Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Strzelcach Opolskich Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Marcin Ilków

Protokolant: st. sekr. sąd. Aleksandra Drzymała

po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2018 r. w Strzelcach Opolskich

na rozprawie

sprawy z powództwa Spółdzielczej (...) w G.

przeciwko D. Ł.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego D. Ł. na rzecz strony powodowej Spółdzielczej (...) w G. kwotę 21.932,85 zł (dwadzieścia jeden tysięcy dziewięćset 85/100) wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od dnia 13 marca 2008 r. do dnia 31 grudnia 2015 r. oraz odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia 28 sierpnia 2018 r. wynoszącymi 42.221,64 zł (czterdzieści dwa tysiące dwieście dwadzieścia jeden złotych 64/100);

II.  zasadzoną w punkcie I należność w łącznej wysokości 64.154,49 zł (sześćdziesiąt cztery tysiące sto pięćdziesiąt cztery złote 64/100) rozkłada na 117 (sto siedemnaście) rat, płatnych w następujący sposób: pierwsza rata (wyrównawcza) w wysokości 354,49 zł (trzysta pięćdziesiąt cztery złote 49/100) w terminie 1 miesiąca od uprawomocnienia się orzeczenia, kolejnych 116 (sto szesnaście) rat w wysokości po 550 zł (pięćset pięćdziesiąt złotych) każda, płatnych do 15 – go każdego miesiąca, począwszy od miesiąca następnego po miesiącu, w którym pozwany zapłaci pierwszą ratę, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat;

III.  zasądza od pozwanego D. Ł. na rzecz strony powodowej Spółdzielczej (...) w G. kwotę 2.692 zł (dwa tysiące sześćset dziewięćdziesiąt dwa złote), tytułem zwrotu kosztów postępowania, w tym kwotę 2.400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do tut. Sądu w dniu 13 marca 2008r., strona powodowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa im. F. S. z siedzibą w G. wniosła o zasądzenie od pozwanego kwoty 21.932,85 zł z odsetkami umownymi i kosztami procesu.

W uzasadnieniu strona powodowa podniosła, iż Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo – Kredytowa im. F. S. w G. udzieliła D. Ł. pożyczki w kwocie 20.000,00 zł, na podstawie umowy z dnia 23 lipca 2007 r. Pożyczkobiorca mimo ciążącego na nim obowiązku nie uregulował należności wynikającej z zaciągniętego zobowiązania. Tym samym powód uzyskał podstawę do wypowiedzenia stosunku umownego. Wypowiedzenie umowy zostało wysłane na adres pożyczkobiorcy i doręczone mu dnia 14 grudnia 2017 roku skutkując wymagalnością roszczenia. Ponadto powód wskazał, iż przed wypowiedzeniem umowy pożyczki wzywał pozwanego w trybie wskazanym w umowie do dobrowolnego uregulowania zadłużenia. Powód wskazał, iż wysokość zadłużenie stanowi suma następujących kwot : należność główna – 19.519,21 zł, odsetki oraz koszty naliczone do dnia wniesienia pozwu – 2.413,64 zł.

Dnia 27 marca 2008 roku tut. Sąd rozpoznając powództwo strony powodowej, wydał w sprawie sygn. akt I Nc 33/08 nakaz zapłaty uwzględniający roszczenie powoda w całości.

Dnia 05 maja 2008 roku Sąd na wniosek powoda wydał w przedmiotowej sprawie tytuł wykonawczy.

W związku z umowami przelewu wierzytelności z dnia 26 marca 2012 roku oraz 09 sierpnia 2012 roku (...) im. (...) w G. przekazał na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. gro wierzytelności, w tym należność względem D. Ł..

W związku z tym tut. Sąd na wniosek nowego wierzyciela, postanowieniem z dnia 24 września 2013 roku w sprawie sygn. akt nadał klauzulę wykonalności nakazowi zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 27 marca 2008 roku wydanym w sprawie sygn. akt I Nc 33/08 na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S., która w oparciu o powyższe złożyła do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu P. K. wniosek o wszczęcie egzekucji.

Postępowanie egzekucyjne toczyło się pod sygn. akt Km 455/17 i postanowieniem z dnia 15 czerwca 2018 roku zostało na wniosek dłużnika umorzone.

Pismem z dnia 27 lutego 2017 roku (data wpływu do Sądu) pozwany złożył wniosek o doręczenie nakazu zapłaty wydanego w przedmiotowej sprawie na prawidłowy adres pozwanego i uchylenie klauzuli wykonalności z dnia 05 maja 2008 roku oraz klauzuli wykonalności z dnia 25 września 2013 roku, a także uchylenie postanowienia o uznaniu nakazu zapłaty i pozwu za prawidłowo doręczony.

W uzasadnieniu złożonego wniosku pozwany podniósł, że dnia 01 lutego 2008 roku wymeldował się z adresu przy ul. (...) XXX – lecia 2/26 w K., pod który to adres kierowana była do jego osoby korespondencja sądowa. D. Ł. wskazał, że mieszkał wówczas w W. i nie miał wiedzy o toczącym się z jego udziałem postępowaniu. Nadto pozwany podniósł, że wierzytelność dochodzona pozwem w ogóle nie istnieje, a jeśli nawet to uległa już przedawnieniu.

Następnie pismem z dnia 10 kwietnia 2018 roku (data wpływu do Sądu) pozwany złożył sprzeciw od nakazu zapłaty z dnia 27 marca 2008 roku, zaskarżając wydane orzeczenie w całości. Nadto D. Ł. wniósł o oddalenie powództwa, zobowiązanie powoda do przedstawienia regulaminu (...) obowiązującego w chwili zawierania umowy. Nadto wniósł również o zasądzenie na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Uzasadniając pozwany wskazał, że pożyczka została udzielona z pominięciem przepisów regulujących sposób udzielania pożyczek określony w Regulaminie (...), bowiem pozwany nie był członkiem Kasy, a (...) upoważniony był do udzielania pożyczek wyłącznie swoim członkom. Pozwany podniósł również, że zamierzał zaciągnąć pożyczkę na kwotę 4.500,00 zł, a nie 20.000,00 zł. D. Ł. kwestionował także sposób wyliczenia kwoty żądanej pozwem i odsetek.

Postanowieniem z dnia 06 czerwca 2017 roku wydanym w sprawie sygn. akt I Nc 33/08 tut. Sąd odrzucił wniesiony przez pozwanego sprzeciw.

D. Ł. złożył zażalenie od wydanego orzeczenia, które postanowieniem Sądu Okręgowego w Opolu wydanym dnia 08 lutego 2018 roku w sprawie sygn. akt II Cz 1423/17 zostało uwzględnione, a postanowienie tut. Sądu z dnia 06 czerwca 2017 roku Sąd Okręgowy uchylił.

Dnia 25 kwietnia 2018 roku pozwany złożył kolejne pismo w sprawie, w którym podtrzymał dotychczasowe stanowisko, wnosząc o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając pozwany wskazał, że powód nie udowodnił wysokości dochodzonego roszczenia, ani też nie przedstawił szczegółowego wyliczenia zobowiązania. Nadto pozwany podniósł również, że zapisy umowy stanowią tzw. klauzule abuzywne, bowiem wskazane w umowie oprocentowanie, kwota wszystkich kosztów, opłat i prowizji oraz wysokość opłaty manipulacyjnej są rażąco wygórowane i nie mieszczą się w granicach swobody kontraktowania. D. Ł. wskazał także, że postanowienia umowne nie zostały z nim uzgodnione indywidulanie, co narusza jego interes jako konsumenta.

Strona powodowa pismem z dnia 02 maja 2018 roku złożyła w sprawie odpowiedź na sprzeciw, w której wskazała, że w drodze umowy przelewu wierzytelności z dnia 26 marca 2012 roku będąca przedmiotem niniejszej sprawy wierzytelność została zbyta przez powoda na rzecz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S., wnosząc jednocześnie na podstawie art. 196 § 1 k.p.c. o zawiadomienie Cesjonariusza o toczącym się postępowaniu i dopuszczenie go do udziału w sprawie w charakterze powoda. Jednocześnie (...) im. (...) z siedzibą w G. wyraził zgodę na wstąpienie (...) Sp. z o.o. do przedmiotowego postępowania w charakterze powoda.

Strona powodowa podtrzymała stanowisko prezentowane w pierwotnym pozwie, przedkładając jasny i czytelny sposób wyliczenia kwoty żądanej w pozwie. Nadto powód przedłożył dokumenty, na których opiera swoje roszczenie.

Na terminie rozprawy dnia 17 maja 2018 roku pozwany złożył w trybie art. 192 pkt 3 k.p.c. oświadczenie, w którym nie wyraził zgody na wejście w miejsce aktualnej strony powodowej (...) Sp. z o.o. w S..

Nadto na rozprawach w dniu 17 maja 2018 roku oraz 21 sierpnia 2018 roku powód nie zaprzeczył jakoby zawarł z powodem umowę pożyczki na kwotę 20.000,00 zł. Wskazał także, że znajduje się w bardzo trudnej sytuacji i nie stać go na spłatę zobowiązania w stosunku do powoda jednorazowo.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. Ł. dnia 25 sierpnia 2006 roku złożył deklarację członkowską nr (...), wnosząc o przyjęcie go w poczet członków Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. S. w G.. Uchwałą Zarządu Spółdzielczej Kasy Oszczędnościowo – Kredytowej im. F. S. z dnia 25 sierpnia 2006 roku przyjęto pozwanego w poczet członków (...) od dnia 25 sierpnia 2006 roku.

Dowód :

- deklaracja członkowska nr (...), k. 88;

Dnia 20 lipca 2007 roku D. Ł. złożył wniosek o przyznanie pożyczki w kwocie 20.000,00 zł na okres 38 miesięcy z przeznaczeniem na spłatę posiadanych zobowiązań. W złożonym wniosku pozwany wskazał również, że posiada inne pożyczki w kwocie 9.989,00 zł w Banku (...).

Dowody :

- wniosek o przyznanie pożyczki, k. 90-92;

- oświadczenie o wysokości dochodów, k. 126;

Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo – Kredytowa im. F. S. w G. udzieliła D. Ł. pożyczki w kwocie 20.000,00 zł, na podstawie umowy nr (...) z dnia 23 lipca 2007 roku.

Warunki pożyczki zostały określone w Regulaminie udzielania kredytów i pożyczek (...) im. (...) w G. oraz w umowie. Całkowity koszt pożyczki wynieść miał 4.524,06 zł, a rzeczywista roczna stopa oprocentowania wynosiła 14,19%. Łączna kwota wszystkich kosztów, opłat i prowizji wynosiła 5.138,30 zł. Przedmiotowa pożyczka była również ubezpieczona w Promesa.

Umowa pożyczki została zawarta na okres od dnia 23 lipca 2007 r. do dnia 15 września 2010 r. Pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkami do dnia 15 września 2010 r., a spłata pożyczki miała następować w miesięcznych ratach płatnych bez wezwań w terminach i kwotach zgodnie z planem, który stanowił załącznik nr 2 do Umowy pożyczki.

Zgodnie z § 24 pkt 1 i 2 W. z Regulaminu udzielania kredytów i pożyczek (...) im. (...), w przypadku niespłacenia kredytu lub jego raty przez pożyczkobiorcę w terminie, należność z tego tytułu stawała się w dniu następnym należnością przeterminowaną. Od niespłaconego w całości lub w części kapitału, a od dnia wniesienia powództwa od całości zadłużenia, stronie powodowej przysługiwały odsetki umowne według stopy procentowej obowiązującej w danym okresie dla należności przeterminowanych.

Zgodnie z pkt 20 Umowy przedmiotowej pożyczki strona powodowa zastrzegła sobie prawo do wypowiedzenia umowy pożyczki z 30-dniowym terminem wypowiedzenia i postawienia – po upływie okresu wypowiedzenia – całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wykonalności w przypadku stwierdzenia iż warunki pożyczki nie zostały dotrzymane, a także w przypadku, gdy pożyczkobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności po uprzednim wezwaniu listem poleconym do zapłaty zaległych lat w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki.

Dowody :

-umowa pożyczki nr (...) z dnia 23.07.2007r. wraz z planem wpłaty pożyczki, k.3-6, k. 126;

- wyciąg z Regulaminu udzielania kredytów i pożyczek, k.9;

- Regulamin udzielania kredytów i pożyczek, k. 121-124;

- dyspozycja wypłaty, k. 89;

- raport spłat wraz z załącznikami, k. 133-141;

- rozliczenie dokonanych wpłat z dnia 18.06.2018r., k. 152;

- zeznania pozwanego D. Ł., protokół rozprawy z dnia 17.05.2018r., 00:19:21-00:34:49;

Zgodnie z Uchwałą nr 2 Zarządu (...) im. (...) z siedzibą w G. z dnia 29 lutego 2008 roku stopa procentowa należności przeterminowanych dla pożyczek udzielonych do 18 lutego 2006 roku włącznie (bez uwzględnienia chwilówek udzielonych do 18 lutego 2006 roku włącznie) kształtowała się w wysokości:

- od 20 lutego 2006 roku włącznie – 23 %;

- od 01 marca 2006 roku włącznie – 22 %;

- od 27 kwietnia 2007 roku włącznie – 23 %;

- od 28 czerwca 2007 roku włącznie – 24 %;

- od 31 sierpnia 2007 roku włącznie – 25 %;

- od 30 listopada 2007 roku włącznie – 26 %;

- od 04 lutego 2008 roku włącznie – 27 %.

Nadto dla pożyczek udzielonych od 20 lutego 2006 roku włącznie wynosiła 28%.

Dowody:

- uchwała nr 2 z dnia 29.02.2008r., k. 10;

Elementem zawieranej przez pozwanego umowy pożyczki, stanowiącym niejako zabezpieczenie spłaty było ubezpieczenie na życie. D. Ł. zgodził się zawrzeć umowę ubezpieczeniową, która stanowiła element spójny z umową pożyczki z Promesa. Przedmiotowe ubezpieczenie obejmowało swoim zakresem wyłącznie zdarzenie ubezpieczeniowe w postaci śmierci Ubezpieczonego. Nadto z polisy wynikał również szereg wyłączeń, które ograniczały możliwość poniesienia przez Promesa odpowiedzialności.

Suma składek na ubezpieczenie, zgodnie z umową pożyczki do uregulowania, których zobowiązany był D. Ł. wynosiła 614,24 zł.

Dowody :

-umowa pożyczki nr (...) z dnia 23.07.2007r., k. 3-6;

- ogólne warunki ubezpieczenia Promesa, k. 154-155;

Pismem z dnia 22 listopada 2007 r. strona powodowa wypowiedziała pozwanemu umowę pożyczki, z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, licząc od dnia otrzymania pisma o wypowiedzeniu. W piśmie wskazano, że kwota przeterminowanego zadłużenia na dzień wypowiedzenia umowy wynosi łącznie kwotę 2.441,82 zł i składa się na nią: zaległy kapitał w kwocie 1.312,63 zł, odsetki umowne w kwocie 606,11 zł, odsetki karne w kwocie 33,08 zł oraz koszty windykacji w kwocie 490,00 zł.

Dowody:

-wypowiedzenie umowy z dnia 22.11.2007r. wraz z potwierdzeniem odbioru, k.7-8;

- uchwała nr 1 z dnia 27.04.2004r., k. 142;

D. Ł. w złożonym wniosku pożyczkowym wskazał, że mieszka w K. na Osiedlu (...). Pozwany wymeldował się z danego adresu dnia 01 lutego 2008 roku, nie wskazując stronie powodowej nowego adresu zamieszkania.

Dowody:

-zaświadczenie o wymeldowaniu z pobytu stałego, k. 26;

- zeznania pozwanego D. Ł., protokół rozprawy z dnia 17.05.2018r., 00:19:21-00:34:49;

T.. Sąd dnia 27 marca 2008r. wydał w sprawie sygn. akt I Nc 33/08 z powództwa (...) im. (...) w G., przeciwko D. Ł. nakaz zapłaty uwzględniający roszczenie powoda w całości. Podstawę pozwu stanowiła umowa o pożyczkę nr (...).

Dnia 05 maja 2008 roku na wniosek powoda, wobec uprawomocnienia się nakazu zapłaty została nadana klauzula wykonalności.

Dowody:

-nakaz zapłaty z dnia 27 marca 2008r. wraz z klauzulą wykonalności, k. 17;

Dnia 26 marca 2012 roku (...) im. (...) z siedzibą w G. zawarł z (...) S.a.r.l. umowę przelewu wierzytelności, na podstawie której Cedent przelał na rzecz Cesjonariusza szereg wierzytelności, w tym również wierzytelność przysługującą mu w stosunku do pozwanego D. Ł..

Kolejno umową z tego samego dnia (...) S.a.r.l. w Luksemburgu zawarła z (...) Sp. z o.o. w S. umowę dotyczącą obsługi wierzytelności 7B w odniesieniu do segmentu 7. W umowie tej (...) Sp. z o.o. w S. zobowiązała się do prowadzenia na rzecz (...) S.a.r.l. w Luksemburgu usług czynności windykacyjnych na zasadach stałej współpracy.

Dowody:

- dokumenty związane z zawarciem umowy cesji, k. 93-120;

- dokumenty znajdujące się w aktach sprawy tut. Sądu sygn. akt I Co 801/13: wyciąg z umowy przelewu wierzytelności wraz z wyciągiem z Aneksu zawartej pomiędzy (...) im. (...), a (...) S.a.r.l., k. 9-11, 17-22, wyciąg z umowy dot. obsługi wierzytelności wraz z wyciągiem z Aneksu zawartej pomiędzy (...) S.a.r.l., a (...) Sp. z o.o., k. 12-16;

(...) Sp. z o.o. w S. dnia 17 lipca 2013 roku złożyła do tut. Sądu wniosek o nadanie klauzuli wykonalności nakazowi zapłaty wydanemu przez tut. Sąd dnia 27 marca 2008 roku w sprawie sygn. akt I Nc 33/08 na rzecz nowego wierzyciela. Postanowieniem z dnia 24 września 2013 roku tut. Sąd w sprawie sygn. akt I Co 801/13 wydał orzeczenie, w którym nadał klauzulę wykonalności na wyżej wskazany nakaz zapłaty z uwzględnieniem przejścia uprawnień do dochodzenia wierzytelności na rzecz nowego wierzyciela, to jest (...) Sp. z o.o. w S..

Dowody:

- dokumenty znajdujące się w aktach sprawy tut. Sądu sygn. akt I Co 801/13: wniosek o nadanie klauzuli wykonalności, k. 2-3, postanowienie z dnia 24.09.2013r., k. 35;

(...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. dnia 25 stycznia 2017 roku złożyła do Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu wniosek o wszczęcie egzekucji przeciwko D. Ł.. Komornik wszczął postępowanie pod sygn. akt Km 455/17 i dnia 26 stycznia 2017 roku skierował do pozwanego zawiadomienie o wszczęciu egzekucji na wskazany przez wierzyciela adres, to jest K. Osiedle (...). Zawiadomienie D. Ł. odebrał osobiście dnia 17 lutego 2017 roku. Komornik w trakcie egzekucji zajął wierzytelności pozwanego należne mu z Urzędu Skarbowego w K., rachunek bankowy oraz wynagrodzenie za pracę.

Pismem z dnia 03 marca 2017 roku D. Ł. złożył wniosek do Komornika o zawieszenie postępowania egzekucyjnego, który ponowił pismem z dnia 24 kwietnia 2017 roku. Postanowieniem z dnia 08 maja 2017 roku Komornik odmówił dokonania zawnioskowanej przez pozwanego czynności, to jest zawieszenia postępowania.

Kolejno dnia 04 kwietnia 2018 roku wierzyciel złożył wniosek o zawieszenie postępowania toczącego się pod sygn. akt Km 455/17, który został przez Komornika rozpoznany pozytywnie i postanowieniem z dnia 05 kwietnia 2018 roku zawiesił postępowanie egzekucyjne.

Następnie D. Ł. złożył dnia 17 kwietnia 2018 roku wniosek o umorzenie toczącego się przeciwko niemu postępowania egzekucyjnego. Postanowieniem z dnia 15 czerwca 2018 roku Komornik na wniosek D. Ł. umorzył postępowanie egzekucyjne toczące się pod sygn. akt Km 455/17.

Z przedłożonego przez Komornika P. K. dnia 18 czerwca 2018 roku zaświadczenia wynika, że podczas trwania egzekucji wyegzekwowane zostały kwoty w łącznej kwocie 12.234,48 zł. Komornik w związku z umorzeniem postępowania zwrócił pobrane kwoty zgodnie z dyspozycją D. Ł. na jego rachunek bankowy.

Dowody:

- zaświadczenie Komornika z dnia 18.06.2018r., k. 152;

- korespondencja komornicza o sygn. akt Km 455/17, k. 28-38;

- dokumenty znajdujące się w aktach sprawy egzekucyjnej Km 455/17: wniosek o wszczęcie egzekucji, k. 1-3, zawiadomienie o wszczęciu egzekucji skierowane do D. Ł. wraz z potwierdzeniem odbioru, k. 7, zawiadomienie o zajęciu wierzytelności US K., k. 11, zawiadomienie o zajęciu rachunku bankowego, k. 12, wniosek o zawieszenie postępowania egzekucyjnego, k. 21; postanowienie Komornika z dnia 07.04.2017r., k. 28, wniosek o zawieszenie postępowania egzekucyjnego, k. 29, postanowienie Komornika z dnia 08.05.2017r., k. 30, zawiadomienie o zajęciu wynagrodzenia za pracę, k. 33-34, wniosek wierzyciela o zawieszenie postępowania, k. 47, postanowienie Komornika z dnia 05.04.2018r., k. 49, wniosek D. Ł. o umorzenie postępowania egzekucyjnego, k. 50, postanowienie Komornika z dnia 15.06.2018r., k. 58;

Pozwany wyraził chęć dobrowolnej spłaty zadłużenia, wnosząc o rozłożenia zadłużenia na raty. Pozwany otrzymuje się z wynagrodzenia za pracę w kwocie około 2.000,00 zł. Mieszka wraz z żoną oraz dwójką jej dzieci z pierwszego małżeństwa. Żona pozwanego pracuje w przedszkolu za wynagrodzeniem około 1.600,00 – 1.700,00 zł. D. Ł. wraz żoną mają rozdzielność majątkową małżeńską. Ponadto pozwany posiada również zadłużenie u innych podmiotów, które stara się regulować.

Dowód :

- zeznania pozwanego D. Ł., protokół rozprawy z dnia 17.05.2018r., 00:19:21-00:34:49, protokół rozprawy z dnia 21.08.2018r. 00:08:02-00:10:31.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

Mimo okoliczności podnoszonych przez D. Ł. w sprzeciwie od nakazu zapłaty i pismach procesowych, w ocenie Sądu bezspornym w sprawie był fakt, iż pomiędzy stroną powodową, a pozwanym doszło do zawarcia umowy pożyczki, na mocy której pożyczkobiorca był zobowiązany do zapłaty, określonej umową kwoty na rzecz powoda, w systemie ratalnym. Pożyczkobiorca nie wywiązywał się z nałożonego obowiązku.

Stan faktyczny w niniejszej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez stronę powodową, nie znajdując podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Nadto ustalając obraz stanu faktycznego Sąd oparł się również na dokumentach znajdujących się w aktach sprawy tut. Sądu sygn. akt I Co 801/13 oraz aktach egzekucyjnych prowadzonych przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu P. K..

Sąd ponadto uzupełnił swą wiedzę zeznaniami powoda, które uznał za wiarygodne. Podkreślić należy, że zeznania D. Ł. pozwoliły na wyjaśnienie wszelkich spornych w sprawie kwestii.

Dokonując oceny powyższych dowodów, Sąd kierował się treścią art. 233 § 1 k.p.c., który stanowi, że sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, przy uwzględnieniu doświadczenia życiowego i zasad logicznego rozumowania. Zdaniem Sądu, przedstawione przez strony dowody stanowiły wiarygodny materiał dowodowy pozwalający na poczynienie w niniejszej sprawie niebudzących wątpliwości ustaleń.

Strony pożyczki w umowie, której integralną częścią stanowił regulamin udzielania kredytów i pożyczek określiły, kiedy pożyczka winna być spłacona, jakie z tytułu pożyczki wynagrodzenie osiągnie pożyczkodawca oraz jakie są konsekwencje niespłacenia pożyczki w terminie uzgodnionym przez strony.

Istotnym dla rozpoznania przedmiotowej sprawy był przede wszystkim fakt, że na rozprawie w dniu 21 sierpnia 2018 r. pozwany oświadczył jednoznacznie, iż nie stać go na jednorazową spłatę zadłużenia względem powoda, jednak wskazał, że byłby w stanie spłacić obciążające go zadłużenie w ratach, czym potwierdził skuteczność czynności dokonanej przez powoda i zasadność dochodzonego w drodze powództwa roszczenia, jednocześnie wnosząc o rozłożenie należności na raty.

Podstawę prawną orzeczenia Sądu stanowi art. 720 k.c., zgodnie z którym przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Paragraf 2 cytowanego przepisu został zmieniony z dniem 08 września 2016 roku, przed zmianami jego treść brzmiała: umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. Z kolei po zmianach owa kwota graniczna została podniesiona do jednego tysiąca złotych, zatem obecnie dopiero umowa pożyczki, która przenosi wartość pieniędzy powyżej jednego tysiąca złotych wymaga formy pisemnej.

W ocenie Sądu zawarta przez strony umowa pożyczki spełniała wyżej zakreślone wymagania ustawowe. Co zostało podkreślone w stanie faktycznym została zawarta w formie pisemnej, za zgodnym oświadczeniem obu stron. Umowa pożyczki nr (...) z dnia 23 lipca 2007 roku stanowiła główny dowód w sprawie, zatem powyższe warunkuje fakt zawarcia jej na piśmie.

Podkreślić w tym miejscu należy, że bez znaczenia w sprawie był fakt i okoliczności podnoszone w sprzeciwie przez pozwanego, że niejako „do ręki” otrzymał tylko sumę około 4.500,00 zł, mimo, że pożyczka została zaciągnięta na kwotę 20.000,00 zł. Zamiarem D. Ł., co podkreślał w swoich zeznaniach było zawarcie pożyczki w typie kredytu konsolidacyjnego, którego głównym celem było pokrycie innych zaciągniętych przez niego zobowiązań, w tym między innymi w Banku (...), co zostało spełnione. Okoliczność zatem, że pozwany zaciągnął pożyczkę w kwocie 20.000,00 zł, zaś do jego faktycznej dyspozycji została przekazana kwota zaledwie 4.500,00 zł, nie może stanowić przesłanki do nieuwzględnienia roszczeń strony powodowej. Pozwany jednoznacznie w złożonych ustnie, do protokołu, po pouczenie w trybie art. 304 k.p.c. zeznaniach wskazał, że zawarł umowę pożyczki na kwotę 20.000,00 zł, jednak część pożyczki została automatycznie przez (...) im. (...) przekazana na spłatę innych jego wierzytelności.

