Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 sierpnia 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: staż. Katarzyna Górniak

po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2020 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. B.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia kwotę 8.600 zł (osiem tysięcy sześćset złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2017 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem odszkodowania kwotę 100 zł (sto złotych) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 11 listopada 2017 roku do dnia zapłaty;

3)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

4)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.293,62 zł (jeden tysiąc dwieście dziewięćdziesiąt trzy złote i sześćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów procesu;

5)  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 1.546,30 zł (jeden tysiąc pięćset czterdzieści sześć złotych i trzydzieści groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt VIII C 1500/18

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2018 roku powód Z. B., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko pozwanemu Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. powództwo o zasądzenie kwoty 8.600 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 1.500 zł tytułem odszkodowania za zwiększone potrzeby w postaci kosztów leczenia i dojazdów do placówek medycznych, wszystkie kwoty z ustawowymi odsetkami od dnia 11 listopada 2017 do dnia zapłaty. Ponadto wniósł o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik powoda wskazał, że w dniu 9 sierpnia 2017 roku powód uczestniczył w wypadku komunikacyjnym, na skutek którego doznał obrażeń ciała w postaci urazu klatki piersiowej, głowy i nosa. (pozew k. 3-4)

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany podniósł, iż kwota 1.200 zł wypłacona powodowi w toku postępowania likwidacyjnego tytułem zadośćuczynienia wyczerpuje jego roszczenie. Wskazał, iż powód nie udowodnił także w żaden sposób zasadności żądania odszkodowania z tytułu poniesionych kosztów leczenia oraz dojazdów do placówek medycznych. Zakwestionował także zasadność roszczenia odsetkowego. (odpowiedź na pozew k. 25-28)

W toku dalszego postępowania w sprawie strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie. (protokół rozprawy z dnia 27.02.2019 r. k. 46-50, protokół rozprawy z dnia 05.08.2020 r. k. 100-101)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 9 sierpnia 2017 roku w Ł. przy ul. (...) doszło do wypadku komunikacyjnego. Sprawcą zdarzenia była kierująca samochodem marki B. nr. rej (...) A. M., która wyjeżdżając z własnej posesji, chcąc włączyć się do ruchu nie zauważyła jadącego rowerem powoda i nie ustąpiła mu pierwszeństwa, w wyniku czego doszło do potrącenia powoda. Bezpośrednio po zdarzeniu powód krwawił z nosa, było mu bardzo gorąco, miał otarte kolana i skórę dłoni.

Z miejsca zdarzenia powód został przetransportowany karetką pogotowia do (...) Szpitala (...) im. N. B. w Ł., gdzie stwierdzono powierzchowne urazy obejmujące liczne okolice ciała, obrzęk i ranę nosa, bolesność klatki piersiowej w okolicy mostka i prawego obojczyka. Powód był konsultowany neurochirurgicznie i laryngologicznie. Powodowi zalecono stosowanie zimnych okładów na nos i dalszą opiekę w poradni POZ i w poradni neurologicznej.

Powód po wypadku korzystał z pomocy poradni neurologicznej oraz poradni chirurgii ogólnej.

Powód korzystał również z prywatnych zabiegów rehabilitacyjnych. (dowód z przesłuchania powoda 00:05:50-00:35:14 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 27.02.2019 r. k. 46-50, notatka urzędowa K. z dnia 9.08.17r. w zał. aktach szkody, dokumentacja medyczna k. 9-18, k.39-45, k. 82-83, okoliczności bezsporne)

Z punktu widzenia neurologii powód bezpośrednio w wyniku zdarzenia z dnia 9 sierpnia 2017 roku nie doznał obrażeń ani urazów w zakresie układu nerwowego, nie doznał także cierpień fizycznych ani uszczerbku na zdrowiu w zakresie układu nerwowego. Na skutek powyższego nie było konieczności korzystania przez powoda z pomocy osób trzecich po zdarzeniu ani też uzasadnionych kosztów leczenia i rehabilitacji. Powód wymagał okresowego leczenia neurologicznego oraz rehabilitacyjnego na skutek istnienia zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa (szczególnie odcinka szyjnego), co było podstawą zgłaszanych przez powoda dolegliwości bólowych w tym zakresie, ale ich powstanie i pojawianie się traktować należy jako chorobę samoistną, nie mającą bezpośredniego związku z przedmiotowym wypadkiem. Powstały w wyniku wypadku uraz odcinka szyjnego mógł wyzwolić czy nasilić tego typu dolegliwości bólowe. Rokowania powoda są dobre. (pisemna opinia biegłego z zakresu neurologii k. 54-59)

Z punktu widzenia psychiatrycznego, powód na skutek wypadku doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5% w związku z zaburzeniami lękowymi. Doznane przez powoda cierpienia wynikały z urazów somatycznych. Zakres cierpień psychicznych powoda był umiarkowany- trwały one do lutego 2019 roku. Powód nie wymagał opieki osób trzecich. Koszty poniesione przez powoda z tytułu zakupu leków wyniosły około 100 zł (koszt X., C. i P.). Rokowania powoda na przyszłość są dobre.

