Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2020 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 października 2020 r. w S.

sprawy z powództwa (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W.

przeciwko E. O.

o zapłatę

I.  oddala powództwo,

II.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 917 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt. I C 1430/19 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł w elektronicznym postępowaniu upominawczym o zasądzenie od pozwanej E. O. na swoją rzecz kwoty 2.638,91 złotych wraz z odsetkami wskazanymi w pozwie oraz o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu podniósł, że strony łączyła umowa pożyczki nr (...) z dnia 7 lipca 2018 roku zawarta na odległość przy pomocy systemu K.. Strona pozwana nie wywiązała się z postanowień umownych i nie spłaciła należności w ustawowym terminie. Powód twierdził, że na kwotę dochodzoną w niniejszym postępowaniu składają się kwoty: 1.700,00 złotych tytułem niespłaconej kwoty pożyczki, 683,03 złotych tytułem naliczonych opłat zgodnie z warunkami umowy oraz 255,88 złotych tytułem odsetek za opóźnienie w zapłacie pożyczki naliczone od powyższych należności od dnia wymagalności roszczenia do dnia wytoczenia powództwa.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 6 sierpnia 2019 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt. (...)

Pozwana E. O. w ustawowym terminie wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty. W uzasadnieniu sprzeciwu podniosła zarzut braku legitymacji czynnej powoda, nieudowodnienia roszczenia powoda co do zasady i wysokości, a także przedawnienia roszczenia powoda. Pozwana skarżąc nakaz zapłaty wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2019 roku stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Szczytnie jako sądu właściwości ogólnej pozwanej.

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

Powód (...) S. A. z siedzibą w W. i pożyczkodawca (...) sp. z o.o. zawarli w dniu 23 kwietnia 2019 r. umowę przelewu wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności pieniężne wskazane w załączniku nr 1.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności k. 39-44)

(...) sp. z o.o. z siedzibą w W. określony jako pożyczkodawca sporządził dokumenty w postaci umowy o kredyt konsumencki z dnia 7 lipca 2018 roku, ogólnych warunków udzielania pożyczek konsumenckich oraz formularza informacyjnego dotyczycącego kredytu konsumenckiego. W wydrukach tych widnieją dane osobowe pozwanej E. O. jako pożyczkobiorcy.

(dowód: umowa pożyczki k. 30-32, ogólne warunki udzielania pożyczek konsumenckich k. 19-29, formularz informacyjny dot. kredytu konsumenckiego k. 33-37)

W dniu 7 lipca 2018 roku pożyczkodawca dokonał przelewu na rachunek bankowy (...) kwoty 1.700,00 złotych tytułem umowy o kredyt konsumencki (...).

(dowód: potwierdzenie wykonania transakcji wypłaty środków k. 38)

W piśmie z dnia 30 maja 2019 roku adresowanym do E. O., powód informował o zawartej z (...) sp. z o.o. umowie przelewu wierzytelności z dnia 23 kwietnia 2019 roku, na podstawie której nabył wierzytelności z pożyczki zawartej w dniu 7 lipca 2018 roku w tym przysługujących wobec pozwanej E. O..

(dowód: zawiadomienie o cesji wierzytelności k. 57)

Pismem z dnia 30 maja 2019 r. skierowano do pozwanej wezwanie do zapłaty długu wynikającego z umowy pożyczki nr (...).

(dowód: wezwanie do zapłaty k. 58)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu powództwo należało oddalić, ponieważ powód nie udowodnił, by przysługiwała mu względem pozwanej wierzytelność dochodzona pozwem.

Powód, co wynika z uzasadnienia pozwu i pism procesowych złożonych w toku postępowania sądowego swoje roszczenie wywodził z umowy pożyczki nr (...), która miała być zawarta między stronami w dniu 7 lipca 2018 roku na odległość za pośrednictwem systemu K.. Powód opisał sposób w jaki miało dojść do zweryfikowania danych pożyczkodawcy oraz do samego zawarcia umowy. Umowę uważano za zawartą w dniu przekazania pożyczki na rachunek bankowy pożyczkobiorcy.

