Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V Ca 2043/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 kwietnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie V Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący:

SSO Anna Strączyńska

Sędziowie:

SO Oskar Rudziński (spr.)

SR del. Iwona Lizakowska - Bytof

Protokolant:

protokolant sądowy Katarzyna Dymiszkiewicz

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa L. K.

przeciwko Skarbowi Państwa - Dyrektorowi Aresztu Śledczego Warszawa-Służewiec

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie

z dnia 11 lutego 2015 r., sygn. akt II C 2173/13

oddala apelację.

Sygn. akt V Ca 2043/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 lutego 2015 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Mokotowa w Warszawie oddalił w całości powództwo L. K. skierowane przeciwko Skarbowi Państwa – Dyrektorowi Aresztu Śledczego Warszawa-Służewiec w Warszawie o zapłatę kwoty 5.000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wydania wyroku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie Sąd meriti wskazał, że w niniejszej sprawie powód nie powołał dowodów celem wykazania okoliczności i zdarzeń, które w jego ocenie doprowadziły do naruszenia dóbr osobistych oraz wyrządzenia mu krzywdy, a w konsekwencji nie udowodnił zasadności swojego roszczenia tak co do zasady jak i co do wysokości. Powód złożył wprawdzie wniosek o przesłuchanie w charakterze świadka A. K. na powyższe okoliczności, jednakże dowód ten okazał się niemożliwy do przeprowadzenia, bowiem nie jest znany adres świadka. Powód zaś nie złożył wniosku o przesłuchanie innych osób w charakterze świadków na okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia niniejszego postępowania.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 k.p.c.

Od powyższego orzeczenia apelację wywiódł powód zaskarżając je w całości, zarzucając naruszenie art. 231 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c. i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, art. 233 § 1 k.p.c. oraz art. 386 § 2 i 4 k.p.c. Wobec tak postawionych zarzutów skarżący wniósł o zmianę wyroku i uwzględnienie powództwa w całości. Alternatywnym żądaniem apelacji był wniosek o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna. De facto trudno dopatrzeć się w jej treści zarzutów, które w jakikolwiek sposób podważały by prawidłowe ustalenie przez Sąd Rejonowy stanu faktycznego oraz prawną motywację zaskarżonego orzeczenia.

W ocenie Sądu Okręgowego nie można odmówić racji Sądowi I instancji, który trafnie podnosi, że w sprawie niniejszej ciężar dowodu (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 k.p.c.) w zakresie wykazania wysokości i zasadności dochodzonego roszczenia spoczywał na stronie powodowej, ponieważ to ona z faktu tego wywodziłaby skutki prawne. Tymczasem powód, zaniechał wypełnienia tego obowiązku. Nie ulega wątpliwości, iż nie przedłożył on żadnych dowodów, na podstawie których Sad mógłby zweryfikować zasadność dochodzenia wskazanej przez powoda kwoty od pozwanego. Jak słusznie wskazał Sąd meriti, skarżący dla wykazania wysokości należnego mu odszkodowania winien powołać dowody, np. z zeznań świadków, czego nie uczynił.

Szczególnego podkreślenia wymaga, iż w apelacji nie przedstawiono jakiejkolwiek dowodnej, lub choćby należycie umotywowanej argumentacji na zaistnienie przesłanek świadczących o prawnej i faktycznej zasadności finansowego zadośćuczynienia. Za takie nie mogą absolutnie uchodzić ogólnikowe i szablonowe stwierdzenia odnośnie praw wynikających z Konstytucji, do których jedynie sprowadzić można treść apelacji, bez konkretnego zakotwiczenia ich w dowodach i przywoływanym przez sąd pierwszej instancji prawie.

Podnieść należy również, że w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy ustosunkował się do wszystkich kwestii zarówno z pozwu jak i z apelacji. Rozważania te Sąd odwoławczy w pełni aprobuje i przyjmuje za swoje.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł jak w sentencji.