Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 24 października 2019 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa J. S. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę 7.138,51 zł zasądził w pkt. 1 kwotę 6.833,95 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 2.367,20 zł od dnia 16 grudnia 2016 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 4.466,75 zł od dnia 20 listopada 2016 roku do dnia zapłaty, w pkt 2. oddalił powództwo w pozostałym zakresie, w pkt. 3 zasądził kwotę 3.274,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w pkt 4. nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Pańśtwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Śródmieścia w Łodzi kwotę 349,63 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

(wyrok k. 219, uzasadnienie k. 222 - 225)

Pozwany wniósł apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w części, a mianowicie: punkt 1 co do kwoty 4.466,75 zł (tj. ponad kowtę 2.367,20 zł) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 20 listopada 2016 roku, punkty 3 i 4 w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi pozwany zarzucił:

1)  naruszenie prawa procesowego, mające znaczenie dla rozstrzygnięcia, to jest art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. przez dowolną, niewszechstronną oraz sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie i w konsekwencji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych, polegających w szczególności na: przyjęciu, że tylko naprawa przy zastosowaniu wyłącznie części „O” według cen wyznaczonych przez system eksperckich gwarantuje przywrócenie pojazdu do stanu poprzedniego, podczas gdy:

- pozwany w gwarantował naprawę na częściach tej samej jakości O lecz za niższe gwarantowane na poziomie cen z własnej kalkulacji,

- możliwa była restytucja na częściach zamiennych w tym na częściach bez logo producenta - oryginałach za kwotę niższą niż przyjęta przez sąd (opinia biegłego)

2)  naruszenie prawa materialnego, to jest:

a)  art. 361 §, k.c., art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 354 § 2 k.c., art. 826 § 1 k.c., art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że wyłącznie uzasadnione jest odszkodowanie ustalone w oparciu o wariant naprawy nieprzewidujący zastosowania rabatów gwarantowanych przez pozwaną, podczas gdy uwzględnienie zamienników (zwłaszcza najwyższej jakości) oraz upustów nie wpływa negatywnie na możliwość przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego i jest zgodne z zasadą tak pełnego odszkodowania jak i minimalizacji szkody,

b)  art. 361 § 1 k.c. przez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące przyjęciem, że w okolicznościach niniejszej sprawy normalnym następstwem zdarzenia szkodzącego jest refundacja części zamiennych według dostępnych cen maksymalnych - kosztorysowych wg. A.

Mając na względzie powyższe, pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania, w tym kosztach zastępstwa procesowego w zakresie postępowania w I Instancji, stosownie do wyniku postepowania i zasady odpowiedzialności strony za wynik sprawy oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych

(apelacja k. 234 - 240)

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie w całości oraz zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych.

(odpowiedź na apelację k. 253 - 257)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pozwanego jest bezzasadna i podlega oddaleniu.

W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy wskazuje na prawidłowość ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji poczynionych w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Sąd Okręgowy podziela te ustalenia i przyjmuje je za własne.

Tym samym niezasadny jest zarzut naruszenia przepisów postępowania, to jest art. 233 § 1 k.p.c. w zw. z art. 278 k.p.c. poprzez dowolną, niewszechstronną oraz sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie. Wskazać przy tym należy, iż zarzuty powoływane przez apelującego w ramach tej podstawy apelacyjnej w istocie nie dotyczą błędów w ustaleniach w następstwie naruszenia zasad oceny materiału dowodowego, lecz stanowią odmienną od dokonanej przez sąd analizę prawną ustalonych faktów. Pozwany stawia tezę, iż możliwym było przeprowadzenie naprawy na częściach zamiennych bez logo producenta za kwotę niższą niż przyjęta przez Sąd Rejonowy. Dokonując analizy niniejszego zarzutu Sąd Okręgowy, uznał że pozwany podtrzymuje w ten sposób jedynie swoje stanowisko, które wyraził w trakcie postępowania przed Sądem Rejonowym, a które w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy w szczególności przeprowadzony dowód z opinii biegłego zostało obalone. Biegły sądowy udzielając wyjaśnień ustnych wskazał, że dla rozeznania przedstawił wyliczenia naprawy pojazdu z użyciem różnych części. Jednakże zasadnym do naprawy pojazdu było użycie jedynie części oryginalnych z tego względu, że nie stwierdzono, aby w pojeździe znajdowały się inne części niż oryginalne, poza tym użycie innych części nie doprowadziłoby do pełnej restytucji pojazdu. Oczywiście możliwym jest, czego biegły sądowy, jak Sąd I i II Instancji nie kwestionują, że możliwe jest naprawienie pojazdu w oparciu o inne części niż oryginalne, co spowoduje, że pojazd będzie jezdny, natomiast naprawa taka nie przywróci pojazdu w pełni do stanu przed szkody. Zatem, gdyby przyjąć stanowisko pozwanego, zasada pełnego odszkodowania nie zostałaby zachowana.

W zakresie naruszenia zarzutów prawa materialnego, to jest art. 361 § k.c., art. 363 § 1 k.c. w zw. z art. 354 § 2 k.c., art. 826 § 1 k.c., art. 16 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, UFG i PBUK pozwany ponawia okoliczność nieuwzględnienia przez Sąd Rejonowy możliwości naprawy pojazdu uszkodzonego z pomocą zamienników i przy uwzględnieniu rabatów na tego rodzaju części, jakie gwarantuje pozwany. Pozwany nie udowodnił na potrzeby niniejszej sprawy, aby taka naprawa przywróciła pojazd do stanu sprzed szkody.

Ostatni zarzut naruszenia art. 361 § 1 k.c., w kontekście przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że normalnym następstwem zdarzenia szkodzącego jest refundacja części zamiennych według dostępnych cen maksymalnych – kosztorysowych według sytemu A., pozostał chybiony. Pozwany przeprowadzając kalkulację naprawy w trakcie postępowania likwidacyjnego również oparł się o ceny przedstawione przez ten system. Następnie przedstawił ceny z uwzględnieniem rabatów od swoich partnerów, ale jako ceny wyjściowe wskazał ceny z programu eksperckiego A.. Odnośnie zaś gwarancji na zakup części z rabatem, pozwany nie wykazał, aby przedstawił poszkodowanemu ofertę nabycia części potrzebnych do pełnej restytucji za ceny uwzględniające rabaty pozwanego. Ustalenia ubezpieczyciela z partnerami w zakresie rabatów mają charakter wewnętrzny. Z możliwości uzyskania przez ubezpieczyciela niższych cen części nie wynika, aby poszkodowany miał obowiązek skorzystania z oferty partnerów ubezpieczyciela. Poza tym ubezpieczyciel nie przedstawił w toku postępowania dowodów, które potwierdziłyby stan rzeczy, w którym od konkretnych podmiotów może uzyskać rabat w określonej wysokości i na jakie dokładnie części wraz ze wskazaniem ceny wyjściowej jak i ostatecznej, po rabacie.

W tym stanie rzeczy, wobec bezzasadności wskazanych zarzutów sformułowanych przez apelującego, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w związku z art. 99 k.p.c. i zasądził od pozwanego jako przegrywającego apelację w całości na rzecz powoda kwotę 450 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego, zgodnie z § 2 pkt 3 w związku z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie ( Dz.U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

Jolanta Jachowicz Tomasz Bajer Magdalena Rychter-Raj