Powyższe okoliczności w ocenie Sądu czynią wszelkie zarzuty pozwanego dot. tego, że nie był członkiem (...) i nie zawarł pożyczki w zakreślonym wymiarze 20.000,00 zł bezpodstawnymi.

Ponadto strona powodowa przedłożyła w poczet materiału dowodowego wszelkie niezbędne do uznania dochodzonego przez nich roszczenia dokumenty, to jest deklarację członkowską, wniosek o pożyczkę, umowę pożyczki, wypowiedzenie umowy pożyczki, a także wszelkie regulaminy, itp. Istotnym jest również, że pozwany nie kwestionował prawdziwości swoich podpisów na przedłożonych dokumentach, zatem co podkreślono na wstępie stanowiły one rzetelny materiał dowodowy pozwalający na ustalenie stanu faktycznego zgodnie z prawdą. Zauważyć również należy, że współgrały one z przedstawianymi przez pozwanego okolicznościami sprawy.

Pozwany w złożonym piśmie procesowym podniósł również zarzut wskazujący na abuzywność zapisów umowy pożyczki zawartej przez niego z powodem.

W ocenie Sądu w danej sprawie nie mamy do czynienia z naruszeniem art. 353 ¹ k.c., kształtującego zasadę swobody umów. W orzecznictwie przyjęto, że zasada swobody umów oznacza, iż podmioty zawierające umowę:

a) mają pełną swobodę co do tego, czy chcą zawiązać między sobą stosunek obligacyjny, a więc, czy zobowiązanie umowne w ogóle powstanie,

b) mają swobodę wyboru kontrahenta,

c) mogą ukształtować treść umowy według swego uznania, a tym samym powołać do życia taki stosunek zobowiązaniowy, jaki odpowiada ich interesom,

d) prawnie skuteczne jest samo porozumienie stron, niewymagające w zasadzie szczególnej formy, chyba że wymóg taki wynika z ustawy (uchwała pełnego składu Sądu Najwyższego z dnia 28 kwietnia 1995 r., sygn. akt III CZP 166/94).

W orzecznictwie podkreśla się, że swoboda umów doznaje ograniczeń zarówno w zakresie treści, jak i celu umowy. Artykuł 353 ¹ k.c. wprowadza trzy granice tej wolności: ustawę, właściwość (naturę) stosunku prawnego i zasady współżycia społecznego.

W judykaturze przyjęto, że ograniczenie swobody umów przez ustawę dotyczy z jednej strony zakazów zaopatrzonych w sankcję karną, obowiązujących w różnych sferach porządku prawnego w państwie, a z drugiej strony – przepisów obowiązujących bezwzględnie, określanych w prawie cywilnym jako przepisy iuris cogentis, często opatrzonych rygorem nieważności. Jak trafnie ujął to Sąd Najwyższy w jednym ze swoich wyroków: swoboda umów nie może sięgać tak daleko, by naruszała przepisy o charakterze iuris cogentis (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2002 r., sygn. akt II CKN 701/00).

Druga z granic swobody umów dotyczy właściwości (natury) stosunku prawnego. W doktrynie wskazuje się, że wskaźnik natury zobowiązania każe brać pod uwagę (respektować) ogólne właściwości każdego stosunku zobowiązaniowego, powstałego na podstawie umowy. Konieczność respektowania natury danego stosunku prawnego można interpretować w dwojaki sposób. Interpretacja szersza prowadzi do uznawania za sprzeczne z naturą zobowiązania takiego zniekształcenia umowy typowej, znanej prawu zobowiązań, które wykracza poza ramy stosunku umownego, akceptowanego w sferze danego ustawodawstwa, gdy jednocześnie nie istnieje podstawa do rozumienia stosunku jako umowy o charakterze mieszanym, którą strony pragną zawrzeć. Interpretacja węższa oznacza sprzeczność przewidywanych warunków umowy z jakąkolwiek rozsądną wykładnią stosunku prawnego mieszczącego się w sferze dostępnych naszemu ustawodawstwu instytucji.

Trzecia z granic swobody umów dotyka z kolei zasad współżycia społecznego. Ograniczenie swobody umów poczynione ze względu na zasady współżycia społecznego nawiązuje do uregulowania art. 55 in fine kodeksu zobowiązań, wedle którego treść i cel umowy powinny czynić zadość dobrym obyczajom. Na gruncie kodeksu zobowiązań zakładano, że umowa jest sprzeczna z dobrymi obyczajami, jeżeli wykracza przeciwko uznanym w społeczeństwie zasadom moralnym lub przyjętej w obrocie uczciwości. Jednocześnie uznawano, że ocenę tego kryterium należy pozostawić orzecznictwu. Także na gruncie obecnie obowiązującego prawa ustawodawca nie wskazuje, jak pojmować ograniczenie dotyczące zasad współżycia społecznego. Dużą rolę należy tu przypisać wykładni oraz – jak podkreśla się w piśmiennictwie – należy brać pod uwagę w pewnym stopniu historyczny kontekst wcielenia w ramy kodeksu cywilnego „zasad współżycia społecznego".

W ocenie Sądu pozwany nie wykazał, aby zawarta przez niego umowa w zakresie dotyczącym odsetek czy też pozostałych opłat, naruszała przepisy dotyczące swobody umów. Sąd dokonał bowiem szczegółowej analizy danego problemu, biorąc również pod rozwagę możliwość zastosowania zasad współżycia społecznego, jednak zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przesądza o racji strony powodowej.

Reasumując, Sąd odnosząc się wszystkich zarzutów pozwanego, nie znalazł podstaw, do ich uwzględnienia. W ocenie Sądu podnoszone przez D. Ł. w sprzeciwie i pismach procesowych twierdzenia są gołosłowne, nie znajdują oparcia w ustalonym stanie faktycznym, co więcej sprzeczne są ze składanymi bezpośrednio na rozprawie zeznaniami i zostały wykreowane na potrzeby przedmiotowego postępowania, tym bardziej, że oprócz podniesienia tych twierdzeń pełnomocnik pozwanego nie dołączył jakiegokolwiek dowodu na potwierdzenie swoich wywodów.

W tym miejscu zakreślić również należy, że w toku postępowania nastąpiła zmiana po stronie wierzyciela. (...) im. (...) w G. zbył w konsekwencji na rzecz (...) Sp. z o.o. w S. wierzytelność przysługującą mu w stosunku do pozwanego. Zbycie nastąpiło w 2012 roku, zatem po teoretycznym zakończeniu postępowania toczącego się pod sygn. akt I Nc 33/08 i wydaniu nakazu zapłaty, który został zaopatrzony w klauzulę wykonalności. Pozwany dopiero bowiem w 2017 roku złożył od wydanego 26 marca 2008 roku nakazu zapłaty sprzeciw, a sprawa w pewnym sensie rozpoczęła swój „bieg na nowo”. Owo przejście uprawnień wykazane zostało odpowiednimi dokumentami i nie budziło zastrzeżeń stron.

W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty (...) im. (...) w G. wniósł o zawiadomienie (...) Sp. z o.o. o toczącym się postępowaniu i wezwaniu jej w charakterze powoda na podstawie art. 196 § 1 k.p.c. do uczestnictwa w sprawie.

Zgodnie z przepisem art. 192 pkt 3 k.p.c. z chwilą doręczenia pozwu zbycie w toku sprawy rzeczy lub praw, objętych sporem, nie ma wpływu na dalszy bieg sprawy. Nabywca może jednak wejść na miejsce zbywcy za zezwoleniem strony przeciwnej.

Z analogiczną sytuację mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, w toku sprawy bowiem wierzyciel pierwotny zbył wierzytelność na rzecz (...) Sp. z o.o., która mogła wstąpić w prawa zbywcy jedynie za zgodą D. Ł.. Pozwany, jednakże na wyznaczonym na dzień 17 maja 2018 roku terminie rozprawy złożył oświadczenie, w którym nie wyraził zgody na wejście w miejsce aktualnej strony powodowej, tj. (...) im. (...) w G., jej następcy, to jest (...) Sp. z o.o. w S.. W związku z tym Sąd oddalił wniosek powoda o zawiadomienie (...) Sp. z o.o. w S., co jednak nie miało de facto wpływu na dalszy bieg postępowania.

Art. 192 pkt 3 k.p.c. wprowadza wyjątek od ogólnej zasady orzekania, w myśl której sąd ocenia stan sprawy według chwili orzekania (art. 316 § 1). Stanowi on, że zbycie w toku sprawy rzeczy lub praw objętych sporem, nie ma wpływu na dalszy bieg sprawy. Rozstrzyga zatem o skutkach przejścia rzeczy lub praw - najczęściej w drodze czynności prawnych lub decyzji administracyjnych - ujawnionych w toku postępowania rozpoznawczego. Art. 192 pkt 3 k.p.c. nie narusza - po zawiśnięciu sporu -uprawnień strony, wynikających z zasady swobody umów (art. 353 ¹ k.c.), lecz zapobiega przed ujemnymi następstwami tej czynności przez jedną ze stron. Omawiany przepis zapewnia stabilność postępowania i daje wyraz rozszerzonej prawomocności wyroku. Zbywcą może być każda ze stron i zbycie może nastąpić w toku procesu nawet po obu jego stronach. Przepis art. 192 pkt 3 k.p.c. stanowi powtórzenie poprzednio obowiązującego art. 205 pkt 3 k.p.c.. Zachowało zatem aktualność orzecznictwo wydane pod rządem ostatnio powołanego przepisu, w tym także uchwała składu siedmiu sędziów Sadu Najwyższego z dnia 5 maja 1951 r., sygn. akt Ł. P.. 689/50. W myśl tej Uchwały i wypowiedzi doktryny (zob. W. Broniewicz, Podstawienie procesowe, ZN UŁ 1963, W. Siedlecki, Zasady wyrokowania...) ochrona z art. 192 pkt 3 k.p.c. polega na tym, że zbywca jest nadal traktowany jako strona legitymowana w sprawie i działa w procesie również na rzecz nabywcy (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 30 października 1952 r., sygn. akt C 1253/52). Powaga rzeczy osądzonej wyroku zapadłego w sytuacji opisanej w omawianym przepisie obejmuje swoimi granicami podmiotowymi również i nabywcę. Klauzula wykonalności może być nadana na rzecz lub przeciwko nabywcy, mimo że tytuł egzekucyjny na niego nie opiewa, albo przeciwko lub na rzecz zbywcy.