W ocenie Sądu dowody przedłożone przez powoda, przy uwzględnieniu zarzutów formułowanych przez pozwaną – nie potwierdzają, aby pozwana dokonała akceptacji treści informacji zawartych w załączonych wydrukach, a tym samym nie potwierdzają by doszło do zawarcia umowy pożyczki. Zauważyć należy, że wydruk umowy ramowej pożyczki wskazywał precyzyjnie warunki i czynności, jakie muszą być dokonane, aby skutkowały przyjęciem i zaakceptowaniem przez pozwaną warunków wynikających z treści ramowej umowy pożyczki. Na podstawie przedłożonych przez powoda dokumentów nie sposób ustalić, czy pozwana złożyła jakiekolwiek oświadczenie woli mogące być podstawą zobowiązania. Powód nadesłał m.in. ogólne warunki udzielania pożyczek konsumenckich oraz umowę o kredyt konsumencki nr (...) na których widnieją nieczytelne podpisy bez wskazania osób od których pochodzą. Tak sformułowany dokument budzi poważne wątpliwości co do okoliczności zawarcia umowy, na którą powoływał się powód w uzasadnieniu pozwu.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na tym, kto z faktu tego wywodzi skutki prawne. Na gruncie prawa procesowego odpowiednikiem art. 6 k.c. jest przepis art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. W myśl przytoczonych przepisów, to na powodzie spoczywał ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie. Powód winien zatem wykazać wszystkie okoliczności stanowiące podstawę żądania pozwu, w tym fakt złożenia przez pozwaną w dniu 7 lipca 2018 roku wniosku o udzielenie pożyczki, a następnie zaakceptowaniu przez pozwaną warunków umowy zaproponowanych przez powoda w sposób przewidziany przez powoda w umowie pożyczki czy ogólnych warunkach udzielania pożyczek. W ocenie Sądu powód obowiązkowi temu nie sprostał.

Żadne ze złożonych przez powoda pism nie potwierdza, że pozwana złożyła wniosek oraz dokonała weryfikacji za pomocą systemu K., co skutkowałoby przyjęciem akceptacji przez pozwaną warunków wynikających z treści umowy pożyczki. Powód przedłożył wprawdzie potwierdzenie wykonania transakcji wypłaty środków kwoty 1.700,00 złotych na rachunek bankowy o numerze (...). Z opisu potwierdzenia transakcji wynika, że kwota ta została przekazana tytułem pożyczki z umowy nr (...). Wydruk potwierdzenia transakcji pochodzi jednak z wewnętrznego sytemu firmy, świadczącej usługi płatnicze, niespełniający wymogów określonych w art. 7 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Prawo bankowe. Wskazanego w tym potwierdzeniu numeru rachunku bankowego odbiorcy nie sposób powiązać jednakże z rachunkiem bankowym pozwanej, brak jest także dowodu by taki numer rachunku wskazywała ona do wypłaty środków.

Istnienia wierzytelności dochodzonej przedmiotowym powództwem nie dowodzą również złożone do akt kserokopie zawiadomienia o dokonaniu cesji wierzytelności oraz ostatecznego wezwania do zapłaty, które to kserokopie mogą zostać potraktowane co najwyżej wyłącznie w kategoriach dokumentów prywatnych. Dokumenty te same w sobie nie dowodzą istnienia wierzytelności względem pozwanej, ani faktu jej nabycia przez powoda. Podkreślić należy, że treść oświadczenia zawartego w dokumencie prywatnym nie jest objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń. Zatem dokument prywatny nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84). Dokument taki stanowi jedynie dowód tego, że osoba która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia jaki podniosła pozwana w świetle poczynionych przez Sąd rozważań należy uznać go za nietrafiony. Zgodnie z art. 118 k.c. Jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi sześć lat, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. Pozew został wniesiony dnia 3 lipca 2019 roku w związku z powyższym uwzględniając 3 – letni termin przedawnienia stwierdzić należy, że w dniu wniesienia pozwu należność nie była przedawniona.

Mając powyższe na uwadze uznać należy, że powód nie wykazał, aby strony w dniu 7 lipca 2018 roku zawarły umowę pożyczki i że w ramach tej umowy pozwana otrzymała kwotę 1.700,00 złotych, akceptując wcześniej warunki umowy. Tym samym powództwo należało oddalić w oparciu o art. 720 k.c. w zw. z art. 6 k.c.

O kosztach procesu, Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. zasądzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 917 złotych, na którą składały się: wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości określonej w § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych.