Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 sierpnia 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący sędzia Krzysztof Turbiński

po rozpoznaniu w dniu 25 sierpnia 2020 roku w Łodzi

na posiedzeniu niejawnym

sprawy w powództwa T. B.

przeciwko Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 13450 (trzynaście tysięcy czterysta pięćdziesiąt) złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot:

a)  12400 (dwanaście tysięcy czterysta) złotych od dnia 28 listopada 2018 roku do dnia zapłaty;

b)  1050 (tysiąc pięćdziesiąt) złotych od dnia 19 marca 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4321 (cztery tysiące trzysta dwadzieścia jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  zwraca, tytułem niewykorzystanej zaliczki, z środków Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi na rzecz:

a)  powódki kwotę 500 (pięćset) złotych uiszczoną w dniu 28 maja 2019 roku;

b)  pozwanego kwotę 63 (sześćdziesiąt trzy) złote uiszczoną w dniu 28 maja 2019 roku.

Sygnatura akt I C 88/19

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym 24 stycznia 2019 roku T. B. reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego zażądała od Towarzystwa (...) w W. kwot 12400 zł tytułem zadośćuczynienia i 1680 zł tytułem odszkodowania, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 28 listopada 2018 roku do dnia zapłaty i kosztów procesu.

(pozew k. 3- 11, pełnomocnictwo k. 13)

W odpowiedzi na pozew pozwany reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniósł o oddalenie powództwa i o zasądzenie kosztów procesu podnosząc zarzut, że uraz z jakim wiąże roszczenia powódka nie powstał na skutek twierdzonego zdarzenia, stan chodnika nie był przyczyną upadku powódki, powódka winna obserwować drogę zgodnie z zasadą ograniczonego zaufania, wreszcie przyznana powódce kwota zadośćuczynienia 2400 zł wyczerpuje jej roszczenie.

(odpowiedz na pozew k. 49- 52, pełnomocnictwo k. 53)

Sąd ustalił:

W dniu 25 maja 2018 roku powódka idąc chodnikiem ulicy (...) potknęła się o wystającą płytę i przewróciła na lewą stronę ciała. Po wypadku powódką opiekowała się i pomagała jej córka.

(zeznania świadka B. B. k. 92, przesłuchanie powódki k. 93, oświadczenia k. 15 i 16, szkic k. 17, zdjęcia k. 18- 21)

Droga, na której doszło do zdarzenia jest drogą gminną. Pozwany jest ubezpieczycielem Miasta Ł. za okres obejmujący zdarzenie w zakresie odpowiedzialności cywilnej.

(niesporne, notatka k. 22, polisa k. 54)

Na skutek upadku powódka doznała złamania podstawy V kości śródstopia lewego, które wymagało unieruchomienia kończyny w bucie gipsowym przez 3 tygodnie, a następnie ortezą stopy i stawu skokowego. Przez 2 miesiące powódka poruszała się o kulach. Korzystała z rehabilitacji. Cierpienia fizyczne były dość znaczne przez pierwsze 3 tygodnie, następnie umiarkowane i stopniowo ustępowały. Uraz skutkował trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wymiarze 5%. W okresie pierwszych 3 tygodni powódka wymagała pomocy osób trzecich po 3 godziny dziennie, następnie przez 3 tygodnie po 2 godziny. Uraz skutkuje ograniczeniem ruchomości w stawie skokowym, co wiąże się z utrudnieniem chodu.

(opinia biegłego k. 117- 119, dokumentacja medyczna k. 23- 27)

Pozwany nie był wzywany do zapłaty odszkodowania przed wniesieniem pozwu. Odpis pozwu doręczono pozwanemu 18 marca 2018 roku. Najpóźniej 18 czerwca 2018 roku (data pisma pozwanego w toku postępowania likwidacyjnego) pozwanemu doręczono zgłoszenie szkody z wezwaniem do zapłaty zadośćuczynienia w kwocie 50000 zł. Pismem datowanym na 27 lipca 2018 roku pozwany odmówił zapłaty, a następnie pismem datowanym na 27 listopada 2018 roku przyznał powódce zadośćuczynienie w kwocie 2600 zł.

(dowód doręczenia odpisu pozwu k. 47, wezwanie do zapłaty k. 28- 31, pismo pozwanego potwierdzające otrzymanie zgłoszenia szkody k. 32- 34, decyzje k. 35 i 36)

Sąd zważył:

Podstawę rozstrzygnięcia stanowi art. 416, 444§1, 445§1 kc oraz art. 2 ust. 1, 2a ust. 1, 21 ust 1 i 20 pkt. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (t jedn. DzU z 2020 roku poz. 470). Niezasadne były zarzuty pozwanego zgłoszone w odpowiedzi na pozew. Ustalenia dokonane w toku postępowania wskazują na to, że stan chodnika był niewłaściwy i zagrażał bezpieczeństwu pieszych. Pozwany nie udowodnił mimo spoczywającego na nim obowiązku, aby powódka poruszała się w sposób nieprawidłowy do miejsca i okoliczności, który byłby wyłączną przyczyną przewrócenia się ewentualnie stanowił podstawę przyjęcia jej przyczynienia, a więc czynił powódkę współodpowiedzialną za doznany uraz. Zatem należało przyjąć, że wyłączną przyczyną wypadku był stan chodnika.

Powództwo było zasadne w całości w zakresie zadośćuczynienia. Łączne zadośćuczynienie w kwocie 15000 zł (kwota wypłacona 2600 zł i żądana 12400 zł) spełania wymogi stosownego zadośćuczynienia biorąc pod uwagę charakter urazu, jego trwałość, następstwa nadal odczuwane przez powódkę, zakres cierpień, ograniczenia w życiu, konieczność korzystania z pomocy innej osoby.

Co do odszkodowania, Sąd był związany żądaniem co do każdego z poszczególnych elementów ustalenia odszkodowania, tj. liczbą godzin i stawką za godzinę wskazywanych przez powódkę. Z zeznań świadka i przesłuchania powódki wynika, że wymagała ona pomocy. Biegły potwierdził, a więc zobiektywizował, konieczność pomocy osoby trzeciej. W oparciu o wskazania biegłego Sąd ustalił, że powódka wymagała pomocy przez 105 godzin (63 i 42), co po przemnożeniu przez stawkę za 1 godzinę wskazaną przez powódkę (10 zł) daje kwotę 1050 zł. W pozostałej części powództwo było niezasadne.

Co do odsetek podstawę stanowił art. 481§1 i 817 kc. W zakresie zadośćuczynienia żądanie pozwu było w całości zasadne, skoro pozwany by wezwany do zapłaty kwoty nawet wyższej niż żądanie pozwu, a wezwanie doręczono najpóźniej 18 czerwca 2018 roku, zaś termin spełnienia świadczenia wynosi 30 dni. Co do odszkodowania wobec braku wezwania przez procesem, odsetki zasądzono od dnia następnego od doręczenia pozwu, tj. od dnia 19 marca 2019 roku, skoro pozwany nie uznał żądania także w tej części.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. 2 kpc uznając, że powódka uległa w nieznacznej części (5%). Uzasadniało to obciążenie pozwanego całością kosztów poniesionych przez powódkę, na którą składało się wynagrodzenie pełnomocnika 3600 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 zł, opłata od pozwu 704 zł.

Powódce zwrócono niewykorzystaną zaliczkę w kwocie 500 zł, zaś pozwanemu w kwocie 63 zł na podstawie art. 84 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.