(pisemna opinia biegłego z zakresu psychiatrii k. 86)

W chwili przedmiotowego zdarzenia, jego sprawca miał zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem pojazdów z pozwanym Towarzystwem (...). (okoliczności bezsporne)

Powód zgłosił roszczenie pozwanemu, który wdrożył postępowanie likwidacyjne. W toku postępowania likwidacyjnego decyzją z dnia 10 listopada 2017 roku pozwane towarzystwo wypłaciło powodowi kwotę 1.200 zł tytułem zadośćuczynienia. (w zał. akt szkody: zgłoszenie szkody, decyzja, ocena lekarska; okoliczności bezsporne)

Powód Z. B. ma 83 lata, w dacie zdarzenia miał 80 lat. Dolegliwości bólowe powód zaczął odczuwać na drugi dzień po przedmiotowym wypadku. Z powodu stłuczenia prawego barku powód do chwili obecnej odczuwa dolegliwości bólowe. Powód nie może w pełni podnieść prawej ręki (musi wspomagać się drugą ręką), porusza nią bardzo powoli, przy podnoszeniu jej ponad klatkę piersiową odczuwa silny, strzykający ból. Nie może dźwigać prawą ręką, wobec czego wysługuje się ręką lewą. Powód odczuwa także następstwa stłuczenia w wyniku wypadku prawej nogi. Przy dłuższym marszu powód odczuwa ból w prawym kolanie, prawa noga mu mdleje. Po wypadku powód nie mógł ruszać szyją, obecnie niepełna ruchomość szyi została odzyskana. Początkowo, przez okres 2 miesięcy po wypadku, powód miał problemy z ubieraniem się i myciem, był usztywniony, nie mógł podnosić ręki ani ruszać głową, miał trudności z wchodzeniem do wanny (musiał w łazience zamontować prysznic z brodzikiem), miał też kłopot z wejściem i zejściem ze schodów- w czynnościach tych pomagała mu żona i córka. Wnuk robił powodowi zakupy i dowoził go na rehabilitację. Stopniowo dolegliwości te ustawały i obecnie powód jest samodzielny.

Po przedmiotowym wypadku powód cierpi na bezsenność. Często w nocy budzi się na skutek odczuwanych dolegliwości bólowych. Przed wypadkiem powód był osobą sprawną, jeździł na rowerze, świadczył usługi transportowe, prowadził samochód. Obecnie powód nie jeździ już ani rowerem ani samochodem.

Przed zdarzeniem powód leczył się neurologicznie z powodu zmian zwyrodnieniowych kręgów szyjnych. (dowód z przesłuchania powoda 00:05:50-00:35:14 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 27.02. 2019 r. k. 46-50)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie powołanych wyżej dowodów, w tym dowodów z dokumentacji medycznej, dowodu z przesłuchania stron ograniczonego w trybie art. 302 k.p.c. do przesłuchania powoda, a także opinii biegłych sądowych.

Oceniając opinie biegłych, Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w ich treści wniosków, opinie te były bowiem rzetelne, jasne, logiczne oraz w sposób wyczerpujący objaśniające budzące wątpliwości kwestie. Wydając opinie biegli oparli się na zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym, w tym na dokumentacji medycznej powoda.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody statuowane w przepisie art. 436 § 1 k.c., oraz – w związku z objęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu – sprawcy zdarzenia obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej – przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zwanej dalej ustawą.

W kwestii zakresu szkody i odszkodowania obowiązują reguły wyrażone w przepisach ogólnych księgi III Kodeksu cywilnego. Zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajdują także przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące ubezpieczeń majątkowych.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy, art. 822 § 4 k.c.).

W przedmiotowej sprawie zdarzeniem rodzącym odpowiedzialność odszkodowawczą strony pozwanej jest zdarzenie komunikacyjne z dnia 9 sierpnia 2017 roku, w konsekwencji którego szkody doznał powód. Z uwagi na fakt objęcia posiadacza pojazdu, którym kierował sprawca zdarzenia, ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przez pozwane Towarzystwo (...), to strona pozwana zobowiązana jest do zapłacenia świadczenia za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczony (art. 822 § 1 k.c.).

Podkreślić w tym miejscu należy, że pozwany ubezpieczyciel nie kwestionował swojej legitymacji procesowej biernej, ani podstawy swojej odpowiedzialności, kontestując wyłącznie zasadność roszczenia powoda, podnosząc, iż kwota wypłacona powodowi w toku postępowania likwidacyjnego całkowicie czyni zadość jego roszczeniu.

Stosownie do treści art. 444 § 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Natomiast, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (§ 2 art. 444 k.c.).

Ponadto, w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 k.c.).

Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, zadośćuczynienie stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej na osobie, wyrażającej się krzywdą w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Inaczej niż przy odszkodowaniu, w przypadku zadośćuczynienia, ustawodawca nie wprowadza jasnych kryteriów ustalania jego wysokości. Wskazuje jedynie ogólnikowo, iż suma przyznana z tego tytułu winna być odpowiednia.

W judykaturze i piśmiennictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, jednocześnie nie może być nadmierne. Wskazuje się na potrzebę poszukiwania obiektywnych i sprawdzalnych kryteriów oceny jego wysokości, choć przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron (tak m.in. SN w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, LEX 80272). Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak m.in. SN w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r, nr 4, poz.40). Przy ustalaniu zadośćuczynienia nie można więc mieć na uwadze wyłącznie procentowego uszczerbku na zdrowiu. Nie odzwierciedla on bowiem psychicznych konsekwencji doznanego urazu. Konieczne jest również uwzględnienie stosunków majątkowych społeczeństwa i poszkodowanego, tak, aby miało ono dla niego odczuwalną wartość. Zważyć przy tym należy, iż doznanej przez poszkodowanego krzywdy nigdy nie można wprost, według całkowicie obiektywnego i sprawdzalnego kryterium przeliczyć na wysokość zadośćuczynienia. Charakter szkody niemajątkowej decyduje, bowiem o jej niewymierności (por. wyrok SN z dnia 9 lutego 2000 roku, III CKN 582/98, niepubl.), zaś pojęcie „odpowiedniej sumy zadośćuczynienia” użyte w art. 445 § 1 k.c. ma charakter niedookreślony (por. wyrok SN z dnia 28 września 2001 roku, III CKN 427/00, LEX 52766). Dlatego też w orzecznictwie wskazuje się, że oceniając wysokość należnej sumy zadośćuczynienia Sąd korzysta z daleko idącej swobody (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, LEX 50884).

Wydając wyrok w niniejszej sprawie Sąd miał na uwadze opinię biegłego sądowego z zakresu psychiatrii, z której wynika, iż powód na skutek przedmiotowego wypadku doznał długotrwałego uszczerbku na zdrowiu związanego z zaburzeniami lękowymi w wysokości 5%. Nadto zgodnie z opinią biegłego z zakresu neurologii przedmiotowy wypadek w istocie mógł mieć wpływ na zwiększenie odczuwanych przez powoda dolegliwości bólowych związanych z chorobą samoistną- zwyrodnieniem kręgów szyjnych.

O czym była już mowa, opinie biegłych stanowią przekonujący i miarodajny dowód w sprawie. Opinie te odzwierciedlają staranność i wnikliwość w badaniu zleconego zagadnienia, wyjaśniają wszystkie istotne okoliczności, podają przyczyny, które doprowadziły do przyjętych konkluzji, a równocześnie są poparte głęboką wiedzą i wieloletnim doświadczeniem zawodowym biegłych. Jednocześnie opinii tych nie podważają pozostałe dowody. Podkreślić należy, że uszczerbek na zdrowiu jest tylko jednym z elementów istotnych dla oceny adekwatności zadośćuczynienia, wobec czego nawet brak uszczerbku nie przesądza o bezzasadności powództwa. Jak wyjaśniono wyżej, zadośćuczynienie przysługuje za doznaną krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (negatywne odczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi, niemożnością wykonywania działalności zawodowej i wyłączeniem z życia codziennego). W omawianej sprawie Sąd nie mógł zatem pominąć dolegliwości bólowych, które pojawiły się po wypadku u powoda oraz dolegliwości bólowych związanych ze zwyrodnieniem kręgów szyjnych powoda, które na skutek wypadku uległy nasileniu. Zgodnie z opinią biegłego z zakresu psychiatrii zakres cierpień psychicznych powoda na skutek przedmiotowego wypadku był umiarkowany, cierpienia psychiczne trwały do lutego 2019 roku.

