Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 października 2013 r.

Sąd Rejonowy w Opolu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Małgorzata Marciniak

Protokolant sekr. sąd. Bożena Dybała

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Opolu Sebastian Pazdan

po rozpoznaniu w dniu 29 lipca 2013 r. i 3 października 2013 r. sprawy:

B. C. (C.), s. W. i E. z domu L., ur. (...) w N.

oskarżonego o to, że:

w dniu 25 września 2012r., w D., będąc przesłuchiwanym w charakterze świadka w Komisariacie Policji w D. w toku postępowania przygotowawczego 1 Ds. 10/13, po uprzednim pouczeniu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, zeznał nieprawdę, że samochód dostawczy marki P. (...) o nr rej. (...), został mu skradziony w okresie od dnia 07.05.2012r. do dnia 13.05.2012r., podczas gdy ustalenia dokonane w toku postępowania 1 Ds. 10/13 wykluczyły zaistnienie w/w zdarzenia,

tj. o przestępstwo z art. 233 § 1 kk

I.  uznaje oskarżonego B. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, z tym, że przyjmuje ponadto, iż prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kluczborku z dnia 4.01.2011 r. sygn. akt II K 974/09 został uznany winnym tego, że w dniu 22.03.2009 r. w N. woj. (...) działając w celu udaremnienia wykonania orzeczenia organu państwowego – Naczelnika Urzędu Skarbowego w N., uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że zbył składniki swojego majątku w postaci samochodów dostawczych m-ki F. (...) o nr rej. (...) i P. (...) o nr rej. (...) wiedząc, że zagrożone są one zajęciem w celu wyegzekwowania dochodzonych należności, w skutek czego udaremniona została egzekucja w/w składników majątkowych, prowadząc do uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela – Urzędu Skarbowego w N., a także przyjmuje, iż zeznania złożone przez B. C. w dniu 25.09.2012 r. w charakterze świadka miały służyć za dowód w postępowaniu karnym prowadzonym na podstawie ustawy, tj. występku z art. 233 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu orzeka karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres próby 2 (dwóch) lat,

III.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sygn. akt II K 290/13

UZASADNIENIE

W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 września 2012 r. oskarżony B. C. złożył zawiadomienie o przestępstwie i zeznania w charakterze świadka, w Komisariacie Policji w D., mające służyć za dowód w postępowaniu karnym, na etapie postępowania przygotowawczego, prowadzonym na podstawie ustawy, w sprawie o sygn. akt 1 Ds. 10/13. Przed złożeniem zeznań został on pouczony o odpowiedzialności karnej za zeznawanie nieprawdy lub zatajenie prawdy, zgodnie z art. 233 § 1 kk. Z zeznań B. C. wynikało, że samochód dostawczy marki P. (...) o nr rej (...) został mu skradziony w okresie od dnia 7 maja 2012 r. do dnia 13 maja 2012 r. W/w zeznał bowiem, iż: „w drugim tygodniu miesiąca maja 2012 r. udałem się do miejscowości J. ul. (...), gdzie pozostawiłem mój samochód dostawczy. Na miejscu stwierdziłem, że mojego samochodu nie ma. Ja nie wiem, kto mógł dokonać przywłaszczenia mojego samochodu marki P. (...) o nr rej (...) wartości 6.000 zł”.

Dowód:

- zeznania świadka B. C. k. 2-3 oraz k. 1-2 z akt II Kp32/13

Na skutek powyższego zawiadomienia w dniu 30 września 2012 r. wszczęto postępowanie przygotowawcze w sprawie o to, że w okresie od kwietnia do maja 2012 r. w miejscowości J. ul. (...), parking, n/n sprawca zabrał w celu przywłaszczenia samochód dostawczy marki P. (...) o nr rej (...) o wartości 6.000 zł., działając na szkodę B. C., tj. o czyn z art. 278 § 1 kk. W tym postępowaniu B. C. złożył wniosek o naprawienie szkody w trybie art. 46 kk.

Postępowanie to zakończono wydaniem orzeczenia o umorzeniu dochodzenia wobec stwierdzenia, iż czynu nie popełniono. Postanowienie to utrzymał w mocy Sąd Rejonowy w Opolu, postanowieniem z dnia 7 marca 2013 r. Z uzasadnienia Sądu wynika, iż oskarżony samochód P. (...) o nr rej (...) widział po raz ostatni pod koniec miesiąca kwietnia 2012 r. Zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa zgłoszone zostało w dniu 25 września 2012 r. Jednocześnie nie znalazła potwierdzenia informacja B. C., iż było to kolejne zawiadomienie albowiem z informacji KP w D. wynikało, iż w okresie od maja-lipca 2012 r. B. C. nie zgłaszał faktu kradzieży samochodu. Przeciwko B. C. toczy się postępowanie egzekucyjne, a w/w samochód został zajęty przez komornika w dniu 02.12.2011 r. Na dzień 7 maja 2012 r. ogłoszono jego licytację, do której jednak nie doszło z powodu niedostarczenia samochodu przez dłużnika. B. C. wskazywał pracownikom Urzędu Skarbowego różne – jak się okazało – nieprawdziwe informacje dotyczące miejsc, gdzie miał znajdować się przedmiotowy pojazd. Z korespondencji pomiędzy Urzędem Skarbowym w N. a B. C. wynikało, iż w okresie pomiędzy majem a wrześniem 2012 r. B. C. był w posiadaniu tego samochodu.

Dowód:

- postanowienie Sądu Rejonowego w Opolu k. 117-119 z akt II Kp 32/13, 150-151

Ustalenia poczynione przez Sąd Rejonowy w Opolu w postanowieniu z dnia 7 marca 2013 r., sygn. akt II Ko 32/13, znalazły również potwierdzenie w dowodach przeprowadzonych przez Sąd Rejonowy w Opolu w niniejszej sprawie.

Pojazd marki P. (...) o nr rej (...) został bowiem zajęty przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w N.. Na dzień 7 maja 2012 r. została wyznaczona jego licytacja, która jednak ni doszła do skutku, z uwagi na brak samochodu w miejscu, gdzie się powinien znajdować. W tym samym dniu z poborcą skarbowym S. B. skontaktował się oskarżony B. C. informując, iż błędnie odczytał datę licytacji i był przekonany, iż została ona wyznaczona na dzień 9 maja 2012 r., a nie na 7 maja 2012 r. Oświadczył, iż auto znajduje się w miejscowości J.. W dniu 8 maja 2012 r. oskarżony poinformował poborcę skarbowego, że samochód znajduje się w J. na placu przed sklepem. W dniu 16 maja 2012 r. komornik – M. K. nakazała poborcom skarbowym udać się do miejscowości J., w celu odnalezienia przedmiotowego pojazdu. W/w nie udało się jednak w J. odnaleźć samochodu marki P. (...) o nr rej (...). Udali się więc do miejsca zamieszkania oskarżonego. Nie zastali go jednak. Oskarżony skontaktował się telefonicznie i poinformował, iż pojazd znajduje się na posesji rolnika w miejscowości J.. Jednocześnie poinformował, iż dnia 21 maja 2012 r. stawi się w Urzędzie Skarbowym aby pojechać z jego pracownikami po w/w samochód. W umówionym dniu oskarżony poinformował, iż nie można odebrać pojazdu bo rolnik, na którego posesji się on znajduje wyjechał do Niemiec. Można go będzie odebrać dnia 23 maja 2013 r. Tego dnia B. C. się jednak z pracownikami urzędu nie skontaktował.

Dowód:

- zeznania świadka S. B. k. 202 – 203, 62-64, 80-81

- obwieszczenie o licytacji k. 10

- informacja Naczelnika Urzędu Skarbowego w N. k. 21

- protokół zajęcia i odbioru ruchomości k. 22-23

- potwierdzenia odbioru k. 24-25

- adnotacje poborcy skarbowego k. 31-35

- dokumentacja z akt II K 1254/12 k. 34-101

- zeznania świadka M. C. k. 189, 11

- zeznania świadka T. Bar k. 190,

Oskarżony B. C. prowadził działalność gospodarczą – zakład stolarski – w W. 26. Od 2006 r. zaczął on jednak zalegać z należnościami wobec Skarbu Państwa. Z tego powodu Urząd Skarbowy w N. w dniu 14 lutego 2007 r. wszczął przeciwko niemu postępowanie egzekucyjne. W dniu 10 marca 2003 r. wydana decyzja o ustanowieniu zastawu skarbowego m.in. na samochodzie. marki P. (...) o nr rej (...). Decyzje tą B. C. odebrał w dniu 24.03.2009 r. W dniu 22 marca 2009 r. oskarżony sprzedał w/w samochód A. Ś.. Tego samego dnia w/w zawarli umowę użyczenia przedmiotowego samochodu oskarżonemu.

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Kluczborku z dnia 4 stycznia 2011 r. sygn. akt II K 974/09 B. C. został uznany za winnego tego, że w dniu 22.03.2009 r. w N. woj. (...) działając w celu udaremnienia wykonania orzeczenia organu państwowego – Naczelnika Urzędu Skarbowego w N., uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że zbył składniki swojego majątku w postaci samochodów dostawczych m-ki F. (...) o nr rej. (...) i P. (...) o nr rej. (...) wiedząc, że zagrożone są one zajęciem w celu wyegzekwowania dochodzonych należności, w skutek czego udaremniona została egzekucja w/w składników majątkowych, prowadząc do uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela – Urzędu Skarbowego w N..

Dowód:

- umowa sprzedaży k. 10 z akt II K974/09

- umowa użyczenia k. 11 z akt II K 974/09

- wyrok SR w Kluczborku wraz z uzasadnieniem k. 289 i k. 296-300 z akt II K 974/09, k. 126-130, 131, 132-137, 172173-177, 178

- wyrok SO w Opolu wraz z uzasadnieniem k. 332, 337-342 z akt II K 974/09

- Wyrok Sądu Rejonowego w Kluczborku sygn. akt II K 1254/12 k. 180

Oskarżony B. C. w toku postępowania przygotowawczego nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyjaśnił, iż samochodem P. (...) o nr rej. (...) jechali jego pracownicy, którzy poinformowali go o awarii, w miejscowości Ł.. Samochód został holowany do rolnika w miejscowości J.. Następnie rolnik ten, rozładował przywiezione do niego drzewo i odholował pojazd na parking w J. przy ul. (...). Oskarżony pojechał do J. odebrać pracowników, którzy oddali mu kluczyki od samochodu i dokumenty. (...) długo tam stało, gdyż oskarżony nie miał czym go odholować. Gdy pojechał po samochód jego już tam nie było. Pierwsze zgłoszenie o kradzieży oskarżony składał w KP w D. na przełomie czerwca i lipca 2012 r. Nie podpisywał wtedy żadnego dokumentu. Drugi raz poinformował o kradzieży w dniu 25 września 2012 r.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego k. 121-125

Oskarżony B. C. urodził się 12 czerwca 1971 r. w N.. Jest stolarzem. Prowadzi działalność gospodarczą, osiągając dochód ok. 1500 zł. Jest rozwiedziony. Nie posiada majątku. Z opinii sądowo – psychiatrycznej wynika, iż nie zachodzą przesłanki określone w art. 31 § 1 lub 2 kk. Oskarżony B. C. był karany sądownie.

Dowód:

- dane osobowe k. 153, 201

- dane o karalności k. 106

- opinia sądowo – psychiatryczna k. 140-142

Wobec powyższego Sąd zważył co następuje:

W sprawie niekwestionowanymi dowodami wskazującymi na winę i sprawstwo oskarżonego są: zeznania świadka B. C. k. 2-3 oraz k. 1-2 z akt II Kp 32/13, postanowienie Sądu Rejonowego w Opolu k. 117-119 z akt II Kp 32/13, 150-151, zeznania świadka S. B. k. 202 – 203, 62-64, 80-81, obwieszczenie o licytacji k. 10, informacja Naczelnika Urzędu Skarbowego w N. k. 21, protokół zajęcia i odbioru ruchomości k. 22-23, potwierdzenia odbioru k. 24-25, adnotacje poborcy skarbowego k. 31-35, dokumentacja z akt II K 1254/12 k. 34-101, zeznania świadka M. C. k. 189, 11, zeznania świadka T. Bar k. 190, umowa sprzedaży k. 10 z akt II K974/09, umowa użyczenia k. 11 z akt II K 974/09, wyrok SR w Kluczborku wraz z uzasadnieniem k. 289 i k. 296-300 z akt II K 974/09, k. 126-130, 131, 132-137, 172173-177, 178, wyrok SO w Opolu wraz z uzasadnieniem k. 332, 337-342 z akt II K 974/09, wyrok Sądu Rejonowego w Kluczborku sygn. akt II K 1254/12 k. 180.

Sąd dał powyższym dowodom wiarę w całości są one bowiem logiczne, spójne i wzajemnie ze sobą korespondują. Nie ma podstaw aby kwestionować dokumenty urzędowe oraz zeznania świadków.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części, iż przedmiotowy samochód zepsuł się, gdy wyjechali nim w trasę pracownicy oskarżonego w osobach M. C. i T. Bar. Po pracowników tych przyjechał do J. oskarżony, natomiast samochód marki P. (...) został w tej miejscowości. Wyjaśnienia oskarżonego, w tej części potwierdzili bowiem świadkowie w osobach M. C. i T. Bar. Fakt usterki samochodu nie ma jednak istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia o przedmiocie procesu. Podobnie nie mają istotnego znaczenia zeznania świadków M. C. i T. Bar na tą okoliczność. Świadkowie nie posiadali bowiem wiedzy co działo się dalej z tym zepsutym samochodem. Fakt, iż nastąpiła w nim usterka jeszcze w żaden sposób nie świadczy o tym, że został on skradziony. Może natomiast pośrednio świadczyć o czymś zgoła przeciwnym. Trudniej byłoby bowiem skraść samochód, który nie jeździ, a trzeba go holować. Ponadto pojawia się pytanie, po co potencjalnemu złodziejowi potrzebne byłoby zepsute auto, którego wartość biegły wycenił na kwotę 1.000 zł. Ustalona wartość samochodu świadczy o tym, iż auto, w tym wszystkie jego części i podzespoły były zużyte.

W pozostałej części Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego i uznał je za przyjętą przez niego linię obrony. Oprócz niewiarygodnych wyjaśnień oskarżonego, żaden inny dowód nie wskazuje na to, iż samochód marki P. (...) o nr rej. (...) został skradziony w maju 2012 r. Co więcej istnieją dowody wskazujące jednoznacznie, iż w tym okresie samochód ten nie został skradziony. Świadczą o tym następujące okoliczności:

- z zeznań świadka S. B. – poborcy skarbowego oraz jego adnotacji urzędowych wynika jednoznacznie, iż oskarżony, dokładnie wiedział, gdzie znajduje się przedmiotowy pojazd. W dniach 7.05.2012 r., 8.05.2012 r., 21.05.2012 r. oskarżony informował świadka, iż samochód znajduje się w miejscowości J.. Nic nie wspominał o jakiejkolwiek kradzieży;

- w okresie od maja do lipca 2012 r. oskarżony nie zgłaszał faktu kradzieży przedmiotowego pojazdu w KP w D.. Jeżeli natomiast w maju 2012 r. istotnie skradziono by mu samochód, oskarżony powiadomił by zapewne o tym policję niezwłocznie, a nie czekał aż do 25 września 2012 r.

- samochód ten został wyceniony przez biegłego na kwotę 1.000 zł. Jak zeznali świadkowie uległ on awarii, natomiast oskarżony zawiadamiając o jego kradzieży w dniu 25.09.2012 r. podał wartość pojazdu na kwotę 6.000 zł. Jednocześnie twierdząc, iż on jest właścicielem tego samochodu, złożył wniosek o naprawienie szkody w trybie art. 46 kk.

- oskarżony, przeciwko któremu prowadzone były postępowania egzekucyjne miał powody aby ukryć przedmiotowy pojazd przed poborcami skarbowymi,

- wyrokiem SR w Kluczborku z dnia 4.01.2011 r. został on prawomocnie skazany za zbycie m.in. tego samochodu w celu uszczuplenia zaspokojenia swojego wierzyciela i udaremnienie wykonania orzeczenia,

- biorąc pod uwagę, iż samochód miał się znajdować na ogrodzonej posesji rolnika, który przebywa w Niemczech, więc oskarżony nie mógł go zabrać, - kradzież tego pojazdu jest tym bardziej nieprawdopodobna.

Podejmując analizę prawną czynu z art. 233 § 1 kk należy wskazać, iż przestępstwo fałszywych zeznań należy do najczęstszych, przestępstw przeciwko wymiarowi sprawiedliwości. Zgodnie z przepisem art. 233 § 1 kk, dopuszcza się fałszywych zeznań ten, kto składając zeznania mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę. Zabronione zachowanie może więc mieć formę działania polegającego na świadomym składaniu zeznań nieprawdziwych albo zaniechania, które polega na powstrzymaniu się od podania znanych zeznającemu okoliczności stwierdzających prawdę.

Treści zawarte w fałszywych zeznaniach muszą być obiektywnie niezgodne z prawdą, jak również subiektywnie nieprawdziwe. Jest to więc przestępstwo, które można popełnić jedynie umyślnie - w formie zamiaru bezpośredniego lub ewentualnego, tzn. że sprawca musi chcieć zeznać nieprawdę lub zataić prawdę albo przewidywać taką możliwość i z tym się godzić.

Przestępstwa fałszywych zeznań można dopuścić się jedynie w postępowaniu sądowym albo w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy. Należy do nich zaliczyć postępowanie przygotowawcze w sprawach karnych.

Drugim warunkiem przedmiotowym jest, aby przyjmujący zeznania, działając w zakresie swych uprawnień, uprzedził zeznającego o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania albo odebrał od niego przyrzeczenie (art. 233 § 2 kk). Kompetencję do przyjmowania zeznań regulują odpowiednie przepisy procesowe, które określają kogo można przesłuchiwać pod rygorem odpowiedzialności za fałszywe zeznania oraz tryb przesłuchania (uchwała SN z dnia 19 sierpnia 1999 r., I KZP 22/99, OSNKW 1999, nr 9-10, poz. 51; por. też postanowienie SN z dnia 2 lutego 2004 r., V KK 168/03, OSNKW 2004, nr 3, poz. 29) (zob. Marek Andrzej: komentarz, LEX 2010, Komentarz do art.233 Kodeksu karnego).

Dokonując subsumpcji stanu faktycznego pod odpowiedni przepis prawa – zdaniem Sądu – oskarżony w dniu 25 września 2012r., w D., będąc przesłuchiwanym w charakterze świadka w Komisariacie Policji w D., w toku postępowania przygotowawczego 1 Ds. 10/13, po uprzednim pouczeniu o odpowiedzialności karnej za składanie fałszywych zeznań, zeznał nieprawdę, że samochód dostawczy marki P. (...) o nr rej. (...), został mu skradziony w okresie od dnia 07.05.2012r. do dnia 13.05.2012r., podczas gdy ustalenia dokonane w toku postępowania 1 Ds. 10/13 wykluczyły zaistnienie w/w zdarzenia, a jednocześnie wyrokiem Sądu Rejonowego w Kluczborku z dnia 4.01.2011 r. sygn. akt II K 974/09 został uznany winnym tego, że w dniu 22.03.2009 r. w N. woj. (...) działając w celu udaremnienia wykonania orzeczenia organu państwowego – Naczelnika Urzędu Skarbowego w N., uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że zbył składniki swojego majątku w postaci samochodów dostawczych m-ki F. (...) o nr rej. (...) i P. (...) o nr rej. (...) wiedząc, że zagrożone są one zajęciem w celu wyegzekwowania dochodzonych należności, w skutek czego udaremniona została egzekucja w/w składników majątkowych, prowadząc do uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela – Urzędu Skarbowego w N., a zeznania złożone przez B. C. w dniu 25.09.2012 r. w charakterze świadka miały służyć za dowód w postępowaniu karnym prowadzonym na podstawie ustawy, przez co wyczerpał swoim zachowaniem ustawowe znamiona z art. 233 § 1 kk. Oskarżony składając fałszywe zeznania działał w zamiarze bezpośrednim. Miał bowiem świadomość tego, iż nie skradziono mu samochodu ale chciał go ukryć.

Sąd uznał oskarżonego B. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, z tym, że przyjął ponadto, iż prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kluczborku z dnia 4.01.2011 r. sygn. akt II K 974/09 został uznany winnym tego, że w dniu 22.03.2009 r. w N. woj. (...) działając w celu udaremnienia wykonania orzeczenia organu państwowego – Naczelnika Urzędu Skarbowego w N., uszczuplił zaspokojenie swojego wierzyciela przez to, że zbył składniki swojego majątku w postaci samochodów dostawczych m-ki F. (...) o nr rej. (...) i P. (...) o nr rej. (...) wiedząc, że zagrożone są one zajęciem w celu wyegzekwowania dochodzonych należności, w skutek czego udaremniona została egzekucja w/w składników majątkowych, prowadząc do uszczuplenia zaspokojenia wierzyciela – Urzędu Skarbowego w N., a także przyjął, iż zeznania złożone przez B. C. w dniu 25.09.2012 r. w charakterze świadka miały służyć za dowód w postępowaniu karnym prowadzonym na podstawie ustawy, tj. występku z art. 233 § 1 kk i za to na podstawie tego przepisu orzekł karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 69 § 1 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności Sąd warunkowo zawiesił na okres próby 2 (dwóch) lat.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz. U. 1983 r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Sąd wymierzył karę według swojego uznania, w granicach określonych przez ustawę, bacząc, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Jako okoliczność obciążającą Sąd wziął pod uwagę uprzednią karalność oskarżonego Okoliczności łagodzących Sąd się nie dopatrzył. nie orzekł karny nie izolacyjnej, biorąc pod uwagę społeczną szkodliwość czynu, a także fakt, iż oskarżony popadł w kłopoty finansowe, a kary grzywny się nie orzeka jeżeli dochody sprawcy, jego stosunki majątkowe lub możliwości zarobkowe uzasadniają przekonanie, że sprawca grzywny nie uiści i nie będzie jej można ściągnąć w drodze egzekucji – art. 58 § 2 kk.

Sąd nie orzekł także kary ograniczenia wolności albowiem obowiązek wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne mógłby kolidować z wykonywaną przez oskarżonego działalnością gospodarczą.

Sąd warunkowo zawiesił wykonanie kary pozbawienia wolności na okres próby. Oskarżony prowadzi działalność gospodarczą, nie było by więc zasadne izolowanie go w zakładzie karnym. Ponadto instytucja warunkowego zawieszenia wykonania kary weszła na stałe do ustawodawstwa z chwilą, gdy karę przestano ujmować w kategoriach odpłaty za wyrządzone przestępstwem zło, a zaczęto postrzegać jako środek polityki karnej, za pomocą którego można osiągnąć określone cele, w szczególności polegające na zapobiegnięciu popełnienia przestępstwa w przyszłości. Zapobieżenie powrotowi do przestępstwa jest minimalnym zadaniem kary, ale wystarczającym dla oceny, czy można zastosować warunkowe zawieszenie wykonania kary. Zadaniem bardziej ambitnym jest takie oddziaływanie na postawę skazanego aby przyjęte w porządku prawnym normy postępowania uznał za normy, którymi kieruje się we własnym postępowaniu.

O kosztach Sąd orzekł jak wyżej mając na względzie to, iż oskarżony pracuje i posiada majątek w postaci domu i samochodu.