Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 marca 2020 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Marta Ładzińska

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 marca 2020 r. w J.

sprawy z odwołania M. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

z dnia 11 kwietnia 2019 r., znak: (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o świadczenie rehabilitacyjne

I.  zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. z dnia 11 kwietnia 2019 r., znak: (...) w ten sposób, że przyznaje wnioskodawczyni M. M. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 9 miesięcy od dnia 11 marca 2019 r.;

II.  kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IV U 111/19

UZASADNIENIE

Wnioskodawczyni M. M. złożyła odwołanie od decyzji z dnia 11 kwietnia 2019 r., znak (...) wydanej przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W., odmawiającej jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego od 11.03.2019 r., zarzucając błędne ustalenia faktycznie oraz przyjęcie, że stan jej zdrowia uzasadnia nieprzyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. M. M. wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

W uzasadnieniu wnioskodawczyni wskazała, że chorowała na nowotwór a następnie na depresję. Nie jest w stanie normalnie funkcjonować, nie może wykonać najprostszych czynności.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W., działający przez zawodowego pełnomocnika, w odpowiedzi na odwołanie, wniósł o jego oddalenie oraz o zasądzenie od ubezpieczonej na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniesiono, że komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 25.03.2019 r. uznała, że brak jest okoliczności uzasadniających przyznanie wnioskodawczyni uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. M. ma 47 lat, wykształcenie niepełne średnie. Ukończyła także kurs pedagogiczny, kurs opieki nad osobą starszą, kurs asystenta osoby niepełnosprawnej. Ostatnio była zatrudniona na stanowisku opiekuna w świetlicy środowiskowej. Obecnie nie pracuje.

( dowód: bezsporne)

Wnioskodawczyni cierpi na przewlekłą reakcję lękowo – depresyjną. Ma obniżony nastrój, chwiejny afekt, depresyjny osąd rzeczywistości. Charakteryzuje ją spadek aktywności, obniżenie funkcjonowania społecznego.

Przewlekła reakcja lękowo – depresyjna rozwinęła się u wnioskodawczyni na podłożu spiętrzenia trudności życiowych – przewlekle trudna sytuacja rodzinna, choroba nowotworowa zagrażająca życiu. Powyższe czynniki spowodowały wykorzystanie mechanizmów obronnych i przystosowawczych wnioskodawczyni i w efekcie na skutek przewlekłości stresorów u wnioskodawczyni pojawiły się i utrwaliły zaburzenia życia psychicznego o obrazie lękowo – depresyjnym. Dodatkowym stresorem było zwolnienie wnioskodawczyni z pracy w czasie niezdolności do pracy. Zaburzenia psychiczne wnioskodawczyni mają charakter reaktywny i czynnościowy.

Z punktu widzenia dolegliwości psychiatryczno – psychologicznych M. M. od dnia 11 marca 2019 r. nie była zdolna do pracy, a dalsze leczenie i psychoterapia dawały nadzieję na odzyskanie zdolności do pracy po 11 grudnia 2019 r.

W związku z niezdolności wnioskodawczyni do pracy nie było możliwe wykorzystanie socjospołecznej rehabilitacji poprzez pracę.

( dowód: opinia biegłych psychologa A. K. i psychiatry J. O., k – 28-30v, opinia uzupełniając, k - 51)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach z dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS, na dokumentacji medycznej złożonej przez wnioskodawczynię. Sąd dał wiarę powyższym dowodom, albowiem nie budziły one wątpliwości Sądu, a żadna ze stron w toku postępowania nie kwestionowała ich wiarygodności i autentyczności. Sąd oparł się także na opinii biegłych psychiatry i psychologa, która zostanie omówiona w toku rozważań.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni zasługiwało na uwzględnienie.

Wnioskodawczyni żądała zmiany zaskarżonej decyzji ZUS poprzez przyznanie jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Strona pozwana oparła zaskarżoną decyzję na treści przepisu art. 18 ust. 1 i 3-6 ustawy z dnia 25.06.1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2014.159).

Zgodnie z art. 18 ust. 1 wyżej cytowanej ustawy, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

W przedmiotowej sprawie sporne było, czy wnioskodawczyni odzyskała zdolność do pracy po wykorzystaniu zasiłku chorobowego.

Zważywszy na to, że ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni wymagała wiadomości specjalnych, Sąd zasięgnął opinii biegłych, tj. psychiatry i psychologa. W niniejszej sprawie, wobec składanych do opinii zastrzeżeń, była wykonana również opinia uzupełniająca.

Na podstawie opinii biegłych psychiatry i psychologa Sąd ustalił, że wnioskodawczyni choruje na przewlekłą reakcję lękowo – depresyjną. Przewlekła reakcja lękowo – depresyjna rozwinęła się na podłożu spiętrzenia trudności życiowych – przewlekle trudna sytuacja rodzinna, choroba nowotworowa zagrażająca życiu. Powyższe czynniki spowodowały wykorzystanie mechanizmów obronnych i przystosowawczych wnioskodawczyni i w efekcie na skutek przewlekłości stresorów u wnioskodawczyni pojawiły się i utrwaliły zaburzenia życia psychicznego o obrazie lękowo – depresyjnym. Dodatkowym stresorem było zwolnienie wnioskodawczyni z pracy w czasie niezdolności do pracy. Zaburzenia psychiczne wnioskodawczyni mają charakter reaktywny i czynnościowy.

