Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Koninie II Wydział Karny w składzie :

Przewodniczący : SSO Waldemar Cytrowski

Sędziowie : SO Ewa Miastkowska - spr

SO Agata Wilczewska

Protokolant : st. sekr. sąd. Irena Bąk

przy udziale J. G. Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2014 roku

sprawy P. P.

oskarżonego z art. 244 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Koninie

z dnia 11 grudnia 2013 roku sygn. akt. II K 290/13

1.  Zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną wobec oskarżonego P. P. karę pozbawienia wolności obniża do 3 / trzech/ miesięcy, a na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności zawiesza warunkowo oskarżonemu na okres lat 3.

2.  Utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy w pozostałej części.

3.  Zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oraz opłaty za obie instancje..

Ewa Miastkowska Waldemar Cytrowski Agata Wilczewska

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 11 grudnia 2013 r. w sprawie o sygn. akt II K 290/13 Sąd Rejonowy w Koninie oskarżonego P. P. uznał winnym tego, że w dniu 8 lutego 2013 r. około godz. 12.40 w Z. gm. K. kierował rowerem po drodze publicznej nie stosując się do: orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 12 marca 2010 roku w sprawie sygn. akt VII K 759/10 zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów niemechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 22 lutego 2011 roku w sprawie sygn. akt VII K 1360/10 zakazu prowadzenia pojazdów niemechanicznych w postaci rowerów na okres 4 lat, orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie z dnia 06 lutego 2012 roku w sprawie sygn. akt VII K 977/11 zakazu prowadzenia rowerów na okres 4 lat to jest popełnienia przestępstwa z art. 244 k.k. i za to na podstawie art. 244 k.k. wymierzył mu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

Apelację wniósł obrońca oskarżonego i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2,3 i 4 k.p.k. zarzucił:

-

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, poprzez przyjęcie w ślad za zeznaniami funkcjonariuszy policji w K. tj. świadków T. P., Z. U. oraz M. K., iż oskarżony w dniu 8 lutego 2013 r. kierował rowerem po drodze publicznej, podczas gdy oskarżony jedynie prowadził rower na którym miał załadowane zakupy a sam szedł pieszo poboczem;

-

naruszenie prawa procesowego, w szczególności art. 7 k.p.k. w zw. z art. 201 k.p.k. w wyniku przeprowadzenia dowolnych ustaleń faktycznych oraz niewłaściwej i dowolnej oceny zabranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności bezkrytycznego przyjęcia za wiarygodne zeznań policjantów oraz danie jedynie częściowo wiary wyjaśnieniom oskarżonego P. P., w sposób sprzeczny z zasadami określonymi w tym przepisie, które obligują organy postępowania karnego do kształtowania swych przekonań na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego;

-

naruszenie prawa procesowego - art. 5 § 2 k.p.k. w wyniku całkowitego ignorowania zasady in dubio pro reo;

-

rażącą niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu P. P. kary pozbawienia wolności w wymiarze 7 miesięcy, jako nieadekwatną do osiągnięcia celów kary.

W oparciu o te zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego P. P. od stawianego mu zarzutu ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku w części odnoszącej się do orzeczenia o karze pozbawienia wolności w wymiarze 7 miesięcy poprzez znaczne jej złagodzenie i orzeczenie jej z warunkowym zawieszeniem wykonania.

Sąd odwoławczy zważył co następuje

Apelacja obrońcy oskarżonego domagająca się uniewinnienia oskarżonego okazała się częściowo zasadna i doprowadziła do zmiany zaskarżonego orzeczenia w zakresie wymierzonej oskarżonemu kary.

W realiach niniejszej sprawy nie można stwierdzić, aby sąd I instancji naruszył dyrektywy art. 7 kpk. Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że przekonanie sądu orzekającego o winie oskarżonego wynikało z wnikliwej analizy, zgodnej z zasadami logiki oraz wiedzy i doświadczenia życiowego, a także z analizy i oceny okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych byłby słuszny tylko wówczas, gdyby zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd z ujawnionych okoliczności nie odpowiadała prawidłowości logicznego rozumowania i adekwatności ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Możliwość przedstawienia odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Sąd I instancji prawidłowo ocenił wartość dowodową wyjaśnień oskarżonego, uznając je za pozbawione waloru wiarygodności w części, w której oskarżony twierdził, że jedynie prowadził rower od brata do swojego miejsca zamieszkania. Wyjaśnienia te nie znalazły potwierdzenia w zeznaniach pozostałych świadków tj. T. P. (2), Z. U. (2) i M. K. (2), którzy jako funkcjonariusze policji zatrzymali oskarżonego do kontroli drogowej. Jak słusznie wskazał sąd rejonowy wymienieni świadkowie logicznie i konsekwentnie opisali przebieg zdarzenia, kiedy to oskarżony kierował rowerem po drodze publicznej, wbrew orzeczonemu zakazowi.

Nie znalazł potwierdzenia zarzut obrony, iż każdy z funkcjonariuszy policji podawał nieco odmienną wersję zdarzenia, bowiem również te rozbieżności sąd rejonowy wziął po rozwagę, słusznie uznając, że dotyczą one kwestii drugorzędnych i nie mają znaczenia dla rozstrzygnięcia o odpowiedzialności oskarżonego, bowiem świadkowie ci jednoznacznie wskazali, iż widzieli oskarżonego, że kierował on rowerem po drodze publicznej.

Sąd rejonowy nie dopuścił się zatem błędu w ustaleniach faktycznych, a także nie przekroczył zasady swobodnej oceny dowodów wskazanej w art. 7 k.p.k.

Podnoszenie zarzutu naruszenia art. 5 § 2 k.p.k. jest również nieuzasadnione.

Nie ma racji skarżący, że sąd rejonowy nie rozstrzygnął zaistniałych wątpliwości na korzyść oskarżonego. Postępowanie dowodowe nie pozostawiło bowiem żadnych wątpliwości, które należałoby usuwać przy wykorzystaniu reguły wskazanej w treści art. 5 § 2 k.p.k. Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są bowiem miarodajne tego rodzaju wątpliwości, zgłaszane przez stronę, ale jedynie to, czy orzekający w sprawie sąd rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych lub wykładni prawa i wobec braku możliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, względnie to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć.

Dlatego słusznie sąd rejonowy dokonując oceny całości zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wyciągnął prawidłowe wnioski co do sprawstwa oskarżonego w zakresie przypisanego mu czynu z art. 244 k.k.

Należało jednak przychylić się do apelacji, że wymierzona oskarżonemu kara nosiła cechy kary rażąco niewspółmiernie surowej.

Przy wymiarze kary sąd rejonowy wziął pod uwagę okoliczności obciążające takie jak uprzednia karalność oskarżonego za czyny z art. 178a § 2 k.k. w zw. z art. 244 k.k. i nie dopatrzył się okoliczności łagodzących, tracąc z pola widzenia właściwości i warunki osobiste sprawcy. W szczególności należy uwzględnić fakt, że oskarżony, co prawda uprzednio karany zmienił swe postępowanie. Zmiana ta wyraża się przede wszystkim w podjęciu przez niego leczenia odwykowego i aktywnym poszukiwaniu pracy.

Nie można pominąć okoliczności, na które zwróciła uwagę apelacja, że oskarżony opiekuje się matką oraz partycypuje w kosztach utrzymania dziecka, a więc orzeczenie wobec niego izolacyjnej kary uniemożliwi mu realizowanie swoich obowiązków względem rodziny.

Podkreślenia wymaga również, że oskarżony naruszył orzeczony zakaz i kierował rowerem na drodze o małej częstotliwości ruchu, jechał prawidłowo i nie stwarzał bezpośredniego zagrożenia dla innych uczestników ruchu, a nadto w chwili zdarzenia nie był pod wpływem alkoholu, co potwierdza, że zmienił swoje postępowanie.

Skoro oskarżony zmienił swoje postępowanie to należy zasadnie przypuszczać, że cele kary zostaną osiągnięte pomimo nie orzekania jej w bezwzględnym wymiarze, a oskarżony nie powróci na drogę przestępstwa. W ocenie sądu odwoławczego w stosunku do oskarżonego istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna, a zatem zasługuje on na zastosowanie wobec niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności, gdyż sama uprzednia karalność oskarżonego nie wyklucza bowiem postawienia wobec niego pozytywnej prognozy kryminologicznej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada 2011r. w sprawie o sygn. akt III KK 198/11).

Jednocześnie sąd odwoławczy uznał, że okresem wystarczającym dla zweryfikowania postawionej prognozy kryminologicznej oskarżonego będzie trzyletni okres próby, o którym orzeczono na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k.

Mając powyższe na uwadze sąd odwoławczy na podstawie art. 437 § 1 kpk zmienił zaskarżony wyrok i złagodził wymierzoną oskarżonemu karę do 3 miesięcy pozbawienia wolności, które uznał za współmierną do stopnia zawinienia oskarżonego i szkodliwości społecznej jego czynu. Zdaniem sądu odwoławczego warunkowe zawieszenie orzeczonej kary będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów kary, a w szczególności zapobieżenia jego powrotowi do przestępstwa.

Przy zwolnieniu oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za obie instancje Sąd uwzględnił trudną sytuację materialną oskarżonego przyjmując za podstawę tego rozstrzygnięcia art. 624 § 1 k.p.k.

Ewa Miastkowska Waldemar Cytrowski Agata Wilczewska