Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 26 lutego 2019 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt XVIII Ns 524/18, z wniosku Prezydenta Miasta Ł.-Zarządu Dróg i (...) z siedzibą w Ł. przy udziale P. T. o orzeczenie przepadku pojazdu, Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1.  oddalił wniosek,

2.  przyznał K. P. – kuratorowi dla nieznanego z miejsca pobytu uczestnika, pracownikowi XVIII Wydziału Cywilnego Sądu Rejonowego dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi – wynagrodzenie 96 zł, które wypłacił ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi,

3.  orzekł, że każdy uczestnik postępowania ponosi koszty związane ze swym udziałem w sprawie.

Apelację od powyższego postanowienia złożył wnioskodawca, zaskarżając orzeczenie w części, tj. w zakresie pkt 1 postanowienia.

Zaskarżonemu postanowieniu apelujący zarzucił:

a)  obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 130a ust. 10 zw. z art. 130a ust. 10d, art. 130a ust. 10e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – prawo o ruchu drogowym (Dz.U. 2012, poz. 1137) poprzez uznanie, że ustawowe przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku pojazdu nie zostały spełnione tj. właściciel nie został prawidłowo powiadomiony i wezwany do odbioru pojazdu oraz pouczony o skutkach nieodebrania pojazdu w sytuacji gdy wnioskodawca dopełnił należytej staranności w celu ustalenia właściciela pojazdu i aktualnego miejsca pobytu oraz powiadomienia go o skutkach nieodebrania pojazdu,

b)  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 217 § 2 i art. 217 § 3 k.p.c. poprzez niezwrócenie się przez Sąd I instancji o akta o sygn. VIII Ns 196/17 i pominięcie dowodu dokumentu z dnia 1 marca 2018 r. znajdującego się w aktach sprawy o sygn. akt VIII Ns 196/17, w sytuacji gdy dokument ten miał istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i ustalenia ostatniego adresu uczestnika postępowania.

W konsekwencji podniesionych zarzutów skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia w pkt 1. poprzez orzeczenie przepadku pojazdu marki N. (...) o nr rej. (...) oraz zasądzenie od uczestnika na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania za postępowanie przed Sądem I instancji i przed Sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w zaskarżonej części i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi, XVIII Wydziałowi Cywilnemu z pozostawieniem temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach procesu w I i II instancji.

Nadto wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentu tj. pisma z dnia 1 marca 2018 r., jak również załączenie niniejszego pisma do akt sprawy na okoliczność dopełnienia należytej staranności w ustaleniu adresu właściciela pojazdu oraz prawidłowego zawiadomienia P. T. o usunięciu pojazdu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew zarzutom sformułowanym przez apelującego Sąd pierwszej instancji przeprowadził prawidłowo postępowanie dowodowe, dokonał wszechstronnej oceny materiału dowodowego z poszanowaniem reguł określonych w art. 233 § 1 k.p.c., w oparciu o jej wyniki poczynił właściwe ustalenia faktyczne, które Sąd Okręgowy w całości podziela i przyjmuje za własne. Z powyższych ustaleń faktycznych Sąd pierwszej instancji wyprowadził trafne wnioski, poddając je następnie prawidłowej ocenie prawnej, która doprowadziła do oddalenia wniosku o orzeczenie przepadku pojazdu. Sąd Okręgowy podziela także ocenę prawną Sądu Rejonowego w zakresie braku podstaw do uwzględnienia wniosku wobec wysłania zawiadomienia o usunięciu pojazdu i wezwania na nieprawidłowy adres zamieszkania P. T..

Podstawę takiego rozstrzygnięcia stanowił przepis art. 130 a ust. 10 e ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. 2017, poz. 128 – dalej powoływanego jako p.r.d.), zgodnie z którym w sprawach o przepadek pojazdu sąd stwierdza, czy zostały spełnione wszystkie przesłanki niezbędne do orzeczenia przepadku, w szczególności, czy usunięcie pojazdu było zasadne i czy w poszukiwaniu osoby uprawnionej do jego odbioru, dołożono należytej staranności oraz czy orzeczenie przepadku nie będzie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Nie można zgodzić się ze skarżącym, aby Sąd Rejonowy naruszył wskazany przepis. Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia jednoznacznie bowiem wynika, że Sąd pierwszej instancji badał wszelkie przesłanki zastosowania wskazanego przepisu i o ile w zaistniałej sytuacji słusznie za uzasadnione uznał usunięcie pojazdu, to jednocześnie trafnie ocenił, że nie tylko nie zostały wykazane przez skarżącego określone w art. 130 ust. 10 u.p.r.d. przesłanki skutecznego wystąpienia z wnioskiem o orzeczeniem przepadku pojazdu, ale skarżący nie wykazał, aby dołożył należytej staranność w poszukiwaniu osoby uprawnionej do odbioru pojazdu. Przewidzianym w art. 130 ust. 10 p.r.d. warunkiem wystąpienia przez starostę z wnioskiem o orzeczenie przepadku pojazdu jest bowiem uprzednie prawidłowe powiadomienie właściciela lub osoby uprawnionej o obowiązku odebrania pojazdu w terminie 3 miesięcy od dnia jego usunięcia z pouczeniem o skutkach nieodebrania pojazdu.

Również zarzut dotyczący naruszenia art. 217 k.p.c. był niezasadny, gdyż Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z wnioskiem dowodowym z dokumentu znajdującego się w aktach sprawy VIII Ns 196/17 dotyczącym oświadczenia uczestnika postepowania uznał, iż jest on zbędny dla rozstrzygnięcia. Ze wskazanego dokumentu wynika jedynie, iż uczestnik w innej sprawie i w innym terminie złożył oświadczenie o kierowaniu korespondencji na adres przy ul. (...). Nie wiadomo jednak czy uczestnik składając powyższe oświadczenie miał wolę przebywania pod wskazanym adresem przez dłuższy okres, czy było to jedynie chwilowy adres w czasie trwania postępowania w sprawie sygn. akt VIII Ns 196/17. Wskazany dokument zatem nie przesądzał o zamieszkiwaniu uczestnika do chwili obecnej pod wskazanym adresem ani chociażby do dnia doręczenia mu zawiadomienia o usunięciu pojazdu w przedmiotowej sprawie Powyższy dokument nie wniósł nic nowego do sprawy, tym bardziej iż z akt przedmiotowej sprawy dało się wyprowadzić tożsame wnioski.

Sąd Okręgowy nie podzielił zdania strony apelującej, iż w niniejszej sprawie dopełniono należytej staranności w celu ustalenia właściciela pojazdu i aktualnego miejsca pobytu oraz powiadomiono go o skutkach nieodebrania pojazdu, a tym samym spełnione zostały wszystkie powołane wyżej przesłanki orzeczenia przepadku pojazdu. Z akt sprawy wynika, że wnioskodawca doręczył zawiadomienie oraz wezwanie uczestnikowi na błędny adres. Wnioskodawca powołuje się, iż doręczył zawiadomienie na adres wskazany przez samego P. T., który to wskazał go jako adres korespondencyjny w innej toczącej się z jego udziałem sprawie, tj. w sprawie VIII Ns 196/17 Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi. Jak już to zostało podniesione powyżej, nie można uznać, że oświadczenie złożone przez uczestnika w dniu 5 czerwca 2018 roku w innej sprawie jest wiążące w przedmiotowej sprawie. Tym bardziej nie można uznać, iż uczestnik w dniu doręczania zawiadomienia z dnia 10 października 2018 r. o usunięciu pojazdu oraz o skutkach jego nieodebrania przebywał pod wskazanym adresem przy ul. (...). Uczestnik oświadczenie o doręczaniu korespondencji złożył do innej sprawy i w innym terminie, a zatem zarzuty skarżącego nie mają racji bytu.

Należy wskazać, iż nie można uznać za skutecznie doręczoną przesyłkę, zawierającą – jak w niniejszej sprawie, powiadomienie o usunięciu pojazdu i możliwości jego odbioru – skierowanej na adres, co do którego ustalono, że adresat tam nie mieszka, albowiem przesyłka wyekspediowana na podany adres była zwracana z adnotacją „adresata nie zastałem”. Jak ustalił kurator dla nieznanego z miejsca pobytu pod żadnym ze znanych adresów uczestnik postępowania nie przebywał. Podstawowym warunkiem skutecznego zastosowania przepisu o doręczeniu zastępczym jest to, aby adresat pisma istotnie mieszkał pod wskazanym adresem, a jedynie nie było możliwe doręczenie mu pisma w sposób przewidziany w przepisach art. 142 i 143 k.p.c. Domniemanie doręczenia nie ma zastosowania do pisma błędnie zaadresowanego.

W niniejszej sprawie wnioskodawca nie mógł powoływać się na fikcję doręczenia, wynikającą z tzw. doręczenia zastępczego. W istocie bowiem wnioskodawca zastosował fikcyjne doręczenie, kierując korespondencję na nieaktualny adres, pod którym właściciel pojazdu nie mieszka, co więcej – z P.-Sad nie wynika, aby był tam kiedykolwiek zameldowany, a samo oświadczenie uczestnika złożone do akt innej sprawy nie przesądza o faktycznym przebywaniu przez uczestnika pod tym adresem.

Wobec powyższego, należy uznać, że wnioskodawca, błędnie ustalając dane adresowe właściciela pojazdu i w konsekwencji wysyłając powiadomienie o fakcie i przyczynie usunięcia pojazdu na błędny adres uczestnika nie dochował wymogów wynikających z powołanych wyżej przepisów prawa. W tej sytuacji nieodebranie pojazdu nastąpiło z przyczyn niezależnych od właściciela – na skutek niepowiadomienia go o usunięciu pojazdu.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art.13 § 2 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.