Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 17 września 2018 roku

Pozwem z dnia 15 lutego 2017 r. (data wniesienia pozwu w elektronicznym postępowaniu upominawczym) powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasadzenie od pozwanego S. S. kwoty 10.377,01 zł wraz z odsetkami od kwoty 9.722,37 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 15 lutego 2017 r. do dnia zapłaty, od kwoty 479,08 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 15 lutego 2017 r. do dnia zapłaty. Powód wniósł również zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu wg. norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż umowa została zarejestrowana dla rachunku bankowego nr (...). W ramach umowy o korzystanie z karty kredytowej strony zobowiązały się do świadczeń szczegółowo w niej opisanych, a także wynikających z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa. Oprocentowanie przewidziane w umowie wynosiło 10,00 % od kapitału, natomiast w wysokości 10,00 % tytułem odsetek karnych, a strony doszły do porozumienia – z góry oznaczyły stopę procentową odsetek za korzystanie z sumy pieniężnej we wskazanej wysokości, zgodnie z art. 359 § 1 i 2 k.c. Pozwany nie wywiązał się z zaciągniętego zobowiązania. Powód wzywał pozwanego do zapłaty, a wobec braku spełnienia świadczenia, wypowiedział umowę, która uległa rozwiązaniu z dniem 15 czerwca 2016 r. Roszczenie stało się wymagalne w dniu 16 czerwca 2016 r. Wobec braku zwrotu świadczenia z uzgodnionym terminie powód próbował skontaktować się z pozwanym, jednakże bezskutecznie. Powód wystosował pisemne wezwanie do zapłaty, nie odniosły one jednak oczekiwanego skutku w postaci spłaty zobowiązania.

(pozew k. 1-5)

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 13 kwietnia 2017, sygn. akt VI Nc-e 254086/17 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie uwzględnił wywiedzione powództwo w całości.

(nakaz zapłaty k. 7)

Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty z dnia 11 maja 2017 r. (data nadania w placówce pocztowej) wskazał, iż powództwo jest bezzasadne m.in. z powodu upływu okresu przedawnienia zadłużenia.

(sprzeciw k. 8)

Z uwagi na złożenie przez pozwanego sprzeciwu od nakazu zapłaty, Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 5 września 2017 r. wydał postanowienie o przekazaniu niniejszej sprawy do Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa jako właściwego do rozpoznania niniejszej sprawy.

(postanowienie k. 27-28)

W piśmie procesowym z dnia 6 marca 2018 r. (data nadania w placówce pocztowej) powód ustosunkował się do treści sprzeciwu od nakazu zapłaty. Powód wskazał, iż nie upłynął okres 3-letni przedawnienia roszczenia.

(pismo procesowe powoda k. 64-65)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany S. S. zawarł z (...) Bankiem S.A. z siedzibą w W., zwanym dalej mBankiem w dniu 2 marca 2006 r. umowę o korzystanie z karty kredytowej mBanku nr (...). Przez niniejszą umowę mBank zobowiązał się wobec posiadacza rachunku do rozliczania operacji dokonywanych przy użyciu karty, a posiadacz rachunku zobowiązał się do zapłaty kwot operacji wraz z należnymi mBankowi kwotami opłat i prowizji lub do spłaty swoich zobowiązań (§ 1 ust 2). Przy użyciu karty, posiadacz rachunku lub osoby wskazane przez posiadacza rachunku, mogą dysponować środkami udostępnionymi przez mBank na rachunku (kredyt), do wysokości limitu kredytu tj. kwoty 8.700,00 zł, w ramach określonych przez mBank maksymalnych limitów autoryzacyjnych (§ 2). Integralną częścią powyższej umowy były „regulamin wydawania i używania kart kredytowych w mBanku”, „wniosek o wydanie karty kredytowej mBanku” oraz :taryfa prowizji i opłat bankowych w mBanku” (§ 3). Kredyt oprocentowany został według zmiennej stopy procentowej, która w dniu zawarcia umowy wyniosła 19 % w stosunku rocznym. Zasady naliczania i zmiany oprocentowania określone zostały w „regulaminie wydawania i używania kart kredytowych w mBanku” (§ 7 ust 1-2).

(umowa k. 39-40)

Pozwany na podstawie zawartej umowy z powodem dokonywał płatności bezgotówkowych za pomocą karty kredytowej oraz dokonywał wypłat gotówki z bankomatu. Powyższe spowodowało powstanie zadłużenia do wysokości udzielonego limitu kredytu. W czasie korzystania przez pozwanego z karty kredytowej dokonywał on spłat zadłużenia.

(zestawienie operacji na rachunku k. 66-112)

Pismem z dnia 29 stycznia 2016 r. powód wezwał pozwanego do spłaty zaległych płatności w kwocie 2.014,14 zł w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania pod rygorem wypowiedzenia umowy. Z uwagi na nie spełnienie przez pozwanego świadczenia, powód pismem z dnia 1 marca 2016 r. wypowiedział umowę z zachowaniem 2-miesięcznego okresu wypowiedzenia.

(wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru k. 113-114; wypowiedzenie umowy wraz z potwierdzeniem odbioru k. 115-116)

W dniu 10 października 2016 r. (...) S.A. sporządził wyciąg z ksiąg bankowych nr (...). Powyższy wyciąg stwierdzał, że przeciwko pozwanemu S. S. przysługuje powodowi wierzytelność w kwocie 10.201,45 zł. Na powyższą wysokość roszczenia składa się kwota 9.722,37 zł tytułem należności głównej oraz 479,08 zł tytułem odsetek umownych karnych naliczonych za okres od 16 czerwca 2016 r. do dnia 10 października 2016 r., od zadłużenia przedterminowego wg. stopy procentowej w wysokości 10,00 % w skali roku.

(wyciąg z ksiąg bankowych k. 41)

Do dnia wydania wyroku w niniejszej sprawie pozwany nie spełnił w całości roszczenia powoda.

(bezsporne)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów, których prawdziwość i autentyczność nie była kwestionowana przez strony postępowania, jak również Sąd nie powziął wątpliwości co do ich wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części obejmującej żądanie zapłaty kwoty 9.722,37 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od tej kwoty od dnia 15 lutego 2017 r. do dnia zapłaty.

Z poczynionych przez Sąd ustaleń faktycznych i analizy całości materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że strona powodowa w niniejszej sprawie dochodzi od pozwanego zapłaty należności, której źródłem ma być umowa pożyczki.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że pozwany nie kwestionował żądania pozwu co do zasady – nie kwestionował bowiem zawarcia umowy z dnia 2 marca 2006 r. ani też faktu, że zobowiązania tego nie spłacił. Pozwany w sprzeciwie od nakazu zapłaty ograniczył się do stwierdzenia, iż powództwo jest bezzasadne oraz podniósł zarzut przedawnienia wywiedzionego roszczenia.

Zarzut przedawnienia - skutecznie podniesiony - powoduje, że roszczenie już nie może być skutecznie dochodzone, a dotyczy to nie tylko roszczenia głównego ale i odsetek za opóźnienie. Z tego względu Sąd pierwszej kolejności zajął się zbadaniem zasadności podnoszonego zarzutu przedawnienia.

Art. 117 § 1 k.c. stanowi, iż z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, która weszła w życie z dniem 9 lipca 2018 roku do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i w tym dniu jeszcze nieprzedawnionych stosuje się od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy przepisy ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Z powyższego wynika, iż w niemniejszej sprawie będzie miał zastosowanie art. 118 k.c. po nowelizacji. Zgodnie z nową treścią art. Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń oświadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem dzielności gospodarczej – trzy lata. Jednakże koniec terminu przedawniania przypada na ostatni dzień roku kalendarzowego, chyba że termin przedawnienia jest krótszy niż dwa lata. Termin przedawnienia roszczenia w przedmiotowej sprawie wynosi trzy lata. W myśl art. 120 § 1 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi.

Mając na uwadze, że pozew w niniejszej sprawie został wniesiony w dniu 15 lutego 2017r., a roszczenia powoda wobec pozwanego, stało się wymagalne w dniu 16 lutego 2016 r. należy stwierdzić, iż roszczenie powoda nieuległo przedawnieniu.

Według art. 720 § 1 i 2 k.c. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 23 stycznia 2014 r., znajdującym zastosowanie w sprawie niniejszej, zważywszy na datę zawarcia umowy, przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przenosi pięćset złotych, powinna być stwierdzona pismem. W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (tekst jednolity Dz. U. z 2014 r., poz. 1497 ze zm.) przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550,00 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi. Według ust. 2 pkt 1 cytowanego przepisu za umowę o kredyt konsumencki uważa się między innymi umowę pożyczki. Natomiast w myśl art. 29 ust. 1 powoływanej ustawy, umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej, chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę. Należy przyjąć zatem, że jeżeli umowa o kredyt konsumencki przybiera postać umowy pożyczki, art. 29 ust. 1 in principio, stanowi lex specialis w stosunku do art. 720 § 2 k.c. (por. Komentarz do art. 29 ustawy o kredycie konsumenckim, [w:] Czech T., Kredyt konsumencki. Komentarz, LexisNexis, 2012, LEX).

Roszczenie o zwrot kwoty kredytu nie budziło wątpliwości Sądu co do kwoty należności głównej, czyli kwoty 9.722,37 zł. Powód udowodnił, iż zwarł z pozwanym umowę o kartę kredytową, przedstawiając kopię powyższej umowy. Powód również udowodnił, iż pozwany zaciągniętej pożyczki nie spłacił. Pozwany natomiast nie podniósł żadnych okoliczności faktycznych, czy też prawnych, aby było inaczej.

Wątpliwości Sądu budziło natomiast żądanie zapłaty pozostałej kwoty objętej pozwem w niniejszej sprawie, tj., 654,64 zł tytułem skapitalizowanych odsetek. Sąd powyższe roszczenie oddalił jako nieudowodnione.

W wypadku zaistnienia sporu między stronami stosunku cywilnoprawnego obowiązek (ciężar dowodu) udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 232 k.p.c.).

Powód w pozwie domaga się zasądzenia kwoty 479,08 zł tytułem odsetek umownych karnych naliczonych za okres od 16 czerwca 2016 r. do 10 października 2016 r. od zadłużenia przedterminowego wg. stopy procentowej w wysokości 10,00 % w skali roku oraz kwoty 175,56 zł tytułem odsetek skapitalizowanych naliczonych za okres od dnia 11 października 2016 r. do dnia 14 lutego 2017 r. zgodnie z obowiązującą w danym okresie stopą procentową. Z przedstawionej przez powoda umowy o kartę kredytową nie wynika, aby powód mógł obciążyć pozwanego odsetkami umownymi w wysokości 10 %. W tym zakresie umowa przewidywała, że zasady naliczania i zmiany oprocentowania określone zostały w „regulaminie wydawania i używania kart kredytowych w mBanku”. Powyższego dokumentu jednak powód nie przedłożył Sądowi.

Wobec niewykazania tej okoliczności, powództwo w tym zakresie podlegało oddaleniu.

Żądanie zapłaty odsetek umownych za opóźnienie od dnia 15 lutego 2017 r. do dnia zapłaty znajdowało podstawę w art. 481 § 1 i 2 k.c. W myśl powyższych przepisów – jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzycielowi przysługują odsetki za okres opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Ponieważ pozwany nie zajął stanowiska w przedmiocie żądania przez powoda odsetek liczonymi od kwoty 9.722,37 zł, należało zasądzić na rzecz powoda odsetki zgodnie z żądaniem pozwu.

O kosztach Sąd orzekł na zasadzie art. 100 k.p.c., kierując się zasadą, stosunkowego rozliczenia kosztów procesu. W niniejszej sprawie powód wygrał sprawę do kwoty 9.722,37 zł z 10.377,01 zł dochodzonych, a więc w około 94%. Tym samym przegrał ją tylko w 6 % i w takim zakresie powinien ponosić koszty procesu obu stron.

Koszty procesu wyniosły 3.747 zł, w tym:

- 3.600 zł – wynagrodzenie pełnomocnika powoda (§ 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych),

- 17 zł – opłaty od pełnomocnictw w/w,

- 130 zł – opłata od pozwu.

Pozwany powinien więc zwrócić powodowie kwotę 3.523,40 zł (94% x 3.747 zł) – punkt III wyroku.

Na podstawie art. 80 ust 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd nakazał wypłacić ze środków finansowych Skarbu Państwa – kasy Sądu Rejonowego dla Warszawy – Mokotowa w W. na rzecz powoda kwotę 170 zł tytułem niezasadnie pobranej opląty od pozwu – punkt IV wyroku.

Z tych względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

Zarządzenie (10/10/2018)

Sekretariat, proszę odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi powoda – bez pouczenia.