Pełny tekst orzeczenia

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IV Ka 463/20

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Opocznie z dnia 12 czerwca 2020 roku w sprawie II K 528/18.

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Odnośnie czynów zarzucanych w punkcie 1 i 2 aktu oskarżenia ( przypisanych w punktach 1, 2, 3, 4 wyroku ) błędne przejęcie, że oskarżony popełnił opisane w art. 178a § 1 kk i art. 162 § 2 kk ( powinno być art. 162 § 1 kk ), podczas gdy z materiału dowodnego wynika, że oskarżony tych czynów nie popełnił.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analizując całokształt zebranych w sprawie dowodów należy uznać, że sąd rejonowy zebrał je w sposób wystarczający do merytorycznego rozstrzygnięcia i nalżycie ocenił, co pozwoliło mu na wyprowadzenie prawidłowych ustaleń faktycznych co do sprawstwa oskarżonego. Sąd ten ustosunkował się do wszystkich istotnych dowodów w sprawie i stanowisku swemu dał wyraz w zasługującym na pełną aprobatę uzasadnieniu. Dlatego też podzielając ocenę dowodów zaprezentowaną przez sąd merytoryczny, sąd okręgowy nie widzi powodów, aby powtarzać okoliczności wyprowadzone w motywach zaskarżonego wyroku.

Konfrontując ustalenia faktyczne z przeprowadzonymi na rozprawie głównej dowodami trzeba stwierdzić, iż dokonana przez sąd rejonowy rekonstrukcja zdarzeń i okoliczności popełnienia przypisanego oskarżonej przestępstwa nie wykazuje błędu i jest zgodna z przeprowadzonymi dowodami, którym sąd ten dał wiarę i się na nich oparł.

Odwołujący się w istocie nie kwestionuje oceny dowodów dokonanej przez sąd I instancji, które łącznie w wyjaśnianiami oskarżonego są jednoznaczne i nie nasuwają wątpliwości co do ustaleń faktycznych zawartych w zaskarżonym wyroku. Sąd I instancji w pierwszej kolejności dokonuje ustaleń faktycznych sprawy w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, który w procesie analizy i oceny uzna za wiarygodny. Następnie zaś ustalony stan faktyczny składający się z elementów strony przedmiotowej i podmiotowej poddaje prawno – karnej analizie w aspekcie tego, czy ustalone przez Sąd zachowanie oskarżonego wyczerpuje, czy też nie znamiona określonego przepisu lub przepisów. Ze wskazanych powodów jednoczesne kwestionowanie dokonanych przez sąd ustaleń faktycznych oraz przyjętej w wyroku kwalifikacji prawnej należy uznać za błędne. Tylko zarzut obrazy prawa materialnego jest aktualny w odniesieniu do czynów 1 i 2, gdyż skarżący akceptuje w całości ustalenia faktyczne dokonane przez sąd I instancji.

Obraza prawa materialnego może mieć miejsce wtedy, gdy do prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, nie zastosowano właściwego przepisu prawa materialnego, natomiast nie zachodzi taka obraza, kiedy wadliwość zaskarżonego orzeczenia jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego.

Sąd Rejonowy wbrew zarzutom skarżącego dokonał bowiem właściwej karnoprawnej oceny czynów zarzucanych oskarżonemu.

Bezzasadny jest również zarzut obrazy prawa materialnego polegający na tym, że Sąd nie przyjął, że art. 178a § 1 kk stanowił czyn współukarany. Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego zgodnie, z którym zachowanie sprawcy, kierującego pojazdem w stanie nietrzeźwości lub po użyciu środka odurzającego, który w następstwie naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu powoduje wypadek komunikacyjny, stanowi dwa odrębne czyny zabronione - jeden określony w art. 178 a § 1 lub 2 kk , drugi zaś – w art. 177 § 1 lub 2 kk w związku z art. 178 § 1 kk. Ewentualna redukcja ocen prawnokarnych powinna zostać dokonana - z uwzględnieniem okoliczności konkretnego przypadku - przy przyjęciu, iż występek zakwalifikowany z art. 178 § 1 lub 2 kk stanowi współukarane przestępstwo uprzednie. (patrz postanowienie z dnia 28 marca 2002 roku sygn. akt I ZP 4/02, OSNKW rok 2002, nr 5-6, poz. 37). W niniejszej sprawie słusznie nie dopatrzono się podstaw aby uznać, że prowadzenie przez oskarżonego samochodu pod wpływem alkoholu stanowi współukarany czyn uprzedni w odniesieniu do spowodowanego przez niego wypadku samochodowego.

Z wyjaśnień D. B. wynika, że 4 maja 2018 roku przed wyjazdem z domu w W. ( gm. O. ) spożywał alkohol w postaci piwa i wódki. Miał pełną świadomość, iż jest pod wpływem alkoholu. W tym stanie z miejsca zamieszkania pojechał samochodem P. (...) do K. ( gm. D. ) i wracając do domu spowodował wypadek drogowy. To była taka zwykła przejażdżka bez celu. Oskarżony przed spowodowaniem wypadku drogowego na dość długim odcinku drogi prowadził samochód osobowy w stanie nietrzeźwości. Jego sposób jazdy, w połączeniu z gabarytami samochodu, który prowadził, stwarzał bardzo poważne zagrożenie dla innych uczestników ruchu drogowego. Znaczna społeczna szkodliwość tego zachowania wyklucza możność uznania go za czyn współukarany w odniesieniu do spowodowanego przez niego wypadku drogowego.

Sprawca występku art. 177 kk, w razie nieudzielenia pomocy ofierze katastrofy lub wypadku, ponosi odpowiedzialność także za czyn zabroniony z art. 162 § 1 kk. W takiej sytuacji pomiędzy przestępstwami tymi zachodzi realny zbieg (por. wyr. SN z 18.5.2009 r., III KK 22/09, Legalis; wyr. SN z 24.10.2007 r., IV KK 304/07, Legalis). Będzie tak nawet wówczas, gdy sprawca ucieknie z miejsca zdarzenia i ponosić będzie odpowiedzialność za czyn zabroniony z art. 177 kk w zw. z art. 178 kk (por. wyr. SO w Warszawie z 9.11.2017 r., VI Ka 404/17, Legalis). Dla dokonania przestępstwa nie jest wymagany skutek w postaci śmierci lub doznania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu przez człowieka znajdującego się w niebezpieczeństwie. W post. SN z 11.2.2003 r. (V KK 112/02, OSNwSK 2003, Nr 1, poz. 302) sformułowana została następująca teza ( podlegająca akceptacji sądu odwoławczego): „warunkiem odpowiedzialności sprawcy na podstawie przepisu art. 162 § 1 kk nie jest zaistnienie jakiegokolwiek skutku, a w szczególności wymienionych w tym przepisie: utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu człowieka. Warunkiem takim jest świadomość sprawcy, że inna osoba znajduje się w położeniu grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu i uchylenie się tegoż sprawcy od udzielenia pomocy, mimo że może on jej udzielić bez narażenia siebie samego lub innej osoby na takie samo niebezpieczeństwo. Tak więc kwestia istnienia związku przyczynowego między zachowaniem się oskarżonych a śmiercią pokrzywdzonej jest całkowicie drugorzędną, niemającą żadnego merytorycznego znaczenia”. Przepis art. 162 § 1 kk nakłada obowiązek podjęcia działań ratujących życie lub zdrowie człowieka od chwili uświadomienia sobie istnienia takiego zagrożenia dla innej osoby aż do momentu, gdy stan niebezpieczeństwa przerodzi się w skutek w postaci śmierci człowieka lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu albo niebezpieczeństwo ustanie z innych powodów, np. skutecznej akcji ratunkowej ze strony osoby trzeciej. Przestępstwo to jest dokonane z chwilą uchylenia się od udzielenia pomocy w warunkach opisanych w tym przepisie, chociażby nie nastąpił żaden efektywny skutek w postaci śmierci lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu osoby zagrożonej. Oskarżony uderzył swoim pojazdem w dwie rowerzystki, które wyleciały w powietrze i spadły do rowu. Sprawca przyznał, iż „w tym dniu jadąc swoim pojazdem potrącił dwie rowerzystki, po czym będąc w panice przed konsekwencjami nie zatrzymał się na miejscu zdarzenia”. Pokrzywdzone znajdowały się w sytuacji grożącej bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu. Chodziło tu zatem o takie niebezpieczeństwo, które bez konieczności włączenia się dodatkowej przyczyny, tj. samoczynnie i nieuchronnie, skutkować może utratą życia lub ciężkim uszczerbkiem na zdrowiu. Decydujące jest, że sprawca, widząc utrzymujące się zagrożenia dla życia lub zdrowia człowieka, nie podejmuje wszelkich dostępnych środków mogących uchylić lub choćby pomniejszyć wspomniane zagrożenia. Sytuacja, w jakiej znalazły się potrącone rowerzystki człowiek, pozwalała sprawcy, dostrzec potrzebę jej udzielenia ze względu na sytuację zagrożenia dla życia lub zdrowia. Kolejnym krokiem było określenie, jakie czynności należałoby w tej konkretnej sytuacji podjąć w celu uchylenia niebezpieczeństwa, jak również ustalić, w jaki sposób odtworzyłby te obowiązki wzorcowy obywatel. Ten obowiązek może polegać np. na pomocy doraźnej, powiadomieniu instytucji właściwej do udzielania pomocy lekarskiej lub na innym działaniu zmniejszającym lub likwidującym zagrożenie dla dóbr prawnych, o których jest mowa w tym przepisie. Sprawca zdając sobie sprawę z uwagi na okoliczności wypadku, iż potrącenie mogło być nawet groźne dla życia pokrzywdzonych, chronił tylko siebie przed odpowiedzialnością karną uciekając z miejsca zdarzenia.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów opisanych w punkcie 1 i 2 aktu oskarżenia, ewentualnie umorzenia postępowania na zasadzie art. 17 kpk;

- wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w puncie 3 aktu oskarżenia karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

- odpowiednią zmianę punktu 6, 7, 8, 12.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do zmiany wyroku w zaskarżonej części wynika z przeprowadzonych analiz i ocen przez sąd odwoławczy.

3.2.

Odnośnie czynu zarzucanego w punkcie 3 aktu oskarżenia ( przypisanego w punktach 5 wyroku ) rażącą niewspółmierność kary, podczas gdy sąd wymierzył bezwzględną karę pozbawienia wolności, podczas gdy należało zawiesić wykonanie tej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut rażącej niewspółmierności kary jako zarzut z kategorii ocen można zasadnie podnosić, gdy kara ( zastosowana reakcja karna ), jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy – innymi słowy, gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą.

Zmiana wysokości orzeczonej kary ( reakcji karnej ) może w wyniku postępowania odwoławczego nastąpić jedynie wówczas, gdyby kara ta jawiła się jako „rażąco niewspółmierna”. Owa niewspółmierność w ustawie została poprzedzona określeniem „rażąca”, co wyraźnie zaostrza kryterium zmiany wyroku z powodu czwartej podstawy odwoławczej. Określenie „rażąca" należy bowiem odczytywać dosłownie i jednoznacznie jako cechę kary, która istotnie przez swą niewspółmierność razi (oślepia).

Rażąca niewspółmierność kary zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności mających zasadniczy wpływ na jej wymiar można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej a karą wymierzoną w I instancji.

Sąd odwoławczy nie zgodził się z obrońcą, iż wymierzona oskarżonemu kary jednostkowe i łączna są rażąco surowa. Sąd okręgowy uznał, iż wymierzone sprawcy przez sąd I instancji kary są wręcz „szokująco” łagodne w stosunku do wagi czynów ( w szczególności sposobu jazdy – brawurowego, okresu jazdy pod wpływem alkoholu, potrącenia dwóch osób, wysokiego stanu nietrzeźwości, czasu i miejsca tych czynów – w warunkach dużego ruchu pojazdów)

Brak jest jakichkolwiek argumentów, aby kary mogły ona być skorygowane w kierunku dalszego ich złagodzenia; z uwagi na wymiar kary łącznej pozbawienia wolności nie podlega warunkowemu zawieszeniu jej wykonania. Prawidłowa reakcja karna nie może służyć premiowaniu skazanego przez ograniczenie jego odpowiedzialności karnej lecz rzeczywistemu oddaniu zawartości kryminalnej czynu, jakiego się dopuścił.

Wymierzenie łagodniejszej kary prowadziłoby do bezpodstawnego i niezrozumiałego w danych realiach łagodnego traktowania sprawcy i nie osiągałoby zakładanych celów w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. W sprawie bowiem przeważają zdecydowanie okoliczności obciążające, które zresztą sąd I instancji nader umiarkowanie uwzględnił na niekorzyść sprawcy.

W tej sprawie znaczenie ma w szczególności rodzaj kary, która odzwierciedlając społeczną szkodliwość czynu, ma zapobiec też poczuciu bezkarności oskarżonego i przeciwdziałać występującym u niego przejawom demoralizacji.

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez:

- uniewinnienie oskarżonego od popełnienia czynów opisanych w punkcie 1 i 2 aktu oskarżenia, ewentualnie umorzenia postępowania na zasadzie art. 17 kpk;

- wymierzenie oskarżonemu za czyn opisany w puncie 3 aktu oskarżenia karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania;

- odpowiednią zmianę punktu 6, 7, 8, 12.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do zmiany wyroku w zaskarżonej części wynika z przeprowadzonych analiz i ocen przez sąd odwoławczy.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Brak podstaw prawnych do orzeczenia na podstawie art. 47 § 3 kk nawiązki na rzecz pokrzywdzonej A. I..