Powód Z. B. ma obecnie 83 lata. W związku z przebytym wypadkiem powód cierpiał na dolegliwości bólowe, miał trudności z wykonywaniem czynności życia codziennego, problemy ze snem. Bezpośrednio po wypadku powód korzystał z pomocy żony i córki przy czynnościach takich, jak ubieranie się czy mycie. Nadto, wnuk pomagał mu w robieniu zakupów czy dowożeniu na zabiegi rehabilitacyjne. Powyższe prowadzi do wniosku, iż wypadek ten przez dłuższy okres czasu zdezorganizował w sposób znaczący życie powoda, nadto musiał on z powodu odczuwanych dolegliwości zmienić wyposażenie łazienki. Niewątpliwie oprócz długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, przedmiotowe zdarzenie odbiło się na jego zdrowiu i skutkowało cierpieniami fizycznymi i psychicznymi. Wskazania wymaga także, że każdy wypadek komunikacyjny jest niewątpliwie dużym przeżyciem psychicznym, łączącym się z ogromnym stresem, niezależnie od tego czy towarzyszą mu obrażenia ciała czy też nie. Uwadze nie może wreszcie ujść, iż w następstwie przedmiotowego zdarzenia powód musiał zmniejszyć swoją aktywność fizyczną, co niewątpliwie również odbiło się na jego samopoczuciu. Uwadze Sądu nie uszło również, iż powód do chwili obecnej odczuwa dolegliwości bólowe związane z prawą ręką oraz prawą nogą, które to utrudniają, a nawet ograniczają jego aktywność fizyczną. Przed wypadkiem powód jeździł na rowerze oraz prowadził samochód, zaś obecnie z uwagi na doznane dolegliwości, tego nie robi. Mając powyższe na względzie Sąd uznał, iż dolegliwości powoda będące następstwem wypadku nie mogą być uznane za znikome i nieznaczące, przesądzające o braku podstaw do przyznania stosownego zadośćuczynienia.

Jednocześnie, należy mieć na uwadze, iż zadośćuczynienie powinno być umiarkowane i utrzymane w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Uwzględniając rodzaj i rozmiar doznanej przez Z. B. krzywdy, jak też dyrektywę przyznawania umiarkowanego zadośćuczynienia, w ocenie Sądu, w przypadku powoda, biorąc pod uwagę kwotę dotychczas wypłaconą w toku postępowania likwidacyjnego w wysokości 1.200 zł odpowiednim zadośćuczynieniem jest dodatkowo zasądzona kwota 8.600 zł.

Zgodnie z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego koszty.

Powód był więc uprawniony żądać rekompensaty z tytułu poniesionych kosztów leczenia, na które złożyły się zgodnie z opinią biegłego z zakresu psychiatrii, koszty związane z zakupem leków w łącznej kwocie 100 zł. W ocenie Sądu brak było natomiast podstaw do uwzględnienia żądania powoda w pozostałym zakresie, bowiem powód w żaden sposób nie udowodnił, iż koszty te rzeczywiście poniósł. Nie ma również podstaw do refundacji kosztów rehabilitacji, bowiem z opinii biegłych, zarówno z zakresu neurologii jak i psychiatrii, jednoznacznie wynika, iż powód nie wymagał rehabilitacji w następstwie przedmiotowego wypadku.

Łącznie zatem powód był uprawniony dochodzić odszkodowania w wysokości 100 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 8.600 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 100 zł tytułem odszkodowania, oddalając powództwo w pozostałym zakresie.

Zasadą prawa cywilnego jest, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 14 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego (art. 14 ust. 2 ustawy). Niespełnienie świadczenia w terminie powoduje po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (§ 2 art. 481 k.c.). W niniejszej sprawie decyzją z dnia 10 listopada 2017 roku pozwany przyznał powodowi kwotę 1.200 zł tytułem zadośćuczynienia. W konsekwencji, powód był uprawniony żądać odsetek od należnego mu świadczenia począwszy od dnia 11 listopada 2017 roku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c., zgodnie z którym w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Na koszty procesu po stronie powodowej złożyły się koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej – 1.800 zł. Na koszty procesu po stronie pozwanej złożyły się: opłata od pełnomocnictwa- 17 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej – 1.800 zł, łącznie 1.817 zł. Łącznie koszty procesu wyniosły 3.617 zł.

Powód wygrał sprawę w 86 %, a przegrał w 14 %, winien zatem ponieść koszty procesu w kwocie 506,38 zł.

Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.293,62 zł stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami poniesionymi przez powoda, a kosztami, jakie powód winien ponieść w związku z zapadłym w sprawie rozstrzygnięciem.

O nieuiszczonych kosztach sądowych w stosunku do stron, w zakresie, w jakim strony te przegrały sprawę, Sąd orzekł natomiast na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w związku z art. 100 k.p.c. Na nieuiszczone koszty sądowe w niniejszej sprawie złożyły się: nieuiszczona opłata sądowa od pozwu w wysokości 505 zł oraz koszty wynagrodzenia biegłych w łącznej kwocie 1.293,02 zł, razem 1.798,02 zł.

Z uwagi na to, iż pozwany prawomocnym postanowieniem z dnia 12 lipca 2018 roku został zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie w całości, Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 1.546,30 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.