Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód J. Ł. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 12156,04 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od kwoty 11167,48 zł od dnia 20 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, od kwoty 988,56 zł od dnia 9 marca 2019 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. Powód zawarł z poszkodowanym umowę przelewu wierzytelności i dochodził różnicy pomiędzy wypłaconym, a należnym odszkodowaniem z tytułu kosztów najmu pojazdu zastępczego, parkingu strzeżonego i kosztów naprawy.

W sprzeciwie od wydanego nakazu zapłaty, pozwana wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu. Pozwana podniosła, że podczas zgłaszania szkody informowała poszkodowanego o możliwości organizacji wynajmu pojazdu, z czego poszkodowany nie chciał skorzystać. Podała, że poszkodowany informował konsultanta o chęci naprawy pojazdu metodą bezgotówkową i pozwana zaproponowała wykonanie naprawy przez jeden z warsztatów należących do Sieci Naprawczej (...) – Zakład o nazwie D. w S., na co poszkodowany wyraził zgodę oświadczając, że podstawi uszkodzony samochód do wskazanego wyżej warsztatu. Poinformowała, że poszkodowany nie dotrzymał ustaleń, wynajął samochód zastępczy u powoda. Pozwana zakwestionowała czas trwania naprawy, który jej zdaniem został niesłusznie wydłużony oraz koszt parkingu podając, że samochód znajdował się u powoda z uwagi na zleconą mu naprawę.

W dalszych pismach procesowych strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 16 grudnia 2018 roku doszło do kolizji drogowej, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki B. o numerze rejestracyjnym (...), należący do A. K.. W samochodzie zostały uszkodzone m.in. lampy i zderzak, a szkoda miała charakter częściowy. Pojazd przed szkodą był sprowadzony z zagranicy, gdzie brał udział w darzeniu powodującym jego szkodę całkowitą lub zniszczenie powodziowe. Poszkodowany nie dysponował żadnych miejscem, w którym mógłby bezpiecznie pozostawić uszkodzony samochód.

Bezsporne, a nadto:

- zeznania świadka, k. 96, 98,

- opinia biegłego, k. 106,

- historia pojazdu k.54-55.

Poszkodowany A. K. w dniu zdarzenia telefonicznie zgłosił szkodę ubezpieczycielowi sprawcy szkody tj. pozwanemu (...) spółce Akcyjnej w W.. Podczas rozmowy konsultant zaproponował mu auto zastępcze, za stawkę w klasie pojazdu D – 130 zł. Poszkodowany w odpowiedzi poinformował ubezpieczyciela, że nie będzie potrzebował samochodu zastępczego, ale jest zainteresowany bezgotówkową naprawą samochodu. Wskazano wówczas dwa zakłady naprawcze, z którymi ubezpieczyciel współpracuje.

Dowód:

- nagranie rozmowy na płycie CD, k. 56,

- zeznania świadka, k. 96, 98.

Następnie poszkodowany udał się do wskazanych serwisów, gdzie dowiedział się, że ze względu na okres świąteczny i urlopowy jego samochód może zostać przyjęty do naprawy dopiero w połowie stycznia 2019 r. W związku z tym już w dniu 19 grudnia 2018r. zdecydował się oddać samochód celem naprawy, której koszty miał ponieść ubezpieczyciela sprawcy szkody, do warsztatu powoda J. Ł.. W tym celu odstawił auto na parking strzeżony znajdujący się przy zakładzie naprawczym powoda.

Dowód:

- zeznania świadka A. K. k.95-96,

- protokół parkowania pojazdu k. 23.

W dniu 19 grudnia 2018 roku poszkodowany wynajął od powoda samochód zastępczy marki V. (...) o nr rej. (...) przy stawce dobowej wynoszącej 250 zł brutto. Powód poinformował mailowo pozwaną o fakcie wynajęcia samochodu zastępczego przez poszkodowanego.

Poszkodowany otrzymał drogą elektroniczną na wskazany adres mailowy potwierdzenie zgłoszenia szkody, która została zarejestrowana pod nr (...).

Dowód:

- akta szkody koperta k.56,

- ramowa umowa o współpracy k.84,

- ogólne warunki najmu k.85-87,

- warunki szczegółowe k.88,

- kserokopia dowodu rejestracyjnego k.89-90,

- pozwolenie k.92,

- umowa najmu, k. 20-22;

- wiadomość e-mail – k. 29-30,

- zeznania świadka A. K. k.95-96,

- przesłuchanie powoda – k. 96-97.

W dniu 19 grudnia 2018 r. w warsztacie powoda odbyły się oględziny przedmiotowego pojazdu z udziałem rzeczoznawcy pozwanej. Dnia 20 grudnia 2018 roku powód zgłosił pozwanemu ujawnienie dodatkowych uszkodzeń, wykrytych po zdjęciu zderzaka.

W dniu 31 grudnia 2018 roku i 7 stycznia 2019 r. powód monitował pozwaną o zajęcie stanowiska w zakresie dodatkowych uszkodzeń. W dniu 12 stycznia 2019 roku warsztat sporządził kosztorys naprawczy, uwzględniający dodatkowe uszkodzenia. Został on zaakceptowany przez pozwaną w dniu 23 stycznia 2019 roku.

W tym samym dniu warsztat powoda zamówił części zamienne, które zostały dostarczone w dniu 29 stycznia 2019 roku. Naprawa została zakończona w dniu 5 lutego 2019 roku.

W dniu 12 lutego powód wystawił na A. K. fakturę Vat nr (...) na kwotę 1033,20 zł z tytułu parkowania uszkodzonego pojazdu przez 42 dni , fakturę (...) na kwotę 12249,98 zł z tytułu wynajmu pojazdu zastępczego klasy D przez 49 dni oraz fakturę (...) na kwotę 8474 zł z tytułu naprawy uszkodzonego samochodu.

Dowód:

- kalkulacja powoda k.10-14,

- faktury Vat k.15,16,18,

- faktura za części k.28,

- korespondencja e-mail k.29-39,

- zeznania świadka A. K. k.95-96,

- przesłuchanie powoda – k. 96-97.

W dniu 19 stycznia 2019 roku powód zawarł z poszkodowanym umowę cesji wierzytelności. Na jej podstawie przeniósł na rzecz powoda swoją wierzytelność obejmującą prawo do odszkodowania w związku ze szkodą komunikacyjną zarejestrowaną u pozwanej pod numerem (...), wynajmem pojazdu zastępczego, holowaniem oraz parkowaniem pojazdu. Poszkodowany udzielił powodowi pełnomocnictwa do reprezentowania go w toku postępowania likwidacyjnego.

Dowód:

- umowa cesji, k. 24

- zeznania świadka A. K. k.95-96,

- przesłuchanie powoda – k. 96-97.

Decyzją z dnia 4 lutego 2019 roku pozwana uznała swoją odpowiedzialność i przyznała odszkodowanie w kwocie 3693 zł tytułem refundacji kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.

Następnie w dniu 19 lutego 2019 roku pozwana przyznała powodowi kwotę 1082,40 zł tytułem refundacji kosztów wynajęcia samochodu zastępczego. Pozwana uznała 8 dni najmu samochodu zastępczego oraz stawkę do wysokości 110 zł netto (135,30 zł brutto).

W dniu 8 marca 2019 roku pozwana przyznała powodowi kwotę 4825,64 zł z tytułu refundacji kosztów parkingu, uznają 8 dni jako okres zasadny.

Dowód:

- decyzja pozwanej z dnia 04.02.2019 r. k.19,

- decyzja pozwanej z dnia 19.02.2019 r. k.25-26,

- decyzja pozwanej z dnia 8.3.2019 r. k.17.

Koszt naprawy pojazdu przy użyciu części oryginalnym sygnowanych logo producenta pojazdu (klasa O), średnich stawek robocizny stosowanych przez odpowiednio wyposażone warsztaty lokalnego rynku miejsca zamieszkania poszkodowanego wynosił 8268,07 zł brutto.

Średnia stawka najmu pojazdu zastępczego w rozliczeniu bezgotówkowym na lokalnym rynku miejsca zamieszkania poszkodowanego w grudniu 2018 r. wynosiła dla pojazdu klasy pojazdu uszkodzonego (klasa (...)) - 301 - 368 zł/doba netto, dla pojazdu klasy pojazdu wynajmowanego (klasa (...)) - 191 - 233 zł doba netto.

Uzasadniony czas naprawy pojazdu, a tym samym okres najmu pojazdu zastępczego z uwzględnieniem technologicznego czasu naprawy, dni wolnych od pracy, okresu oczekiwania na dostawę części zamiennych oraz przebiegu postępowania likwidacyjnego wynosił 49dni.

Uzasadniony czas parkowania pojazdu, wyniósł 36 dni, tj. od czasu jego wstawienia na parking strzeżony powoda do dnia 23.01.2019r., kiedy ustalono ostatecznie zakres naprawy i możliwe było zamówienie części zamiennych.

Średnia stawka za dzień parkowania na parkingu strzeżonym stosowana przez zajmujące się tym warsztaty naprawcze, w rozliczeniach bezgotówkowych miejsca zamieszkania poszkodowanego wynosiła 16,50 zł- 27,5 zł brutto.

Dowód:

- pisemna opinia biegłego sądowego M. M. k.104-143,

- ustna uzupełniająca opinia biegłego sądowego M. M. k.169-171.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części.

Roszczenie przedstawione przez powoda ma charakter odszkodowawczy, oparty o przepisy art. 822 § 1 i 2 k.c., art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczeń Komunikacyjnych (Dz.U. Nr 124, poz. 1152, ze zm.) oraz art. 436 § 1 k.c. i 415 k.c. Okoliczności kolizji nie były sporne pomiędzy stronami. Zgodnie z art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Mimo, że legitymacja procesowej powoda nie była kwestionowana dokonując z urzędu analizy w tym zakresie, sąd doszedł do przekonania, że została ona należycie wykazana umową cesji, jak również zeznaniami świadka.

Spór między stronami dotyczył uzasadnionego okresu i stawki najmu pojazdu zastępczego oraz potrzeby i kosztu parkowania.

W zakresie uzasadnionego okresu najmu, sąd wziął pod uwagę dokumenty złożone w sprawie, w tym zamieszczone w aktach szkody, jak i dowód z opinii biegłego. Uznano, że skoro zakres naprawy został uzgodniony przez strony dopiero 23 stycznia 2019r., to od tego dnia powód mógł kontynuować (po pierwotnym rozbrojeniu pojazdu) naprawę. Słusznie więc w tym samym dniu zamówił części zamienne, które otrzymał w standardowym okresie oczekiwania tj. 29 stycznia 2019r. Skoro więc zgodnie z wiadomościami specjalistycznymi biegłego, technologiczny czas naprawy wynosił 4 dni i należało do niego dodać 1 dzień organizacyjny na wydanie pojazdu i inne czynności administracyjne, naprawa, a jednocześnie najem słusznie zakończyły się 5 lutego 2019r. W tym zakresie o ile sąd uznaje za prawdziwe twierdzenia biegłego, związane z jego wiadomościami specjalnymi, że już podczas pierwszych oględzin było teoretycznie możliwe wykrycie wszelkich uszkodzeń o tyle – co również podkreślał biegły – ich nie ujawnienie w tym dniu, nie było okolicznością niezależną od pozwanego. Pozwany bowiem skierował do oględzin profesjonalnego rzeczoznawcę samochodowego, który działając w interesie pozwanego co do szybkiego zakończenia procesu likwidacji szkody, był zobowiązany i uprawniony do dokonania prawidłowych oględzin, a więc również elementów pod zderzakiem pojazdu. Wymaga podkreślenia, że to ubezpieczyciel, a nie poszkodowany jest zobowiązany do prawidłowego ustalenia zakresu szkody i jej wysokości. Poszkodowany winien oczywiście w tym zakresie współpracować, jednakże to nie na nim ciąży obowiązek dokonywania wiążących ustaleń w sprawie. Tym samym za brak ustalenia pełnego zakresu szkody w dniu 19 grudnia 2018r. pozwany ponosi odpowiedzialność, związaną z przedłużeniem procesy likwidacji szkody. Niesporne było, że dopiero 23 stycznia 2019r. pozwany przyznał, że dodatkowe uszkodzenia (wykryte po pierwszych oględzinach i pierwszym kosztorysie) były również wynikiem zdarzenia szkodowego. Zdaniem sądu do tego czasu ani poszkodowany, ani działający na jego zlecenie warsztat, nie mieli obowiązku podejmować naprawy. Poszkodowany musi bowiem wiedzieć jakie uszkodzenia zostały zakwalifikowane jako powstałe w wyniku zdarzenia powodującego szkodę, a w konsekwencji jaki będzie koszt naprawy. W sytuacji sporu co do zakresu naprawy w ramach OC, poszkodowany musi liczyć się z ryzykiem poniesienia kosztów naprawy spornych elementów. Dlatego też dopiero w tym dniu warsztat, zobowiązany umową do naprawy, której koszt miał ponieść ubezpieczyciel, mógł zamówić niezbędne części zamienne, a po ich dostarczeniu 29 stycznia 2019r. przystąpić do właściwej naprawy. Z uwag na dwa dni wolne od pracy naprawa powinna się skończyć 4 lutego, a zgodnie z opinią biegłego konieczny był dodatkowy dzień na czynnością związane z procedurą związaną ze zwrotem pojazdu.

W kwestii stawki najmu również wypowiedział się biegły uznając, że stawki rynkowe za najem pojazdu klasy wynajętego wynosił on 191 zł do 233 zł netto, tym samym stawka przyjęta przez powoda (203 zł netto) była stawką rynkową.

Nadto uznano, że pozwany złożył poszkodowanemu skuteczną ofertę najmu pojazdu zastępczego, z której poszkodowany nie skorzystał bez zasadniczego powodu. Tym samym uchybił obowiązkowi minimalizacji szkody. Za okres 8 dni –tj. który pozwany uznał za uzasadniony, a więc przez który wynajmowałby poszkodowanemu pojazd zastępczy – przyjęto stawkę 130 zł netto. Taką bowiem ofertę otrzymał poszkodowany telefonicznie przy zgłaszaniu szkody. Za pozostałe zaś dni uzasadnionego najmu – tj. 41 - uznano za zasadną stawkę ustaloną przez powoda – 250zł brutto.

Zasądzono więc należności tytułem najmu: 8 x 159,90 zł = 1279,20 zł + 41 x 250 zł = 10250 zł, co łącznie daje 11529,20 zł – 1082,40 zł (wypłacone odszkodowanie) = 10446,80zł.

Zdaniem sądu powód wykazał również co do zasady potrzebę przechowywania pojazdu poszkodowanego na parkingu strzeżonym, jak i częściowo jego wysokości. Pozwany zarzucał przede wszystkim, że skoro powód był osobą, której zlecono naprawę pojazdu, to nie było żadnych podstaw do pobierania przez niego opłaty za parkowanie. Po pierwsze jak wynikało m.in. z zeznań świadka, na skutek kolizji samochód był na tyle rozbity, że istniało zagrożenie jego dewastacji lub kradzieży niektórych elementów. Również biegły stwierdził, że na skutek rozbrojenia pojazdu już 20 grudnia 2018r., dzień po jego przyjęciu na parking, istniała konieczność przechowywania na parkingu strzeżonym. Po drugie poszkodowany zeznawał, że nie miał własnego miejsce, w którym mógłby, bezpłatnie przechowywać pojazd w sposób bezpieczny. Po trzecie nie wszystkie, a wręcz nieliczne warsztaty nieautoryzowana, posiadają własne miejsca postojowe, na których mogą przechowywać samochody oczekujące na naprawę. Skoro tak to nie sposób zarzucać poszkodowanemu uchybienia obowiązkowi minimalizacji szkody, poprzez wybranie warsztatu, który pobiera dodatkowe opłaty za korzystanie z ogrodzonego parkingu. Jeśli bowiem poszkodowany wybrałaby inny warsztat, lecz nie posiadający odpowiednio zabezpieczonego, darmowego miejsca przechowania, to i tam musiałaby ponieść koszt parkowania na innym parkingu strzeżonym. Tym samym to, że parkingiem takim dysponował akurat powód, nie może dyskwalifikować tego kosztu. Zdaniem sądu nie można także wymagać od poszkodowanego ani poszukiwania warsztatu oferującego najtańsze usługi, ani też warsztatu który dodatkowo posiadałby odpowiednio zabezpieczone, darmowa miejsca postojowe.

Tym niemniej nie cały okres parkowania był zasady. Uwzględniono bowiem wyłącznie czas od chwili odstawienia pojazdu na parking – 19 grudnia 2018r. do 23 stycznia 2019r. kiedy to został ustalony zakres szkody, a powód zamówił niezbędne do naprawy części. Wówczas bowiem było już przesądzone, że pojazd będzie podlegał naprawie – nie zaistniała szkoda całkowita – a jej koszt zostanie pokryty. Skoro więc powód podjął czynności związane z organizacją naprawy, to zdaniem sądu od tego czasu rozpoczęła się realizacja umowy naprawy i związany z nią obowiązek powoda do przechowania pojazdu we własnym zakresie. Uzasadniony więc okres odpłatnego parkowania wynosił 36 dni.

Jeśli chodzi o wysokości stawki dobowej za postój, mając na uwadze treść opinii biegłego, który dokonał analizy rynku w tym zakresie, uznano, że przyjęta przez powoda stawka była zawyżona. Zgodnie z ustaleniami biegłego, opartymi na badaniach rynku w tym zakresie, ustalono, że maksymalnie mogła ona wynosić 20 zł netto. Tym samym zastosowana przez powoda stawka w wysokości 25 zł netto za dobę nie mieściła się w granicach stawek rynkowych.

Zasądzono więc należności tytułem parkowania: 36 x 24,60 zł brutto = 885,60 zł – 196,80 zł (wypłacone odszkodowanie) = 688,80 zł.

W zakresie żądania zapłaty za pozostały koszt naprawy, uznano je za niezasadne. Jak wynikało bowiem z opinii biegłego pisemnej i ustnej, możliwe byłoby zastosowanie przez powoda lakierowania metodą droższą, zalecaną przez producenta pojazdu, wyłącznie w sytuacji gdy pojazd posiadał oryginalne części i lakier, a dodatkowo winien być załączony skan wyklejki lakierniczej i wydruk zastosowanej receptury. Tymczasem jak wynikało z historii pojazdy przed omawianą szkodą, samochód, jeszcze jako zarejestrowany za granicą uległ szkodzie całkowitej lub powodziowej. Jak stwierdzał biegły, posiadający w tym zakresie wiedzę specjalistyczną, również pomiar powłoki lakierniczej wskazywał na wcześniejsze uszkodzenia tych samych elementów i ich lakierowanie. Nadto powód nie wykazał, aby istotnie zastosowany przez niego lakier był przez producenta przypisany do tego modelu pojazdu. Mając to na uwadze, uznano, że celem minimalizacji szkody, poszkodowany, a przez to i działający na jego zlecenie powód, był zobowiązany do zastosowania lakierowania podstawowego, o niższym koszcie, który jednak w okolicznościach sprawy, przywróciłby pojazd do stanu sprzed szkody. Tym samym uznano, że odszkodowanie wypłacone przez pozwanego tytułem naprawy (8321,84 zł) w pełni pokryło szkodę, a powództwo w tej części – a więc co do kwoty 152,16 zł – podlegało oddaleniu.

W kwestii kosztów naprawy uznano również, że poszkodowany nie uchybił obowiązkowi minimalizacji szkody, nie wybierając ostatecznie warsztaty proponowanego przez pozwaną. Jak wynikało bowiem z jego zeznań, początkowo zgłosił się do wskazanego warsztatu, jednakże na przyjęcie pojazdu musiałby oczekiwać niemalże miesiąc, gdyż do połowy stycznie. Zdaniem sądu takie oczekiwanie zdecydowanie przedłużyłoby proces naprawy, okres najmu pojazdu zastępczego, a przez to znacznie zwiększyłoby koszty likwidacji szkody.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 § 1 k.c. zgodnie z żądaniem pozwu – co nie było w istocie kwestionowane przez pozwaną.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c.. Powód wygrał sprawę w 91%. Łączny koszt poniesiony przez powódkę wyniósł 4820,98 zł (w tym 595,98 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na biegłego), co powodowało konieczność zwrotu na jego rzecz od pozwanej 4387,09 zł. Pozwana wygrała zaś w 9 %. Łączny koszt poniesiony przez pozwanego wyniósł 4195,99 zł (w tym 595,98 zł tytułem wykorzystanej zaliczki na biegłego), co powodowało konieczność zwrotu na jego rzecz od powoda 377,63 zł. Dokonując wzajemnej kompensaty orzeczono jak w pkt III.

W pkt IV orzeczono o zwrocie niewykorzystanych zaliczek na poczet opinii biegłego.

ZARZĄDZENIE

1.(...)

(...),

3.(...)