Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 września 2019 roku

Sąd Rejonowy w Chojnicach w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Grażyna Drobińska

Protokolant: sekr. sąd. Paulina Feder

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24.07.2019 r. i 30.09.2019 r. sprawy

1.  K. A. (K. A.)

syna A. i J. z domu W.,

ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 4 października 2018r. w m. R. gm. C., działając wspólnie i w porozumieniu z O. A., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić K. Ż. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kolczyków o wartości 5800 złotych w ten sposób, że kiedy O. A. oczekiwał w samochodzie zaparkowanym nieopodal miejsca zamieszkania K. Ż., on podszył się za pracownika Poczty Polskiej chcącego odebrać od pokrzywdzonego zamówione uprzednio telefonicznie kolczyki, które pokrzywdzony wystawił do sprzedaży na portalu internetowym olx.pl z zamiarem nie wywiązania się zapłaty za nie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na powzięcie przez pokrzywdzonego podejrzeń co do tożsamości osoby mającej odebrać kolczyki i autentyczności transakcji

tj. o czyn z art.13§ 1 kk w zw. z art.286§ 1 kk

2.  O. A. (O. A.)

syna A. i J. z domu W.,

ur. (...) w G.

oskarżonego o to, że:

w dniu 4 października 2018r. w m. R. gm. C., działając wspólnie i w porozumieniu z K. A., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłował doprowadzić K. Ż. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kolczyków o wartości 5800 złotych w ten sposób, że kiedy on oczekiwał w samochodzie zaparkowanym nieopodal miejsca zamieszkania K. Ż., K. A. podszył się za pracownika Poczty Polskiej chcącego odebrać od pokrzywdzonego zamówione uprzednio telefonicznie kolczyki, które pokrzywdzony wystawił do sprzedaży na portalu internetowym olx.pl z zamiarem nie wywiązania się zapłaty za nie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na powzięcie przez pokrzywdzonego podejrzeń co do tożsamości osoby mającej odebrać kolczyki i autentyczności transakcji, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu w okresie od 2 lutego 2016 roku do 6 września 2017 roku kary 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w B. z dnia 4 kwietnia 2017 roku sygn.. akt VII K 555/16, obejmującym skazanie za przestępstwo podobne z art. 286 § 1 kk Wyrokiem Sądu Rejonowego w B.z dnia 28 czerwca 2016 roku sygn. akt VII 286/16

tj. o czyn z art.13§ 1 kk w zw. z art.286§ 1 kk w zw. z art.64§ 1kk

orzeka

1.  oskarżonego K. A. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia tj. przestępstwa z art.13§1 kk w zw. z art.286§1 kk i za to na podstawie art.286§1 kk w zw. z art.14§1 kk skazuje go na karę 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności,

2.  oskarżonego O. A. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia tj. przestępstwa z art.13§1 kk w zw. z art.286§1 kk w zw. z art.64§1 kk i za to, na podstawie art.286§1 kk w zw. z art.14§1 kk skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

3.  zwalnia oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w całości.

Sygn. akt II K 128/19

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2018 r., K. Ż. umieścił na portalu O..pl ogłoszenie o sprzedaży kolczyków, pochodzących ze zbiorów rodzinnych. Kolczyki zostały wykonane pod koniec XIX wieku, są złote o próbie 585, każdy z nich jest wysadzany dziesięcioma diamentami o szlifie rozetowym i jednym rubinie. Ich wartość wycenił na 5.800 zł. Ogłoszenie zainteresowało K. A.. Oskarżony K. A. i jego brat O. A. mieszkają w G..

W dniu 4 października 2018 r. do pokrzywdzonego K. Ż. zadzwonił K. A. z propozycją zakupu kolczyków. Oskarżony wyjaśnił, że współpracuje z Pocztą Polską i na godz. 14-15 zorganizuje odbiór paczki pod wskazanym adresem w R., (...) 3. Pokrzywdzony zgodził się na te warunki. Następnie mężczyźni kontaktowali się przez wiadomości sms (okoliczności bezsporne).

Oskarżony K. A. i jego brat O. A. przyjechali do R. samochodem R. (...) o nr rej. (...). Samochód został przez nich wypożyczony z wypożyczalni samochodów Pegaz w G.. Kierowcą pojazdu O. A., K. A. zajmował miejsce pasażera. Bracia uzgodnili sposób działania. Oskarżony K. A. przebrał się w strój pracownika Poczty Polskiej i to on miał odebrać od pokrzywdzonego kolczyki, a oskarżony O. A. miał czekać w samochodzie.

Około godz. 15-16 do K. Ż. przyjechał K. A.. Pokrzywdzony dowiedział się od tego oskarżonego, w jakim punkcie poczty pracuje i poprosił o identyfikator, skaner oraz wskazanie, gdzie jest jego pojazd firmowy. Pokrzywdzony nabrał podejrzeń, co do faktycznej tożsamości oskarżonego. Mężczyzna powiedział, że przyniesie skaner z pojazdu, który pozostawił około 500 m dalej. Kiedy nie wrócił, K. Ż. postawił zawiadomić Policję.

Tymczasem K. A. wrócił do samochodu, powiedział bratu, że mogą jechać, że oszustwo może się wydać. Mężczyźni postanowili nie ryzykować i odjechali (wydruk wiadomości sms k.8,11-13, ogłoszenie k.9-10, notatka urzędowa k.56, koperta k.57-60, informacja (...) SA k.70-71, protokół oględzin rzeczy k.100-117, umowa wypożyczenia samochodu k.139-140,154-155,195, zeznania świadków: K. Ż. k.4,243v.-244v., M. Z. k.152-153, częściowo wyjaśnienia oskarżonych: K. A. k.45-46v.,132-133,242-242v.,244v.,261v O. A. k.50-51,128-129, 176-177,243-243v.,261v.).

Tego dnia około godz. 15:40 K. D. wyjeżdżała samochodem ze swojej posesji w R. przy ul. (...). Kiedy cofała uderzyła w jadący z dużą prędkością samochód R. (...) o nr rej. (...). Po uderzeniu wjechała na podwórko. Z pojazdu R. wysiadł O. A.. W tym samym czasie z samochodu wysiadł pasażer K. A., który zdjął z siebie strój pracownika Poczty Polskiej, a następnie wyrzucił je do pojemnika na śmieci stojącego przy posesji nr (...) ul. (...). Wyrzucił również jakieś dokumenty. Kierowca O. A. stwierdził, że muszą jechać i zadzwoni do kobiety, po czym odjechali. K. D. zawiadomiła Policję (protokół oględzin miejsca - k. 29-33, protokół oględzin rzeczy – k. 100-117, 118-121, zeznania świadka K. D. – k. 34v., 261-261v., częściowo wyjaśnienia oskarżonych: K. A. – k. 45-46v., 132-133, 242-242v., 244v., 261v., O. A. – k.50-51,128-129,176-177,243-243v., 261v.)

Przy wyjeździe z R., O. A. i K. A. zostali zatrzymani przez Policję z powodu przekroczenia prędkości przez kierującego. W czasie kontroli K. A. oddalił się. O. A. został zatrzymany przez Policję, był poszukiwany w celu odbycia kary (protokół zatrzymania osoby k.14-16, protokół badania stanu trzeźwości k.21, częściowo wyjaśnienia oskarżonych: K. A. k.45-46v.,132-133,242-242v.,244v.,261v., O. A. k.50-51,128-129,176-177,243-243v.,261v.).

Oskarżony O. A. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Wyjaśnił, że razem z bratem K. A. wracali z W., na rozprawie – że z G.. Nawigacja J. wskazywała, że przy wjeździe do R. stoi patrol Policji, dlatego postanowił jechać przez centrum tej miejscowości. Był bowiem poszukiwany w celu doprowadzenia do zakładu karnego. W R. zatrzymał się na jednej z ulic, ponieważ brat chciał załatwić potrzebę fizjologiczną.

Na rozprawie natomiast podawał, że brat chciał w R. spotkać się ze znajomym. Nie wiedział, czy brat się przebierał. Wg niego cały czas ubrany był w dres. Kiedy brat wrócił, to odjechali. Następnie mieli kolizję. Z uwagi na fakt, że sprawczyni chciała wezwać Policję, odjechał, przestraszył się, że zostanie zatrzymany. W dalszej kolejności zostali zatrzymany do kontroli przez Policję z uwagi na przekroczenie prędkości. Początkowo podawał inne dane aniżeli swoje, w końcu przyznał się do swoje tożsamości oraz że jest poszukiwany do odbycia kary. Wskazał, że po zatrzymaniu przez Policję, z nerwów, złamał telefon komórkowy, który nie należał do niego, a był w pojeździe, który wypożyczył (k. 50-51,176-177, 243-243v., 261v.).

W ocenie Sądu, wyjaśnienia oskarżonego O. A. zasługują na wiarę jedynie częściowo, tj. w zakresie zgodnym z ustalonym przez Sąd stanem faktycznym – jego obecności wraz z bratem w R., kolizji z pojazdem prowadzonym przez K. D., zatrzymaniem przez Policji oraz wypożyczeniem samochodu z wypożyczalni Pegaz. Natomiast za nieprawdziwe Sąd uznał te twierdzenia, w których oskarżony nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Te twierdzenia w świetle pozostałych dowodów nie mogły się ostać. Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że K. A. działał wspólnie i w porozumieniu ze swoim bratem oskarżonym O. A.. Nie może umknąć uwadze, że po usiłowaniu oszustwa na szkodę K. Ż. nastąpił nieszczęśliwy dla oskarżonego O. A. zbieg okoliczności – najpierw kolizja z K. D., a następnie kontrola policjantów – który doprowadził do jego zatrzymania. Zaznaczyć trzeba, że O. A. zmieniał swoje wyjaśnienia, wskazywał na jeden, a następnie na inny cel podróży oraz podawał inne powody swojej i brata obecności w R.. Zmieniał wyjaśnienia, aby dostosować je do wyjaśnień współoskarżonego czy zeznań świadków. Na korzyść tego oskarżonego nie mogą przemawiać wyjaśnienia K. A., który jest osobą dla niego najbliższą, bratem i w ocenie Sądu czynił starania w celu uniknięcia przez O. A. odpowiedzialności karnej. Wiedział bowiem, że O. A. ma do odbycia kary pozbawienia orzeczone w innych sprawach w wymiarze kilku lat i wyrok za kolejne przestępstwo przedłużył okres osadzenia w jednostce penitencjarnej. Podsumowując powyższe twierdzenia oskarżonego, którym Sąd odmówił wiarygodności, są niczym innym jak przyjętą przez niego linią obrony zmierzając do umniejszenia bądź uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Oskarżony K. A. w toku postępowania przygotowawczego oświadczył, że przyznaje się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa. Podał, że wracali z bratem z W. i wówczas wpadł na pomysł szybkiego zarobku. Znalazł ogłoszenie i kazał bratu w powrotnej drodze jechać przez R.. Tam kazał bratu poczekać, a sam przebrał się w strój listonosza. Wyjaśnił, że kiedy pokrzywdzony zapytał go o identyfikator, udał się do samochodu. Podał, że powiedział bratu, że mogą już jechać, bo nie chciał się już wracać. Wyjaśnił, że nie miał żadnego identyfikatora do okazania i z oszustwa i tak nic by nie wyszło (k.46-46v,243-242v). Na rozprawie oskarżony dodał, że bardzo żałuje swojego zachowania, to był głupi pomysł. Podkreślił, że jego brat O. nie miał z tym przestępstwem nic wspólnego. Wyjaśnił też, że jechali z G. i na pewno nie powiedział bratu, co będzie rozbił.

W ocenie Sądu Rejonowego, wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarę jedynie w zakresie jego przyznania się do winy. W pozostałym zakresie oskarżony mija się z prawdą. Wskazać przede wszystkim należy, że stanowisko oskarżonego pozostaje w sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonego.

K. Ż. (k.4,243v-244v) w swoich zeznaniach wskazał jasno, że widział już wcześniej samochód oskarżonych. Widział też, że oskarżony K. A. jest w ubraniu pracownika Poczty Polskiej i szuka domu pokrzywdzonego. W sposób szczegółowy opisał również przebieg rozmowy z oskarżonym, podczas której stwierdził wątpliwości, co do jego prawdziwości.

Zeznania pokrzywdzonego, wbrew twierdzeniom oskarżony wskazywały jasno, że bracia A. doskonale wiedzieli w jakim celu przyjechali do R.. Relacja pokrzywdzonego jest jasna, spójna i konsekwentna.

Na przymiot wiarygodności zasługiwały zeznania świadków K. D. i M. Z., albowiem były logiczne, spójne i konsekwentne, wzajemnie się uzupełniały. Znalazły też potwierdzenie w zebranym materiale dowodowym. Świadkowie nie znają oskarżonego, nie mieli zatem podstaw, aby go bezpodstawnie obciążać.

Wątpliwości Sądu nie budzą pozostałe dokumenty zgromadzone w sprawie, bowiem zostały sporządzone rzetelnie przez kompetentne osoby w ramach wykonywanych przez nie czynności, a strony w toku postępowania nie kwestionowały ich prawdziwości.

Mając powyższe na uwadze Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony O. A. swoim zachowaniem wyczerpał znamiona przestępstwa z art.13§ 1 kk w zw. z art.286§ 1 kk w zw. z art.64 § 1 kk w ten sposób, że w dniu 4 października 2018 r. w m. R. gm. C., działając wspólnie i w porozumieniu z K. A., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić K. Ż. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kolczyków o wartości 5.800 złotych w ten sposób, że kiedy on oczekiwał w samochodzie zaparkowanym nieopodal miejsca zamieszkania K. Ż., K. A. podszył się za pracownika Poczty Polskiej chcącego odebrać od pokrzywdzonego zamówione uprzednio telefonicznie kolczyki, które pokrzywdzony wystawił do sprzedaży na portalu internetowym olx.pl z zamiarem nie wywiązania się zapłaty za nie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na powzięcie przez pokrzywdzonego podejrzeń co do tożsamości osoby mającej odebrać kolczyki i autentyczności transakcji, przy czym czynu tego dopuścił się przed upływem 5 lat po odbyciu w okresie od 2 lutego 2016 r. do 6 września 2017 r. kary roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 4 kwietnia 2017 r., sygn. akt VII K 555/16, obejmującym skazanie za przestępstwo podobne z art. 286 § 1 kk - wyrokiem Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 28 czerwca 2016 roku sygn. akt VII 286/16.

Wina oskarżonego K. A. również nie budziła żadnych wątpliwości Sądu Rejonowego i polegała ona na ty, że w dniu 4 października 2018 r. w m. R. gm. C., działając wspólnie i w porozumieniu z K. A., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłował doprowadzić K. Ż. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kolczyków o wartości 5.800 złotych w ten sposób, że kiedy O. A. oczekiwał w samochodzie zaparkowanym nieopodal miejsca zamieszkania K. Ż., on podszył się za pracownika Poczty Polskiej chcącego odebrać od pokrzywdzonego zamówione uprzednio telefonicznie kolczyki, które pokrzywdzony wystawił do sprzedaży na portalu internetowym olx.pl z zamiarem nie wywiązania się zapłaty za nie, lecz zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na powzięcie przez pokrzywdzonego podejrzeń co do tożsamości osoby mającej odebrać kolczyki i autentyczności transakcji. Swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa z art.13§1 kk w zw. z art.286§1 kk.

Kwalifikacja prawna czynu zarzucanego oskarżonemu nie budziła żadnych wątpliwości. Zgodnie z art. 286 § 1 kk karze podlega sprawca, który w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadza inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia własnym lub cudzym mieniem za pomocą wprowadzenia jej w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania. Przestępstwo oszustwa jest przestępstwem umyślnym, zaliczanym do tzw. celowościowej odmiany przestępstw kierunkowych. Ustawa wymaga, by zachowanie sprawcy było ukierunkowane na określony cel, którym jest tu osiągnięcie korzyści majątkowej. Korzyścią majątkową, stanowiącą cel działania sprawcy przestępstwa oszustwa jest ogólne polepszenie sytuacji majątkowej. Dodatkowo wskazać należy, że występek z art. 286 § 1 kk może zostać popełniony tylko umyślnie, w zamiarze bezpośrednim. Sprawca podejmując działanie musi mieć wyobrażenie pożądanej dla niego sytuacji, która ma stanowić rezultat jego zachowania. Zamiarem bezpośrednim sprawca powinien obejmować zarówno cel, jak i sam sposób działania zmierzający do zrealizowania tego celu. Sprawca musi chcieć właśnie takiego sposobu działania - w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i cel ten stanowić musi punkt odniesienia każdego ze znamion przedmiotowych przestępstwa. Aby móc przypisać sprawcy popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 kk wykazać trzeba, że obejmował on swoją świadomością i zamiarem bezpośrednim kierunkowym nie tylko to, że wprowadza w błąd inną osobę, ale również to, że w ten sposób doprowadza ją do niekorzystnego rozporządzenia mieniem i jednocześnie chce wypełnienia tych znamion. Powyższe wyklucza możliwość popełnienia oszustwa z zamiarem ewentualnym (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 19.09.2013r., II AKa 268/13, opubl. Lex nr 1381619; wyrok SA w Warszawie z dnia 11.06.2014r., II AKa 142/14, opubl. Lex nr 1483856; wyrok SA w Warszawie z dnia 15.12.2014r., II AKa 317/14, opubl. Lex nr 1676101; wyrok SA w Katowicach z dnia 29.05.2015r., II AKa 83/15, opubl. Legalis nr 1326286). Odpowiada za usiłowanie, kto w zamiarze popełnienia czynu zabronionego swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do jego dokonania, które jednak nie następuje, co wynika z treści art. 13 § 1 kk.

Sąd Rejonowy miał na względzie również fakt, że warunkiem koniecznym dla ustalenia współsprawstwa oskarżonych O. A. i K. A. jest realizacja przez uczestnika części znamion lub też istotne przyczynienie się do tej realizacji. Współsprawcą będzie również osoba, która współdziałając w wykonaniu przestępczego zamachu swoim zachowaniem wnosi istotny wkład w realizację przestępstwa, a co najmniej ułatwia jego wykonanie bezpośredniemu sprawcy. Wspólne wykonanie czynu zabronionego wymaga również wystąpienia subiektywnego elementu tj. istnienia porozumienia uczestników przedsięwzięcia, oznaczającego nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie, co najmniej dwóch osób w akcji przestępczej. Porozumienie to jest czynnikiem podmiotowym, który łączy w jedną całość wzajemnie uzupełniające się przestępne działania kilku osób, co w konsekwencji pozwala przypisać każdej z nich również i tę czynność sprawczą, którą przedsięwzięła inna osoba współdziałająca świadomie w popełnieniu przestępstwa. Przy czym Sąd Rejonowy wziął też pod uwagę to, że współudział nie musi też polegać na podejmowaniu czynności czasownikowej, będącej realizacją istniejącego między współsprawcami porozumienia tzn. nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu realizowała niejako własnoręcznie znamię czynu zabronionego określonego jako czynność czasownikowa, lecz wystarcza, że osoba ta działa w ramach uzgodnionego podziału ról, czy subiektywnego porozumienia, ułatwiając, co najmniej bezpośredniemu sprawcy wykonanie wspólnie zamierzonego celu (OSNKW 1976, z.9, poz.117, OSNKW 1978, a.10, poz.110, OSNPG 1980, poz.1, Pr.P. 1980, nr 8-9).

Odnosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy, Sąd Rejonowy uznał, że zachowanie oskarżonych w sposób niewątpliwy wypełniło znamiona wymienionego przestępstwa.

W ocenie Sądu oskarżony O. A. i K. A. działając wspólnie usiłowali doprowadzić K. Ż. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci kolczyków o wartości 5.800 zł. Bracia A. razem przyjechali do miejscowości R.. W zakresie informacji, skąd lub dokąd wracali, ich wyjaśnienia nie były spójne. Nadto, jak wynika z zeznań pokrzywdzonego, oskarżony K. A. ubrany w kurtkę pracownika Poczty Polskiej szukał jego domu. Obok zaś przemieszczał się samochód kierowany przez O. A.. W świetle tych zeznań stanowisko oskarżonych, że O. A. nie brał udziału w przestępstwie, jest całkowicie niewiarygodna. Miejscowość R. znajduje się z znacznej odległości od miejsca zamieszkania oskarżonych. Nadto oskarżony O. A. musiał widzieć przebranie swojego brata i w związku z tym znać również jego plan działania. Zachowanie oskarżonego O. A. na miejscu zdarzenia świadczy o tym, że doskonale zdawał sobie sprawę ze swojego udziału w usiłowaniu przestępstwa. Należy w tym miejscu również wskazać, że oskarżony O. A. ze swoją rolą jako kierowcy stanowił istotny element całego planu i bez jego udziału usiłowanie oszustwa nie miałoby miejsca.

W momencie dokonywania czynu oskarżeni nie posiadali pracy, nie mieli pieniędzy na zapłatę za kolczyki. Odstąpienie od dokonania czynu nastąpiło tylko i wyłącznie dlatego, że pokrzywdzony nabrał podejrzeń, co do osoby kuriera i autentyczności transakcji. Nie może ulegać wątpliwości, że oskarżony działał w formie zjawiskowej współsprawstwa. Wiedział, wbrew jego twierdzeniom, w jakim celu udaje się do R.. Wcześniej obaj oskarżeni wspólnie porozumieli się co do sposobu działania.

Bez wątpienia pozostaje również, że oskarżony O. A. dopuścił się przypisanego mu czynu w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 1 kk.

Przy wymiarze kary Sąd miał na uwadze dyrektywy wskazane w art. 53 kk. Na niekorzyść oskarżonego przemawiała jego uprzednio karalność, w tym za przestępstwa podobne oraz że po raz kolejny dopuścił się przestępstwa przeciwko mieniu podlegającemu szczególnej ochronie. Z kolei na jego korzyść przemawiał fakt, że odstąpił od dokonania czynu.

Mając na uwadze powyższe Sąd skazał oskarżonego O. A. za czyn z art.13§ 1 kk w zw. z art.286§ 1 kk w zw. z art.64§ 1 kk, na podstawie art.286§ 1 kk w zw. z art.14§ 1 kk, na karę 1 roku pozbawienia wolności.

Sąd Rejonowy skazał K. A. na podstawie art.286§1 kk w zw. z art.14§1 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu kara pozbawienia wolności orzeczona względem oskarżonych jest adekwatna do stopnia ich zawinienia i społecznej szkodliwości czynu, który jest wysoki. Kara ta powinna wpłynąć wychowawczo na oskarżonych, uzmysłowić naganność tego typu postępowania i wdrożyć do przestrzegania porządku prawnego w przyszłości. W przekonaniu Sądu kara ta winna spełnić cele zapobiegawcze oraz realizować cele w zakresie prewencji ogólnej. Zapobiegawczy sens wymierzonej kary pozbawienia wolności ma na celu odstraszenie sprawcy od ponownego zejścia na drogę konfliktu z prawem, natomiast jej cel wychowawczych jest realizowany przez kształtowanie jego postawy zarówno wobec własnego czynu, jak i przestępstwa w ogóle.

O. A. jest osobą niepoprawną, zdemoralizowaną, wymagającą intensywnej resocjalizacji, a ta będzie możliwa jedynie w warunkach izolacji więziennej. Oskarżony w przeszłości był wielokrotnie karany sądownie. Przede wszystkim za popełnienie przestępstw z art.286§1 kk. Przestępstwo zarzucone mu w obecnym postepowaniu, zostało przez niego popełnione w warunkach recydywy. Zdaniem Sądu, kara wymierzona oskarżonemu z uwagi na charakter czynu i dotychczasowy sposób życia oskarżonego, nie jest rażąco surową karą. W ocenie Sądu oskarżony będzie miał czas, aby zrozumieć nieopłacalność popełniania przestępstw. Oskarżony O. A. ma 29 lat. Ma na utrzymaniu żonę oraz dwoje dzieci. Posiada wykształcenie podstawowe. Pracował jako grafik komputerowy. Będąc na wolności nie posiadał żadnej stałej pracy.

Oskarżony K. A. ma 28 lat. Ma na utrzymaniu małoletnie dziecko. Jest kawalerem. Posiada wykształcenie podstawowe. Na wolności nie pracował. W przeszłości był już karany sądownie, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu.

Oskarżony nie daje w chwili obecnej żadnych gwarancji, że przebywając na wolności nie popełni nowego przestępstwa. W ostatnich latach K. A. wielokrotnie popełniał czyny karalne. Przy czym przy wymiarze kary, Sąd Rejonowy wziął również pod uwagę fakt, że oskarżony przeprosił pokrzywdzonego za swoje zachowanie i żałował czynu. Dlatego też Sąd wymierzył temu oskarżonemu kare w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

O kosztach sądowych Sąd orzekł na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalniając oskarżonego od obowiązku ich uiszczenia uznając, że obowiązek ten byłby dla niego zbyt uciążliwy. O. A. i K. A. nigdzie na stałe nie pracują, nie posiadają majątku. Każdy z nich ma dzieci na utrzymaniu. Poniesienie kosztów postępowania stanowiłoby dla nich znaczną uciążliwość.