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd na podstawie art. 47 § 3 kk jest obowiązany orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego w razie skazania sprawcy za przestępstwo określone w art. 177 kk popełnione w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego lub zbiegł z miejsca zdarzenia.

definicję pokrzywdzonego wyznaczają trzy kryteria ( art. 49 kpk ):

1) podmiot, czyli osoba fizyczna, prawna oraz instytucja państwowa, samorządowa lub inna jednostka organizacyjna, której odrębne przepisy przyznają zdolność prawną, choćby nie miała osobowości prawnej;

2) naruszone bądź zagrożone dobro prawne, także o charakterze ogólnym;

3) bezpośredniość naruszenia bądź zagrożenia dobra prawnego.

Skutki wypadku w art. 177 § 1 kk zostały ograniczone do obrażeń ciała powodujących naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia na okres powyżej 7 dni, lecz niestanowiących ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w rozumieniu art. 156 § 1 kk. Zawężenie do tego rodzaju skutków nastąpiło przez odesłanie do obrażeń ciała określonych w art. 157 § 1 kk. Z treści § 1 w kontekście § 2 art. 157 kk wynika, że przepis ten dotyczy obrażeń ciała powodujących naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający dłużej niż 7 dni. W art. 157 § 2 kk mowa jest o obrażeniach powodujących naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni. Staje się oczywiste, że są one wyłączone z zakresu skutków wypadku drogowego, skoro obrażenia ciała jakie mają wynikać z naruszenia zasad bezpieczeństwa ruchu zostały w art. 177 § 1 kk określone przez odesłanie do § 1 tego przepisu. Nie wchodzą więc w grę skutki opisane w art. 157 § 2 kk. Wypadkiem zatem jest takie zdarzenie w ruchu, które pociągnęło za sobą śmierć człowieka lub naruszenie czynności narządu ciała albo rozstrój zdrowia przynajmniej jednej osoby, nie licząc sprawcy, trwającego dłużej niż 7 dni (lekki wypadek). Zdarzenie, które ograniczyło się do lżejszej szkody dla innej niż sprawca osoby, nie jest karalnym występkiem w ruchu, lecz wykroczeniem, chyba że stanowi niebezpieczeństwo katastrofy. Trafnie Sąd Najwyższy wyjaśnił, że: „Nie popełnia przestępstwa, kto naruszając, chociażby nieumyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała lub rozstrój zdrowia nie trwające dłużej niż siedem dni” (uchw. SN z 18.11.1998 r., I KZP 16/98, OSNKW 1998, Nr 11–12, poz. 48 ). Z ustaleń sądu I instancji wynika, iż tylko N. W. doznał obrażeń ciała „ na okres czasu trwający dłużej niż 7 dni”, co wynika wprost z przypisanego sprawcy zarzutu. W odniesieniu do drugiej z pokrzywdzonych – A. I., w dniu 28 czerwca 2018 roku został sporządzony wniosek o ukaranie D. B. o czyn z art. 86 § 2 kw ( k 112 ). Sąd rejonowy mógł więc uznać A. I. za pokrzywdzoną czynem 2 z art. 162 § 1 kk polegającym na nieudzieleniu pomocy. A. I. nie jest zaś pokrzywdzoną czynem 3 wypadkiem drogowym, bowiem odniosła naruszenie czynności narządu ciała trwające nie dłużej niż 7 dni ( art. 157 §2 kk ). W związku z tym sąd I instancji nie miał podstawy prawnej z art. 47 § 3 kk do uznanie tej osoby za pokrzywdzoną czynem 3 i zasądzenia na jej rzecz nawiązki w kwocie 10000 złotych w związku ze skazaniem sprawcy za przestępstwo określone w art. 177 kk popełnione w stanie nietrzeźwości oraz zbiegł z miejsca zdarzenia.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wina i kara

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak podstaw do korekty wyroku w tym zakresie.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Uchylenie nawiązki orzeczonej na podstawie art. 47 § 3 kk na rzecz pokrzywdzonej A. I. za czyn 3.

Zwięźle o powodach zmiany

Brak podstaw prawnych do orzeczenia nawiązki na rzecz A. I..

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Nie znajdując podstaw do zwolnienia oskarżonego od kosztów sądowych , sąd okręgowy zasądził od niego 300 złotych opłaty za drugą instancję oraz 20 złotych tytułem zwrotu wydatków poniesionych w postępowaniu odwoławczym, do których należy zaliczyć ryczał za korespondencję.

7.  PODPIS

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wina co do czynu 2 i 3, kara odnośnie czynu 3

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana