pokrzywdzonej P. Z.. Świadczą o tym dowody zgromadzone w sprawie.

Sąd nie miał również wątpliwości, że oskarżony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim. Świadczy o tym chociażby intensywność jego zachowania. Musiał zdawać sobie sprawę z tego co robi i chciał tego. Jak sam wskazał nie pogodził się z rozstaniem z pokrzywdzoną.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. K. (1)

I. II

I

Przystępując do wymiaru kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary opisane w art. 3 k.k. i art. 53 § 1 i 2 k.k., to jest wymierzył oskarżonemu karę według własnego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ustalając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd kierował się przepisem art. 115 § 2 k.k.

Oceniając stopień winy oskarżonego należało go określić na znaczny. Oskarżony jest bowiem osobą dorosłą, rozumiejącą konsekwencje swoich działań, a ponadto w sprawie nie było żadnych dowodów, które wskazywałyby na to, że w dacie czynu oskarżony był niepoczytalny.

Stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd również ocenił na wysoki. Przede wszystkim Sąd wziął pod uwagę, że działanie oskarżonego cechowało się lekceważącym podejściem do najbardziej podstawowych norm porządku prawnego. Ponadto Sąd zauważył, że w istocie oskarżony swoim zachowaniem zrealizował znamiona kilku czynów zabronionych i ugodził w kilka dóbr prawnych, jakimi są wolność człowieka, jego zdrowie psychiczne, a także mienie. Na taką ocenę stopnia społecznej szkodliwości wpływ miała również okoliczność, iż oskarżony działał z zamiarem bezpośrednim. Sąd zwrócił również uwagę, że oskarżony nie wykazał żadnej skruchy co do swojego zachowania.

Sąd wyrokując w przedmiocie kary uwzględnił także uprzednią karalność oskarżonego.

W ocenie Sądu z uwagi na intensywność działania oskarżonego oraz wypełnienie przez niego znamion aż trzech czynów zabronionych, jego aktualną sytuację życiową oraz jego uprzednią karalność najbardziej adekwatne było orzeczenie wobec niego kary pozbawienia wolności w wymiarze 6 miesięcy z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 2 lat próby. Wskazać należy, że kara ta będzie wystarczająco dyscyplinująca dla oskarżonego i pozwoli mu na zrozumienie wagi popełnionego przez niego czynu. Ponadto wskazać trzeba, że kara ta nie jest nadmiernie dolegliwa, została bowiem wymierzona w dolnej granicy ustawowego zagrożenia (art. 288 § 1 k.k. i art. 11 § 3 k.k.). Sąd zauważył również, że wobec oskarżonego do tej pory orzekane były kary ograniczenia wolności, które jak widać po zachowaniu oskarżonego nie były wystarczająco dyscyplinujące i resocjalizujące. Zdaniem Sądu więc należało sięgnąć po karę izolacyjną, lecz jeszcze z możliwością dania ostatniej szansy oskarżonemu na poprawienie swojego zachowania. W ocenie Sądu zaspokojeniu celów kary nie sprzeciwia się orzeczeniu wobec oskarżonego kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. W ocenie Sądu bowiem orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia wolności powinno być ostatecznością. Zdaniem Sądu samo ryzyko zarządzenia kary pozbawienia wolności będzie dla oskarżonego wystarczająco motywujące i pozwoli mu na wykształtowanie u siebie prawidłowych postaw społecznych.

A. K. (1)

III.

I.

Dla wzmocnienia celów kary i kierując się dyrektywą, by ukształtować u oskarżonego prawidłowe postawy Sąd zdecydował się wymierzyć mu obok kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, karę grzywny na podstawie art. 71 § 1 k.k. w wymiarze 100 stawek dziennych po 20 zł każda. Grzywna ta będzie stanowiła dodatkową dolegliwość dla oskarżonego i realnie odczuje on tę karę w swoim życiu. Wskazać również trzeba, że wysokość grzywny nie jest nadmierna, albowiem nie przekracza miesięcznych dochodów oskarżonego, które kształtują się na poziomie 3000 zł miesięcznie.

A. K. (1)

IV.

I.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1, 5, 6b, 7a i § 1a k.k. Sąd zobowiązał także oskarżonego do informowania kuratora o przebiegu okresu próby, powstrzymywania się od nadużywania alkoholu, uczestnictwa w oddziaływaniach korekcyjno-edukacyjnych, powstrzymywania się od kontaktowania się z pokrzywdzoną i zbliżania się do niej na odległość 100 metrów przez okres 2 lat.

Powyższe obowiązki i zakazy mają na celu kształtowanie u oskarżonego prawidłowych postaw, a także zabezpieczenie pokrzywdzonej przed oskarżonym. Wskazać trzeba, że oskarżony musi nauczyć się przede wszystkim, że w żadnym wypadku nie można przekraczać granic wolności innych ludzi. Musi również popracować nad panowaniem nad emocjami. Jak bowiem wynikało z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie ma z tym duży problem. W ocenie Sądu uczestnictwo w działaniach korekcyjno-edukacyjnych wspomoże oskarżonego w tych działaniach. Informowanie kuratora o przebiegu okresu próby dodatkowo zmotywuje oskarżonego do wypełniania wskazanych obowiązków. Ponadto powstrzymanie się od oskarżonego od spożywania alkoholu sprawi, że podejmowane przez niego działania będą bardziej efektywne.

A. K. (1)

V.

I.

Sąd uznał, iż celem wzmocnienia pieczy nad oskarżonym w okresie zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności zasadnym będzie zastosowanie instytucji dozoru kuratora sądowego. Wobec powyższego na podstawie art. 73 § 1 k.k. Sąd oddał oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

A. K. (1)

VI.

I.

Z uwagi na to, że oskarżony swoim zachowaniem wyrządził pokrzywdzonej szkodę w postaci uszkodzenia pojazdu, Sąd zobowiązał go do zwrotu kosztów naprawy tego samochodu w wysokości 3846,76 zł. Podstawą takiego orzeczenia był art. 46 § 2 k.k.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VII.

Z uwagi na to, że oskarżony został uznany za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, Sąd na podstawie art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym i § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 18 czerwca 2014 roku w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego obciążył go kosztami sądowymi w wysokości 210 zł, w tym opłatą w wysokości 120 zł.

6.  1Podpis

/-/ Sędzia Izabela Hantz-Nowak