Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 stycznia 2019 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 30 marca 2018 roku, odmówił R. J. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu, organ rentowy wskazał, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 grudnia 2018 roku, ubezpieczony jest zdolny do pracy. Ubezpieczony nie udowodnił, nadto 5 lat okresów składowych i nieskładowych, w ostatnim dziesięcioleciu, poprzedzającym złożenie wniosku o przyznanie renty lub powstania niezdolności do pracy, tj. od 30.03.2008 r.
do 29.03.2018 r.

/decyzja – k. 40 plik I akt ZUS/

Od decyzji ZUS, odwołanie w dniu 15 lutego 2019 roku złożył R. J. (2) i wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazał, że nie zgadza się
z decyzją ZUS. W opinii wnioskodawcy, jego stan zdrowia powoduje, że utracił całkowicie zdolność do pracy z tytułu naruszenia sprawności organizmu.

/odwołanie – k. 3/

W odpowiedzi na odwołanie, organ rentowy wniósł o jego oddalenie, wskazując argumenty tożsame z argumentami, podniesionymi w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie – k. 5/

Postanowieniem z dnia 21 listopada 2019 r. Sąd oddalił wniosek
o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

/postanowienie k. 54/

Pismem z 16 grudnia 2019 roku wnioskodawca zaskarżył postanowienie Sądu z dnia 21 listopada 2019 roku o oddaleniu wniosku
o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

/pismo wnioskodawcy k. 60/

Pismem z dnia 16 grudnia 2019 roku wnioskodawca złożył wniosek
o sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej w postanowieniu Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 21 listopada 2019 roku.

/pismo wnioskodawcy k. 62/

Postanowieniem z dnia 3 lutego 2020 roku Sąd uwzględnił ww. wniosek w ten sposób, iż sprostował oczywistą omyłkę pisarską w komparycji postanowienia Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 21 listopada 2019 roku oraz odstąpił od sporządzenia uzasadnienia.

/postanowienie k. 65/

Postanowieniem z dnia 11 lutego 2020 roku Sąd zmienił zaskarżone postanowienie Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 21 listopada 2019 roku i ustanowił dla skarżącego pełnomocnika z urzędu.

/postanowienie k. 67/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

R. J. (2) urodził się dnia (...). Wnioskodawca posiada wykształcenie zasadnicze zawodowe oraz wyuczony zawód ślusarza-mechanika.

/okoliczności bezsporne/

W okresie od 7.08.1996 r. do 28.10.1997 r. wnioskodawca odbywał zasadniczą służbę wojskową w Wojsku Polskim.

/zaświadczenie k. 21-22 plik IV akt ZUS/

W okresie od 12.03.1999 r. do 31.10.1999 r. wnioskodawca pracował na stanowisku elektromontera.

/świadectwo pracy k. 23-24 plik IV akt ZUS/

W okresie od 03.01.2000 r. do 15.09.2000 r. wnioskodawca pracował na stanowisku montera robót, montera robót telekomunikacyjnych.

/świadectwo pracy k. 25-26 plik IV akt ZUS/

W okresie od 12.07.2004 r. do 11.10.2004 r. wnioskodawca pracował na stanowisku malarza gipsiarza.

/świadectwo pracy k. 27-28 plik IV akt ZUS/

W okresie od 10.09.2007 r. do 26.10.2007 r. wnioskodawca pracował na stanowisku pracownika budowlanego.

/świadectwo pracy k. 29-30 plik IV akt ZUS/

W okresie 01.04.2008 r. do 30.06.2008 r. wnioskodawca na podstawie umowy zlecenia wykonywał roboty remontowe na terenie Ł. i okolic.

/umowa zlecenie k. 31-32 plik IV akt ZUS/

W okresie od 01.07.2008 r. do 06.05.2011 r. wnioskodawca pracował na stanowisku glazurnika.

/świadectwo pracy k. 33-34 plik IV akt ZUS/

W okresie od 17.10.2012 r. do 15.01.2013 r. wnioskodawca pracował na stanowisku robotnika budowlanego.

/świadectwo pracy k. 198 plik IV akt ZUS/

W okresach od 05.04.1995 r.- 13.06.1996 r., 03.11.1997 r.- 22.11.1998 r., 05.10.2000 r.- 11.12.2001 r. wnioskodawca był zarejestrowany
w Powiatowym Urzędzie Pracy w T. jako osoba poszukująca pracy.

/zaświadczenie k. 140/141 plik IV akt ZUS/

W okresach od 17.12.2002 r.- 11.07.2004 r., 28.10.2004 r.- 28.06.2006 r., 05.01.2007 r.- 29.08.2007 r., 08.07.2011 r.- 27.05.2012 r., 06.02.2013 r.- 28.05.2013 r., 16.01.2014 r. do dnia przedłożenia zaświadczenia, tj. dnia 22.12.2014 r. wnioskodawca był zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy Ł.- Wschód jako osoba poszukująca pracy.

/zaświadczenia k. 55/56 plik IV akt ZUS/

W dniu 30 marca 2018 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/wniosek – k.8 plik I akt ZUS/

Lekarz orzecznik ZUS rozpoznał u ubezpieczonego cukrzycę insulinoniezależną uregulowaną oraz przebyte dwukrotnie ostre zapalenie trzustki leczone zachowawczo. Stwierdzono ponadto dyskopatię L4/L5/S1 bez objawów korzeniowych i dysfunkcji ruchowej. Orzeczeniem z dnia 11 września 2018 roku Lekarz Orzecznik ZUS orzekł, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

/orzeczenie Lekarza Orzecznika – k. 28 dokumentacji medycznej/

Ubezpieczony w dniu 20 września 2018 roku złożył sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS.

/sprzeciw – k. 30 dokumentacji medycznej/

Lekarz orzecznik ZUS rozpoznał u ubezpieczonego cukrzycę insulinoniezależną wyrównaną u osoby po przebytym w 2014 roku ostrym zapaleniu trzustki oraz zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka L-K bez istotnego upośledzenia funkcji, a także niedowagę. Orzeczeniem
z dnia 28 grudnia 2018 roku Lekarz Orzecznik ZUS orzekł, iż w badaniu komisji brak jest istotnego upośledzenia sprawności ruchu jak i pozostałych narządów ruchu i układów. Tym samym Lekarz Orzecznik orzekł, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/orzeczenie Lekarza Orzecznika – k. 37 dokumentacji medycznej/

W konsekwencji powyższego orzeczenia, organ rentowy odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zaskarżoną decyzją z dnia 24 stycznia 2019 r. Organ rentowy wskazał również, że wnioskodawca nie udowodnił 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych
w ostatnim dziesięcioleciu, tj. od 30-03-2008 r. do 29-03-2018 r. Wnioskodawca udowodnił 3 lata 3 miesiące i 21 dni okresów składkowych oraz 3 miesiące i 24 dni okresów nieskładkowych.

/decyzja – k. 40 plik I akt ZUS/

Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe , dopuszczając dowód
z opinii biegłych z zakresu specjalności: neurologa, diabetologa oraz specjalisty z zakresu medycyny pracy, stosownie do udokumentowanych dolegliwości wnioskodawcy.

Wnioskodawca cierpi na dolegliwości związane z bólami kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego, przebył również ostre zapalenie trzustki.
U wnioskodawcy rozpoznano zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, bez istotnych deficytów neurologicznych.
W badaniu RTG kręgosłupa, wykazano zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne. Wnioskodawca leczy się także w poradni diabetologicznej
z powodu cukrzycy. Biegły sądowy nie stwierdził odchyleń w stanie neurologicznym wnioskodawcy, w szczególności nie zaobserwował objawów ogniskowego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego, objawów korzeniowych, niedowładów i porażeń. W myśl opinii biegłej sądowej ,
stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy, w przebiegu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa, nie powoduje długotrwałej niezdolności do pracy, w myśl ustawy o emeryturach i rentach. Zdaniem biegłej nie jest konieczne wydanie opinii przez biegłych innych specjalizacji. Wnioskodawca jest zdolny do wykonywania pracy zarobowej.

Biegła przedstawiła sugestię, ze wnioskodawca powinien wystąpić z nowym wnioskiem o - przyznanie stopnia niepełnosprawności (opinia k. 19 akt sprawy)

/opinia lekarza biegłego sądowego specjalisty neurologa dr med. J. B. – k. 17-19/

Nadto wnioskodawca cierpi na cukrzycę typu 2, od 2014 roku, leczoną lekami doustnymi. W opinii biegłego sądowego diabetologa, cukrzyca typu 2 jest wyrównana i niepowikłana. Wnioskodawca wymaga stałej opieki w Poradni Diabetologicznej, ewentualnej zmiany leczenia oraz indywidualnie dostosowanej diety. S topień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy nie powoduje jego niezdolności do pracy, i nie ogranicza zdolności do pracy na ogólnie dostępnym rynku pracy.

/opinia lekarza biegłego sądowego specjalisty diabetologa dr med. M. P.- k. 21-22/

W myśl opinii biegłego sądowego z zakresu medycyny pracy
i pulmonologii, po zapoznaniu się z wydanymi w sprawie opiniami lekarzy neurologa i diabetologa, a także zgromadzoną w sprawie dokumentacją medyczną stwierdzono, iż wnioskodawca w aktualnym stanie zdrowia jest zdolny do pracy zarobkowej odpowiedniej do poziomu posiadanych kwalifikacji zawodowych. Wnioskodawca prezentował dobry stan ogólny. Był wydolny oddechowo i krążeniowo, sprawny ruchowo oraz w pełnym
i rzeczowym kontakcie. U wnioskodawcy rozpoznano cukrzycę typu 2, stan po przebytym ostrym zapaleniu trzustki, chorobę zwyrodnieniowo- dyskopatyczną kręgosłupa lędźwiowego oraz przewlekły nikotynizm. Stan zdrowia wnioskodawcy pozwala nadto aby wykonywał on nadal dowolnego rodzaju prace fizyczne o charakterze produkcyjnym, usługowym
i handlowym- po odpowiednim przyuczeniu stanowiskowym,
z przeciwskazaniem, jedynie, do ciężkiej pracy fizycznej orz w wymuszonej pozycji ciała, zwłaszcza w długotrwałym pochyleniu.

/opinia lekarza biegłego sądowego specjalisty medycyny pracy
i pulmonologii dr n. med. J. G.- k. 98-101/

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłych neurologa, diabetologa oraz specjalisty medycyny pracy.

W ocenie Sądu, opinie biegłych są w pełni wiarygodne. Zostały, bowiem, sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych, z punktu widzenia schorzeń wnioskodawcy, w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki przeprowadzonych badań własnych wnioskodawcy. Biegli rozpoznali u ubezpieczonego zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa bez istotnych deficytów neurologicznych, cukrzycę typu 2 oraz nikotynizm.

Biegli uznali, że dolegliwości wnioskodawcy nie naruszają sprawności jego organizmu, w stopniu powodującymi niezdolność do pracy,
z uwzględnieniem poziomu wykształcenia i kwalifikacji zawodowych.

W ocenie Sądu, brak jest podstaw by kwestionować opinie biegłych, gdyż są one rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo, merytorycznie uzasadnione. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego, opinie biegłych w sposób wystarczający obrazują stan zdrowia wnioskodawcy. Opinie są jasne, a wnioski końcowe wynikają w sposób logiczny z ich treści. Ponadto wszelkie niejasności jakie mogłyby powstać w ocenie Sądu zostały wyjaśnione przez biegłych w sposób nie budzący wątpliwości interpretacyjnych.

Sąd nie podzielił stanowiska pełnomocnika wnioskodawcy , że biegła neurolog, przedstawiając, w opinii z dnia 2.08.2019r., sugestię, że wnioskodawca powinien wystąpić z nowym wnioskiem o - przyznanie stopnia niepełnosprawności, miała na myśli nowe okoliczności, skutkujące uchyleniem zaskarżonej decyzji, umorzeniem postępowania i skierowania sprawy do ZUS, celem ponownego rozpoznania , albowiem wniosek orzeczniczy, wynikający w opinii biegłej neurolog, jest jednoznaczny – wnioskodawca nie utracił zdolności do pracy . Natomiast , Sąd uwzględniając sugestię, zawartą w piśmie , dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy , właśnie w celu wyjaśnienia wątpliwości o stopniu naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy w aspekcie aktywności zawodowej na aktualnym rynku pracy .

(pismo pełnomocnika wnioskodawcy k. 75-76, plus dokumentacja medyczna z 2015r. i 2019r. k. 77- 88, stanowisko (...) Oddział w B. k. 92)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57. ustawy z dnia 17.12.1998r. o rentach
i emeryturach z FUS (Dz. U z 2018r. poz. 1270 z późn. Zm)

1. Renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów;

4) nie ma ustalonego prawa do emerytury z Funduszu lub nie spełnia warunków do jej uzyskania.

2. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art. 12 cytowanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej
z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne /art. 13 ust. 1/.

Warunki wskazane w art. 57 ww. ustawy muszą być spełnione kumulatywnie, brak, choćby jednej z nich, uniemożliwia przyznanie prawa do świadczenia. W odniesieniu do odwołującego się, nie zostały spełnione warunki niezdolności do pracy a także wymaganego przez przepisy ustawy okresu składowego i nieskładkowego. W odniesieniu do pierwszego warunku Sąd przyjął, iż na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego,
a w szczególności opinii biegłych sądowych, powołanych z uwagi na udokumentowane dolegliwości wnioskodawcy, występujące u wnioskodawcy schorzenia powodują, że nie jest on niezdolny do pracy.

Ponadto, w myśl przepisów cytowanej ustawy renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który, z uwagi na fakt, iż niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat, ma wymagany okres składowy i nieskładkowy łącznie przez co najmniej 5 lat. W przedmiotowej sprawie sąd ustalił, iż wnioskodawca nie udowodnił 5 lat okresów składkowych i nieskładkowych w ostatnim dziesięcioleciu przed złożeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy, tj.
w okresie od 30-03-2008 r. do 29-03-2018 r. W ślad za organem rentowym Sąd przyjął, iż wnioskodawca udowodnił jedynie 3 lata 3 miesiące i 21 dni okresów składkowych oraz 3 miesiące i 24 dni okresów nieskładkowych, co pozwala na obliczenie łącznego stażu pracy 3 lat 7 miesięcy i 15 dni.

Niepodważalną okolicznością w sprawach, choćby o rentę, jest to, że stwierdzenie niezdolności do pracy, wymaga wiadomości specjalnych, toteż podstawę ustaleń stanowią dowody z opinii biegłych, posiadających wiedzę medyczną, adekwatną do rodzaju schorzeń osoby zainteresowanej uzyskaniem świadczenia. Prawidłowa opinia winna być wyczerpująca, czyli odnosić się do wszystkich kwestii zawartych w tezie dowodowej, jak również zawierać logiczne uzasadnienie postawionych wniosków. Dowód tego rodzaju podlega ocenie według zasad określonych w art. 233 § 1 k.p.c., a więc na podstawie kryteriów zgodności z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia skuteczności wyrażonych w niej wniosków, bez wkraczania w sferę wiedzy specjalistycznej.

U skarżącego stwierdzono chorobę zwyrodnieniowo-dyskopatyczną kręgosłupa lędźwiowego z przewlekłym zespołem bólowym bez istotnych deficytów neurologicznych, cukrzycę typu 2 wyrównaną i niepowikłaną, stan po przebytym dwukrotnym ostrym zapaleniu trzustki leczonym zachowawczo, ogólne osłabienie organizmu, niedowagę oraz nikotynizm.

Opinie biegłych zostały doręczone zarówno organowi rentowemu, jak
i wnioskodawcy, z zobowiązaniem do ustosunkowania się do nich i złożenia, ewentualnych, pytań do biegłych.

Sąd Okręgowy podzielił opinie biegłych specjalistów, uznając, że są one pełne, jasne i nie prowadzą do sprzecznych wniosków. Wskazać należy, że biegli sądowi, w sposób niebudzący wątpliwości, wyjaśnili wszelkie okoliczności, dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonego. Wnioski z powyższych opinii implikowały uprawnioną konkluzję orzeczniczą, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy zarobkowej.

Sąd przeanalizował sytuacje wnioskodawcy w aspekcie art. 13 cyt. Ustawy o emeryturach i rentach
z FUS: wnioskodawca ma 45 lat, z posiada wykształcenie zasadnicze oraz wyuczony zawód ślusarza-mechanika. Wnioskodawca przez większość okresu zatrudnienia wykonywał prace inne niż w wyuczonym zawodzie, w postaci robót remontowo- wykończeniowych, glazurniczych, pracował także na stanowisku gipsiarza, elektromontera oraz montera robót. W ocenie Sądu wskazuje to na fakt, że posiadane przez wnioskodawcę schorzenia nie są przeszkodą dla ubezpieczonego do bycia czynnym zawodowo, choć Sąd ma świadomość realiów aktualnego rynku pracy i trudności w znalezieniu satysfakcjonującej pracy.

Opinia biegłego może być oceniona przez sąd i podważona dowodem
z innej opinii. Ubezpieczony, jak każda strona w procesie, w myśl art. 6 k.c. winna dowodzić swoich racji, a nie tylko przedstawiać swoje poglądy.
W konsekwencji, w sprawie nie pojawiły się argumenty, które mogłyby budzić wątpliwość Sądu, co do jednoznaczności wskazanych opinii biegłych i wniosków orzeczniczych z nich wypływających.

Wskazać, w tym miejscu, należy, że o nabyciu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie mogą przesądzać subiektywne odczucia osoby ubezpieczonej. Również sam fakt stwierdzenia choroby nie jest równoznaczny z nabyciem prawa do renty. Istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi bowiem samodzielnej przyczyny uznania częściowej niezdolności do pracy, choć może wymagać czasowych zwolnień lekarskich. O niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Jeżeli zatem stan zdrowia nie powoduje naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, brak jest prawa do tego świadczenia ( por. wyrok SN z dnia 12 lipca 2005, sygn. akt II UK 288/04, publ. OSNP 2006/5-6/99; wyrok SN z dnia 1 grudnia 2000 roku, sygn. akt II UKN 113/00, publ. OSNP 2002/14/343; wyrok SA w Szczecinie z dnia 17 marca 2016 roku, sygn. akt III AUa 546/15, LEX nr 2090464).

Reasumując, w ocenie Sądu Okręgowego, dopuszczone w postępowaniu rozpoznawczym dowody w postaci opinii biegłych – pozwalają na niebudzące wątpliwości ustalenie, iż stan zdrowia ubezpieczonego nie pozwalał na orzeczenie całkowitej ani nawet częściowej niezdolności do pracy, w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Z ustaleń Sądu wynika, że wnioskodawca, mimo stwierdzonych u niego schorzeń, jest zdolny do wykonywania pracy zarobkowej odpowiedniej do poziomu posiadanych kwalifikacji. Wnioskodawca nadal wykonywać może różnego rodzaju prace fizyczne
o charakterze produkcyjnym, usługowym, a także handlowym w przypadku uprzedniego, profilaktycznego przyuczenia stanowiskowego. Schorzenia zdiagnozowane u wnioskodawcy nie naruszają sprawności jego organizmu
w stopniu powodującym niezdolność do pracy.

Wobec braku spełniania ustawowej przesłanki – niezdolności do pracy, a wszystkie , wskazane w cytowanym przepisie , przesłanki musza być spełnione kumulatywne, brak , choćby jednej z nich, powoduje brak prawa do świadczenia, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie wnioskodawcy.

O kosztach zastępstwa procesowego z urzędu, Sąd orzekł na podstawie & 15 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2017r. poz. 1796)

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczy