Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lipca 2020 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXVII Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2020 roku w Warszawie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w Warszawie

z dnia 25 czerwca 2020 r., sygn. akt II C 7147/18

1.  prostuje oczywistą niedokładność w zaskarżonym wyroku w ten sposób, że każdorazowo w miejsce oznaczenia pozwanego: (...) S.A. z siedzibą w W.” wpisuje: (...) S.A. z siedzibą w W.” ;

2.  oddala apelację;

3.  zasądza od pozwanego (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt XXVII Ca 1174/20

UZASADNIENIE

Z uwagi na to, że niniejsza sprawa podlegała rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd odwoławczy nie przeprowadził postępowania dowodowego, stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. ograniczono uzasadnienie wyroku
do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w całości podziela ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd I instancji i dokonaną na tej podstawie ocenę prawną. Zaskarżony wyrok w pełni odpowiada prawu. Tym samym zarzuty apelacyjne nie mogły doprowadzić do zmiany orzeczenia wydanego w przedmiotowej sprawie.

Zarzuty apelacji koncentrowały się na kwestii błędnego (w ocenie strony pozwanej) przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że spółka (...) sp. z o.o. nabyła wierzytelność przysługującą A. S. na postawie umowy cesji wierzytelności z dnia 5 sierpnia 2018 r. nr (...).

Wbrew stanowisku apelującego, Sąd I instancji nie dopuścił się żadnych uchybień, które musiałyby skutkować koniecznością zmiany zaskarżonego orzeczenia. Wskazać należy, że Sąd I instancji szeroko odniósł się do kwestii cesji wierzytelności w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, Sąd Okręgowy podziela w pełni te rozważania. Dlatego też zarzuty apelacji należało uznać wyłącznie za bezzasadną polemikę z prawidłowym rozstrzygnięciem Sądu I instancji.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 233 § 1 k.p.c., to wskazać należy, że skuteczne postawienie tego zarzutu wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonania swobodnej oceny dowodów (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 roku, sygn. akt II UK 154/09, II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, nr 17, poz.655). Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej aniżeli przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż przyjął sąd (por. orz. SN z dnia 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98, nie publ.; orz. SN z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00 - Wokanda 2000/7/10). Ocena dowodów przeprowadzona przez Sąd Rejonowy tym zasadom nie uchybia, dlatego też korzysta z ochrony przewidzianej przepisem art. 233 § 1 k.p.c.

Z treści art. 509 § 1 k.c. wynika, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Podkreślenia wymaga, że wymóg zachowania formy pisemnej przelewu wierzytelności zastrzeżony jest jedynie dla celów dowodowych, a nie dla jej ważności. Niezależnie od tego, Sąd odwoławczy uznał za słuszne podkreślić, iż umowa przelewu wierzytelności pasażera mogła być zawarta w każdej formie, byle możliwym było ustalenie zbywcy, nabywcy i wierzytelności jakiej dotyczy przelew. Nie można uznać, aby umowa z organizatorem turystyki bądź inne pismo stwierdzały, że przewoźnik jest zobowiązany zapłacić pasażerom odszkodowanie za odwołanie lub opóźnienie lotu. Przyczyny te nie powstają na skutek zawarcia umów przewozu, ale na skutek zaistnienia określonych zdarzeń faktycznych wskazanych w Rozporządzeniu. Niewątpliwie umowa przelewu wierzytelności pasażera opóźnionego lotu zawierała wszystkie niezbędne elementy a oświadczenia jej stron były zgodne. Cesja wierzytelności z tytułu odszkodowania za opóźnienie lotu wymaga jedynie ujawnionej woli uprawnionego, aby tę wierzytelność przenieść na inny podmiot i ujawnionej woli tegoż podmiotu, aby tę wierzytelność przyjąć. Umowę można zawrzeć na odległość, przez wszelkie kanały komunikacji. Cel i zamiar stron dokonujących czynności przelewu był zgodny i nie kwestionowany przez nie. Nadto, powód posiada wszelką dokumentację dotyczącą opóźnionego lotu, co wskazuje, iż została mu ona przekazana przez A. S. w celu dochodzenia roszczenia w oparciu o zawartą umowę cesji wierzytelności.

Nadto, podkreślenia wymaga, że w sytuacji, gdy obie strony zgodnie twierdzą, że doszło do przelewu wierzytelności z umowy i że obie strony miały taki zamiar i cel umowy na względzie - zbędne są rozważania i dokonywanie wykładni oświadczeń woli w tym przedmiocie. Dokonywanie takiej wykładni ma bowiem sens wówczas, gdy stanowiska stron umowy różnią się (vide: wyrok SA w Katowicach z dnia 8 marca 2005 r., sygn. akt I ACa 1516/04). Nie budzi wątpliwości Sądu Okręgowego, że umowy cesji, na podstawie których powód nabył dochodzone wierzytelności zawierały wszystkie niezbędne elementy, a oświadczenia woli cedentów (zachowania ujawnione poprzez posługiwanie się środkiem komunikacji elektronicznej) i cesjonariusza (podpis na dokumencie) były zgodne.

W tych okolicznościach za bezzasadny należało uznać też zarzut naruszenia art. 231 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c.

Nadto, mając na uwadze wszystkie powyższe okoliczności, brak było także potrzeby zobowiązywania strony powodowej do przedstawienia oryginału dokumentu umowy cesji wierzytelności. W tym stanie rzeczy za bezzasadny należało uznać także zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 248 i art. 217 § 3 k.p.c.

W świetle powyższego stwierdzić należało bezzasadność zarzutów apelacji i prawidłowość rozstrzygnięcia Sądu Rejonowego, co doprowadziło do oddalenia apelacji na podstawie art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. i § 2 pkt 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie.