Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 233/19

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 14 sierpnia 2019 r. w sprawie o sygn. III K 121/19

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

4.

1.

2.

3.

Zarzut apelacji obrońcy oskarżonego, adwokat M. I. – błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ w szczególności na przyjętą kwalifikację prawną przypisanego oskarżonemu przestępstwa z art. 158 § 1 i 3 k.k., a to poprzez przyjęcie, że oskarżony mógł przewidzieć, że ciosy przez niego zadane mogą przyczynić się do śmierci pokrzywdzonego, w sytuacji, gdy:

- pokrzywdzony nie był bity w newralgiczne dla życia miejsca na ciele,

- ilość ciosów nie byłą duża i nie były zadawane ze znaczną siłą,

- stan upojenia alkoholowego pokrzywdzonego przyczynił się do tego, że nie by on w stanie zamortyzować swojego upadku na ziemię.

Zarzut apelacji obrońcy oskarżonego, adwokat M. I. – błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu, że to na skutek zawinionych działań m.in. oskarżonego, pokrzywdzony doznał urazów głowy, co bezpośrednio doprowadziło do jego śmierci, podczas gdy doszło do dwóch następujących po sobie uderzeń w głowę, których skutki mogły się na siebie nałożyć – pierwszego na skutek ciosu i upadku z pozycji stojącej, a drugiego na skutek usadzania pokrzywdzonego, który wyślizgnął się i uderzył głową o podłoże, po czym doszło do odbicia głowy, z kolei biegły medyk sadowy J. P. nie był w stanie jednoznacznie rozstrzygnąć, które z uderzeń spowodowało jakie obrażenia i nie wiadomo jaki byłby stan pokrzywdzonego, gdyby nie drugie uderzenie z odbiciem głowy – przy czym powyższe wątpliwości należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego.

Podniesiony z ostrożności procesowej zarzut apelacji obrońcy oskarżonego, adwokat M. I. –– rażąca niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary nadmiernie surowej.

Zarzut apelacji prokuratora – rażąca niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, podczas gdy wzgląd na społeczną szkodliwość czynu oraz ujawnione w sprawie okoliczności obciążające nakazywały wymierzenie kary surowszej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1 i 2 – zarzuty apelacji obrońcy oskarżonego

W pierwszej kolejności zauważyć należało, iż apelująca obrońca nie kwestionowała sprawstwa oskarżonego w zakresie wszystkich przypisanych mu przestępczych zachowań; nie negowała też większości ustaleń faktycznych obejmujących okoliczności przedmiotowe czynu, w tym przebieg zdarzenia – dopatrując się wadliwości przede wszystkim w zakresie ustalonych przez Sąd I instancji faktów rzutujących na kwestię zamiaru oskarżonego. Konsekwencją owych wątpliwości było kwestionowanie przez obrońcę prawidłowości przypisania oskarżonemu czynu z art. 158 § 1 i 3 k.k., a nie przestępstwa stypizowanego wyłącznie w § 1 tego artykułu.

Apelująca nie kwestionowała zatem – a i Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się w tym zakresie żadnych wątpliwości uwzględnianych z urzędu – że Sąd I instancji prawidłowo ustalił stan faktyczny obejmujący spożywanie alkoholu przez oskarżonego i pokrzywdzonego oraz ich kłótnię w dniu zdarzenia, a następnie pobicie pokrzywdzonego na parkingu przed budynkiem hostelu przez trzech mężczyzn, w tym oskarżonego D. P., który kopał pokrzywdzonego w klatkę piersiową, jak i to że w wyniku uderzenia pokrzywdzony upadł, uderzając głową o betonowe podłoże i stracił przytomność.

Sąd Apelacyjny nie podzielił natomiast wątpliwości obrońcy, co do prawidłowości odtworzonych przez Sąd I instancji okoliczności podmiotowych zarzuconego oskarżonemu czynu, pozwalających przypisać mu udział w pobiciu ze skutkiem śmiertelnym, nie zaś objęcie zamiarem sprawczym wyłącznie spowodowania u pokrzywdzonego określonych obrażeń ciała.

Podkreślenia wymagało następnie, że w odniesieniu do tych właśnie ustaleń – obejmujących okoliczności podmiotowe czynu zarzuconego oskarżonemu – wyraźnie uwidocznił się czysto polemiczny charakter podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego zarzutów. Wykazanie przez apelującą niepoprawności wersji zdarzeń przyjętej przez Sąd I instancji oraz nietrafności dokonanej przez ten Sąd interpretacji faktów, wymagało bowiem uprzedniego wykazania wadliwości w zakresie procedowania Sądu. Tymczasem podniesione w apelacji zarzuty miały postać wyłącznie zarzutów błędów w ustaleniach faktycznych i nie zostały poprzedzone próbą wykazania naruszenia skonkretyzowanych przepisów procedury.

Dodać należało, że treść apelacji obrońcy wskazywała, że przyczyn zarzuconych błędów w ustaleniach faktycznych doszukiwała się ona w odtworzeniu mechanizmu powstania śmiertelnych obrażeń ciała pokrzywdzonego w sposób niezgodny z wnioskami opinii biegłego medyka sądowego, jak również w istnieniu w sprawie niewyjaśnionych dowodowo wątpliwości, których Sąd I instancji nie uwzględnił na korzyść oskarżonego. Takie argumenty apelacji okazały się chybione.

I tak, wbrew stanowisku apelującej, Sąd I instancji poczynił ustalenia faktyczne w zakresie mechanizmu powstania śmiertelnych obrażeń ciała pokrzywdzonego w sposób zgodny z opinią biegłego lek. med. J. P. – obejmującą opinię pisemną z dnia (...) r. oraz ustną, złożoną w toku rozprawy w dniu (...) r. - a dotyczącą przyczyny zgonu M. T.. Biegły wskazał zatem jednoznacznie, że bezpośrednią przyczyną zgonu pokrzywdzonego był uraz czaszkowo – mózgowy, który doprowadził do złamania sklepienia czaszki, stłuczenia tkanki mózgowej oraz powstania krwiaków podtwardówkowych. Biegły podał także że obrażenia te mogły powstać w mechanizmie zarówno czynnym jak i biernym, w tym zarówno w wyniku zadawania ciosów, jak i w wyniku upadku głową na twarde podłoże, a po okazaniu mu nagrania monitoringu z miejsca zdarzenia, sprecyzował, że do urazów doszło w wyniku uderzeń pokrzywdzonego o twarde podłoże, przy czym faktycznie – co szczególnie podkreślała apelująca – biegły nie był w stanie wskazać, które z uderzeń bezpośrednio mogło wywołać zgon pokrzywdzonego, bowiem jedno z drugim było powiązane. Jednocześnie jednak biegły wyraźnie sprecyzował – czego apelująca zdawała się już nie dostrzegać – że bez pierwszego uderzenia o ziemię (z pozycji stojącej, które nastąpiło w wyniku zadanych ciosów) z pewnością nie doszło by u pokrzywdzonego do takiego stanu w jakim znajdował się.

Wobec przytoczonej treści opinii biegłego, apelująca nie mogła zasadnie wywodzić, jakoby Sąd I instancji odtworzył mechanizm powstania śmiertelnych obrażeń pokrzywdzonego w sposób dowolny. Opinia te nie pozostawiała bowiem wątpliwości co do tego, że śmiertelne obrażenia pokrzywdzonego nie mogły powstać wyłącznie w wyniku drugiego uderzenia pokrzywdzonego głową o podłoże, które nastąpiło w następstwie próby podniesienia pokrzywdzonego przez sprawców, ale do ich powstania konieczny był upadek pokrzywdzonego z pozycji stojącej – do tego zaś doszło w wyniku zadawania ciosów przez sprawców pobicia.

Dodać przy tym należało, że obrona nie zgłaszała zastrzeżeń pod adresem wymienionej opinii biegłego, w szczególności nie wytknęła, jakoby opinia ta była obarczona wadami, o których mowa w art. 201 k.p.k., nakazującymi jej uzupełnienie, czy powtórzenie. Nadto strony, w tym obrona, miały możliwość zadawania biegłemu dodatkowych pytań, a to w toku jego ustnego wysłuchania na rozprawie przed Sądem I instancji w dniu(...)r. – a co za tym idzie, obrońca miała możliwość wyjaśnienia ewentualnych wątpliwości, jakie pozostałyby po lekturze opinii pisemnej.

Uwzględniając powyższe, stwierdzić należało, że stanowisko apelującej obrońcy, jakoby w sprawie istniały niewyjaśnione wątpliwości co do mechanizmu powstania śmiertelnych obrażeń głowy pokrzywdzonego – było oczywiście bezzasadne.

Apelująca obrońca nie miała też racji kwestionując ustalenia Sądu I instancji w zakresie świadomości oskarżonego, leżące u podstaw przypisania mu kwalifikowanej przez skutek śmiertelny postaci czynu stypizowanego w art. 158 § 1 k.k.

W pierwszej kolejności zwrócić należało uwagę na to – co słusznie uwzględnił Sąd I instancji – że do uznania sprawstwa przestępstwa z art. 158 § 3 k.k. wystarczy, by skutek w postaci śmierci, będący następstwem pobicia, musiał być z nim powiązany przyczynowo, w tym sensie, że uszczerbek na zdrowiu ofiary jest następstwem zajścia jako pewnej całości, i to zajścia charakteryzującego się cechami określonymi w art. 158 § 1 k.k. Określone w przepisie art. 158 § 3 k.k. następstwo w postaci śmierci czy w przypadku art. 158 § 2 k.k. ciężkiego uszczerbku na zdrowiu nie jest skutkiem indywidualnego działania sprawcy, ponieważ między jego działaniem a śmiercią człowieka może nawet nie istnieć związek przyczynowy, a mimo to zachodzi odpowiedzialność na gruncie tego przepisu, o ile tylko sprawca następstwo to przewidywał lub mógł przewidzieć (por.: postanowienie SN z 11.01.2017 r., IV KK 285/16, LEX nr 2254801; postanowienie SN z 28.07.2010 r., II KK 27/10, LEX nr 619606).

Przypomnieć także należało, że na gruncie niniejszej sprawy, apelująca po pierwsze – nie kwestionowała sprawczego udziału oskarżonego w pobiciu pokrzywdzonego i to wypełniającego znamiona z art. 158 § 1 k.k., po wtóre zaś – jak była o tym owa powyżej – nie zdołała skutecznie podważyć ustaleń Sądu I instancji w zakresie stwierdzenia, że uszczerbek na zdrowi pokrzywdzonego, skutkujący jego śmiercią stanowił bezpośrednie następstwo działań sprawców, jako że śmiertelny uraz głowy pokrzywdzonego powstał w wyniku uderzenia o podłoże w następstwie upadku spowodowanego działaniami (ciosami) sprawców. W takim układzie procesowym, skuteczne ekskulpowanie oskarżonego od czynu z art. 158 § 3 k.k. wymagało obalenia ustalenia Sądu I instancji, że oskarżony następstwo kwalifikujące, a zatem w niniejszej sprawie – możliwość upadku pokrzywdzonego, skutkującego wspomnianym urazem, przewidywał lub mógł przewidzieć. Tymczasem apelująca, dla wykazania swojego stanowiska powołała się na argumentację oczywiście nietrafną, w tym pozostająca w sprzeczności z tymi nawet dowodami i ustaleniami Sądu I instancji, których obrona w żaden sposób nie kwestionowała.

Apelująca nie mogła zatem zasadnie wywodzić, że oskarżony nie mógł przewidywać, że ciosy zadawane przez niego i dwóch pozostałych sprawców mogą skutkować śmiercią pokrzywdzonego, jako że ciosy te nie były zadawane w newralgiczne dla życia miejsca na ciele – skoro postepowanie dowodowe, w tym obiektywy i niekwestionowany przez apelującą dowód z zapisu monitoringu z miejsca zdarzenia – jednoznacznie wykazało, że pokrzywdzony był bity i kopany m.in. w głowę i klatkę piersiową.

Apelująca nie mogła także zasadnie twierdzić, jakoby ilość ciosów zadawanych pokrzywdzonemu nie byłą duża i nie były one zadawane ze znaczną siłą, skoro wspomniany obiektywny dowód wskazywał, że w przebiegu dynamicznego zdarzenia, sprawcy, mający znaczną przewagę liczebną, wielokrotnie uderzali i kopali pokrzywdzonego po całym ciele; siła zaś tych uderzeń nie mogła być nieznaczna, skoro przynajmniej jeden z zadanych ciosów doprowadził do upadku pokrzywdzonego, skutkującego tak poważnym uderzeniem o podłoże, że w jego wyniku pokrzywdzony doznał urazu czaszkowo mózgowego obejmującego złamanie sklepienia czaszki, stłuczenia tkanki mózgowej oraz powstania krwiaków podtwardówkowych.

Wbrew stanowisku apelującej, okolicznością ekskulpują oskarżonego od przypisania mu świadomości w zakresie możliwego skutku śmiertelnego pobicia pokrzywdzonego, nie był też bezsporny w sprawie fakt upojenia alkoholowego pokrzywdzonego, który to stan – w ocenie apelującej – powodował, że pokrzywdzony nie był w stanie zamortyzować swojego upadku. Wprost przeciwnie – wbrew intencji apelującej – była to raczej okoliczność potwierdzająca ustalenia Sądu I instancji w zakresie świadomości oskarżonego. Oskarżony bowiem miał pełną świadomość stanu upojenia alkoholowego pokrzywdzonego (wszak razem z nim wcześniej spożywał alkohol); oskarżony musiał także wiedzieć i to – co podkreślała w apelacji obrońca, a co zaliczyć należy do wiedzy notoryjnej – że osoba będąca w takim stanie łatwiej przewraca się i doznaje w wyniku upadku urazów. Tym samym, oskarżony musiał zdawać sobie sprawę, że bicie pijanego pokrzywdzonego przez kilku sprawców, może doprowadzić do jego upadku skutkującego poważnym, a nawet śmiertelnym, urazem.

Uwzględniając powyższe, stwierdzić należało, że wzajemna relacja zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów, w tym z opinii biegłego medyka sadowego, zeznań świadków oraz zapisu monitoringu z miejsca zdarzenia, pozwalała na odtworzenie okoliczności powstania obrażeń pokrzywdzonego w sposób jednoznaczny i nie pozostawiający w tym przedmiocie wątpliwości, które – zgodnie z zasadą wynikającą z art. 5 § 2 k.p.k. – winny być rozstrzygnę na korzyść oskarżonego. Przeczyło to stanowisku apelującej obrońcy oskarżonego, jakoby w przedmiotowej sprawie, w zakresie ustaleń dotyczących powstania obrażeń pokrzywdzonego, wystąpiła potrzeba zastosowania zasady in dubio pro reo, ujętej we wskazanym artykule. W odniesieniu do będących przedmiotem osądu zachowań sprawczych oskarżonego, postępowanie dowodowe dostarczyło bowiem wystarczających podstaw faktycznych potwierdzających przebieg nie tylko czynności sprawczych oskarżonego, ale także znamion strony podmiotowej, pozwalających – w rezultacie – przypisać mu przestępstwo w kształcie przyjętym w zaskarżonym wyroku. Tym samym, w odniesieniu do mechanizmu powstania obrażeń pokrzywdzonego oraz zakresu świadomości oskarżonego, co do możliwych skutków jego zachowań sprawczych, nie wystąpiły w ogóle wątpliwości, które winny być rozstrzygnięte na korzyść oskarżonego. Wątpliwości takie nie istniały w sprawie obiektywnie, ale sformułowane zostały wyłącznie w stanowisku obrońcy, pomimo że wynik przeprowadzonego w sprawie postępowania dowodowego nie pozostawiał na nie miejsca i był jednoznaczny.

Ad. 3 – zarzut ewentualny apelacji obrońcy oskarżonego

Apelująca obrońca nie miała racji, twierdząc, jakoby wadliwe było zawarte w zaskarżonym wyroku orzeczenie o karze, a to z uwagi na rażącą niewspółmierną surowość wymierzonej oskarżonemu kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Zauważyć należało, że apelująca w pierwszej kolejności kwestionowała sądowy wymiar kary z perspektywy podjętej przez nią próby wzruszenia rozstrzygnięcia co do sprawstwa i winy oskarżonego. Próba ta jednakże, jak była o tym mowa wcześniej – okazała się nieskuteczna. Apelująca nie mogła zatem zasadnie domagać się, by za czyn przypisany oskarżonemu w kształcie przyjętym prze Sąd I instancji, tj. za czyn z art. 158 § 3 k.k., wymierzona została oskarżonemu kara, jak za przestępstwo z art. 158 § 1 k.k.

Zauważyć następnie należało, że na poparcie wyrażonego w uzasadnieniu apelacji, zarzutu ewentualnego rażącej surowości kary, apelująca przywołała wyłącznie uwagi natury ogólnej, odnoszące się do oceny społecznej szkodliwości przestępstwa i jej wpływu na sprawiedliwy wymiar kary. Uwagi te – choć same w sobie merytorycznie prawidłowe – w żaden sposób nie zostały powiązane z sytuacją prawną i faktyczną oskarżonego P..

Podkreślenia wymagało zaś, że – wbrew stanowisku apelacji – Sąd I instancji należycie uwzględnił przy wymiarze kary wszystkie okoliczności tak obciążające, jak i łagodzące w odniesieniu do oskarżonego, w tym prawidłowo zważył stopień społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu. Ze wskazanych przez Sąd I instancji przesłanek o charakterze obostrzającym (vide: str. 14 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), przypomnieć należało chociażby wysoce niebezpieczny sposób działania sprawcy, obejmujący zadawanie pokrzywdzonemu wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami licznych ciosów, zaatakowanie pokrzywdzonego bez wyraźnego powodu i to zakończone tragicznym skutkiem, nadto działanie oskarżonego pod wpływem alkoholu.

Jak słusznie skonstatował zatem Sąd I instancji – nagromadzenie w przypadku oskarżonego wskazanych powyżej okoliczności obciążających, sprzeciwiało się wymierzeniu mu kary łagodniejszej niż 3 lata i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

Sąd I instancji w pełni podołał także zadaniu prawidłowego zważenia wszystkich istotnych, dotyczących oskarżonego okoliczności o charakterze łagodzącym, trafnie uwzględniając w tym przypadku uprzednią niekaralność i młody wiek oskarżonego, jego zainteresowanie losem pokrzywdzonego, przejawiające się wykonaniu telefonu do pracodawcy i na jego polecenie wezwanie pogotowia ratunkowego, nadto zaś dobrowolny powrót oskarżonego do Polski z Ukrainy oraz początkowe przyznanie się do winy, będące wyrazem pewnej skruchy. Brak jednakże było jakichkolwiek podstaw do tego, by wymienionym okolicznościom nadawać dalej idącą wymowę łagodzącą.

Ad. 4 – zarzut apelacji prokuratora

Sąd Apelacyjny nie podzielił także – przeciwnego do omówionego powyżej, a wyrażonego w apelacji obrońcy – stanowiska prokuratora w przedmiocie kary – jakoby kara 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności była rażąco łagodna. Zgodzić należało się z Sądem I instancji, że na gruncie przedmiotowej sprawy brak było zasadnych podstaw do orzeczenia wobec oskarżonego kary surowszej, w tym postulowanej przez oskarżyciela kary 5 lat pozbawienia wolności. W szczególności większej wagi obciążającej w kontekście wymiaru kary – niż przyjęta przez Sąd I instancji – nie miały przywołane w apelacji prokuratora okoliczności w postaci zaatakowania pokrzywdzonego bez wyraźnego powodu, za to z tragicznym skutkiem, ani też aktywna rola sprawcza oskarżonego w pobiciu pokrzywdzonego.

Wniosek

Wniosek apelacji obrońcy oskarżonego, adwokat M. I. – o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonemu wyłącznie z art. 158 § 1 k.k. i tym samym wyeliminowanie art. 158 § 3 k.k. i na podstawie art. 158 § 1 k.k., wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w granicach kary dotychczas odbytej.

Wniosek ewentualny apelacji obrońcy oskarżonego, adwokat M. I. – o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Wniosek apelacji prokuratora – o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 5 lat pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. pkt 1 – wniosek apelacji obrońcy oskarżonego

Wbrew stanowisku apelującej obrońcy oskarżonego D. P. – brak było podstaw do zakwestionowania zawartego w wyroku Sądu I instancji zaskarżonego rozstrzygnięcia co do sprawstwa i winy oraz kary, w szczególności apelacja nie wykazała zasadnych podstaw do postulowanego przez obrońcę zakwalifikowanie czynu przypisanego oskarżonemu wyłącznie z art. 158 § 1 k.k., ani też do wymierzenia mu niższej kary pozbawienia wolności.

Ad. pkt 2 – wniosek ewentualny apelacji obrońcy oskarżonego

Apelująca obrońca oskarżonego D. P. nie wykazała także, jakoby postępowanie rozpoznawcze przed Sądem Okręgowym obarczone było wadami i brakami uzasadniającymi potrzebę jego powtórzenia.

Ad. pkt 3 - wniosek apelacji prokuratora

Wbrew stanowisku apelującego prokuratora, brak było podstaw do zakwestionowania zawartego w wyroku Sądu I instancji zaskarżonego rozstrzygnięcia co do kary orzeczonej wobec oskarżonego D. P., w tym do uznania owej kary za rażąco nadmiernie łagodną. Brak zatem było podstaw do dokonania postulowanego przez prokuratora podwyższenia wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1Pkt. 1 wyroku

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżone rozstrzygnięcie w całości, tj.:

- rozstrzygnięcie w przedmiocie sprawstwa i winy oraz kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz zaliczenia na poczet tej kary okresu rzeczywistego pozbawienia wolności zawarte w pkt 1 zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że apelująca obrońca oskarżonego D. P. nie zdołała skutecznie zakwestionować konkluzji Sądu I instancji o wypełnieniu przez oskarżonego w sposób zawiniony ustawowych znamion czynu z art. 158 § 1 i 3 k.k. – rozstrzygnięcie w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego zasługiwało na aprobatę.

Prawidłowe okazało się także, stanowiące następstwo rozstrzygnięcia w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego, zawarte w zaskarżonym wyroku, orzeczenie o karze. Jak wskazano powyżej, zarzuty kwestionujące wyrok Sądu I instancji w tym zakresie, podniesione zarówno w apelacji obrońcy oskarżonego, jak i – na niekorzyść – w apelacji prokuratora, okazały się bezzasadne. Sąd Apelacyjny nie znalazł zaś podstaw by podzielić wynikające z kierunku wymienionych apelacji stanowisko, jakoby wymierzona oskarżonemu kara pozbawienia wolności był rażąco nadmiernie surowa albo łagodna.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. 2 wyroku

Orzekając o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze, Sąd Apelacyjny na podstawie przepisów art. 624 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k., zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Uwzględniono przy tym sytuację majątkową oskarżonego i jego możliwości zarobkowe, w tym perspektywę odbywania kary izolacyjnej, które nakazywały przyjąć, że pokrycie kosztów sądowych byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe. Z tych samych względów, na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o kosztach sądowych w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 ze zmian.), zwolnieniem od kosztów objęto opłatę za drugą instancję.

7.  PODPIS

P. G. M. Ś. U. D.