Z punktu widzenia dolegliwości psychiatryczno – psychologicznych M. M. od dnia 11 marca 2019 r. nie była zdolna do pracy, a dalsze leczenie i psychoterapia dawały nadzieję na odzyskanie zdolności do pracy po 11 grudnia 2019 r.

W przedmiotowej sprawie strona pozwana składała zastrzeżenia do opinii biegłych psychiatry i psychologa. Strona pozwana zarzuciła, że zaburzenia sfery psychicznej wnioskodawczyni osiągają mierny stopień nasilenia bez cech istotnej destabilizacji stanu psychicznego, bez cech rozpadu struktury osobowości. Podjęcie przez wnioskodawczynię pracy może być formą rehabilitacji socjospołecznej.

Biegli jasno, rzeczowo i rzetelnie odnieśli się w opinii uzupełniającej do złożonych zastrzeżeń, wskazując, że w związku z niezdolności wnioskodawczyni do pracy nie było możliwe wykorzystanie socjospołecznej rehabilitacji poprzez pracę.

Strona pozwana składała zastrzeżenia do opinii uzupełniającej biegłych psychiatry i psychologa, jednak zgłoszone zastrzeżenia stanowiły powtórzenie zarzutów zgłoszonych wobec pierwszej opinii.

W ocenie Sądu opinie biegłych należało uznać za prawidłowe. Sąd nie dopatrzył się przesłanek podważających ich prawidłowość. Mając na uwadze sposób umotywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych przez biegłych, Sąd oparł się na opinii i opinii uzupełniającej.

Sąd uwzględnił sporządzone opinie biegłych, przyjmując je jako podstawę poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Opinie powyższe charakteryzowały się spójnością, były szczegółowo uzasadnione, wnioski nie budziły wątpliwości. Podkreślenia przy tym wymaga, że powołany w sprawie biegli są doświadczonymi specjalistami w swojej dziedzinie, odpowiadającej kategorii schorzeń stwierdzonych u wnioskodawczyni.

Opinia biegłego podlega - jak inne dowody - ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., lecz odróżniają ją szczególne kryteria oceny. Stanowią je zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej wniosków. Przedmiotem opinii biegłego nie jest przedstawienie faktów, lecz ich ocena na podstawie wiedzy fachowej (wiadomości specjalnych). Nie podlega ona zatem weryfikacji w takich kryteriach, jak dowód na stwierdzenie faktów. Jednocześnie, przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego (patrz: wyrok SN z dnia 13 października 1987 r., II URN 228/87, opublikowany w systemie Lex). Z istoty i celu dowodu z opinii biegłego wynika przy tym, że jeśli rozstrzygnięcie sprawy wymaga wiadomości specjalnych, dowód z opinii biegłych jest konieczny.

Jeszcze raz należy wskazać, że Sąd nie dopatrzył się przesłanek podważających prawidłowość wydanych w sprawie opinii. Z tych względów uznał przeprowadzone opinie za wiarygodny dowód w sprawie, mogący stanowić podstawę do dokonywania ustaleń faktycznych i wydania rozstrzygnięcia.

Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o powołanie innych biegłych psychiatry i psychologa.

Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku strony pozwanej, bowiem w ocenie Sądu opinia biegłego – zawierająca wprawdzie niekorzystne wnioski dla strony pozwanej – została sporządzona prawidłowo, jest przekonująca, kompletna, właściwie przedstawia okoliczności istotne dla przedmiotu rozstrzygnięcia.

Wskazać należy, że samo niezadowolenie strony z oceny przedstawionej przez biegłych nie uzasadnia potrzeby dopuszczenia przez sąd dowodu z opinii innych biegłych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2009 r., II CSK 642/08).

Wobec powyższego, opierając się na ustaleniach poczynionych przez biegłych, tj. psychiatry i psychologa, Sąd uznał, że M. M. była niezdolna do pracy od dnia 11 marca 2019 r. z przyczyn psychiatrycznych i w związku z tym istniały podstawy do przyznania jej uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 11 marca 2019 r. na okres kolejnych 9 miesięcy.

Powyższe okoliczności skutkowały uwzględnieniem odwołania wnioskodawczyni i orzeczeniem jak w punkcie I wyroku (art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c.).

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych zawarte w punkcie II wyroku znajduje oparcie w przepisie art. 108 k.p.c. oraz art. 113 w zw. z art. 96 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 98 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594). W toku postępowania wnioskodawczyni była zwolniona od obowiązku uiszczenia kosztów sądowych, a wydatki w toku postępowania ponosił Skarb Państwa. Organ rentowy jest również zwolniony z kosztów sądowych. Z dyspozycji art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych wynika, iż nie istnieją podstawy do obciążenia kosztami strony, zwolnionej od kosztów postępowania, która proces przegrała.

Sąd w niniejszym postępowaniu wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, działając na podstawie przepisu art. 148 (1) k.p.c., zgodnie z którym Sąd może rozpoznać sprawę na posiedzeniu niejawnym, gdy pozwany uznał powództwo lub gdy po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, w tym również po wniesieniu zarzutów lub sprzeciwu od nakazu zapłaty albo sprzeciwu od wyroku zaocznego, sąd uzna - mając na względzie całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych - że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. W niniejszym postępowaniu żadna ze stron nie wnosiła o przeprowadzenie rozprawy a sąd – po zapoznaniu się z materiałem dowodowym uznał, że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Zasadnicze znaczenia dla rozstrzygnięcia miały bowiem opinie biegłych.

W związku z powyższym orzeczono jak w sentencji.