Należy w tym miejscu przytoczyć również orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2016 r., sygn. akt III CSK 213/15, w którym stwierdzono, że głównym celem art. 192 pkt 3 k.p.c. jest stabilizacja postępowania sądowego z chwilą doręczenia pozwu. Mimo zbycia rzeczy lub praw objętych sporem, zarówno przez jedną, jak i drugą stronę, a nawet przez obie strony, zbywca zachowuje legitymację procesową. Celem tej regulacji jest ochrona strony przeciwnej przed ujemnymi skutkami zbycia rzeczy lub prawa dla toku zawisłego już postępowania sądowego. Dalszy udział zbywcy jest traktowany jako zasada, a wstąpienie w jego miejsce nabywcy, do którego jest niezbędna zgoda przeciwnika procesowego, jako wyjątek.

Z powyższego wynika zatem jednoznacznie, że fakt, iż pozwany nie wyraził zgody na wstąpienie (...) Sp. z o.o. w miejsce strony powodowej, nie ma dla sprawy znaczenia. Wierzyciel pierwotny, występujący w procesie działał bowiem również na rzecz nowego nabywcy, a wydane orzeczenie wywrze skutek również dla obecnego wierzyciela, jakim jest (...) Sp. z o.o. w S..

Reasumując podkreślić należy, że w przypadku zbycia wierzytelności w toku procesu i braku zgody pozwanego na owo zbycie, nie zachodzi przesłanka braku legitymacji procesowej czynnej.

W związku z tym Sąd zasądził na rzecz powoda kwotę 21.932,85 zł z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy lombardowej NBP liczonymi od dnia 13 marca 2008 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia 28 sierpnia 2018 roku, to jest do dnia wydania wyroku w sprawie, które wyniosły łącznie 42.221,64 zł.

Pozwany złożył również wniosek o rozłożenie zasądzonej kwoty na raty.

Zgodnie z art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Ponadto zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem doktryny uprawnienie to przysługuje sądowi w szczególnie uzasadnionych wypadkach, a więc w sytuacjach, w których ze względu na stan majątkowy, rodzinny czy zdrowotny spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione i narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody. Trudności w spełnieniu świadczenia mogą być obiektywne, spowodowane nieurodzajem czy klęską żywiołową, mogą być jednak także spowodowane działaniem samego dłużnika.

Zważając na powyższe Sąd przychylił się do wniosku pozwanego, biorąc pod uwagę usprawiedliwione interesy zarówno strony powodowej, jak i pozwanego, jak również zasady współżycia społecznego.

W tym zakresie Sąd w pierwszej kolejności wziął pod uwagę sytuację materialną pozwanego, który otrzymuje w wynagrodzenie w wysokości 2.000,00 zł miesięcznie, a także spłaca inne zadłużenia. Z tego względu Sąd stanął na stanowisku, iż pozwany będzie w stanie przeznaczyć jedynie część swego dochodu na rzecz spłaty roszczenia strony powodowej.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd rozłożył spłatę kwoty żądanej pozwem na 117 miesięcznych rat: pierwsza rata w kwocie po 354,49 zł oraz kolejne 116 rat w kwotach po 550,00 zł. Do sumy należności głównej Sąd doliczył również należne odsetki, co wskazano wyżej. W tym miejscu należy również zaznaczyć, że zgodnie ze zmianą przepisów dotyczących wysokości odsetek, Sąd ustalając ich ostateczną wysokość po dniu 01 stycznia 2016 roku oparł się na treści art. 481 § 2 ¹ k.c., przyjmując iż stronie powodowej należą się odsetki umowne w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie.

Sąd zastrzegł również na rzecz strony powodowej odsetki ustawowe za opóźnienie w razie zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.

Sąd uznał, iż powyższe rozstrzygnięcie zaspokoi zarówno żądanie powoda, bowiem posiadać on będzie zwiększoną pewność co do dokonania całkowitej spłaty zadłużenia przez pozwanego, zaś samemu pozwanemu pozwoli na dalsze wywiązywanie się ze spłaty wg sposobu, który nie wywrze negatywnego wpływu na jego utrzymanie.

Sąd zasądził należność w zakresie odsetek umownych do daty wyrokowania, albowiem takie rozstrzygnięcie przy rozłożeniu należności głównej na raty nie uczyni sytuacji materialnej pozwanego gorszą niż w przypadku nie zastosowania przez Sąd dyspozycji art. 320 k.p.c. Podobnie w tym zakresie orzekł Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 22 września 1970 r., sygn. akt III CZP 11/70. Sąd równocześnie przyjął, aby prawa powoda nie były naruszone, że pozwany w razie zwłoki z płatnością którejkolwiek z rat będzie obowiązany zapłacić powodowi odsetki ustawowe za opóźnienie od poszczególnej raty, albowiem niewątpliwie wówczas będzie w stosunku do powoda w zwłoce z zapłatą tej częściowej należności.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 k.p.c., gdyż pozwany jako przegrywający sprawę obowiązany jest zwrócić powodowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Powód w toku postępowania reprezentowany był przez profesjonalnego pełnomocnika. Na zasądzoną w pkt. III wyroku kwotę składała się kwota w wysokości 2.400,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z § 6 pkt 5 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, kwota 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 275,00 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu.

Wobec powyższego, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.